Bovendien beseffen we maar al te goed dat ondanks allerlei tegenslagen, ons leventje hier op wieltjes loopt.  Voor Bert even letterlijk als figuurlijk.  Nog geen 30 was hij toen hij in de smeerput viel.  Om twee jaar later door allerlei complicaties in de rolstoel te belanden.  Verlamd vanaf zijn onderste ribben.  Met de gedachte nooit meer te kunnen lopen draaide hij de knop om en ging zijn focus naar wat er wel allemaal mogelijk was. Sport werd zijn uitlaatklep.  Rolstoelbasket, wheelen, handbiken,...In '92 Paralympics Barcelona, hij werd eerste Nederlander op de marathon!  Met zijn droom om deel te nemen aan de Iron Man in Hawai kwam hij rond zijn 50ste in m'n (toen nog bestaande) kinesitherapie praktijk terecht.  Het was Bert die mij z'n "Coach" noemde, alvorens ik er zelf ooit aan had gedacht.  Hij gaf onbewust het startschot van mijn carrière switch.  

Een paar jaar geleden bezorgde de gedachte 'opa' te worden hem heel wat rimpels.  Als ik hem nu hoor praten over z'n kleindochtertje gaan z'n ogen stralen en komt het kind in hem naar boven.  Vandaag de dag is hij actief in de politiek en begeleidt hij andere rolstoelatleten met dromen.  

Zonder de Schatkist zouden Bert en ik nooit op deze manier met elkaar gebabbeld hebben.  Het zijn gedachten die wel eens door het hoofd flitsen, doch ze uitspreken gebeurt zelden.  Tenzij op een koffietafel...

Bert trok het vijfde kaartje: "De verrassende liefde".  Hierop is een vrouw te zien die aan't koorddansen is.  'Inge, jij bent een gepassioneerde vrouw.  Je doet zoveel dingen graag.  Daardoor trek je heel veel naar je toe.  Je wandelt op een dunne touw en ik ben bang dat je er eens af valt.'  Met daaraan toegevoegd: 'Ja, ook ik moet daarvoor opletten en mijn grenzen bewaken, net zoals jij.'

Ik kan Bert alvast verzekeren dat ik daarvoor op mijn hoede ben.  Mijn burn-out in 2009 was mijn beste leerschool.  Ik apprecieer alleszins zijn bezorgdheid en zie het als een uiting van vriendschap.  Opdracht vijf eindigt met de woorden: 'Gun jezelf die zuurstof.'  Dat alleen is al opmerkelijk, mits zij die een kaartje kiezen zich enkel baseren op de foto...

 

6 juli 2002, de dag dat we met die ene 'ja' de grootste beslissing uit ons leven namen.  Deze opdracht was de aanzet om de muziek van onze huwelijksviering nog eens op te zoeken.  Het was Paul de Leeuw die toen in de kerk en nu in de auto weergalmde.  Deze keer met de kinderen op de achterbank. "Mama, dat klinkt als die kale, zotte meneer van de televisie, kan die zingen?"   Waarop onze zoon Tim, een Studio Brussel-fan, zijn wenkbrauwen fronst en zegt: "Anouk, dat hoor je toch..."  Ik kon niet anders dan toegeven, ook mijn smaak bleek in de loop der jaren geëvolueerd...

Desondanks luisterden de kinderen aandachtiger dan ooit naar deze liedjes.  Alsof ik hen een geheim verklapte.  Alsof ze even mochten binnen piepen in het liefdesnest van hun mama en papa.  Alsof ze hiermee de bevestiging kregen dat hun ouders écht wel verliefd waren.  En nog steeds zijn.  Ook in mijn hoofd bleven de songs plakken. Waarbij de inhoud van slechts één liedje vandaag nog helemaal klopte.  Want 'Ik heb je lief, wat moet ik zonder jou' klinkt nu als absolute onzin.  Alsof ik zonder mijn man niets zou betekenen...

De huwelijksviering werd afgesloten door de Pointer Sisters, 'I'm so excited'.  Al swingend stapten we over de rode loper de kerk uit, klaar voor alles wat nog komen zou!  Shania Twain zorgde voor de openingsdans 'You're still the one'. 

Met haar laatste zinnetjes sluit ik graag dit blogbericht af: "I'm so glad we made it.  Look how far we've come my baby!"