Dankzij de eerste opdracht heb ik al deze bovenstaande voornemens (of spijtbetuigingen) omgebogen tot acties onder het motto: 'Beter laat dan nooit!'  Ik bracht een bezoekje aan de bomma van 95 jaar.  Ze heeft me 5 keer opnieuw verteld hoe blij ze wel niet was om mij nog eens te zien!  Ze vertelde ronduit: 'Ik dacht nooit oud te worden en nu ben ik het.  Ik snap echt niet hoe ik het gedaan heb.  Maar honderd...dat duurt nog vijf jaar, dat is véél te lang."  Die opmerking deed me beseffen dat mijn bezoekje de alsmaar trager tikkende klok van het rusthuis kon versnellen.  En dat zij op haar beurt mijn race tegen de tijd kon vertragen.  Ik nam afscheid met een dikke knuffel, een goed gevoel én de belofte snel weer op bezoek te komen.