Hier ben ik weer na een korte
pauze met mijn eerste blogbericht van het nieuwe jaar! Toegegeven, de ernst van
de examens drong me pas door wanneer ik er middenin zat. Toen mijn klasgenoten
me voor deze vreselijke periode vertelden over hoe verschrikkelijk de examens
wel niet zijn, lachte ik deze waarschuwingen altijd vriendelijk weg, denkend
dat mijn vrienden waarschijnlijk weer van een muis een olifant maakten. Niets.
Was. Minder. Waar. Het was een helse periode waar maar geen eind aan leek te
komen. Mijn geluk kon dan ook niet op toen ik het papiertje in mijn handen
kreeg waar ik zo hard voor gewerkt had: het rapport. Ik blijf het vreemd vinden
dat men hier op Terra de mensen meer of minder waard acht door deze cijfers,
maar bon, genoeg over school gepraat.
De periode na de examens was
ge-ni-aal. Op Terra kennen ze namelijk zoiets als de feestdagen, een
groepering van feesten waarbij eten en cadeautjes centraal staan. Dit mogen
jullie redelijk letterlijk nemen, ik heb namelijk zo veel gegeten dat ik vrees
dat er niet meer genoeg raketbrandstof in proviand is om terug naar onze
thuisbasis te keren, maar misschien kunnen ze me tegen dan al wel rollen naar
daar.
Tijdens deze twee weken heb ik
heel wat nagedacht. Het anonieme briefje vormt stof tot denken. Hoewel Eline
lang mijn hoofdverdachte is geweest, ben ik er na lang overwegen achter gekomen
dat dit zeer onwaarschijnlijk is. Wat zou zon charmant, slim, cool, grappig,
fantastisch, bijzonder boeiend, aantrekkelijk en last but not least beeldschoon
meisje immers ooit in een simpele alien als mij zien. Daarom besloot ik om de
lat wat lager te leggen en mezelf niet al te veel te overschatten. Zo kwam ik
meteen bij Lotte uit, al is zij ook niet hoofdverdachte nummer 1, want toen ik
op een onbewaakt moment in de gangen rondzwierf zag ik haar verleidelijke
blikken naar Alexander werpen en daar wil je natuurlijk geen ruzie mee. Daarom
is mijn hoofdverdachte nu het knapste meisje, na die beeldschone Eline, dat er
in mijn klas is: Tibo van Camp. Soms zie ik hem knipogen naar mij en hij wilt
steeds naast mij komen zitten, je zou iemand voor minder aanstellen als
hoofdverdachte. Wel zou ik het totaal niet jammer vinden als hij mijn anonieme
aanbidder zou zijn: dan kan ik hem misschien een lesje leren voor al het geweld
dat hij Eline met zijn squashracket heeft aangedaan. Daarbij zou ik het
helemaal niet erg vinden mocht hij ontploffen, dan zijn we ineens van hem
vanaf. Het enige wat me ervan weerhoudt om zeker te zijn van mijn stuk, is
Tibos onvoorwaardelijke liefde voor Klaasje van K3. Ik weet niet of er naast
haar nog plaats is voor iemand anders in dat kleine hoofd.
Voor de rest van de week is er
niet zo veel gebeurd, iedereen leek nog wat in vakantiestemming te zijn (lees:
slapen tot 1 uur om te eten en vervolgens terug in bed te kruipen). Volgende
week ga ik terug op onderzoek uit, want ik wil wel stil aan weten wie de
geheime afzender van deze briefjes is!