Ik zit nog volledig in mijn Italiaanse roes na de geweldige eindreis zoals mijn amici dat
noemen. De homo sapiens hebben de gewoonte om in
het laatste jaar zich gezamenlijk te verplaatsen naar la bella Italia. Met een
hele groep hebben we de Italiaanse bodem verkend, een nieuwe plaats op terra
die nog onbekend was voor mij. Dit had ik wel nodig na mijn ernstige ontdekking
van vorige week. Ik moest me even kunnen verstoppen voor het secretariaat, daar
is namelijk ontploffingsgevaar. We hebben veel gelachen, veel gestapt en geen
enkele Italiaanse kerk heeft nog een geheim voor ons. Dit is zeker één van de
mooiere plekken hier op terra. Moet ik aan Jenny en Ann vertellen. Ik ga jullie
in een notendop vertellen hoe deze reis verliep en hoe ik soms nog steeds verbaasd
was hoe dwaas een homo sapiens kan zijn. We kwamen zonder blutsen aan bij onze
eerste stop, alhouwel we op Marie haar koffer wel meerdere deuken konden
spotten. Deze homo sapiens besloot in het midden van de trap dat het haar
koffer wat te zwaar werd en liet de koffer dan maar kennis maken met de
Italiaanse trappen. Ons eerste stadje was Firenze, het was overdondert mooi. Zo
overdondert dat Anneke haar ijsje de strijd tegen de zwaartekracht liet
verliezen. Ik heb nog een moment getwijfeld om de zo gezegde 3 seconden regel
die de homo sapiens gebruiken toe te passen, maar hield me met alle moeite van
de wereld in. Wie weet zou ik dan verdacht lijken. We verplaatsten ons samen in een bus en damn
daniel, dat was een feest. Veel leuker dan mijn ruimteschip waarin ik terra betrad.
Maar niet iedereen vond deze busritten even leuk. Eline wou namelijk maar al te
graag in Assisi zijn en besloot dan maar vroegtijdig de bus te verlaten. Toen
ze beseften dan onzen daniel nog een toereke ging doen, kreeg ze een lichte
paniekaanval. Witse moedigde haar van op de bus aan door liefdevol te zwaaien.
Spijtig genoeg vond daniel iets verder een plaatsje voor zijn geliefde busje. Dit
is dus één van de redenen waarom ik de homo sapiens toch wel een speciaal ras
vind. Na een hele dag stappen was iedereen natuurlijk moe en een reünie met ons
bed werd gekoesterd. Maar aan sommige konden hun kamer niet betreden. Charlotte
was laaiend enthousiast over het nachtelijke zwemavontuur, waar ik ook wel naar
uit keek, dat ze de kamer verliet zonder sleutel. Gelukkig werd deze domper op
de feestvreugde vergeten door de blijde verwachting van enkele pastababys. Enkele
onder ons gingen niet meer alleen op verkenning in Italië, de pasta vergezelde
hen overal. Ook in Italië leerde ik nieuwe woorden. Ilke had het namelijk vaak
over skere tijden en ze vond italie wel nice. Ik besloot maar geen verdere
uileg daarover te vragen. Een ander hoogtepunt van deze reis was de Vesuvius,
een letterlijk hoogtepunt dan. Het was een zware beklimming, voor sommige ging
het bijna niet meer. Maar dat gha niet besta ni, dus iedereen bereikten de top.
De Vesuvius werd een pak lichter, door de talrijke souvenirs die we meenamen
aka stenen. Ik nam er zelf ook één mee voor Jenny en Ann. Toen we in Rome
aankwamen, ging ons Romeins hartje sneller slaan. Even was ik bang dat het
secretariaat toch niets te maken had met de brief en dat de dader nog vrij rond
liep. Maar dan werd duidelijk dat het door
het spannende zwaardengevecht kwam. Hier werd nogmaals bewezen dat vrouwen het
sterke geslacht zijn. Op mijn thuisplaneet is dat ook zo, het is geen verassing
dus. Onze Italië reis liep bijna op zijn einde, wat ons alleen veel pijn deed.
Maar in sottomarina leerde ik een ander kantje kennen van de homo sapiens.
Enkele konden me verbazen met hun mooie
gezang, sike. Nog één van de nieuwe woorden. In Venetië kochten we nog de laatste souvenirs
en hiermee keerden we gelukkig terug
naar huis.
In de running-up naar volgende week wanneer we eindelijk op
Italiëreis vertrekken, is er nog steeds een hoop werk. Daar komt nog eens bij
dat ik dringend tijd moet maken voor de schrijver van het mysterieuze berichtje
te vinden. Ik hoor van terroristische aanslagen in Londen en een jaar na 22/3
en een extra bom zou de wereld alleen nog meer op stelten zetten dus heb ik
school op een laag pitje staan en is het briefje absoluut prioritair geworden.
Ik ben begonnen met een sporenonderzoek bij mevrouw Janssens met de uitleg dat
dit goed was voor mijn eindwerk. Helaas, reageert zij niet op mijn mails en heb
ik dus zelf mijn plan moeten trekken. De vingerafdrukken zijn van een vrouw,
dat staat al vast. Bij deze zijn alle jongens uit onze klas geschrapt. Niet dat
ze talrijk zijn maar het verkleint in ieder geval de groep verdachten.
Vervolgens kunnen we Broos uitsluiten, die sinds kort van het straat is.
Charlotte die met glimlach pendelt naar Hasselt en terug en Lotte, wiens blonde
god een aantal klassen verder zit en natuurlijk ook Anneke die af en toe wel
eens een rug massage van Margo verdient. Ik hoopte meer meisjes te kunnen
uitsluiten maar helaas is deze klas vrij celibatair. Op dinsdag, na mijn
forensisch onderzoek, begon het bespieden. Al gauw bleek dat Jessica de
schrijfster niet is. Elke keer als iemand haar aanraakt, kraait zij het uit.
Geluiden en gekras komen voort uit dat meisje en een aantal keer dacht ik dat
ze op ontploffen stond. Maar nee, zowel Jessica als de ongelukkigen die haar
kreetjes horen leven nog en zijn nog niet in flarden uiteen gespat. Niet
Jessica dus. Is het Caroline? Ik zou het betwijfelen. Het briefje was in het
Engels geschreven en Caroline denkt dat Praag in Duitsland ligt dus zo sterk is
ze niet in het kennen van onze buurlanden. Ik sluit dan ook uit dat zij Engels
op een degelijk niveau kan spreken dat ze de brief heeft geschreven. Dan
belanden we uiteraard bij Ilke, Aisha en Marie. Mevrouw de Koning heeft hen
geviseerd in de klas tijdens de les Frans en door hun toespitsing op het Frans,
verwacht ik dat zij het briefje eerder in het Frans zouden schrijven. Helaas,
ook hierna blijft een gigantische doelgroep over en ik betwijfel het dat
exclusie het antwoord is om de dader te vinden. Maar toen
Tijdens de les chemie, toen ik mij wou verstoppen voor de
leerkracht in de hoop niet aangeduid te worden, vroeg ik de toestemming om naar
het toilet te gaan. Onderweg heb ik iets heel vreemds gehoord. Ik zag enkel
haar achterkant. Ze was de grootste vrouw die ik ooit had gezien. Onze wiskundelerares.
Ze is een beetje te slim om normaal te functioneren. Met wie sprak ze? Achter
haar zag ik meneer Giels van het secretariaat. Ze waren heftig met elkaar in
gesprek.
mevrouw Giels ik zie je eigenlijk doodgraag ik ontplof voor
jou
Met grote ogen draai ik rond mijn as en ren terug vanuit de
richting waar ik vandaan kwam. Nu dit had ik niet verwacht. Was mevrouw Giels
de schrijfster van mijn briefje?
Het Nederlands spreken begint echt goed te gaan . Die taal
die de homo sapiens praten is maar iets speciaals met al die rare
uitzonderingen en kleine verschillen net zo speciaal als de leerkrachten die
het ons aanleren. Maar ik zal is beginnen over de week op OLVI.
Allereerst was er de maandag een super plezant begin van de
week namelijk Rock n roll dansen en daarna een test ervan. Iedereen wou weer
eens met mij dansen omdat ik zo goed ben in rock n roll eh drievoudig kampioen
en dit komt doordat ik meisjes kan leiden. Zij denken dan blijkbaar dat dat
ronddraaien moeilijk is. Niks is minder waar de mannen doen weer al het werk.
Maar alee het was wel plezant maar ik had maar een 9 omdat mevrouw zwegt mij
weer eens punten moest geven. Na deze plezante les was het dan bednet uitleg
wat een welgekomen rust was na deze heftige dansles. De mnr kon het goed
uitleggen en ze kreeg nog eens hulp van Eline die er duidelijk blij mee was dat
ze mocht meehelpen met de technische snufjes. Dit systeem werkt goed Ook al
kwam er soms rar geluid uit tijdens chemie, precies of het stormde buiten maar
het belangrijkste is Anneke eindelijk de les terug mee kan volgen.
Het volgende spannende moment was wanneer ik er terug werd
aan herinnerd dat je op eigen kracht naar het Vlaams parlement moest geraken.
Op dat moment had ik echt zotte stress want ik heb namelijk nog nooit met de
trein ergens heen geweest en ik dacht dat dat wel eens verdacht kon overkomen. Maar volgens den Bos is dat vrij gemakkelijk,
je pakt gewoon eender welke trein in het station, springt daarop en je eindigt
wel ergens in de buurt van waar je moet zijn. Deze techniek vond ik maar vreemd
en ik was dus opgelucht toen ik hoorde dat de andere mannen van de klas + Witse
met de fiets gingen wat ik dus al wel kan. De fietstocht was best chill zoals
ze zeggen ook al waren sommige onderwerpen precies te ingewikkeld voor mij en
kon ik soms niet echt volgen . Maar op
zich was het echt plezant als dat ding van Tibo eens deftig werkte door zijne
Garmin kwamen wij op wegen dat ge geen wegen kunt noemen en was er de hele tijd
omleiding door werken om ons te leiden naar dezelfde weg, waar ze aan het
werken waren. Echt een top instrument! Maar we zijn er wel geraakt weliswaar
net te laat maar nog steeds beter als den Bos dee dan maar langs Leuven kwam.
We kregen een welverdiend applaus voor langer dan 2 uur te fietsen om niet veel
te doen en gewoon wat rond te slenteren in het parlement om dan terug naar huis
te gaan. Onderweg zijn we dan maar gestopt aan een frituur want da vergt nogal
wat energie fietsen en gefrituurde patatten helpen daar wel tegen. Na zo een dag snap ik niet dat je een paar uur
later terug op de fiets springt en terug gaat rijden en nu zonder enig doel of
bestemming gewoon wat fietsen, snap ik echt niet.
Na de zware woensdag kwam de nog zwaardere donderdagmorgen. Het opstaan ging werkelijk
niet en ik piekerde al snel over vannales en nog wat. Zoals dat de meeste
lessen echt te veel worden. Ik ga geen namen noemen want dat kan mijn punten
wel eens beïnvloeden.
Italië we zijn er bijna nog een week en paar dagen en we
zijn eindelijk af van al dat gedoe. Pieter kan echt niet wachten om naar Italië
te reizen zo kan hij nog eens Attila spelen en verder ga ik er niet op in want het
blijft tussen de boys. What happens in Italië stays in Italië.
Dit was het weer voor de week en volgende week meer voor
meer zever.
