Het vervolg op 'Een schatkist vol Geluk', Leo Bormans Een Schatkist vol Liefde, ook getest op mezelf. Elke zondag avond blog ik over een opdracht en dit één jaar lang. Start: 13/10/2013
06-01-2014
Opdracht 12: Dagelijkse Liefde
Doe minstens vijf kleine, lieve dingen voor iemand anders.
In plaats van mijn Nieuwjaarswensen via sms of mail te versturen (dat gaat immers zo snel) heb ik het dit jaar op de ouderwetse manier gedaan. Met een creatieve toets...Tijdens het schrijven van de vele kaartjes stond er immers een lekkere kop Rooibos kruidenthee langs mij op tafel. Onbewust had ik het papieren labeltje van m'n theezakje al van het touwtje gepruts. En zo kwam ik op het idee échte Back to Basics theezakjes te maken.
Die werden dan met een kaartje in een mini-envelopje gestopt: 'Een gezellig en warm 2014 gewenst!' zijn toch de best passende woorden die ik hier aan kon toevoegen. Aangevuld met een persoonlijke boodschap. Want dankzij deze opdracht heb ik oprecht enkele mensen bedankt voor datgene wat ze het afgelopen jaar voor mij betekend hebben. Onvoorstelbaar wat een reacties ik mocht ontvangen! Hoe een kleine boodschap op papier een wereld van verschil kan maken.
Ik moet wel toegeven dat ik heel wat inspanningen heb mogen leveren om aan bepaalde mensen hun postadres te geraken. Het nadeel van ons digitale tijdperk zeker...
Daarnaast hebben we dit jaar de peter en meter eens extra in de bloemetjes gezet bij de feestdagen. Net zoals Karin, onze poetsvrouw. Echt eentje met een hart van goud! We hebben bovendien voorgesteld het Nieuwjaarsfeest van de vrienden bij ons thuis laten door gaan. In plaats van bij de vrienden die het ieder jaar al organiseren omdat ze toevallig een grote garage met alles op en aan hebben. Iedereen was tevreden met dit voorstel en het werd een super avond!
Met ons Anouk heb ik misschien wel 30 zoutdeeg paardjes gemaakt voor Godelieve, de uitbaatster van de manège waar ze aan paardrijden doet. Haar man Louis is overleden, hij was net de 80 gepasseerd. En Anouk wou iets knutselen speciaal voor hem. Want als er één plaats is waar onze dochter zich goed voelt is het wel op die manège...Bovendien hebben Anouk en ik in naam van de Ruiterschool een tekst geschreven en deze gelezen op de begrafenis, beurt om beurt. Ongelooflijk om te ervaren hoe mijn 8 jarige dochter dit zo rustig en vol vertrouwen aan mijn zijde kon doen. Zonder een traan weg te pinken of enige aarzeling. Ze had immers nog nooit een begrafenis mee gemaakt. Het was een intens moeder-dochter moment dat ik nog lang zal koesteren. Samen met Huberte, die deze opdracht heeft gekozen, hebben we ervoor gezorgd dat alle kinderen in ruiterkledij in de kerk aanwezig waren en een roosje konden neerleggen bij de kist. Na de dienst vormden zij een erehaag als dank. Een echt kippenvel moment! En weet je wat zo straf is...ondanks Louis er zelf niet meer bij was is hij er toch in geslaagd onze dochter een gigantische boost in zelfvertrouwen te geven. Net zoals hij vroeger bij het paardrijden deed. Het is dankzij hem dat zij absoluut wou lezen in de kerk. Iets wat ze anders nooit had durven doen!
Ruiterschool Bammens...
Een plaats waar je als ouder
je kind vol vertrouwen
naar toe bracht.
Een plaats waar ik als kind
verliefd werd op Laïca, Quinta, Sorella
Beauty, Chess, Valentijn en
mijn lievelingspony Pinkie.
Een plaats waar liefde tussen
mens en dier centraal stond
waar de kachel brandde
en er warmte was voor iedereen.
Een plaats waar kinderen op kamp gingen,
buiten speelden en paarden verzorgden.
Waar ik meestal blij,
maar ook eens bang mocht zijn.
Een plaats waar ouders elkaar ontmoeten,
aan de toog bij Godelieve of aan de piste bij Louis.
Waar haar kalmte en zijn energie
samen liefde konden zijn.
Louis...
Hij was een opa voor alle ruiters.
Bezorgd en lief. Soms wat streng, dan weer grappig.
Maar vooral zot van paarden en zot van ons!
Louis...
Hij was een vriend voor al de ouders.
Gepassioneerd en wild enthousiast. Soms wat dicht , dan weer ver.
Maar vooral zot van zijn familie en zot van zijn Godelieve!
Godelieve,
het is dankzij jou en Louis
dat wij kinderen zot zijn van paarden.
En dat onze ouders zot worden van ons.
We gaan ermee slapen en staan ermee op.
Godelieve,
het is dankzij Ruiterschool Bammens
Dat Louis nooit zal vergeten worden.
We horen hem in draf en in galop.
We ruiken hem in de piste en in de wei.
We voelen hem bij elk paard dat we aaien.
We zien hem in de ogen van elke ruiter hier aanwezig.
Met het kaartje 'Dagelijkse Liefde' dat Huberte trok kan ik aan week 12 beginnen...Time flies when you're having fun!
Huberte is één van de mama's die ik via de school van onze kinderen heb leren kennen. Haar oudste zoon Bavo is bevriend met onze Tim en haar jongste zoon Mathias is even zot van paarden als onze dochter Anouk. Haar man Jo is voorzitter van het oudercomité van de school, waar ook mijn man lid van is. En onze jongens zitten op zondag namiddag samen op de Chiro. We hebben dus heel wat gemeenschappelijk.
Elke zondagochtend ontmoet ik Huberte aan de toog bij't paardrijden. Een vrouw met een hart van goud. Ze springt spontaan in de bres voor anderen die het moeilijk hebben en staat steeds klaar met een luisterend oor. Ondertussen weet ik dat ze over heel wat parate kennis beschikt wat geschiedenis, kunst en actualiteit betreft. Ongelooflijk hoe ze onbewust haar kinderen weet te inspireren met deze materie. Zo maken ze regelmatig uitstapjes naar musea, burchten, bezoeken voorstellingen, bekijken en bespreken het nieuws,...Of ze nodigen onze kinderen uit voor een échte theater voorstelling bij hun thuis in de slaapkamer! Mijn zoon wist me onlangs alle details van de gezonken Titanic en de wereldoorlogen te vertellen. Hij vroeg zich af hoe Bavo dit allemaal kon weten. Moest ik hem zeggen dat geschiedenis nooit echt mijn ding was geweest, dat ik dat vak haatte op school...
Daarnaast is ze een straffe madam die een paar maanden geleden nog startte aan een D-cursus. Ze zit dus letterlijk terug op de schoolbanken. Ik ben ervan overtuigd dat het dé juiste keuze is! Zet haar voor de klas met materie die haar boeit en elke leerling zal geïnspireerd worden door haar enthousiasme!
Op het kaartje dat ze trok staan de blije gezichten van een vader met twee zonen. 'Omdat ik vind dat jullie zo een hecht gezinnetje zijn.' Precies hetzelfde gedacht dat ik van hun gezinnetje had! Zo zie je maar. In ieder geval ontzettend bedankt Huberte!
Wat ervaar je als je verliefd bent? Schrijf vijf sterke dingen op die je ervaart.
Verliefd zijn...
je gaat met die persoon in je hoofd slapen en staat er mee op je voelt je bijzonder en zo speciaal je zou elke seconde samen willen zijn je hart klopt sneller met alleen al de gedachte aan hem je hebt moeite om geconcentreerd bezig te zijn met de dingen van elke dag
Na een tijd wordt het omgezet in iets anders. Wat zou dat volgens jou kunnen zijn?
Volgens mij gaat met de jaren 'verliefd zijn' stilletjes over in 'liefde'. Om dat uit te drukken heb ik even mijn poëtisch talent een poetsbeurt gegeven. Ik realiseer me dat ik zo'n 20 jaar geleden misschien wel wekelijks gedichtjes schreef.
Wanneer de roze wolk der verliefdheid verder waait
maken vlinders in de buik plaats voor de realiteit der seizoenen.
Herfst frustraties dwarrelen naar beneden.
We voelen de bui al hangen.
De wind laait de gemoederen op.
De mist vertroebelt helder zicht.
Snijdende woorden komen binnen als bliksemschichten.
Gedonder is de taal die klinkt.
Wetende dat de zon weer zal schijnen houdt de storm even aan.
Een regenbui stroomt langs de wangen naar beneden.
Ijskoude blikken maken plaats voor een knuffel die ontdooit.
Hugo Paulissen is net zoals Anouk en Irene deelnemer aan het Unizo Health Coach programma dat ik begeleid. Een opmerkelijk man die één en al rust uitstraalt. Hij is zaakvoerder van Limburg International, een reisbureau en autocar bedrijf uit Neerpelt. Daar ik zelf zot ben van reizen hadden we al snel babbels over de mooiste plekjes op aarde. Zoals Madagascar, een eiland ten oosten van Z Afrika, naast Mozambique. Ik ken Madagascar enkel via een vriendin van mij, die getrouwd is met een man van ginder. Volgens Hugo is het land zo puur en echt, dat het ogen opent en harten doet smelten. Waardoor reisgenoten stil staan bij de essentie van het leven. Met eerbied en diep respect voor de prachtige natuur en z'n plaatselijke bevolking. Je ontmoet er mooie, authentieke mensen die met minimale bezittingen het maximale uit het leven halen. Dankbaar om wat is. Gelukkig om wat mag zijn. Hugo had al snel door dat dit waarden zijn die perfect aansluiten met Back to Basics en het Health Coach programma. Wat hij niet wist is dat ik altijd heb gezegd om ooit met een groep mensen een bijzondere, authentieke reis te maken, op Back to Basics' wijze. We hadden na die babbels niet veel meer woorden nodig om tot actie over te gaan. Op 9 januari houden Back to Basics en Limburg International een infoavond, waarbij Alain, onze gids uit Madagascar in de Pits te Zolder aanwezig zal zijn. Om in november met een 14tal personen een onvergetelijk avontuur te beleven. Life will never be the same...daar ben ik zeker van!
Hugo koos voor mij het kaartje 'Van Liefde en Verliefdheid', waarbij iemand een hart in de hand houdt. 'Een hart doet me denken aan zuurstof en jij geeft de nodige zuurstof aan mensen.' Bedankt, toeval bestaat niet, wij moesten elkaar ontmoeten...
'Wat vind jij in een relatie het belangrijkst?' was de vraag om een reeks opgesomde eigenschappen te rangschikken van 1 tot 21. Niet zo eenvoudig als je't mij vraagt. Want vele eigenschappen uit het lijstje zijn immers even belangrijk of op verschillende manieren interpreteerbaar. Zo is mijn top 6 gewoon helemaal wie ik ben. En ook helemaal wat ik zoek of creëer in relatie met anderen. Zowel privé als zakelijk. Waarbij 'groei' van de ene automatisch 'verandering' en dus ook 'aanvaarding' van de andere oproept. Natuurlijk zijn 'dezelfde waarden' of 'interesses' belangrijk, dat is net hetgeen wat mensen samen brengt. Doch veel belangrijker lijkt mij de aanvaarding van de verschillen, die er absoluut zullen zijn. Zo ook lijkt 'samen zijn' de basis voorwaarde om over 'relatie' te kunnen spreken, maar alsjeblieft niet altijd en overal. Laat ieder zijn eigenheid behouden en een solo route bewandelen, naast de gedeelde route. 'Wij' gaat immers om mij, hem, ons en ons met de kindjes. Waarbij ik mijn vrienden en activiteiten heb, hij de zijne en wij de onze. Een eigenschap die ik niet in het lijstje terug vond en wel in mijn top 5 zou zetten is 'vertrouwen'. Vertrouwen in jezelf, in elkaar en in de relatie! En wanneer het gras groener lijkt aan de andere kant is het tijd om uw eigen gras wat extra te besproeien.
Bij deze opdracht was ik toch even nieuwsgierig naar m'n man zijn top 5. Geloof het of niet, 4 van de 5 eigenschappen kwamen overeen! Waar ik 'gevoelens delen' op de vierde plaats had staan koos hij voor 'elkaar aanvaarden'. Wanneer we dan naar onze relaties kijken met anderen zijn dat ook net de eigenschappen die ons binden. Absoluut een aanrader om los van elkaar de twee lijstjes te rangschikken en te vergelijken. Gesprekken met diepgang verzekerd!
Je moet het maar hebben, een dochter genaamd 'Inge Schepers'. Van't onderwijs naar een zelfstandige kinesitherapie praktijk. Van de kinesitherapie patiënten naar de coaching cliënten. Plots hoort ze mij op de radio, dan leest ze een column of spot ze mij op TV. 't Ene moment doe ik mee aan modderige loopwedstrijden of speel ik in musicals, 't andere moment geef ik speeches of begeleid ik zelfstandigen. De tijd dat ons mama kon volgen waarmee ik bezig ben is passé.
Ons mama is eigenlijk hét voorbeeld van een echte onderneemster. Op eigen houtje bracht ze 4 kinderen groot. Ze stond aan't hoofd van een familiaal 'bedrijf' waar er nooit een einde kwam aan wassen, poetsen, winkelen, koken, taxi spelen en het naaien van kinderkleding. Eens de kinderen de deur uit waren werd er zelfs over de grenzen aan productie gedaan. M'n oudste broer nam 'made in Taiwan' letterlijk met 9 maanden later de geboorte van z'n zoon. Mijn tweelingbroer volgde zijn voorbeeld in Nieuw-Zeeland met twee kleine Kiwi's als gevolg. Wat betekent dat onze mama al een stukje van de wereld heeft gezien, met al die babybezoekjes over de grenzen heen. Ondertussen is ze bijna zeventig en oma van acht kleinkinderen. Ieder van ons heeft immers een zoon en dochter, wat heel wat kapotte broeken en losse knoopjes betekent.
Mama koos voor mij het kaartje 'Onze waarden', waar allemaal knopen op te zien zijn. 'Omdat alle kledij die stuk is aan mij wordt gegeven om te repareren en ik eigenlijk twijfel of jullie wel een knoop aan een broek kunnen naaien...'
Ik had deze opdracht nog maar net getrokken toen de volgende boodschap via sms binnen kwam: 'Samen pizza eten?' Mijn antwoord: 'Ja zeker!!' Het was Anke die de vraag stelde. Een mama die ik heb leren kennen aan de schoolpoort en waar het vanaf dag 1 mee klikte. Terwijl haar man vaak van huis is voor het werk is zij druk in de weer met haar vier kids. Daarnaast hebben ze heel wat schapen en kippen op de plaats waar ze ook nog eens een huis aan't bouwen zijn. Ze werkt, jogt, speelt taxi voor de toneel- en sportlessen van de kinderen, kookt,...Kortom, ze doet zoveel op een manier waarop alles vanzelf lijkt te gaan. Keer op keer kom ik geïnspireerd van bij haar.
Zo betekent 'Samen pizza eten' ten huize Pignatelli iets heel anders dan pizza's bestellen, afhalen, doos openen en smullen maar. Anke maakt zelf het deeg en zet een kleurrijk pallet aan verse groentjes klaar. De kinderen doen de rest. Kneden, rollen, vormpjes maken en versieren.' Het leek wel of mijn dochter haar maag had ingeruild voor een volwassen versie. Het was de lekkerste pizza die ze ooit at! En ik mocht me voor't eerst in mijn leven wagen aan Mauro's creatieve 'doodskop pizza' die absoluut heerlijk smaakte! Wat heb ik genoten van die kinderen te zien smullen om nadien moe maar voldaan voor de TV te ploffen. Waardoor Anke en ik gezellig konden bij babbelen. Voor herhaling vatbaar, thanks soulmate!
Zaterdag was het mijn schoonzus An die even binnen sprong en een kaartje trok. An en ik zijn even oud, zaten samen in de lagere school en op de jeugdbeweging. Terwijl ik als VKSJ leidster verliefd werd op Chiro leider Hans sloeg mijn oudste broer en Chiro leider Geert VKSJ leidster An aan de haak. Ik moet toegeven dat er in die tijd heel wat samengestelde Chiro- en VKSJ koppels ontstonden. Onze lokalen lagen immers tegenover elkaar en na de activiteiten kwamen we samen in't zelfde stamcafé. Hierdoor hebben we ook vandaag nog een zeer bijzondere vriendenkring met als gemeenschappelijke noemer 'jeugdbeweging'. Ieder jaar slaan we onze tenten ergens op in de Ardennen, vieren we Nieuwjaar, doen we wandelingen of gaan gezellig ene drinken. Na een productieve time-out periode zijn de lokalen van de jeugdbeweging opnieuw het meeting point op zondag. Want het zijn nu onze kinderen die de traditie voort zetten en er de tijd van hun leven hebben.
An koos voor mij de kaart 'Lekker leven' waarop een fruitschaal met appel en peer te zien zijn. 'Omdat jij een tweeling bent met Stijn, hetzelfde maar toch zo verschillend.'
Schrijf een wenskaart aan jezelf met vijf zinnen die beginnen met 'Ik wens je...'
Ik moet zeggen dat wenskaarten aan anderen schrijven eenvoudiger is dan aan mezelf. Ik geef toe dat ik er diep over heb nagedacht met dit resultaat:
Lieve Inge,
Ik wens dat je puur jezelf mag zijn, bij iedereen, overal.
Ik wens dat je blijft groeien, op emotioneel, spiritueel, intellectueel en fysiek vlak.
Ik wens dat je inspirerende mensen mag blijven ontmoeten en op jouw manier anderen mag inspireren.
Ik wens dat je via reizen unieke plaatsen over de hele wereld mag bezoeken.
Ik wens dat je blijft geloven in jezelf, jouw missie en dat je er elke dag vol vertrouwen stappen in zet.
Na een turbulente periode ben ik weer een inzicht rijker. Ik was zo fout bezig met de groei van mijn business. Ik ging immers voor groter, anders, meer bereik, meer opbrengst...en kreeg frustraties en ongenoegen als antwoord. Waar was mijn energie, dat enthousiasme, die drive en passie?
Waar ik me eerst rot amuseerde in de dingen die ik deed (en me bijna schaamde dat ik er ook nog geld mee verdiende) ging ik nu op zoek naar 'keihard werken, véél uren kloppen en méér geld verdienen'. Want dat zijn toch de drie basisactiviteiten van succesvolle entrepreneurs...Daardoor liet ik datgene vallen wat geen rechtstreekse business genereerde. De musical, ochtend sport, schrijven van een boek, wandelingen met Kay, het joggen, afspraken met collega ondernemers, zwemmen,... Mijn 'flow' momenten (waarin ik zoveel voor elkaar kreeg zonder besef van plaats noch uur) werden vervangen door 'down' momenten. Met als hoofdactiviteit klagen en zagen over alles wat niet belangrijk was tegen de personen die zo belangrijk zijn. Bij deze mijn excuses liefste Hans!
Vandaag ben ik zo content met dit inzicht en popel ik om de draad weer op te pakken. Hoe meer ik me amuseer en hoe minder moeite het me kost, hoe dichter ik ben bij datgene wat 'Back to Basics' in wezen is. Ik zal nooit de woorden vergeten die een bijzonder persoon ooit aan me zei: 'Inge, your future is so bright it burns my eyes!' Hell yeah, ik weet weer helemaal wat te doen en ik heb er absoluut zin in! Back to Basics, that's where I wanna & gonna be!
Irene Koren, opnieuw een enthousiaste en optimistische deelneemster uit mijn Unizo Health Coach-programma. Met haar business 'Insensis' inspireert ze klanten wat marketing en digitale media betreft. Haar bescheidenheid verraadt allerminst de know-how en ervaringen die ze op deed bij grote bedrijven in binnen- en buitenland. Zij trok voor mij het kaartje met de mooie witte bloem, 'Wensen delen': 'Omdat bloemen mensen gelukkig maken en dat doe jij ook!'
Met deze opdracht mag ik een wenskaart aan mezelf schrijven. Wetende dat de Sint alle Health Coach-deelnemers een wensballon kado deed past deze opdracht perfect bij het moment. Bedankt Irene!
Het is niet voor niets dat ik twee dagen té laat ben met bloggen. Ik kan de excuses 'geen tijd en te druk' gebruiken. Of ik kan gewoon toegeven dat ik me slecht voelde. Het ondernemerschap heeft zo zijn uitdagingen, zoals ik eerder al schreef. Maar wees gerust, het gaat sinds het weekend al een pak beter. Ik weet ondertussen dat een dipje vaak de voorbode is van een geweldig inzicht.
Opdracht 7 was erg confronterend, startend met de zin: 'Concentreer je werk op momenten dat je dat ook écht goed afgaat. Kleur je dagen in en laat je niet onderuit halen door routine, zelfverwaarlozing, jaloezie en negatieve ervaringen. Geniet van actieve tevredenheid.' Tevredenheid...net wat ik zocht de voorbije weken.
En het zijn dan juist de kleine dingen die tellen. Zoals de honden die me deur uit kregen met oogjes die zeiden: 'Baasje, achter die computer uit de natuur in!' Om daarna eens zo productief te zijn met extra energie. Of mijn man die zag wat ik niet uitte, sprak over wat ik zweeg en begreep wat ik niet begrijpen kon. Opnieuw ontdekte ik dat schrijven naast sporten voor mij het beste medicijn is tegen neerslachtigheid. Ik schrijf mijn kopzorgen en frustraties van me af om daarna weer gefocust te kunnen werken. Precies alsof het dan uit mijn lijf is en op papier staat. Kortom, een intense week, met wat minder kleur dan anders maar we zien de zon weer schijnen!
Heidi en ik, een bijzondere vriendschap die startte bij de VKSJ. De jeugdbeweging waarin we samen actief waren. Ik eerst als lid en later samen als leidster. Wanneer ik mijn leidsters functie stop zette en op kot ging werden we echte pennenvriendinnen. We konden op papier alles aan elkaar kwijt. Met onze gezamenlijke passie voor poëzie werden eigen werken via de postduif gedeeld en besproken. Ook na het studentenleven bleven we contact houden. Zij kent mijn ups en downs, wensen en frustraties als geen ander. Steeds dat luisterend oor zonder oordeel. Wat haar zo bijzonder maakt is haar oneindige creativiteit, op artistiek maar ook op maatschappelijk vlak. Haar eigen strijd tegen borstkanker boog ze om naar een positief en inspirerend verhaal in de vorm van Vzw Rozerood. Daarnaast heeft ze een zesde zintuig voor kinderen in stress situaties. Als kinesitherapeut begeleidt ze hen op haar authentieke manier en haalt ze't beste in hen naar boven. Heidi koos voor mij kaartje 7, 'De kleuren van liefde.' Een prent vol kleurrijke enveloppen, wat uiteraard verwijst naar onze briefwisselingen van jaren geleden. Thanks mate!
Opdracht 6: Liefdevolle oplossingen, deel 2 - Probleem of uitdaging?
Zondag 24 november 2013, vervolg week 6
De laatste week liep ik rond met 'een probleem'. Ik stond er mee op en ging er mee slapen. Non-stop was het in mijn achterhoofd aanwezig. Bovendien had het impact op veel meer dan louter m'n hoofd. Ik piekerde vaker, sliep slechter en irriteerde me meer. Hierdoor leken de kinderen ambetanter en klonk het lawaai harder...
Tot ik m'n probleem anders ging bekijken. En anders ging benoemen. Want vandaag heb ik immers 'een uitdaging'. Alleen al deze naamsverandering zorgde voor een ander gevoel en andere gedachten. Want nu zoek ik naar oplossingen om de hindernissen de baas te kunnen. Ik weiger daarom te piekeren over dingen waar ik geen antwoord op weet. En ik laat het niet toe dat gedachten in mijn hoofd invloed uit oefenen op de mensen die me lief zijn! Ik weet dat voor deze uitdaging de tijd alle raad zal brengen en ik mezelf zal trainen in geduldig zijn. Voor iemand die leeft en denkt in 'snel vooruit' is dat even op de rem drukken...Ik heb er afgelopen weekend met enkele - noem het - 'vertrouwenspersonen' over gesproken. Dat alleen al gaf een gevoel van bevrijding. Opmerkelijk was dat deze personen geen oplossingen, kritiek of bevestiging gaven. Ze vertelden me wel hoe zij ermee om zouden gaan. Net dat was wat ik nodig had, niet meer en ook niet minder! Bedankt daarvoor.
Opdracht 6: Liefdevolle oplossingen, deel 1 - Smijt 'MaMa' buiten!
Dinsdag 19 november, start week 6
Vandaag gooi ik 'MaMa' buiten en ik meen het. Ik ben het kotsbeu om altijd te doen alsof het leven van een ondernemer rozengeur en maneschijn is. Ook al ben ik Health Coach en inspireer ik anderen om gezonder en gelukkiger door het leven te gaan....Of neen, misschien net omdat ik Health Coach ben raad ik jullie aan hetzelfde te doen! Begrijp je niet wat ik bedoel? Ken je misschien dat gevoel dat je't ondernemerschap soms liever kwijt dan rijk bent. Wanneer je dag en nacht gewerkt hebt aan projecten die niet aanslaan, wanneer je jouw meest fantastische ideeën niet krijgt omgezet in realiteit, wanneer Di Rupo er nog een schepje bovenop doet, wanneer je jezelf vertelt dat je er misschien toch geen talent voor hebt of wanneer anderen jou gek verklaren en jij het zelf nog begint te geloven ook.
Dan ken je misschien ook dat gevoel wanneer je je gedraagt alsof alles op wieltjes loopt. Want welke indruk maak je wel niet als je jouw zwakheden bloot geeft...Geen klant of partner die nog aan de deur klopt. Je echte ik laten zien is een messteek in het -al oh zo zwak kloppende- hart van je business!
Nonsens!!! Daar geloof ik niet in. Zet die Manische Maskers (= MaMa's) af! Want ik vergelijk ondernemen met een milde vorm van manisch-depressief zijn; de ene dag schreeuw je van de daken hoe geweldig je leven is en de andere dag zit je diep in de put. Je leeft op wolken en geniet van de zon, wetende dat die regen vroeg of laat zal volgen. De donder en bliksem krijg je zomaar kado! Elke topondernemer heeft eerst moeten kruipen alvorens hij kon stappen of lopen. En dan nog struikelt hij of gaat eens vies op z'n bek.
Vergelijk het 'ondernemerschap' ook met 'moederschap'. Je weet pas wat het is als je eraan begonnen bent. Dezelfde ups and downs en dezelfde maskers en public. Beide zonder handleiding of garantie op succes. Waarom zou je als ondernemer er aan denken je geesteskind op te geven? Als moeder geef je je eigen kind toch ook niet op...
Anouk Geenen is één van de 34 deelnemers aan mijn Unizo Health Coach programma. Zij runt al 13 jaar 'Evida', een agentuur in dameskleding. Daarmee vormt ze de schakel tussen merken en winkeliers. Een jaar lang begeleid ik haar individueel en in groep naar meer groei op vlak van Health, Happiness en Business. Zij heeft haar persoonlijke gezondheidsdoelen van bij de start zéér serieus genomen en is wat mij betreft al meer dan geslaagd in al haar voornemens! Ik heb nog maar zelden een zo optimistische, gelukkige en stralende onderneemster mogen ontmoeten, wiens enthousiasme aanstekelijk werkt op anderen. 'Een echte groene knop', zou Leo Bormans zeggen. Waarmee wordt bedoeld dat ze denkt in termen van 'wij', 'de toekomst' en 'oplossingen'. Vandaar dat ik ontzettend genoot van mijn bezoekje aan haar agentuur, waardoor ik eindelijk de inhoud van haar job begreep . Daarop volgde een etentje waarin we beide mochten ontdekken dat we heel wat gelijkenissen hebben.
Zij trok op restaurant het zesde kaartje 'Liefdevolle oplossingen'. Een afbeelding van twee handen die met een rood touwtje spelen. "Ondanks je ontzettend veel constructies kan maken met het rode touw komt het back to basics allemaal neer op één touw. Dat is net zo met de ondernemers." En gelijk heeft ze, want in essentie zijn we allemaal mensen, met dezelfde dromen en dezelfde frustraties. Bedankt Anouk! Het is een opdracht die perfect past met wat mij de laatste weken bezig hield...
Wanneer heb je voor't laatst iets voor't eerst gedaan...dat is de vraag waarmee opdracht 5 start. Met een tweede hond in huis heb ik aan deze opdracht een opmerkelijke invulling gegeven. Compleet tegengesteld aan onze Border Collie Rex komt Cocker Timmie uit een omgeving waar hij niet de beste zorgen genoot. Hij leefde letterlijk in een varkensstal met drie zusjes. En al even letterlijk op water en brood, zonder warmte of genegenheid. Vroeger zou ik meteen zo'n dier geweigerd hebben. Nu wierp ik al mijn vooroordelen overboord en zag ik het als uitdaging voor het hele gezin.
De hele autorit bibberde en jankte hij, zo zielig. Op z'n twee jaar voor't eerst gescheiden van de andere hondjes, je zou voor minder. Volgend uitdaging, de eerste ontmoeting met Rex. Omdat ik alleen was maakte ik Timmie buiten vast aan een paal in de tuin. Ik haalde Rex erbij, ook aan de leiband. Ik had immers geen idee hoe Rex zou reageren op deze vreemde hond. Na een kort snuffelmoment deed ik de leibanden uit en vertrouwde ik op een goede afloop... Heerlijk om die twee achter elkaar aan te zien rennen met kwispelende staartjes. Minstens een uur waren ze non-stop in de weer, hollend en rollend door de tuin. Af en toe stelde ik me de vraag, zijn die nu aan't ravotten of aan't vechten?
Vandaag, vijf dagen later, ken ik het antwoord. Rex en Timmie zijn de grootste speelkameraden. Verrassende Liefde...als je dat maar weet!
Ik weet het, bloggen is voor zondag avonden, maar vanavond maak ik graag een uitzondering. Want dankzij een opdracht uit 'Een Schatkist vol Geluk' werd er voor het eerst écht nagedacht over een hond in huis. Mede omdat onze dochter Anouk toen al minstens een jaar dagelijks een smeekbede hield in de hoop mama te overtuigen. Ik was op dat ogenblik degene die honden koppelde aan kwijlen, stinken, blaffen, vuile poten, smerige vloeren, kapotte zetels, haren overal, kakken en pissen op plaatsen waar je niet wil dat ze't doen én allergie! Met andere woorden: 'Er komt nooit een hond bij ons in huis want mama moet daarvan niezen en snuiten!'
Tot een week nadien een verdwaalde viervoeter in onze tuin belandde. Mijn man en de kinderen waren op't moment van mijn thuiskomst volop aan't ravotten met die hond, in afwachting op iemand van't asiel die hem kwam oppikken. Het waren de stralende oogjes van mijn dochter die me deden smelten. Nooit eerder zag ik haar zo gelukkig als daar in de tuin met die perfect, afgetrainde hond. Ik sloot aan met de speelse bende en genoot met volle teugen. Dit was nu voor't eerst in mijn leven dat ik sympathie kon opbrengen voor een hond. Een zalig beest! In de hoop dat hij nooit zou opgepikt worden bij't asiel namen we afscheid van onze vriend de Border Colli. 'Mama, deze hond vond jij toch ook leuk en je moest niet niezen. Misschien kunnen we dan toch...'
Twee weken nadien zat ik op facebook en post er iemand een foto van een border colli. 'Deze hond zoekt een nieuwe thuis, liefst een gezin met kinderen.' Omdat de gelijkenis zo groot was met de verdwaalde hond uit de tuin nam ik de telefoon. Drie dagen later gingen ik met de kindjes een kijkje nemen...Het was niet de verdwaalde hond doch deze had alles en nog véél meer om zonder aarzelen de onze te worden. We waren meteen verliefd en kwamen een paar uur later thuis met Border Colli Rex...Zijn mand, eetbak en zoveel meer werden nadien nog snel aangekocht.
Onze Poesie, Rex z'n grootste tuin-entertainer, is tot op de dag van vandaag nog steeds spoorloos. De hoop hem nog ooit levend terug te zien is daardoor heel klein geworden. Het is Rex die er het meeste onder lijdt. Hij weet met zichzelf geen blijf en vraagt onnoemelijk veel aandacht. De dagelijkse wandeling en het speelkwartiertje met de bal wegen niet op tegen de speelsheid en onverwachte moves van onze kat.
Het is opnieuw een facebook post die mijn aandacht krijgt. De persoon bij wie we Rex hebben gehaald is op zoek naar een Cocker om zijn petekindje kado te doen. In een flits wil ik hem vragen ineens twee van die hondjes te zoeken, doch ik doe het niet. Om een paar dagen geleden van hem een bericht te ontvangen dat hij 1 reu en 3 teefjes heeft zitten. Met de opdracht 'De verrassende Liefde' in mijn achterhoofd was opnieuw één bezoekje voldoende om met 'Timmie' thuis te komen. Een Engelse Cocker Spaniël van nog geen twee, net de leeftijd die Rex had toen we hem kregen. En het mandje...deelde Rex met plezier na wat heen en weer gesnuffel. Kortom, Rex heeft weer nieuwe uitdagingen en entertainment in onze tuin. Zalig om die beesten samen bezig te zien! Echte soulmates.
Om af te sluiten graag een waarschuwing aan mijn bloglezers. Besef dat het serieus uitoefenen van deze schijnbaar onschuldige opdrachtjes grote gevolgen kan hebben. Zowel voor uzelf als voor zij die u lief zijn. Want naast 'Een Schatkist vol Geluk' en 'Een Schatkist vol liefde' lopen er sinds vandaag 'Een Hondje vol Geluk' en 'Een Hondje vol Liefde' rond! Onverwachte gezinsuitbreidingen die in 2011 ondenkbaar en onbespreekbaar waren... Namasté Rex! Namasté Timmie! Dank je wel Leo Bormans!
Bert La Lau...een naam die klinkt als muziek in de oren. Dankzij de eerste opdracht zocht ik terug contact met hem op en zijn we in Houthalen iets gaan eten. Bert en ik zijn even gelijkend als dat we verschillend zijn, net daarover hebben we gepraat. We hebben uitdagingen nodig in't leven, dingen om voor te gaan. Zowel op sportief als maatschappelijk vlak. Wij willen grenzen verleggen, mensen wakker schudden, laten zien dat het ook anders kan. En het liefst zo snel mogelijk! Met het hart op de juiste plaats. Oneerlijkheid, onrecht, zagen om te zagen en klagen om te klagen,...daar worden we beide ambetant van.
Bovendien beseffen we maar al te goed dat ondanks allerlei tegenslagen, ons leventje hier op wieltjes loopt. Voor Bert even letterlijk als figuurlijk. Nog geen 30 was hij toen hij in de smeerput viel. Om twee jaar later door allerlei complicaties in de rolstoel te belanden. Verlamd vanaf zijn onderste ribben. Met de gedachte nooit meer te kunnen lopen draaide hij de knop om en ging zijn focus naar wat er wel allemaal mogelijk was. Sport werd zijn uitlaatklep. Rolstoelbasket, wheelen, handbiken,...In '92 Paralympics Barcelona, hij werd eerste Nederlander op de marathon! Met zijn droom om deel te nemen aan de Iron Man in Hawai kwam hij rond zijn 50ste in m'n (toen nog bestaande) kinesitherapie praktijk terecht. Het was Bert die mij z'n "Coach" noemde, alvorens ik er zelf ooit aan had gedacht. Hij gaf onbewust het startschot van mijn carrière switch.
Een paar jaar geleden bezorgde de gedachte 'opa' te worden hem heel wat rimpels. Als ik hem nu hoor praten over z'n kleindochtertje gaan z'n ogen stralen en komt het kind in hem naar boven. Vandaag de dag is hij actief in de politiek en begeleidt hij andere rolstoelatleten met dromen.
Zonder de Schatkist zouden Bert en ik nooit op deze manier met elkaar gebabbeld hebben. Het zijn gedachten die wel eens door het hoofd flitsen, doch ze uitspreken gebeurt zelden. Tenzij op een koffietafel...
Bert trok het vijfde kaartje: "De verrassende liefde". Hierop is een vrouw te zien die aan't koorddansen is. 'Inge, jij bent een gepassioneerde vrouw. Je doet zoveel dingen graag. Daardoor trek je heel veel naar je toe. Je wandelt op een dunne touw en ik ben bang dat je er eens af valt.' Met daaraan toegevoegd: 'Ja, ook ik moet daarvoor opletten en mijn grenzen bewaken, net zoals jij.'
Ik kan Bert alvast verzekeren dat ik daarvoor op mijn hoede ben. Mijn burn-out in 2009 was mijn beste leerschool. Ik apprecieer alleszins zijn bezorgdheid en zie het als een uiting van vriendschap. Opdracht vijf eindigt met de woorden: 'Gun jezelf die zuurstof.' Dat alleen is al opmerkelijk, mits zij die een kaartje kiezen zich enkel baseren op de foto...
6 juli 2002, de dag dat we met die ene 'ja' de grootste beslissing uit ons leven namen. Deze opdracht was de aanzet om de muziek van onze huwelijksviering nog eens op te zoeken. Het was Paul de Leeuw die toen in de kerk en nu in de auto weergalmde. Deze keer met de kinderen op de achterbank. "Mama, dat klinkt als die kale, zotte meneer van de televisie, kan die zingen?" Waarop onze zoon Tim, een Studio Brussel-fan, zijn wenkbrauwen fronst en zegt: "Anouk, dat hoor je toch..." Ik kon niet anders dan toegeven, ook mijn smaak bleek in de loop der jaren geëvolueerd...
Desondanks luisterden de kinderen aandachtiger dan ooit naar deze liedjes. Alsof ik hen een geheim verklapte. Alsof ze even mochten binnen piepen in het liefdesnest van hun mama en papa. Alsof ze hiermee de bevestiging kregen dat hun ouders écht wel verliefd waren. En nog steeds zijn. Ook in mijn hoofd bleven de songs plakken. Waarbij de inhoud van slechts één liedje vandaag nog helemaal klopte. Want 'Ik heb je lief, wat moet ik zonder jou' klinkt nu als absolute onzin. Alsof ik zonder mijn man niets zou betekenen...
De huwelijksviering werd afgesloten door de Pointer Sisters, 'I'm so excited'. Al swingend stapten we over de rode loper de kerk uit, klaar voor alles wat nog komen zou! Shania Twain zorgde voor de openingsdans 'You're still the one'.
Met haar laatste zinnetjes sluit ik graag dit blogbericht af: "I'm so glad we made it. Look how far we've come my baby!"
Ik heb je nodig (Paul De Leeuw)
Als ik werkelijk moet zeggen
Wie of wat jij voor me bent
Als ik dat moet uit gaan leggen
Aan iemand die ons niet goed kent
Dan zijn de meeste woorden eig'lijk overbodig
Ik heb je nodig
Ik heb je nodig
Niet om te koken, niet om te wassen
Niet om t.v. mee te kijken
En ook niet voor de wekelijkse avond klaverjassen
En echt niet om mijn overhemd te strijken
Heus niet voor het ultimale happy-end
Niet om bergen te bedwingen
Niet voor al die domme dingen
Maar gewoon voor het gevoel dat jij d'r bent
Voor mij er bent, dat jij er altijd bent
Als ik werkelijk moet zeggen
Wie of wat jij voor me bent
Als ik dat moet uit gaan leggen
Aan iemand die ons niet goed kent
Dan zijn de meeste woorden eig'lijk overbodig
Ik heb je nodig, oh zo nodig
Ik heb je nodig
En wel om me soms op m'n vingers te tikken
Want ik kan nogal erg overdrijven
En ook voor verse lucht als ik er soms in dreig te stikken
Het is mijn man Hans die het vierde kaartje heeft gekozen.
We kennen elkaar al van toen we 15 jaar oud waren, via de jeugdbeweging. Op mijn 17de waren we enkele maanden samen om op mijn 21ste te beseffen wat ik had laten gaan. Vier jaar later, in 2000, huurden we een huisje en woonden we 'officiëel' bij elkaar. 'Officieus' begon het enkele jaren vroeger als studenten op kot...In 2001 werd ik in Frankrijk, tijdens de beklimming van een berg, ten huwelijk gevraagd. Om vanaf 6 juli 2002 als man en vrouw door het leven te gaan. Een jaar later, in 2003 werden we tot mama en papa 'gebombardeerd' door onze eerste spruit Tim. Waar in 2004 de pampers en bakstenen rond onze oren vlogen werd in 2005 onze dochter Anouk geboren. Perfecte timing om van ons nieuwe huis een échte thuis te maken. Vandaag de dag zijn we beide geëvolueerd, ieder op zich maar ook als koppel en gezin.
Het vurige starters rood van onze liefde heeft plaats gemaakt voor vele andere kleuren. Waarbij zon en regen elkaar zo nu en dan eens afwisselen. Het is een regenboog van liefde geworden, vol verrassingen, diepgang en intensiteit. Om met de woorden van onze openingsdans te eindigen zeg ik aan Hans: 'You're still the one...' (Shania Twain)
Hans kiest de zwart-wit foto met de dansende oudjes. 'Omdat ik onze relatie op lange termijn bekijk ...' De titel luidt: 'De klank van de liefde'. Ik weet alvast wat te doen deze week en weet je wat...het kost me geen enkele moeite!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is zaakvoerder bij Back to Basics (www.backtobasics.be).
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, schrijven, musical.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Doe minstens vijf kleine, lieve dingen voor iemand anders.
Zondag 22 december 2013, week 10
Irene Koren, opnieuw een enthousiaste en optimistische deelneemster uit mijn Unizo Health Coach-programma. Met haar business 'Insensis' inspireert ze klanten wat marketing en digitale media betreft. Haar bescheidenheid verraadt allerminst de know-how en ervaringen die ze op deed bij grote bedrijven in binnen- en buitenland. Zij trok voor mij het kaartje met de mooie witte bloem, 'Wensen delen': 'Omdat bloemen mensen gelukkig maken en dat doe jij ook!'
Dinsdag 3 december 2013, week 7
Anouk Geenen is één van de 34 deelnemers aan mijn Unizo Health Coach programma. Zij runt al 13 jaar 'Evida', een agentuur in dameskleding. Daarmee vormt ze de schakel tussen merken en winkeliers. Een jaar lang begeleid ik haar individueel en in groep naar meer groei op vlak van Health, Happiness en Business. Zij heeft haar persoonlijke gezondheidsdoelen van bij de start zéér serieus genomen en is wat mij betreft al meer dan geslaagd in al haar voornemens! Ik heb nog maar zelden een zo optimistische, gelukkige en stralende onderneemster mogen ontmoeten, wiens enthousiasme aanstekelijk werkt op anderen. 'Een echte groene knop', zou Leo Bormans zeggen. Waarmee wordt bedoeld dat ze denkt in termen van 'wij', 'de toekomst' en 'oplossingen'. Vandaar dat ik ontzettend genoot van mijn bezoekje aan haar agentuur, waardoor ik eindelijk de inhoud van haar job begreep . Daarop volgde een etentje waarin we beide mochten ontdekken dat we heel wat gelijkenissen hebben.
