Deze afgelopen week was misschien wel
de gekste week hier op terra.
Om te beginnen was mijn hele weekend
naar de maan (de homo sapiens gebruiken hiervoor de uitdrukking naar de kloten, ze vloeken blijkbaar graag).
Ik moest namelijk leren voor een wiskundetest over integralen. Ik ben niet van
plan om uit te leggen wat integralen zijn, want dan ben ik over 100 lichtjaar nog
bezig. De test duurde 2 lesuren lang. Ik was al na een klein halfuurtje klaar,
maar toen zag ik hoe mijn andere klasgenoten nog volop aan het krassen en
gommen waren, dus deed ik maar alsof ik ook nog bezig was met zwoegen, zodat
mijn eigenlijke aard niet te hard ging opvallen. Ja, soms is het moeilijk voor
me om mijn ware aard verborgen te houden, maar al goed dat ik me telkens op
tijd weet te bedwingen.
Er gebeurde ook op die dag iets heel
vreemds. In de namiddag hoorden we plotseling een overdonderend lawaai onder
ons klaslokaal. Wat later moesten Ilke en Marie naar de wc. Ik vertrouwde ze
voor geen meter (dit gebruiken ze om een afstand te bepalen, zoals we dat doen
met lichtjaren), dus achtervolgde ik ze. Toen zag ik opeens wat het vreselijke
lawaai had veroorzaakt. Er was een raam opengebarsten. Hoe kan dit nu
hemelsnaam? De beste verklaring hiervoor zou zijn dat het gebouw al even oud is
als mijn betovergrootmoeder.
Voor de verduidelijking: naar de wc
gaan is een van de meest irritante bezigheid van de homo sapiens. Lotte kan
hierover meespreken. Ze was namelijk tijdens school opgesloten in het toilet!
Toilet is een synoniem voor wc en het dient om de behoeften van de homo sapiens
als het ware te verzamelen. Wij mogen echt van geluk spreken dat we onze
afvalstoffen op een onzichtbare manier kunnen afgeven aan de lucht via onze
oren, zonder dat iemand hier iets van merkt .Wat mij ook opvalt is dat meisjes
altijd met twee naar de wc gaan, terwijl jongens dit zelfstandig kunnen.
Dinsdag hadden we geen les, maar wel
een toekomstdag. Wat ze hiermee willen bereiken, begrijp ik nog steeds niet.
Misschien zal het me later wel duidelijk worden. Op deze dag konden we van veel
ongeluk spreken. Wij kregen als enige geen vast lokaal, dus moesten we telkens
veranderen van lokaal. Ook hadden we te weinig bonnetjes voor een maaltijd. En
alsof dat nog niet erg genoeg was, hadden we ook geen tafel in de eetzaal
waaraan we allemaal samen konden zitten. Opsplitsen was dus de oplossing, maar
er ontstond al gauw een heus gevecht, vergelijkbaar met de twist om de gouden
appel van Eris, omdat iedereen met mij aan tafel wilde zitten, vooral de
meisjes van onze klas. Dit was ook het geval bij het kiezen van zitplaatsen in
de bus.
We kregen als vieruurtje een wafel die
niet te vreten was. Al goed dat Joppe er nog was om als vuilbak te spelen. Ik
snap niet dat zijn maag niet kan ontploffen, terwijl er wel iemand kan
ontploffen door mij. Op het einde van de dag moest iedereen een kaartje voor
iemand schrijven met een persoonlijke boodschap erop. Ik kreeg het kaartje van
Pieter. Er stond weer iets geschreven in een codetaal, namelijk de letters WYMM
met daaronder de afsluiting vanwege je anoniempje. Al goed dat tinternet nog
steeds leeft, waardoor ik meteen wist
wat de betekenis was, namelijk will you marry me, wat wil je met me trouwen
betekent. Pieter beschouw ik nu als hoofdgedachte omdat hij mij het gegeven
had.
Op woensdag wilde ik achterhalen of
Pieter het wel waard was om mijn hoofdverdachte te mogen zijn. Ik ging naast
hem in de les zitten zodat ik zijn geschrift goed kon inspecteren. Tot mijn
grote verbazing kwam zijn handschrift niet overeen met die van de briefjes. Na
deze grote teleurstelling raakte ik ontmoedigd om mijn zoektocht voort te
zetten. Hopelijk zal ik na de vakantie terug energie hebben om hiermee verder
te gaan.
De volgende ochtend begon mijn dag
echt slecht op school. We hadden het eerste uur een stagiair. Dit is een toekomstige
leerkracht die probeert les te geven. Het lag niet aan de leerkracht zelf, maar
wel aan het lesonderwerp. Ondanks het over het grootste wereldwonder ging,
namelijk de geboorte van een kind, vond ik het moeilijk om de filmpjes hierover
te verteren. Ik was duidelijk niet de enige van de klas die dat vond.
Om nog eens terug te komen op een
vreemd geluid, was ook tijdens deze les weer een raar geluid te bespeuren. Het
leek op een gekwaak van een kikker, maar ik zag er geen enkele. Misschien waren
het wel de vissen die iets verkeerd hadden gegeten. Op terra is blijkbaar alles
mogelijk. Van vallende ramen tot kwakende kikkers. Deze dag eindigde goed want
we mochten een kwartier vroeger naar huis. Thuis aangekomen realiseerde ik me
het volgende: nog één nachtje slapen, en dan komen mijn ouders op bezoek. Ik
denk dat ik vannacht niet zal slapen door de spanning voor morgen, bovenop de
onwetendheid over de geheime briefjes. Hopelijk komen mijn ouders hier niets
over te weten.
