Zondag 27 oktober, week 2

 

Vandaag is Poesie al meer dan een week spoorloos.  Helemaal verdwenen, niemand die onze kater nog heeft gezien. Het blijkt bovendien niet normaal te zijn voor een gecastreerde kater om lang weg te blijven.  De kinderen maken zich zorgen. Net een week geleden werden hier in de buurt drie konijnen gedood en een kat zwaar toegetakeld door twee loslopende honden.  'Mama, wat als die honden ook...' 

Wie had ooit gedacht dat ik nog zo bezorgd zou zijn om die kat.  Die onwetendheid, wat is er met hem gebeurd?  De kwetsbaarheid van zo'n beestje is dan ook zo groot en de gedachte dat hij ergens in z'n eentje pijn zit te lijden om God weet welke reden maakt het niet eenvoudig. En het toppunt is dat sinds de kat verdwenen is de hond geen blijf weet met zichzelf.  Hij loopt tegen de muren op.  De blaadjes van de bomen die af en toe opwaaien zijn absoluut geen uitdaging voor hem.  Pas nu beseffen we hoe zeer die twee elkaar nodig hebben.  En hoe zeer wij onze Poesie missen.  Rex had in de kat zijn uitdaging en beweegredenen gevonden.  Waar we voorheen compassie hadden met Rex omdat Poesie hem een krab verkocht verlangen we nu meer dan ooit naar een come-back.  Onze hond werd echt wel geïnspireerd door de kat. 

Ik heb al aan mezelf beloofd dat als onze Poesie nog terug komt ik heel anders met hem zal omgaan.  Ja, hij mag dan ook weer binnen slapen.  En ja, ik zal hem aaien en knuffelen zoals ik hem nooit eerder aaide en knuffelde.

Hoe jammer dat ik pas nu begrijp wat de kat voor de hond én ons allen betekende.  Alle vijf componenten van de liefde zijn aanwezig!  Verlangen, inspiratie, pijn, tederheid en mededogen.  Ze horen samen als de vingers van een hand.