Woensdag 13 november 2013, week 5

Ik weet het, bloggen is voor zondag avonden, maar vanavond maak ik graag een uitzondering.  Want dankzij een opdracht uit 'Een Schatkist vol Geluk' werd er voor het eerst écht nagedacht over een hond in huis.  Mede omdat onze dochter Anouk toen al minstens een jaar dagelijks een smeekbede hield in de hoop mama te overtuigen.  Ik was op dat ogenblik degene die honden koppelde aan kwijlen, stinken, blaffen, vuile poten, smerige vloeren, kapotte zetels, haren overal, kakken en pissen op plaatsen waar je niet wil dat ze't doen én allergie!  Met andere woorden: 'Er komt nooit een hond bij ons in huis want mama moet daarvan niezen en snuiten!'

Tot een week nadien een verdwaalde viervoeter in onze tuin belandde.  Mijn man en de kinderen waren op't moment van mijn thuiskomst volop aan't ravotten met die hond, in afwachting op iemand van't asiel die hem kwam oppikken.  Het waren de stralende oogjes van mijn dochter die me deden smelten.  Nooit eerder zag ik haar zo gelukkig als daar in de tuin met die perfect, afgetrainde hond.  Ik sloot aan met de speelse bende en genoot met volle teugen.  Dit was nu voor't eerst in mijn leven dat ik sympathie kon opbrengen voor een hond.  Een zalig beest!  In de hoop dat hij nooit zou opgepikt worden bij't asiel namen we afscheid van onze vriend de Border Colli.  'Mama, deze hond vond jij toch ook leuk en je moest niet niezen.  Misschien kunnen we dan toch...'  

Twee weken nadien zat ik op facebook en post er iemand een foto van een border colli.  'Deze hond zoekt een nieuwe thuis, liefst een gezin met kinderen.'  Omdat de gelijkenis zo groot was met de verdwaalde hond uit de tuin nam ik de telefoon.  Drie dagen later gingen ik met de kindjes een kijkje nemen...Het was niet de verdwaalde hond doch deze had alles en nog véél meer om zonder aarzelen de onze te worden.  We waren meteen verliefd en kwamen een paar uur later thuis met Border Colli Rex...Zijn mand, eetbak en zoveel meer werden nadien nog snel aangekocht.

Onze Poesie, Rex z'n grootste tuin-entertainer, is tot op de dag van vandaag nog steeds spoorloos.  De hoop hem nog ooit levend terug te zien is daardoor heel klein geworden.  Het is Rex die er het meeste onder lijdt.  Hij weet met zichzelf geen blijf en vraagt onnoemelijk veel aandacht.  De dagelijkse wandeling en het speelkwartiertje met de bal wegen niet op tegen de speelsheid en onverwachte moves van onze kat.  

Het is opnieuw een facebook post die mijn aandacht krijgt.  De persoon bij wie we Rex hebben gehaald is op zoek naar een Cocker om zijn petekindje kado te doen.  In een flits wil ik hem vragen ineens twee van die hondjes te zoeken, doch ik doe het niet.  Om een paar dagen geleden van hem een bericht te ontvangen dat hij 1 reu en 3 teefjes heeft zitten.  Met de opdracht 'De verrassende Liefde' in mijn achterhoofd was opnieuw één bezoekje voldoende om met 'Timmie' thuis te komen.  Een Engelse Cocker Spaniël van nog geen twee, net de leeftijd die Rex had toen we hem kregen.  En het mandje...deelde Rex met plezier na wat heen en weer gesnuffel.  Kortom, Rex heeft weer nieuwe uitdagingen en entertainment in onze tuin.  Zalig om die beesten samen bezig te zien!  Echte soulmates.

Om af te sluiten graag een waarschuwing aan mijn bloglezers.  Besef dat het serieus uitoefenen van deze schijnbaar onschuldige opdrachtjes grote gevolgen kan hebben.  Zowel voor uzelf als voor zij die u lief zijn.  Want naast 'Een Schatkist vol Geluk' en 'Een Schatkist vol liefde' lopen er sinds vandaag 'Een Hondje vol Geluk' en 'Een Hondje vol Liefde' rond!  Onverwachte gezinsuitbreidingen die in 2011 ondenkbaar en onbespreekbaar waren...  Namasté Rex! Namasté Timmie!  Dank je wel Leo Bormans!

Bovendien beseffen we maar al te goed dat ondanks allerlei tegenslagen, ons leventje hier op wieltjes loopt.  Voor Bert even letterlijk als figuurlijk.  Nog geen 30 was hij toen hij in de smeerput viel.  Om twee jaar later door allerlei complicaties in de rolstoel te belanden.  Verlamd vanaf zijn onderste ribben.  Met de gedachte nooit meer te kunnen lopen draaide hij de knop om en ging zijn focus naar wat er wel allemaal mogelijk was. Sport werd zijn uitlaatklep.  Rolstoelbasket, wheelen, handbiken,...In '92 Paralympics Barcelona, hij werd eerste Nederlander op de marathon!  Met zijn droom om deel te nemen aan de Iron Man in Hawai kwam hij rond zijn 50ste in m'n (toen nog bestaande) kinesitherapie praktijk terecht.  Het was Bert die mij z'n "Coach" noemde, alvorens ik er zelf ooit aan had gedacht.  Hij gaf onbewust het startschot van mijn carrière switch.  

Een paar jaar geleden bezorgde de gedachte 'opa' te worden hem heel wat rimpels.  Als ik hem nu hoor praten over z'n kleindochtertje gaan z'n ogen stralen en komt het kind in hem naar boven.  Vandaag de dag is hij actief in de politiek en begeleidt hij andere rolstoelatleten met dromen.  

Zonder de Schatkist zouden Bert en ik nooit op deze manier met elkaar gebabbeld hebben.  Het zijn gedachten die wel eens door het hoofd flitsen, doch ze uitspreken gebeurt zelden.  Tenzij op een koffietafel...

Bert trok het vijfde kaartje: "De verrassende liefde".  Hierop is een vrouw te zien die aan't koorddansen is.  'Inge, jij bent een gepassioneerde vrouw.  Je doet zoveel dingen graag.  Daardoor trek je heel veel naar je toe.  Je wandelt op een dunne touw en ik ben bang dat je er eens af valt.'  Met daaraan toegevoegd: 'Ja, ook ik moet daarvoor opletten en mijn grenzen bewaken, net zoals jij.'

Ik kan Bert alvast verzekeren dat ik daarvoor op mijn hoede ben.  Mijn burn-out in 2009 was mijn beste leerschool.  Ik apprecieer alleszins zijn bezorgdheid en zie het als een uiting van vriendschap.  Opdracht vijf eindigt met de woorden: 'Gun jezelf die zuurstof.'  Dat alleen is al opmerkelijk, mits zij die een kaartje kiezen zich enkel baseren op de foto...

 

6 juli 2002, de dag dat we met die ene 'ja' de grootste beslissing uit ons leven namen.  Deze opdracht was de aanzet om de muziek van onze huwelijksviering nog eens op te zoeken.  Het was Paul de Leeuw die toen in de kerk en nu in de auto weergalmde.  Deze keer met de kinderen op de achterbank. "Mama, dat klinkt als die kale, zotte meneer van de televisie, kan die zingen?"   Waarop onze zoon Tim, een Studio Brussel-fan, zijn wenkbrauwen fronst en zegt: "Anouk, dat hoor je toch..."  Ik kon niet anders dan toegeven, ook mijn smaak bleek in de loop der jaren geëvolueerd...

Desondanks luisterden de kinderen aandachtiger dan ooit naar deze liedjes.  Alsof ik hen een geheim verklapte.  Alsof ze even mochten binnen piepen in het liefdesnest van hun mama en papa.  Alsof ze hiermee de bevestiging kregen dat hun ouders écht wel verliefd waren.  En nog steeds zijn.  Ook in mijn hoofd bleven de songs plakken. Waarbij de inhoud van slechts één liedje vandaag nog helemaal klopte.  Want 'Ik heb je lief, wat moet ik zonder jou' klinkt nu als absolute onzin.  Alsof ik zonder mijn man niets zou betekenen...

De huwelijksviering werd afgesloten door de Pointer Sisters, 'I'm so excited'.  Al swingend stapten we over de rode loper de kerk uit, klaar voor alles wat nog komen zou!  Shania Twain zorgde voor de openingsdans 'You're still the one'. 

Met haar laatste zinnetjes sluit ik graag dit blogbericht af: "I'm so glad we made it.  Look how far we've come my baby!"  

Begin 2012 zagen ze elkaar voor’t eerst.  De groep zelfstandigen die kozen voor een jaar Health Coach-begeleiding door Unizo en Back to Basics.  Een zeer uiteenlopend publiek van mannen en vrouwen (een bakker, IT specialist, advocaat, zaakvoerder van een metaal- en chape bedrijf, verzekeringsagent, schoonheidsspecialiste,...) schommelend tussen de 37 en 57 jaar.  Met als gemeenschappelijke factor het ondernemerschap én een gezondheidsdoel om na te streven.  

Afgelopen donderdag zat ik met een deel van hen opnieuw rond de tafel.  In een flits maakte ik voor mezelf de vergelijking tussen toen en nu.  Ongelooflijk hoe ieder van hen gegroeid is maar opmerkelijk hoe we naar elkaar toe gegroeid zijn.  Met ‘vertrouwen’ als krachtigste bindmiddel.  Net hierdoor kan, mag en durft iedereen zijn wie die echt is.  Zonder franjes of verbloemingen.  Met alles erop en eraan, dus ook de kopzorgen, baaldagen, frustraties, angsten en onzekerheden. Zo lijkt de ondernemer plaats te maken voor die pure mens die erachter schuil gaat.

Het oorspronkelijke gezondheidsdoel is na al die tijd geëvolueerd naar een missie.  Waarbij we in de eerste plaats tevreden willen zijn met het leven van elke dag.  Een hele 'onderneming' die haalbaar wordt met mensen om je heen die je écht begrijpen.  

Zo verschillend en zo gelijkend...

 

Anke koos voor mij het kaartje met als titel 'Verschillen om van te houden'.  Een prent met allemaal gekleurde, houten vogelhuisjes.  Omdat jij zo graag knutselt en verft.  Je hebt een schilderij gemaakt dat in de hal hangt en het speelhuis buiten geschilderd in allemaal kleuren.  Plus er zijn ook veel vogelhuisjes in jullie tuin.  Daarom kies ik deze kaart voor u.

Dankzij Anke's kaart weet ik weer wat te doen deze week.

Zondag 27 oktober, week 2

 

Vandaag is Poesie al meer dan een week spoorloos.  Helemaal verdwenen, niemand die onze kater nog heeft gezien. Het blijkt bovendien niet normaal te zijn voor een gecastreerde kater om lang weg te blijven.  De kinderen maken zich zorgen. Net een week geleden werden hier in de buurt drie konijnen gedood en een kat zwaar toegetakeld door twee loslopende honden.  'Mama, wat als die honden ook...' 

Wie had ooit gedacht dat ik nog zo bezorgd zou zijn om die kat.  Die onwetendheid, wat is er met hem gebeurd?  De kwetsbaarheid van zo'n beestje is dan ook zo groot en de gedachte dat hij ergens in z'n eentje pijn zit te lijden om God weet welke reden maakt het niet eenvoudig. En het toppunt is dat sinds de kat verdwenen is de hond geen blijf weet met zichzelf.  Hij loopt tegen de muren op.  De blaadjes van de bomen die af en toe opwaaien zijn absoluut geen uitdaging voor hem.  Pas nu beseffen we hoe zeer die twee elkaar nodig hebben.  En hoe zeer wij onze Poesie missen.  Rex had in de kat zijn uitdaging en beweegredenen gevonden.  Waar we voorheen compassie hadden met Rex omdat Poesie hem een krab verkocht verlangen we nu meer dan ooit naar een come-back.  Onze hond werd echt wel geïnspireerd door de kat. 

Ik heb al aan mezelf beloofd dat als onze Poesie nog terug komt ik heel anders met hem zal omgaan.  Ja, hij mag dan ook weer binnen slapen.  En ja, ik zal hem aaien en knuffelen zoals ik hem nooit eerder aaide en knuffelde.

Hoe jammer dat ik pas nu begrijp wat de kat voor de hond én ons allen betekende.  Alle vijf componenten van de liefde zijn aanwezig!  Verlangen, inspiratie, pijn, tederheid en mededogen.  Ze horen samen als de vingers van een hand.  

"Mama, ik kies deze kaart voor u omdat jij bosvruchten zo lekker vindt.  Op elke vinger zit een framboos."   Het kaartje draagt de titel: 'Als de vingers van een hand'.

Al weken, zelfs maanden neem ik mezelf dingen voor.  Jullie kennen het vast en zeker wel.  Lees even mee...

En ik zou Inge Schepers niet zijn moest ik het niet origineel aanpakken. Vandaar dat vanaf vandaag elke week iemand die me lief is een willekeurig kaartje mag kiezen uit de stapel van 52.  Bovendien zal deze persoon ook vertellen waarom hij/zij deze kaart koos voor mij.  Pas daarna open ik de kaart en lees ik de opdracht die ik gedurende de komende 7 dagen zal uitvoeren. Uit ervaring met 'Een Schatkist vol Geluk' besef ik dat sommige opdrachten veel meer tijd zullen vragen of veel langer zullen doorwerken.  Doch om de structuur van mijn blog te behouden zal ik elke zondag verslag uitbrengen van de voorbije week.  Ik geef de opdrachten ook nooit letterlijk weer.  Ik vertel wel wat ze teweeg hebben gebracht voor mezelf en/of anderen uit mijn omgeving.