Haller Park is een natuurpark zwaar gesponsord door de Bamburi Cement fabriek waar langs moet om in het park te geraken. In tegenstelling tot get grootste deel van Mombasa oogt Bamburi Cement heel modern en netjes. Een cementfabriek zonder stof bestaat niet maar hier is duidelijk een Europese hand aanwezig en valt de vervuiling mee. Het park zelf is in de eerste plaats een ecologisch centrum. Hier zijn kweekvijvers voor krokodillen, nijlpaarden en veschillende soorten zoetwatervis. Hier wordt ook zwaar ge-experimenteerd met en ge-investeerd in BIO waterfiltersystemen. Het water in de vijvers zou drinkbaarder zijn dan het leidingwater in de stad. Ik heb dat toch maar niet getest. Tot nog toe ben ik bespaard gebleven van alle fysische en medische ongemakken die de tropen met zich kunnen meebrengen en ik wens dat zo te houden.
Fort Jesus gebouwd in 1593 was het antwoord van de Portugezen op de inname van de haven van Mombasa door de Turken die reeds in 1589 een klein fort hadden gebouwd en de handel met Europa wilden controleren. De Portugezen zagen hun vaarroutes in gevaar en bezetten de haven en bouwden een fort dat eveneens tot doel had het christendom te beschermen. Daarom de naam Fort Jesus. Vandaag is Mombasa voor 44% moslim, 33% Christen, de andere 23% is verdeeld over Hindoes en plaatselijke godsdiensten.
De Cowboys van Mombasa, als het maar wielen heeft!
Hier hebben maar heel weinig mensen een auto. Het verkeer wordt dan ook beheerst en geterroriseerd door het openbaar vervoer. Ik heb ze niet geteld maar ik denk dat er hier zowat 100.000 matatu's en tuktuks rondbollen. Matatu's zijn minibusjes zoals bij ons maar zonder verhoogd dak en i.p.v. 9, 15 zitplaatsen. Er is een bestuurder en een soort conducteur. Een gesprek in zo'n matatu is totaal onmogelijk. De meeste zijn rammelende wrakken en de radio staat loeihard. Een ritje binnen de wijk, in mijn geval Bamburi +/- 10 km, kost 20kes ( 0.2). Wil je naar de stad dan betaal je 40 kes. Mary had deze morgen een zakenafspraak in de stad en vroeg me om met Diana naar de dokter te gaan. Ze had de naam en het adres van de 'clinic', zo noemen ze een dokterspraktijk hier, netjes voor me opgeschreven en me gezegd dat ik een matatu naar Kisauni moest nemen. Dat moet je dan zelf maar uitzoeken aan de busstop ( er komen er daar enkele tientallen per minuut en en er staat geen bestemmings aanduiding op). Na wat heen en weer geroep kon ik kiezen tussen 5 bussen die allemaal dezelfde richting uitgingen. We stappen in een lege in de hoop toch een beetje comfortabel te kunnen reizen maar ho, ze wachten tot ze vol zijn. 1 Chauffeur, 14 passagiers en een rechtop hangende conducteur. De bestuurder is een maniak zodat je elke seconde de billen dichtknijpt van pure schrik. De wegen zijn in abominabel slechte staat en de snelheidsdrempels, zowat om de 50m, moordend hoog. Dodelijke ongevallen ten gevolge van overdreven snelheid zullen hier zelden voorkomen maar blikschade is er ten overvloede. Deze waar Diana en ik in zaten miste zelfs een buitenspiegel. Ze gebruiken die toch niet. Aan de linkerkant hangt de conducteur buiten de deur en rechts zit de bestuurder met zijn hoofd door het venster achteruit te kijken. ( Hier rijdt men aan de linkerkant van de weg en staat het stuur rechts in de wagen) Op een gegeven moment klopt die bestuurder zijn remmen dicht, Kisauni clinic. We stappen uit maar 't is de verkeerde clinic. Het was niet de praktijk van Dr. Dhutia maar van één of andere godsdienstige orde. Ik had hen nochtans een zeer duidelijk geschreven adres getoond. Later vertelde Mary me dat de meeste van die gasten niet kunnen lezen noch schrijven en hun kennis van het Engels is zeer beperkt. Mijn kennis van het Kiswahili is tot op heden onbestaand. Van pure armoede een lege Tuktuk, een plaatselijke taxi, aangehouden maar die begreep ons ook al niet. Diana was nog nooit bij dr. Dhutia geweest die kon het dus ook niet precies uitleggen dus Mary gebeld die ons al stond op te wachten. Zij kon de chauffeur de juiste uitleg geven en 5 min later waren we ter plaatse. Een tuktuk is eigenlijk een brommer met drie wielen en dak boven. Achterin kunnen 3 passagiers en is er nog een soort laadbak om de boodschappen in mee te nemen. De bestuurders zijn al even grote cowboys als die van de matatu's. Als het niet snel genoeg vooruit gaat maken ze van de wegberm of het voetpad een tweede of zelfs een derde rijstrook. Mekaar en anderen de pas afsnijden is hier een nationale sport. We zijn op dezelfde manier zelfs heelhuids terug thuisgeraakt.
Het is hier nu maandagmorgen kwart voor tien. Mary is gaan werken en Diana naar school. Ik ben alleen thuis met Alice. Ik ben volop bezig mijn foto's van gisteren en eergisteren aan 't catalogeren. Komt Alice bij mij met een bloedende vinger en een minuscuul klein plakkertje. Het is geen lelijke wond, een schil van haar linker wijsvinger juist op het gewricht, maar het bloedt wel. Ze had het al uitgewassen met...kraantjeswater nota bene. Niemand wil ervan drinken omwille van de bacteriën, nee zij gaat er wonden mee uitwassen. Waar Mary's eerste hulp doos is zou ik begot niet weten maar ik heb een halve operatiezaal meegebracht voor het geval er iets zou foutgaan met mijn voeten. Bij mijn aankomst heb ik onmiddelijk de Isobetadine in de koeling gestoken zodus kon ik meteen dat wondje ontsmetten. Met een pleister uit mijn voorraad heb ik alles afgewerkt. Een officiële huisvuilophaling bestaat hier niet Mary betaald elke week een paar Kenian shilling, of Kes ook wel Ksh of Kshs genoemd, aan een jongen die het God weet waar naar toe brengt. De meeste bewoners smijten het op een berm langs de kant van de weg meestal waar een stuk bouwgrond braak ligt. Zo ligt er één schuin tegenover Mary's huis. Gisteren avond, het was nog licht, heeft iemand dat in brand gestoken. Roke en stinken gelukkig zat de wind voor ons in de juist richting en hebben wij er geen last van. Het is nog aan 't nasmeulen en dat kan zeker nog de hele dag duren. Het gevaar dat hier een pak huizen in brand schiet is zeker niet denkbeeldig. Niemand die er een vinger naar uitsteekt, niemand die de politie of brandweer belt. Iedereen is er gerust in. 't Is zeker omdat er hier niets van mij is dat ik vannacht, nadat ik mij ervan vergewist had dat de brand niet naar ons kon overslaan, zeer goed geslapen heb. Ik slaap hier trouwens altijd zeer goed en hou mijn gewoonte van thuis om na het middageten een tukje te doen ook hier in ere. Eergisteren zijn we naar Fort Jesus geweest en gisteren naar Haller Park. Daarover later meer.
