Dit weekend was geen weekend zoals de anderen, we hadden
namelijk een verlengd weekend. Omdat ik totaal geen idee had waarom dit zou
kunnen zijn, ging ik, toch een beetje onzeker, uitleg vragen aan Ilke. Ze zei
me dat we een dag extra weekend kregen omdat het Boom Jaarmarkt is. Toen ik
haar niet veel begrijpend aankeek, keek ze me toch even vreemd aan maar legde
het concept verder uit. Het komt er dus op neer dat de homo sapiens het
geweldig vindt één keer per jaar samen naar koeien, schapen, geiten en paarden
te gaan kijken en te aaien. Vervolgens gaan ze, sommige nog meer dan anderen,
veel geld opdoen op de kermis. De kermis, hoe kan ik dit het beste uitleggen?
Ik denk dat ik het, het best kan omschrijven als een plaats waar verschillende
attracties (grote machines waarin je helemaal door elkaar geschud wordt),
lunaparken ( kleinere machines waar je geld moet in steken en zo, als je geluk
hebt, een knuffel of andere prijs kan winnen), en veel etenskraampjes bij
elkaar staan. Naar wat ik heb gehoord, is het blijkbaar toch zeer amusant. Toen
Jenny en Ann me echter vroegen of ik zin had samen met hen te gaan, durfde ik
me er toch nog niet aan wagen. Misschien dat ik het een volgende keer wel durf.
Als uitvlucht had ik maar gezegd dat ik de extra tijd goed kon gebruiken om
door de gigantische stapel taken en testen te raken, dit was niet eens leugen.
Wat het anonieme, angstaanjagend briefje betreft, weet ik
echt niet wat ik moet doen. Ik heb helemaal geen idee hoe ik erachter kan komen
wie het geschreven heeft of hoe ik er voor kan zorgen dat ik niet op een dag op
school kom en iemand me vertelt dat één van mijn klasgenoten ontploft is. Ik
heb er dus al aan gedacht om iemand uit de klas hulp te vragen maar wie dan?
Het belangrijkste blijft natuurlijk dat mijn dekmantel volledig intact blijft.
Ik was eerst aan Lotte aan het denken maar die trekt ook weer veel op met Eline
en Anneke ( nog steeds mijn twee hoofdverdachten). Misschien moet ik dan toch
maar iemand anders nemen.
Lieve vrienden en familie bij deze zeg ik (zoals de echt
bloggers) Ill keep you posted!
Cavakes met de homies? Zoals jullie kunnen horen, ben ik na
een maand al helemaal mee met de standaardtaal die in deze aardregio gesproken
wordt. Hipsertaal, hashtags, Engelse boeventaal, noem maar op, ik spreek het
allemaal. Maar al begrijp ik al iets van het hoe en wat van het aardleven, toch
moet ik bekennen dat ik maar niet uitgekeken raak op de hoogstbijzondere soort
die de homo sapiens is. Hashtag whereamI hashtag hierisdelijn. Deze week
bijvoorbeeld heb ik alweer een spectaculaire ontdekking gedaan. Het heet
tinternet. Echt ge-wel-dig ding. In de lucht zweven allemaal woorden en
fotos en op sommige plaatsen kun je die opvissen met een gsm of computer.
Tinternet. Dat kan alleen een homo sapiens uitvinden. Ik had op school wel al
gezien dat zoiets bestond, maar nu heb ik ontdekt dat het tegelijkertijd een
enorme bibliotheek is waar je alles kunt vinden wat je zoekt. Hashtag yoloswag.
Je typt gewoon een woordje in en dat vliegt dan direct je computer binnen.
Hashtag meendedees. Hashtag ja. Eigenlijk was het best een bewogen week. Wat ik
zeker niet snel zal vergeten was dat Marie opeens de speelplaats op kwam
gelopen met een been van een vrouwelijke homo sapiens. Zij moet wel een
ernstige psychische stoornis hebben die Marie, hoewel ik daar niet zeker van
ben aangezien mijn medeleerlingen en zelfs onze leerkrachten er smakelijk om
moesten lachen. Wat een verschrikkelijke, sadistische vorm van humor hebben ze
hier op Terra. Misschien moet ik er maar beter voor zorgen om met niemand in
conflict te komen. Nu herinner je je vast nog wel dat ik al twee weken rondloop
met de geheime boodschap die ik heb ontvangen in de klas en er maar niet wijs
uit raakte. Welnu: ik heb de boodschap ontcijferd. Allemaal dankzij Tinternet.
Ilysmtiflige, het woord waar ik dagen en nachten op heb zitten staren, waarvan
ik alle letters duizendmaal door elkaar heb geschud, blijkt geen woord, maar
een combinatie van woorden. Hashtag saywhat?! Je geeft het gewoon in in goegel
en dan verschijnt daar direct de betekenis: I. LOVE. YOU. SO. MUCH. THAT. I.
FEEL. LIKE. IM. GONNA. EXPLODE. Eerst vond ik het nog eigenaardiger dan
voorheen, maar toen zag ik dat het een Engelse uitdrukking was en mijn
medebewoner Jenny had al uitgelegd dat je daarvoor goegel vertaal hebt. En wat
blijkt? Iemand heeft mij de volgende boodschap gestuurd: ik houd zo veel van u
dat ik ga ontploffen. Natuurlijk sloeg de schrik me meteen om het hart: nu vind
ik het niet erg als mensen van mij houden, want dat krikt mijn zelfvertrouwen
weer wat op, maar dat ze daarom nou per se willen ontploffen, dat vind ik dan
toch wel wat te veel van het goede. Hashtag funnynotfunny. Je begrijpt dat ik
moet weten wie van de klas dit heeft gestuurd zodat een ramp voorkomen kan
worden. Hashtag seriousshizzle. Dinsdag was ik na school aan het chillen met
Joppe en Thijs en ineens zegt Joppe dat die beauty van een Eline aan hem had
gevraagd of ik altijd boodschappen negeer. Ik was meteen in alarmmodus. En
alsof dat nog niet genoeg is, voegt Thijs eraan toe dat Anneke net hetzelfde aan
hem heeft gevraagd. Hopla, ik zie mijn wereld instorten. Nee Terra, niet
instorten! Ik bedoelde het figuurlijk. Maar ik schrijf dit verhaal en wat ik
schrijf, gebeurt. In het verhaal. Begrijpt u. Dat is een verhaal. Hashtag
ETinception. Eline of Anneke, of misschien Kato of Aisha? Wie zal het zeggen?
Hoe kan ik ervoor zorgen dat ze niet ontploffen zonder dat ik mijn eigen
identiteit bekend maak? En waarom zou je ook ontploffen als je van iemand
houdt? Echt nergens voor nodig. Die homo sapiens, het zal toch nog even duren
voor ik ze volledig doorgrond. Maar ik werk naarstig verder, wees daar maar
zeker van! Zeker nu er iemand dreigt te ontploffen door mijn charmes
See ya next week vrienden, voor meer crazy adventures!
Hier ben ik weer, klaar om mijn hart te luchten en lekker te
roddelen over de homo sapiens bij wie ik nu al een hele tijd vertoef. Deze week
begon nogal stroef en onaangenaam. Ik heb namelijk voor de eerste keer moeten
studeren voor een test. Ik weet het jullie vragen je waarschijnlijk af waar
ik het in godsnaam over heb, wel ik zal het proberen uit te leggen. Studeren
betekend dat je leerstof moet leren en dat je die leerstof zo goed mogelijk
moet proberen te onthouden tegen de dag van een test.
Een test is een blad met vragen, die je moet proberen te
beantwoorden en vervolgens krijg je voor je afgelegde test een aantal punten.
Wat je met die punten moet aanvangen is voor mij momenteel nog een groot
raadsel. Ik hoop dat ik hier gaandeweg meer over te weten kom.
Naast de test kregen we deze week ook onze fotos van de
schoolfotograaf terug. Ik was best blij met mijn fotos, maar het is mij
opgevallen dat vele homo sapiens een groot minderwaardigheidscomplex hebben. Ik
vroeg hen of ik naar hun fotos mocht kijken en de meesten negeerden mij of
waren te verlegen om ze te tonen. Het is en blijft toch een raar ras, niet?
Verder heb ik het briefje dat ik vorige week kreeg nog niet
kunnen ontcijferen. Het lijkt mij een codetaal, die iedereen hier kent, maar
die ik niet versta. Op het briefje stond ilysmtiflige.
Ik ben bang dat als ik ze vraag wat het betekend, dat ik dan
door de mand val. Ik blijf wel zo goed en kwaad als ik kan uit mijn doppen
kijken, want ik vertrouw dat menselijk gespuis niet helemaal.
Ik hoop dat ik dit weekend voldoende kan rusten, want ik ben
echt uitgeput door mijn onderzoek.
See you later alligator!
Nog zoiets raar wat ze zeggen. In onze taal betekend het
hoyweeh. Ach ja, ooit begrijp ik het wel.
Hier ben ik
dan weer. De tweede week van mijn missie
hier op aarde heb ik succesvol volbracht! Na een geslaagd weekend met Jenny en
An was het terug tijd om naar school te gaan.
Het was zodanig warm in het weekend dat ik gelijk weer een vakantiegevoel
kreeg. Maar helaas, het heeft niet zo mogen zijn. Op maandag was het blijkbaar
offerfeest voor de moslims. Maar het begrip moslims begrijp ik toch niet zo
goed. Wat is namelijk het verschil tussen moslims, christenen, boeddhisten en noem
maar op ? Dat zal professor Kasslavak toch eens moeten uitleggen. Wie weet
bekeer ik mij wel tot het boeddhisme of tot de islam.. nou ja we zien wel.
De homo
sapiens zijn toch maar rare wezens als je het mij vraagt. In de les van
professor Kasslavak moesten we in een groep van 4 man werken. Wat er toen
gebeurde heb ik nooit meegemaakt, niet zelfs op Terra, én geloof mij op mijn
planeet heb ik al heel wat meegemaakt. Er ontstond heus een Trojaanse oorlog in
de klas, alsof het paard van Troje door de poorten van de school werd
binnengehaald. Dit enkel en alleen omdat ze allemaal met mij in de groep wouden
zitten. Dit kan je toch niet geloven??? Een gebrek aan aantrekkingskracht is
bij mij overduidelijk niet van toepassing.
Afgelopen
donderdag overkwam mij iets heel bizar. Ik vond een brief in mijn pennenzak,
met geen naam of wat dan ook op. Het is in een geheime codetaal geschreven, en
ik heb nog steeds niet de tijd gehad om het te kunnen ontcijferen. Ik weet niet
zo goed wat ik er mee moet doen, maar hierdoor heb ik wel het gevoel dat iemand
mij op het spoor is. Misschien is het
wel een spion van de Goauldes, of misschien is het wel meneer Ross, die zo in
contact wilt komen met mij en hij op een of andere manier weet van mijn missie
hier op aarde. Maar wees gerust vriendjes, ik zal dit uitermate voorzichtig
aanpakken. Jullie horen nog van mij en van mijn spannende avonturen, tot
volgende week!
Yoeweh (hallo, zoals ze het hier zeggen) vrienden en
familie,
Mijn eerste dagen als Homo sapiens heb ik tot een goed einde
gebracht. Op 31 augustus ben ik hier geland. Enkele uren na mijn landing op
Terra en mijn metamorfose werd ik door twee mensen van het vrouwelijke geslacht
ontvangen. Ze leken uitbundig gelukkig mij te zien en ik besloot ze dan ook
onmiddellijk te bedanken, dus bood ik ze mijn hoofd aan. Jenny en An, wat hun
namen blijken te zijn, legden hun handen niet op mijn hoofd Ze zullen het
misschien nog net iets te vroeg vinden om al zo meteen contact te leggen. Ik
dacht zelfs dat ik ze van streek had gemaakt, aangezien beiden begonnen te
huilen. Diezelfde avond verklaarde Jenny dat het tranen van geluk waren! Het
menselijk ras lijkt dus ingewikkelder te zijn dan wat we vermoedden.
Toen we in hun huis kwamen vroegen ze mij of ik het niet erg
vond dat ze homoseksueel waren. Nee., zei ik. Wat een ontzettend eigenaardige
vraag hé? Want volgens ons voorafgaand onderzoek zou de aarde enkel door homo
sapiens bewoond worden. Ik denk dus dat ze iets vermoeden. Om mijn dekmantel
weer wat aan te sterken besloot ik ze snel te vragen naar school, een van de zo
vele vreselijke menselijke onnuttigheden.
De volgende dag, 1 september, was het al zover. Het was
werkelijk een even grote marteling als de dood ten gevolge van de Goauldes.
Mijn drang naar thuis was onmetelijk groot tot ik het even warm kreeg van een
zekere Eline, die haar meest adembenemende kant liet trekken door de schoolfotograaf.
Door enkele onbelangrijke mensen, die koffie drinken in een door
airconditioning frisse kamer, werd de foto afgekeurd en verwijderd. Gelukkig
heb ik nog steeds de kopie in mijn hoofd gegrift staan.
De dag erna had ik al onmiddellijk geen school meer, het
zogenaamde weekend. Wat een zaligheid, dat weekend (hoewel ik Eline miste
uiteraard)! Het school begon weer en hoe blij ik was mijn godin weer te zien,
zo erg voelde ik me bekeken. Ik hoorde Lotte zeggen dat ze niet kon stoppen met
kijken naar al die schoonheid. Ik kon niet echt opmaken of het over mij ging
of over Anneke. Zij is ongetwijfeld de meest interessante persoon, die ik al
heb bestudeerd. Naast Eline natuurlijk, maar dat is interessant op een totaal
andere manier. Als schoonheid de reden is waarom ik zo aangekeken word, wou ik
net zo onaantrekkelijk zijn als Tibo.
Naast deze onprettige blikken waren er ook nog dingen die
mij opfleurden. Toen we in de les van professor Gobelijn kwamen had ik een
flashback naar thuis... Ik leek net weer in een ontzettend spannend, toch dodelijk
gevecht te zitten met een Goauld en dat omdat Yousra weer iets vergeten was.
Volgens mij is zij nog een menselijke larve of ze zou vroegtijdige Alzheimer
moeten hebben. Nog een tweede maal leek
ik weer heel dicht bij huis te zijn. Namelijk wanneer meneer Ross lesgaf. Hij
lijkt net als ons! Ik twijfel zelfs of hij undercover is. Alles, van zijn rare
geluiden tot zijn rare bewegingen, doen mij vermoeden dat hij een van ons is!
Het is nu nog moeilijk mij aan te passen aan dit bizar volk,
maar gelukkig was er Thijs. Hij liet mij zien in de les biologie dat ook mensen
sociaal incapabel kunnen zijn. Het is hier niet gemakkelijk, maar ik zet onze
missie verder. Jullie kunnen mij vertrouwen! Ik zal jullie wekelijks op de
hoogte houden.
