Het vervolg op 'Een schatkist vol Geluk', Leo Bormans Een Schatkist vol Liefde, ook getest op mezelf. Elke zondag avond blog ik over een opdracht en dit één jaar lang. Start: 13/10/2013
09-11-2013
Opdracht 4: De klank van Liefde
Zondag 10 november 2013, week 4
6 juli 2002, de dag dat we met die ene 'ja' de grootste beslissing uit ons leven namen. Deze opdracht was de aanzet om de muziek van onze huwelijksviering nog eens op te zoeken. Het was Paul de Leeuw die toen in de kerk en nu in de auto weergalmde. Deze keer met de kinderen op de achterbank. "Mama, dat klinkt als die kale, zotte meneer van de televisie, kan die zingen?" Waarop onze zoon Tim, een Studio Brussel-fan, zijn wenkbrauwen fronst en zegt: "Anouk, dat hoor je toch..." Ik kon niet anders dan toegeven, ook mijn smaak bleek in de loop der jaren geëvolueerd...
Desondanks luisterden de kinderen aandachtiger dan ooit naar deze liedjes. Alsof ik hen een geheim verklapte. Alsof ze even mochten binnen piepen in het liefdesnest van hun mama en papa. Alsof ze hiermee de bevestiging kregen dat hun ouders écht wel verliefd waren. En nog steeds zijn. Ook in mijn hoofd bleven de songs plakken. Waarbij de inhoud van slechts één liedje vandaag nog helemaal klopte. Want 'Ik heb je lief, wat moet ik zonder jou' klinkt nu als absolute onzin. Alsof ik zonder mijn man niets zou betekenen...
De huwelijksviering werd afgesloten door de Pointer Sisters, 'I'm so excited'. Al swingend stapten we over de rode loper de kerk uit, klaar voor alles wat nog komen zou! Shania Twain zorgde voor de openingsdans 'You're still the one'.
Met haar laatste zinnetjes sluit ik graag dit blogbericht af: "I'm so glad we made it. Look how far we've come my baby!"
Ik heb je nodig (Paul De Leeuw)
Als ik werkelijk moet zeggen
Wie of wat jij voor me bent
Als ik dat moet uit gaan leggen
Aan iemand die ons niet goed kent
Dan zijn de meeste woorden eig'lijk overbodig
Ik heb je nodig
Ik heb je nodig
Niet om te koken, niet om te wassen
Niet om t.v. mee te kijken
En ook niet voor de wekelijkse avond klaverjassen
En echt niet om mijn overhemd te strijken
Heus niet voor het ultimale happy-end
Niet om bergen te bedwingen
Niet voor al die domme dingen
Maar gewoon voor het gevoel dat jij d'r bent
Voor mij er bent, dat jij er altijd bent
Als ik werkelijk moet zeggen
Wie of wat jij voor me bent
Als ik dat moet uit gaan leggen
Aan iemand die ons niet goed kent
Dan zijn de meeste woorden eig'lijk overbodig
Ik heb je nodig, oh zo nodig
Ik heb je nodig
En wel om me soms op m'n vingers te tikken
Want ik kan nogal erg overdrijven
En ook voor verse lucht als ik er soms in dreig te stikken
Het is mijn man Hans die het vierde kaartje heeft gekozen.
We kennen elkaar al van toen we 15 jaar oud waren, via de jeugdbeweging. Op mijn 17de waren we enkele maanden samen om op mijn 21ste te beseffen wat ik had laten gaan. Vier jaar later, in 2000, huurden we een huisje en woonden we 'officiëel' bij elkaar. 'Officieus' begon het enkele jaren vroeger als studenten op kot...In 2001 werd ik in Frankrijk, tijdens de beklimming van een berg, ten huwelijk gevraagd. Om vanaf 6 juli 2002 als man en vrouw door het leven te gaan. Een jaar later, in 2003 werden we tot mama en papa 'gebombardeerd' door onze eerste spruit Tim. Waar in 2004 de pampers en bakstenen rond onze oren vlogen werd in 2005 onze dochter Anouk geboren. Perfecte timing om van ons nieuwe huis een échte thuis te maken. Vandaag de dag zijn we beide geëvolueerd, ieder op zich maar ook als koppel en gezin.
Het vurige starters rood van onze liefde heeft plaats gemaakt voor vele andere kleuren. Waarbij zon en regen elkaar zo nu en dan eens afwisselen. Het is een regenboog van liefde geworden, vol verrassingen, diepgang en intensiteit. Om met de woorden van onze openingsdans te eindigen zeg ik aan Hans: 'You're still the one...' (Shania Twain)
Hans kiest de zwart-wit foto met de dansende oudjes. 'Omdat ik onze relatie op lange termijn bekijk ...' De titel luidt: 'De klank van de liefde'. Ik weet alvast wat te doen deze week en weet je wat...het kost me geen enkele moeite!
Begin 2012 zagen ze elkaar voort eerst. De groep zelfstandigen die kozen voor een
jaar Health Coach-begeleiding door Unizo en Back to Basics. Een zeer uiteenlopend publiek van mannen en vrouwen (een bakker, IT specialist,
advocaat, zaakvoerder van een metaal- en chape bedrijf, verzekeringsagent, schoonheidsspecialiste,...) schommelend tussen
de 37 en 57 jaar. Met als
gemeenschappelijke factor het ondernemerschap én een gezondheidsdoel om na te
streven.
Afgelopen donderdag zat ik met een deel van hen opnieuw rond
de tafel. In een flits maakte ik voor mezelf de vergelijking tussen toen en nu.
Ongelooflijk hoe ieder van hen gegroeid is maar opmerkelijk hoe we naar
elkaar toe gegroeid zijn. Met vertrouwen
als krachtigste bindmiddel. Net hierdoor
kan, mag en durft iedereen zijn wie die echt is. Zonder franjes of verbloemingen. Met alles erop en eraan, dus ook de kopzorgen, baaldagen, frustraties, angsten en onzekerheden. Zo lijkt de ondernemer plaats te maken voor die pure mens die erachter schuil gaat.
Het oorspronkelijke gezondheidsdoel is na al die tijd geëvolueerd naar een missie. Waarbij we in de eerste
plaats tevreden willen zijn met het leven van elke dag. Een hele 'onderneming' die haalbaar wordt met mensen om je heen die je écht begrijpen.
Vanochtend kon ik Anke zo gek krijgen om voor mij het derde kaartje te kiezen uit de Schatkist van Liefde. Zij is de 13 jarige dochter van m'n zus en verblijft net zoals de andere kleinkinderen bij oma vandaag. Ons Anouk is helemaal fan van haar grote nicht. Anke speelt gitaar en kan paardrijden als de beste. Ze droomt ervan om later een manège met B&B te openen. Dat klinkt als muziek in de oren bij onze dochter.
Anke koos voor mij het kaartje met als titel 'Verschillen om van te houden'. Een prent met allemaal gekleurde, houten vogelhuisjes. Omdat jij zo graag knutselt en verft. Je hebt een schilderij gemaakt dat in de hal hangt en het speelhuis buiten geschilderd in allemaal kleuren. Plus er zijn ook veel vogelhuisjes in jullie tuin. Daarom kies ik deze kaart voor u.
Dankzij Anke's kaart weet ik weer wat te doen deze week.
Af en toe kon ik hem vervloeken, die kat van ons. Wanneer hij in't vliegenraam kroop of de siliconen uit de ramen krabde. Alle trucjes van tante Kaat en 'meneer Aveve' hebben we toegepast om hem die vervelende gewoonte af te leren. Met een minimum aan resultaat en een maximum aan frustraties. Toen een half jaar geleden onze border collie Rex erbij kwam kreeg 'Poesie' plots een tweede schaduw. Elke stap die onze kater zette werd gevolgd door een stap van Rex. Wanneer de kat er genoeg van had keerde hij zich om en vloog in volle vaart achter de hond aan. Met als gevolg een krab op zijn neus of een bijt in zijn poot. Hilarische toestanden af en toe. Ik zie onze Rex nog door de tuin rennen met de kat vast hangend in z'n staart. Mijn God, ik zou het niet mogen schrijven maar af en toe wenste ik Poesie echt wel naar de maan. Al was het maar om nieuwe siliconen te kunnen spuiten of Rex wat rust te geven. Compleet gek werd ik van dat beest!
Vandaag is Poesie al meer dan een week spoorloos. Helemaal verdwenen, niemand die onze kater nog heeft gezien. Het blijkt bovendien niet normaal te zijn voor een gecastreerde kater om lang weg te blijven. De kinderen maken zich zorgen. Net een week geleden werden hier in de buurt drie konijnen gedood en een kat zwaar toegetakeld door twee loslopende honden. 'Mama, wat als die honden ook...'
Wie had ooit gedacht dat ik nog zo bezorgd zou zijn om die kat. Die onwetendheid, wat is er met hem gebeurd? De kwetsbaarheid van zo'n beestje is dan ook zo groot en de gedachte dat hij ergens in z'n eentje pijn zit te lijden om God weet welke reden maakt het niet eenvoudig. En het toppunt is dat sinds de kat verdwenen is de hond geen blijf weet met zichzelf. Hij loopt tegen de muren op. De blaadjes van de bomen die af en toe opwaaien zijn absoluut geen uitdaging voor hem. Pas nu beseffen we hoe zeer die twee elkaar nodig hebben. En hoe zeer wij onze Poesie missen. Rex had in de kat zijn uitdaging en beweegredenen gevonden. Waar we voorheen compassie hadden met Rex omdat Poesie hem een krab verkocht verlangen we nu meer dan ooit naar een come-back. Onze hond werd echt wel geïnspireerd door de kat.
Ik heb al aan mezelf beloofd dat als onze Poesie nog terug komt ik heel anders met hem zal omgaan. Ja, hij mag dan ook weer binnen slapen. En ja, ik zal hem aaien en knuffelen zoals ik hem nooit eerder aaide en knuffelde.
Hoe jammer dat ik pas nu begrijp wat de kat voor de hond én ons allen betekende. Alle vijf componenten van de liefde zijn aanwezig! Verlangen, inspiratie, pijn, tederheid en mededogen. Ze horen samen als de vingers van een hand.
Het tweede kaartje uit 'Een Schatkist vol Liefde' werd getrokken door onze zoon Tim die in september zei: "Mama, nu ben ik geen neger meer, nu ben ik een tiener!" Hij is helemaal de papa. Creatief, humoristisch, sociaal, zot van nieuwe dingen en houdt van alles wat eindigt op -top, -pad, -pod.
"Mama, ik kies deze kaart voor u omdat jij bosvruchten zo lekker vindt. Op elke vinger zit een framboos." Het kaartje draagt de titel: 'Als de vingers van een hand'.
Al weken, zelfs maanden neem ik mezelf dingen voor. Jullie kennen het vast en zeker wel. Lees even mee...
- 't Is al een eeuwigheid geleden dat ik de bomma nog een bezoekje bracht. Schande!
- Hoe zou het in Godsnaam zijn met die kerel...vroeger zag ik hem elke week en nu is het misschien al een jaar geleden...
- Eigenlijk had ik die dame nog een kaartje willen sturen. Net zoals ik mijn broer nog wou bedanken voor de fantastische ontvangst tijdens de vakantie.
- Ik zou eens een bezoekje willen brengen aan één van de vriendinnen die het moeilijk heeft, maar wanneer...
- Ik ben toen niet op die begrafenis geraakt, ik zit daar wel wat mee.
- Oh nee, nu hangt dat geboortekaartje hier nog zonder een kaartje gestuurd te hebben.
- En die vriendin wil ik nu écht laten weten hoe blij ik voor haar ben!
- Ik ben supertrots op die lopers die de volgende Back to Basics uitdaging aan gaan, hoe kan ik dat nu tonen...
Dankzij de eerste opdracht heb ik al deze bovenstaande voornemens (of spijtbetuigingen) omgebogen tot acties onder het motto: 'Beter laat dan nooit!' Ik bracht een bezoekje aan de bomma van 95 jaar. Ze heeft me 5 keer opnieuw verteld hoe blij ze wel niet was om mij nog eens te zien! Ze vertelde ronduit: 'Ik dacht nooit oud te worden en nu ben ik het. Ik snap echt niet hoe ik het gedaan heb. Maar honderd...dat duurt nog vijf jaar, dat is véél te lang." Die opmerking deed me beseffen dat mijn bezoekje de alsmaar trager tikkende klok van het rusthuis kon versnellen. En dat zij op haar beurt mijn race tegen de tijd kon vertragen. Ik nam afscheid met een dikke knuffel, een goed gevoel én de belofte snel weer op bezoek te komen.
Daarnaast heb ik telefonisch een afspraak gemaakt met een oude kameraad die ik in geen maanden zag. Drukte was het steeds terugkerende excuus. Volgende week gaan we ene drinken, het klikte zoals het altijd klikte! Tijd heb je nooit, tijd maak je!
Bovendien heb ik Hallmark goed gesponsord en een aantal personen op 'Back to Basics-wijze' een kaartje verstuurd. Ik ben benieuwd naar hun reactie. Doch ermee bezig zijn gaf me al een bijzonder gevoel van verbondenheid en vreugde.
De lopers die volgende week met 'Back to Basics' Neptunus gaan verslaan in Lombardsijde heb ik verrast met een fles champagne. Halverwege het trainingsparcours hadden de deelnemers door wat er in die zware rugzak zat die ze moesten mee sleuren. De sfeer was opperbest en onze nieuwe leuze werd geboren: 'Having fun & Finishing together!' Ik vind het heerlijk om mensen met elkaar te verbinden en grenzen te verleggen. Eén en al dankbaarheid!
Conclusie na deze eerste opdracht 'Life is simple, we make it complicated.'
Zondag 13 oktober 2013...de start van een jaar vol liefde!
En ik zou Inge Schepers niet zijn moest ik het niet origineel aanpakken. Vandaar dat vanaf vandaag elke week iemand die me lief is een willekeurig kaartje mag kiezen uit de stapel van 52. Bovendien zal deze persoon ook vertellen waarom hij/zij deze kaart koos voor mij. Pas daarna open ik de kaart en lees ik de opdracht die ik gedurende de komende 7 dagen zal uitvoeren. Uit ervaring met 'Een Schatkist vol Geluk' besef ik dat sommige opdrachten veel meer tijd zullen vragen of veel langer zullen doorwerken. Doch om de structuur van mijn blog te behouden zal ik elke zondag verslag uitbrengen van de voorbije week. Ik geef de opdrachten ook nooit letterlijk weer. Ik vertel wel wat ze teweeg hebben gebracht voor mezelf en/of anderen uit mijn omgeving.
Ondanks ik gelukkig getrouwd ben kies ik er bewust voor om enkel de eerste opdracht van de kaartjes te doen. Deze is bedoeld voor singles of voor hij/zij van wie de partner nog niet meedoet. Misschien dat mijn man en ik in een later stadium de tweede opdracht aanpakken, maar dan wel onder ons tweetjes, zonder bloglezers ;)
Alvorens echt van start te gaan dien ik mijn relatieveld nog in kaart te brengen. Dit omdat niet alleen ik maar alle betekenisvolle mensen in mijn omgeving beïnvloed kunnen worden door deze Schatkist. In de vorm van een zon met vele zonnestraaltjes kan je eenvoudig weergeven welke mensen emotioneel dichter of verder van je weg staan.
Het is onze dochter Anouk(8 jaar) die als jongste van't gezin het eerste kaartje trok. Ondanks we uiterlijk niet veel gemeen hebben is deze meid een complete"mini me". Als twee druppels water, in al haar kracht en al haar angst.
"Mama, ik kies deze kaart voor jou omdat jij graag buiten bent. Er staan ook mensen op en jij doet veel met andere mensen. En we zijn met vier in ons gezin. Alleen de hond, de poes en de kippen moeten er eigenlijk nog bij..."
Anouk's kaart heeft als titel 'De warme Liefde'. Bij't lezen van deze 'première' opdracht voel ik meteen de energie weer stromen... Dit zijn nu net die kleine duwtjes in de rug die ik nodig heb. De opdracht is zo belachelijk eenvoudig, het kost haast geen moeite of tijd. En ik weet dat het een wereld van verschil kan betekenen. I love it!
Na het testen van 'Een Schatkist vol Geluk' in 2012 is nu 'Een Schatkist vol Liefde' aan de beurt. Aanstaande zondag 13 oktober 2013 trek ik het eerste kaartje. Dat zal mijn opdracht zijn voor de week die volgt. Elke zondagavond breng ik verslag uit via deze blog. In de hoop mezelf en anderen te inspireren. Want geloof me, mijn leven is compleet veranderd dankzij de 52 opdrachtjes uit 'Een schatkist vol Geluk.' Ik sta nog elke dag verstomd hoe eenvoudig het kan zijn. Ik ben héél benieuwd wat dit doosje voor mij in petto heeft. Aarzel vooral niet om mee te doen en laat het even weten. Niets is zo leuk als reacties, tips, aanmoedigingen,..via deze blog. Het is voor mij een stimulans om dit een jaar lang vol te houden. 1,2,3...here we go again!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is zaakvoerder bij Back to Basics (www.backtobasics.be).
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, schrijven, musical.
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Zondag 20 oktober 2013, week 1.
Zondag 13 oktober 2013...de start van een jaar vol liefde!
