The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
19-08-2012
Opdracht 33: geuren
Concentreer je een half uur op de fijnste geuren die je ooit geroken hebt...
Meteen dacht ik bij deze opdracht aan de lavendel velden in Frankrijk (Aups) waar we in 2008 op verlof waren. Heerlijk vind ik de geur van lavendel en meer dan ooit denk ik eraan het te planten hier in de tuin. Die tinten van paars, love it!
Bovendien ruik ik zeer graag verse kruiden in de tuin zoals thijm, munt, basilicum, oregano... Vandaar dat we de zandbak van onze kids gaan omdopen tot een kruidentuintje. Zij spelen er nog amper in en zullen het graag inruilen voor verse kruiden. Leuk voor hen om de groei op te volgen. Want hun laatst geplante mango- en perzikpitten leveren niet veel resultaten op. Een kruidentuintje zal het dus worden, ideaal gelegen bij't terras.
En de geur die de laatste dagen mijn neusvleugels prikkelde was die van de barbeque bij de buren. Dat alleen al doet je zin krijgen in die typische gezelligheid op een warme zomeravond.
Bijzonder om te ontdekken hoe je alleen al tot rust kan komen door aan de lavendel velden te denken. Net zoals je goesting krijgt in barbeque van de geur alleen al.
Opdracht 33: Ga op zoek naar de passie in je leven. Omschrijf ze en zet stappen om ze te realiseren. Voor deze opdracht rest me het vervolg te geven van mijne Croatische writer's high.
Passie is business.
Dat ik een boek zou schrijven wist ik al lang. Net zoals ik altijd kreeg te horen dat ik het
goed kon uitleggen. Waarover werd me pas
vandaag (8.8.2012) duidelijk. Ik ben altijd graag met kinderen bezig geweest,. Als babysit, in de sportkampen die ik begeleidde, op de jeugdbeweging als
leidster, 10 jaar onderwijs en nu als ouder. Ze zijn eerlijk, spontaan, recht toe recht aan, dragen geen maskers en doen niet alsof,...kortom, kids zijn wie ze zijn. Vandaag de dag werk ik met obesen,
kankerpatiënten, ondernemers,...Met mensen die meer uit het leven willen halen
dan ze nu doen. Ik leer hen weer op zoek te gaan naar dat kind van vroeger. En geloof me, deel uit maken van die zoektocht is voor mij het mooiste wat er is! Daarnaast doe ik ook veel dingen vrijwillig en gratis, wat de buitenwereld maar niet kan begrijpen. Master mind trainingen, loopgroepen, sommige coachings. 'Hoe zot zijt gij om dat gratis te doen? Voor niets? denk
ik dan. Je moet eens weten hoeveel ik daarvoor terug krijg, dat reikt verder
dan eender wat betaalbaar is.
Mijn job is zo mijn ding dat hetgeen ik doe zo
vanzelfsprekend lijkt. Ik moet dit
gewoon doen, het hoort bij mij en voelt als een missie. Het wringt haast om daarvoor betaald te krijgen.
Ergens voel ik schaamte opduiken als ik dit zo neer schrijf omdat ik weet dat
het niet begrepen wordt. Ik heb dan ook getwijfeld om het effectief te bloggen. Toen ik int
onderwijs of als kiné werkte was het simpel.
Maandelijks loon en vastgelegde bedragen met riziv terug betaling. Momenteel worstel ik me door financiële
planningen die ik als drijvende kracht achter Back to Basics dien op te maken
voor een aantal partners. Complete
dankbaarheid overvalt me dat ik deze partners heb aangetrokken en zij meegaan
in mijn Back to Basics-gedachtengoed.
Via deze partners kan ik mijn boodschap uitdragen, gezien en gehoord
worden en vooral veel meer mensen inspireren.
Ik kan iets beroeren in de harten waardoor levens aan essentiële
kwaliteit winnen. Hoeveel vraag ik
daarvoor? Wetende dat dankbaarheid, respect, een warme handdruk en welgemeende
knuffel zoveel meer met me doen...
Misschien moet ik de vraag terugkaatsen in mn financiële planning: Hoeveel
is het u waard eraan te spenderen?
We spenderen zoveel geld aan materiële dingen. Kinderen hun speelkamers zijn high tech rooms
geworden vol games, nintendos en ander tokkelmateriaal. We hebben flatscreens, DVD spelers, som maar
op. Als je aan een ouder vraagt wat ze
over hebben om hun kind gezond en gelukkig te zien zeggen ze volmondig: alles!. Misschien eens beginnen met de basis van dat alles...zelf
gelukkig en gezond zijn. Wie gelukkig is, ik
bedoel dan die werkelijke interne tevredenheid om het zijn, geeft dit als een
virus door! Net zoals Leo Bormans het verwoordt,
het optimismevirus. Je geeft het door van
man op vrouw, van ouder op kind, van leraar op leerling... Wat ben ik blij
bezeten te zijn van het virus, besmet van kop tot teen en van binnen naar buiten!
Hoeveel is het jou waard besmet te geraken?
Mijn man komt erbij zitten en ik zeg hem met een big smile op mijn gelaat: de financiële
planning is af en het is één vraag geworden namelijk: Hoeveel is het u waard? Mijn man weet beter
dan eender wie dat financiële blabla niet mn dada is. Telkens opnieuw lopen we hierin vast. Ik heb geen zin om er wel aan te moeten denken
zodat gij er niet aan moet denken. Ge
negeert het compleet om er zelf over na te denken. Het maakt me zelfs bang dat je zo denkt. Wat heb jij nodig om te doen wat je wil doen
int leven? Uw kinderen groot brengen,
eten en kledij kopen, reizen, opleidingen, boeken kopen,...Je moet daarover
nadenken en er een getal op plakken! We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou! Hij pakt zn spullen en
gaat de douche in. Daar zit ik dan,
langzaam sijpelen zijn woorden binnen...We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou. Het maakt me bang!.
Ondertussen zijn we een dag verder en heb ik er net een
avond looptour op zitten. Heerlijk
joggend langs de zee op terwijl hier en daar een verlicht bootje rond dobbert. De warmte geluwd, wind in de haren en verstand op nul! Ik ben uit de douche gestapt met de
bedenking: Hoe onnozel kunt ge zijn om uw financiële plaatje door anderen te
laten bepalen. Als ik de dingen wil doen
waarvan ik droom zijn daar nu eenmaal middelen voor nodig. Ik wil niet baden in overbodige luxe maar ik
wil wel samen met de rest vant gezin comfortabel kunnen leven. Ik wil reizen en mensen ontmoeten, ik wil
mijn kinderen hun blik verruimen en hun talenten voeden. Ik zou zoveel meer mensen kunnen bereiken
moest ik meer middelen hebben. Kortom,
hier en nu besluit ik: Ik wil vanaf 1.9.2012 mijn financiële plaatje rond hebben, een complete prijs-kwaliteit-match, want verdorie, ik en mijn passie zijn het waard! Ik wil ook financieel compleet zelfstandig in't leven staan. En
daarop zou nu loeihard mijn lievelingssong van Natalia mogen klinken: Ive
only just begun to fight, you aint see nothing yet!
Acht augustus 2012, bijna acht uur in de avond. Hier zit ik dan in alle rust op het terras van onze
staancaravan in Umag, Croatië. In de
verte zoekt de zon de zee op om er straks in te verdwijnen. Tentjes en caravans omringen me in alle
kleuren, net zoals de gebronzeerde lichamen van de vele toeristen. Kinderen lopen in alle vrolijkheid voorbij
terwijl volwassenen handdoeken te drogen hangen, de barbeque installeren of aan
tafeltjes gezellig samen zitten.
Terwijl mn man zijn creativiteit ten volle laat stromen aan
het fornuis liggen onze kinderen knock-out op bed na een dagje zwembadplezier. Na de stadsbezoekjes en rondritten kozen zij
vandaag voor een hele dag waterpret.
We installeerden ons op een nog vrije plek op het dorre grasveld. Ik had nog snel een boek mee genomen om me in
te verdiepen tussen de zwempartijen door.
In een mum van tijd vlogen de bladzijden onder mijn vingers
door en werd ik zonder moeite
geïnspireerd door de eenvoud en herkenbaarheid van dit boek. Wat ben je de hele tijd aant lezen mama?
vroeg Tim. Word optimist! zeg ik
hem. Van Leo Bormans, die meneer van de
schatkist, waar mama elke week de opdrachtjes van doet. Wat is dat dan, een optimist? Wetende dat
hij net daarvoor zeurde dat papa een deel van zijn fantaflesje had leeg
gedronken vertelde ik hem dat je als optimist kijkt naar wat je wel hebt, zoals
een halfvol flesje. Je bent blij dat
papa een deel voor jou heeft over gelaten en dat jij met jouw fanta papas
dorst hebt kunnen lessen. Een pessimist
ziet het half lege flesje en zal daarover zeuren en denkt aan alles wat hij
niet heeft. En dat je zelf kan kiezen of
je opti- of pessimist bent. Ik ben een opti-pessimist want ik ben soms het
één en soms het ander!zegt hij dan. Schitterend
toch, een opti-pessimist! Daarop volgt een
diepzinnige babbel met zoon-lief, zo eentje om te herinneren en in te kaderen.
Ik was compleet ingenomen hoe aandachtig mn zoon van bijna
negen luisterde naar de materie. Op elke anecdote uit het boek had hij wel een
eigen ervaring die hij deelde. Edison die
het licht heeft uitgevonden in het donker probeerde steeds opnieuw en opnieuw
tot het lukte. Elke mislukking is immers
een manier waarop het niet moet, dus je komt dichter bij hoe het wel lukt. Ja, dat is waar want zo heb ik mijn levels
op de nintendo behaald, door steeds opnieuw te proberen en dan gaat het ineens
omdat jet echt zo graag wilt.
Arnoud
Raskin zn mobiele schooltjes waarbij bedrijfsleiders lessen leren van de
straatkinderen waarmee Arnoud werkt. Zo
leer jij soms ook van mij hé mama. Want vroeger zei je dat ik sneller moest zijn omdat jij snel bent en dat was niet fijn. Nu mag ik zijn hoe ik ben en dat is veel leuker, en euh...nu ben ik gewoon ook snel hé mama? Slik, en nog eens slik...was mijn eerste antwoord. Daarna volgde: 'Ja jongen, je bent supersnel en ikke ben super trots op jou!'
Het
feit dat tevredenheid om wat je hebt bijdraagt tot geluk en niet het meer
hebben op zich. Ik zou toch wel
superblij zijn moest ik al het speelgoed van de wereld hebben! Zou je daar dan ook echt gelukkig mee zijn?
vraag ik hem. Wetende dat er kinderen
zijn die niet voldoende eten of kleertjes hebben, ook dicht bij ons... Ik zie m denken, het werd stil en ik wist
dat hij begreep wat ik bedoelde.
Bij het verhaal over
de mama met het gratitude journal zei hij meteen: Dat wil ik ook doen en dan
moet jij me op mn 18de dat cadeau doen! Ik stelde hem voor een blanco boek te kopen
waarin hij elke dag 3 dingen kon schrijven die hem blij maakten. Dingen waarvoor hij dankbaar was. Doch
dat leek hem plots teveel moeite. Ik
dacht dat jij dat voor mij zou doen...
Daarop besefte hij dat we dat eigenlijk elke avond een beetje deden
bijt slaapritueel. Zo aan mekaar
vertellen wat leuk was die dag. We
hebben in de slaapkamergang positieve posters van elk gezinslid ophangen. Ieder die wil mag iets leuk van de andere
schrijven. Ik vind dat mijn broer fijn met me speelt. Anouk is lief. Mama
luistert goed naar mij. Papa is stoer
en sterk. zijn zo van die dingen die zij erop hebben geschreven. De ene week zijn we heel actief met de posters
en de andere week kunnen ze onaangeroerd blijven. Wat meer routine daarin lijkt plots een focuspunt.
Kortom, heerlijk was het om met Tim zon
babbels te voeren en compleet spontaan kreeg ik na afloop een kletsnatte zwembadknuffel
van hem!
Terwijl ik daar zo op mijn handdoekje zat met mn boek Word
optimist! begon ik de mensen rondom me te observeren. Plots overviel me het gevoel van de complete
absurditeit. Vele Nederlanders en Duitsers,
wat Slovenen en Italianen, liggend op een verdord grasveld zonder schaduw of op
mekaar gepropt als vissen in een overvol aquarium. Kinderen met snorkels en duikbrillen klaar om
de zwembadbodem te inspecteren. Ijsjes
en colas, snot en tranen, lawaai en drukte...Moeders die aanmanen tot kalmte,
terwijl ze snelbruinend spul op hun roodverbrande lijven smeren en boos worden
om de druppels die op hen vallen. Bakken,
braden en omdraaien. Alst even kan nog
snel een sigaretje. Om ter bruinst en in
de hoop dat hun kinderen lang genoeg plezier beleven in het water. Las ik zonet
niet dat er 1 kans op 3 was voor huidkanker...
In de verte werp ik een blik op de zee en helblauwe
lucht. Geen wolkje te bespeuren. Zover als ik kan kijken zie ik zee:
oneindigheid, rust, vrijheid, puurheid, blauw glinsterend water alsof er
miljoenen sterretjes op dansen... Waar zijn wij volwassenen in Godsnaam mee
bezig? Ik doe mijn ogen dicht en vlucht
weg in de al even oneindigheid en vrijheid van gedachten. Ze komen af en aan, eb en vloed, ik laat stromen
wat komt. Bedenkingen, frustraties,
vraagtekens ontstaan uit de absurditeit van ons bestaan. Als kind hielden ze me wakker, ik begreep
niets van de wereld om me heen. Iedereen
deed maar op en ik stelde vragen. Waarom
doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen? Waarom? Daarom! Een antwoord waar ik me nooit mee heb en nooit mee zal verzoenen. Ik gaf er onlangs een keynote speech over int theater in Antwerpen, als afsluiting van de opleiding 'Inspiring Speech'.
Als kind schudde ik
aan de takken van de bomen, stelde ik vragen, smeekte ik om zinnige antwoorden
en voelde ik me vooral eenzaam en onbegrepen.
Niemand rondom mij was zoals ik.
Doe toch eens normaal Inge! kreeg ik langs alle kanten te horen. En ik ben normaal gaan doen, zoals van mij
verwacht werd. Ik liep de immense kudde
achterna, uitwendig leek alles oké, inwendig klonk een luid gemekker. Mijn kinderlijke drang om mensen wakker te
schudden is er altijd geweest. Vandaag
beslis ik hier en nu er iets zinvol mee te gaan doen! Het voelt als iets wat sterker is dan mezelf. Ik geloof dat mijn golven van woorden een
tsunami in de hoofden van vele mensen kunnen veroorzaken. Ik wil mensen leren luisteren naar kinderen
of meer nog, ik wil dat kinderen gehoord, gezien en gewaardeerd worden. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en vooral niet
meelopen in de absurditeit van ons volwassen bestaan. Ik wil de groten weer klein zien worden en de
kleintjes aanzetten tot grootse dingen. Zij
zijn de toekomst en bouwen verder met wat wij achter laten. Ik wil
met mensen de essentie vant leven delen.
Op een eenvoudige manier dat iedereen het kan begrijpen. Geschreven en gesproken woorden zullen mijn
gereedschap vormen om langs de harten binnen te komen. Even een deur op een kiertje zetten en eens
hartelijk groeten.
Ziezo, het begin is gemaakt. 'Schudden voor gebruik' zou wel eens de naam kunnen zijn van dit artikel of van een boek. We zullen zien wat komt, eb en vloed...
Vandaag terug thuis gekomen na een heerlijke vakantie in Umag, Croatië. En net zoals in Costa Rica begin dit jaar had ik ook bij deze trip mijn opdrachtjes op zak. Het enigste verschil met toen was dat nu het internet amper toegankelijk bleek. Ik besloot al snel alle inspanningen te reduceren tot nul en 2 weken off-line te zijn. Wat een uitdaging en eveneens wat een heerlijkheid. Geen mails of berichtjes, geen Back to Basics-triggers, geen job...Ik slaagde erin bijna drie boeken uit te lezen, het audiobook 'The E-myth' (Michael Gerber) te beluisteren, te joggen en had een geweldige tijd met de kinderen en m'n man. Heerlijke babbels, bezoekjes en massa's waterfun!
Opdracht 31, maak een collage van foto's van jezelf en vrienden. Dan moet je zeker eens bij ons thuis een plasje komen maken. De WC-muur hangt vol memorabele en betekenisvolle foto's. Doch zeker de moeite om er enkele te vervangen en aan te vullen met wat recenter matariaal. Het tweede deel van de opdracht: Stel jezelf elke dag of week een (klein) doel dat je voor jezelf wil realiseren. Deze opdracht heeft compleet uit het niets plots heel wat betekenis gekregen! Zoals je bij't lopen in the runner's high kunt vertoeven, het abnormale gevoel dat je mentale verlangen je lichaam dwingt om te rennen. Zo kreeg ik een plotse aanval van -noem het maar de- 'writer's high'. Ik moest en zou schrijven en de woorden stroomden uit m'n pen. Graag deel ik een stuk ervan in het volgende blogbericht.
Opdracht 32, maak een tekening of tijdbalk van de fijnste momenten uit de film van je leven. Daarvoor heb ik een potlood gehanteerd en me aan't tekenen gezet, net zoals de kindjes die avond deden. Buiten op't terras met zicht op zee, wat moet een mens nog meer. Het resultaat volgt weldra zodra ik het op foto heb.
Maak een lijstje van nieuwe vrienden en zet de eerste stappen naar hen toe. Awel, er zijn nog wel zo'n paar mensen die ik graag wat beter zou leren kennen. Al is het omdat zij me zouden kunnen inspireren en we samen zoveel meer kunnen betekenen. Ik hou jullie op de hoogte want stappen worden weldra genomen!
opdracht 29: een waardevol idee bij deze de wereld in! Wie kan en doet er wat mee?
Sinds de opstart van Back to Basics loop ik altijd met een boekje op zak om ideeën in te noteren. Naast m'n bed ligt een schriftje, op mijn bureau en in m'n handtas. Want in mijn geval kunnen die ideeën wel eens zeer vlotjes stromen. Niet dat ik daar dan meteen iets mee doe, soms hebben ze wat 'suddertijd' nodig. Of bij andere ideeën heb ik de juiste mensen nog niet ontmoet om ze om te zetten in de realiteit. Kortom, de opdracht van ideeën in een boekje te noteren en na te gaan hoe ze te realiseren is iets waar ik zeer vertrouwd mee ben! Trouwens, een idee komt niet zomaar in je hoofd terecht hé, hoe zot het ook mag zijn...
Elk idee moet volgens mij langs alle kanten bekeken worden om dan de keuze te maken: erase or create!
Graag deel ik zo'n idee dat al jaren in m'n hoofd zit. Misschien kunnen we er samen wat mee? Hoe is het mogelijk dat we op school leren rekenen, lezen en zoveel meer. En geen kat die eraan denkt om EHBO als verplicht leervak te introduceren? Iemands leven redden kan je leren!! Het probleem is dat vele mensen wel een idee hebben van bijvoorbeeld ademhaling technieken. Gewoon wat mond aan mond en duwen met de armen op de borst...maar het is niet geautomatiseerd. Als we't nodig hebben durft er geen kat toe te springen, angst om iets fout te doen. Wat als je kind morgen een dopje van een pen in z'n keel krijgt? Wat als je vriend zich morgen verbrandt? Wat als iemand morgen een epilepsie aanval krijgt in de winkel? Wat als een buurmeisje uit de boomhut valt? Wat als iemand flauw valt? Wat als je in je vinger snijdt en mama is niet thuis? Wat als je kind morgen kopje onder gaat in't zwembad en teveel water slikt? Wat als...
Vanaf de lagere school tot en met het zesde middelbaar verplicht EHBO op school, dat is nog eens een waardevol idee! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ouders alles over hebben voor hun kinderen en zelf geen notie hebben van de eerste hulp de ze moeten bieden als er iets onverwacht gebeurt? Ik vergeet nooit meer het moment dat Tim, toen een jaar of drie, in de auto met z'n armen aan't zwaaien was en alsmaar roder werd. Ik reed net op het linker rijvak. Tegen dat ik de auto helemaal rechts op de pechstrook kreeg zag hij bijna blauw en was hij compleet in paniek. Tot plots iets zwart uit z'n keel schoot. De zuignap waarmee het zonnescherm in't midden tegen het raam bevestigd was. Oh my God...ik heb hem nog nooit zo hard geknuffeld als die dag! Wetende dat mijn vader stierf door zich te verslikken in een stuk vlees op zakenreis in Finland, zal dit veel verklaren zeker?
Daarentegen, wat zijn de 10 waardevolste bezittingen die ik heb? Ik denk dan, waar zou ik het meest van afzien moest morgen het huis plat branden. De 10 opsommingen staan niet in waarde gerangschikt, allen zijn even waardevol!
1. foto's natuurlijk, van mensen die er niet meer zijn, vakanties, de kinderen, mijn kindertijd...
2. m'n boekjes vol krabbels en gedichtjes uit mijn kindertijd
3. portefeuille van Turku, Finland. die in papa's koffer zat als kadootje voor de kids
4. aandenken van mijn bezoek aan Turku
4. trouwring
5. papa's tekenschetsen en kaartjes
6. de navelstrengetjes van m'n kinderen, de knip op weg naar zelfstandig leven
7. bijzondere bedank kaartjes van patiënten en cliënten
8. armbandje Costa Rica
9. mijn eerste boek, de gedichtenbundel 'papa is dood'
10. film materialen van de kinderen, reizen en zoveel meer
11. stenen, schelpjes en souvenirs van reizen
12. de naam van m'n zaak 'Back to Basics'
En weet je wat me opvalt...alles wat het meest waardevol blijkt uit mijn leven heeft helemaal niets met geld te maken!
Wat als kinderen erbij zouden lopen als volwassenen...
Geloof het of niet, ik slaag er maar niet in mijn lachjes op een dag bij te houden. Ik lach zo vaak en bovendien onbewust dat het onbegonnen werk is :) Alleen al met de opdracht bezig zijn doet me lachen. Opvallend is wel dat wanneer ik kijk naar de mensen om me heen, ik vaker de mondhoeken naar beneden zie hangen dan omhoog. En nog opvallender, geen kat die daar om kraait, we vinden dit gewoon normaal. Je moet eens in je eentje lachend door de winkelstraat lopen, gewoon die mondhoeken iets meer omhoog dan standaard. Je wordt gewoon bekeken alsof je van planeet Pluto komt! Zo uitzonderlijk ben je op zo'n moment!
Wat als...kinderen erbij zouden lopen als volwassenen. Iedereen zou zich zorgen maken om de ongelukkige en bezorgde gezichtjes! Dat ze dat maar eens in een TV uitzending zouden gieten. Wat als...kinderen zouden piekeren zoals volwassenen. Wat als...kinderen zouden discussiëren zoals volwassenen. Wat als...kinderen met mekaar zouden omgaan als volwassenen. Wat als...
De piekeropdracht heeft me inderdaad doen stilstaan bij al de gedachten die we non-stop in ons hoofd steken. Mijn dochter die op kamp was in de gietende regen, ocharme...Weet je wat ze zei? "Mama, op ons kamp regende het niet, ai, we hebben daar toch geen last van gehad..." We maken ons toch zo vaak zorgen over de kinderen, de job...Bekijk het in't groter plaatje van't leven en leer alles wat te relativeren, dat is wat ik uit deze opdracht leerde. Alles waarover we piekeren kan positief of negatief uitdraaien zolang we de uitkomst niet weten. Waarom denken we't eerste aan de slechte afloop? Ik kies vanaf nu voor positieve gedachten! It's all in the mind honey ;)
opdracht 28: Hoe vaak lach ik op een dag...verdubbel het!
Bij't lezen van deze opdracht schoot ik al meteen in de lach. Oh my God...tellen hoeveel keer ik lach op een dag?! Hoe ga ik dit bijhouden? Ten eerste moet ik ervan bewust zijn dat ik lach of heb gelachen. En dan streepjes trekken op een blad...nee, geen streepjes, wel van die lachende smiley mondjes. Niemand lacht in rechte lijnen ;) Dinsdag 17 juli is mijn dag dat ik scoren mag op m'n lach, dan ga ik't eens noteren om het op woensdag te verdubbelen.
Deze opdracht maakte me wel nieuwsgierig en ik ben eens op zoektocht gegaan. Wist je dat kinderen gemiddeld 300 à 400 keer per dag lachen en volwassenen slechts 15 keer? In de jaren '50 lachten we nog 18 minuten per dag, nu slechts 6 minuten en dat ondanks de betere levensstandaard.
(Michaël Titze, Duiste psycholoog) Ik schrok wel even van deze cijfers. Wij ouders lachen 25 keer minder dan onze kinderen!
Of je nu een lach faked of je lacht spontaan, de positieve effecten op je lichaam zijn dezelfde. Je spieren ontspannen, je maakt minder stress hormonen aan, je bloeddruk verlaagt, je immuunsysteem versterkt, pijn wordt minder intens ervaren,... Ik zou zeggen, tover snel een lach op uw gelaat alvorens je mijn blog verlaat!
Eigenlijk ongelooflijk...opdracht 28 betekent dat ik al bijna 7 maanden op weg ben naar meer geluk in mijn leven. Ik heb immers op Kerstavond met mezelf de afspraak gemaakt dat ik alle opdrachten zou uitvoeren, één jaar lang. Van de eerste tot de 52ste!
Ik ben 2012 in gegaan als een vrij uniek proefkonijn en jullie volgen mijn avonturen op afstand mee. Van de ene blog spring ik naar de andere, van't ene grasveld naar't andere. Hoe ziet het hier uit? Wat ruik ik (snif snif)? Hoe proeft het gras? Wat hoor ik allemaal met m'n flappies? Voel ik me hier wel echt goed? Kan ik hier mezelf zijn? Hoe doen de anderen? Hoe reageer ik erop? Wat leer ik hieruit?
Af en toe zit ik stil, heel stil. Dat zijn ze niet gewoon van een konijntje zoals ik. Doch zijn het net die momenten die ervoor zorgen dat alles wat ik hoor, zie, ruik, proef en voel kan bezinken en verteren. Dat ik alles eens op afstand bekijk. Een time-out moment om daarna weer eens zo krachtig op te staan en te springen naar een nieuw en vaak nog mooier grasveld.
De grootste les die ik tot nu toe als 'ondernemend konijntje' heb geleerd is dat het zo leuk is om op ontdekking te gaan. Om te zoeken naar plaatsen waar ik nog vrolijker van word, waar ik nog meer kan huppelen en kwispelen, waar ik nog meer konijntjes aan't huppelen krijg. Alleen zijn die plekken niet makkelijk bereikbaar. Mijn konijnen hartje davert soms uit m'n lijfje van angst. Onverwachte hindernissen duiken op, en vaak nog op de meest onverwachte momenten. Ik ren de longen uit mijn lijf en ga soms tegen 100km/h... Af en toe heb ik de neiging om terug te springen naar daar waar alles zo vertrouwd en zeker is. Naar daar waar ik't allemaal zo goed ken en waar iedereen mij ook kent. Ondertussen heb ik geleerd nooit achteruit te stappen als je neus vooruit staat gericht. Ik heb geleerd dat zelfs stil staan een stap vooruit is! En dat de grootste kracht niet in m'n pootjes zit, maar in m'n hart. De grootste kracht zit in't geloof dat ik heb. Ik geloof dat elke stap die ik onderneem me dichter brengt naar een plek waar ik anderen kan bewust maken om huppelend door het leven te gaan. One life, live it!
" Schrijf op waarover je piekert. Spreek een vast pieker moment af, daarnaast stop je met piekeren."
Ja wat, een mens piekert wat af in z'n leven denk ik. Gewoon eens stil staan bij alles wat er zich in jouw hoofd afspeelt alvorens een keuze te maken. 'Ja maar...wat als...' zijn dan typische uitspraken. Als er iets is dat mij onnoemelijk boeit zijn het de krachten van gedachten. Wij steken in ons hoofd of iets wel of niet zal lukken. En dat is vaak gebaseerd op basis van vroegere ervaringen, uw opvoeding of oude overtuigingen. Pas door negatieve ervaringen in twijfel te trekken en met een schone lei te beginnen, kan je de wereld verbazen. Ik was ooit overtuigd nooit als een zelfstandige te gaan werken. Niet realistisch, onhaalbaar met kleine kinderen, te druk, dag en nacht werken...Nooit of te nooit, jamais!! Maar goed dat ik deze overtuiging in twijfel heb getrokken! Het was de beste keuze ooit wat mij betreft.
Waarover ik heb gepiekerd? Vooral over ons Anouk die voor't eerst op kamp is. Zo een 7 jarige uit handen geven zonder iets te weten. Zou ze wel genoeg kleren hebben, met al die regen? Heeft ze geen kou? Heeft ze geen last van allergie? Zou ze heimwee hebben? Eet ze wel goed? Dat zijn zo vragen die wel eens opkomen en die ik ook snel weer weg druk. Ik vervang ze door positieve gedachten en denk terug aan mijn kampen van vroeger. Het waren de beste vakanties ooit, met of zonder regen. Ik had daar geen tijd om aan't thuisfront te denken. Ik vond het heerlijk om te ravotten en altijd vriendjes bij me te hebben. Te zingen, dansen, verkleden, bosspelen, knutselen,... Ik moest net na een kamp afkicken en werd gek van de stilte en rust in huis. Die gedachte brengt meteen een lach op mijn gezicht, wetende dat zij nu ook zulke ervaringen rijker is!
Daarnaast is mijn zaak non-stop aanwezig in mijn hoofd. Waar wil ik naar toe, ben ik op juiste koers, doe ik beter dit of dat,...Piekeren noem ik dat niet echt. Eerder afwegen.
Pieker momenten vastleggen doe ik ook niet. Ik probeer me steeds bewust te zijn van m'n gedachten en tracht ze dan ook snel om te keren. Weet dat 90% waarover iemand piekert nooit gebeurt! Always 'think of' the bright side of life ;) En als je eraan denkt zal je hem ook zien!
Opdracht 27: Hier ben ik goed in...(20 eigenschappen)
Noteer minimaal 20 dingen waar je goed in bent. Pik er drie uit en ga die verder ontwikkelen. Relativeren, inspireren en ondernemen, dat zijn de drie eigenschappen waar ik nog bewuster mee om wil gaan.
Relativeren in die zin dat problemen van elke dag geminimaliseerd worden als je ze in't globale plaatje bekijkt. Alleen maken we zo graag van een mug een olifant. Inspireren, in de zin van mensen wakker schudden. Hun ogen trachten te openen met behulp van de juiste woorden op't juiste moment. Waardoor ze het antwoord in zichzelf gaan zoeken en zo tot diepe inzichten komen. Inzichten die hun leven veranderen.
Ondernemen, letterlijk wil ik mijn verlangens en dromen op business-vlak 'onder' de loep 'nemen'. Ik wil ze omzetten van droom naar werkelijkheid. Ik kan zoveel fantaseren en dromen als ik wil, doch het effectief doen én het afwerken, dat is de kunst. Dat geeft pas echt voldoening! Ik ben daar al goed mee bezig, doch een paar ideeën blijven maar rond slingeren in mijn hoofd. Ofwel smijt ik ze eruit, ofwel doe ik er iets mee.
Deel 2 opdracht: mondhoeken omlaag? trek ze op en lach. Een opdracht waarvan ik dacht, 'dat doen we dan toch even'. Gewoon al uzelf bewust zijn van de momenten dat je écht lacht is bijzonder. Ons kinderen staan op met de lach en hebben iedere ochtend opnieuw reuze zin in de dag. Ze lachen veel meer dan wij volwassenen. Bewust meer lachen helpt om te relativeren en relativeren helpt om spontaan meer te lachen.
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
Ik ben de persoon die leeft vanuit het buikgevoel, go with the flow. Mijn man daarentegen heeft het graag overzichtelijk en gepland. In deze periode is de grootste verandering de overgang van school naar vakantie. Dat vergt meer organisatie dan anders om de work-life balance in ere te houden. Voor't eerst in onze carrière als ouders hebben we alles in een gedetailleerd schema gegoten. Daarvoor hebben we werkelijk aan't white board in de coachingsruimte gestaan en alles overlopen betreffende de kinderen en wij zelf. Wie is waar/met wie en wanneer? Wie wil wat doen / met wie en wanneer? In eerste instantie vond ik het alles behalve een goed idee. 'We zullen wel zien,we zijn geen bedrijf hé...' was mijn eerste gedacht. Doch ik moet toegeven dat het echt wel rustgevend werkt, wetende dat alles gepland is.
Daarnaast werkt mijn man tegenwoordig halftijds en die verandering is ook behoorlijk wennen. Waar ik de kinderen steeds naar school bracht en ging halen, doet hij dat nu vaker. Ook andere taken zoals winkelen, koken, opruimen,...zijn zaken die hij nu ook voor een groot deel op zich neemt. Een mes dat voor mijn gevoel aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant ben ik gigantisch trots op hem en is het heerlijk om op een doordeweekse dag onder ons twee gezellig samen te kunnen eten in de middagpauze. Een babbeltje doen in alle rust, zonder kinderen die om aandacht vragen. Aan de andere kant maakt mijn moederlijk ego van haar oren en is het wennen om hem nu al deze dingen te zien doen. Vooral wanneer de omgeving het ook nog eens benadrukt. 'Amai, ziet hier, de nieuwe man bestaat echt!'
Gelukkig beseffen we samen maar al te goed dat we beide ons steentje bijdragen om het beste eruit te halen voor ons gezin. Heeft de ene het druk, schiet de andere bij en omgekeerd.
Weet je wat me al vaak is opgevallen...dat joggers zeer vriendelijke mensen zijn. Wanneer ik zo een onbekende loper passeer zal die altijd knikken of goeie dag zeggen. Precies alsof het sportief bezig zijn een connectie teweeg brengt en appreciatie oproept, zo van: 'Tof zeg, fijn dat ik niet alleen aan't puffen ben, gegroet lotgenoot!'.
Met de opdracht 'goeie dag' te zeggen aan de mensen die je tegenkomt is me dit pas echt opgevallen. Sporten werkt drempelverlagend om contacten te leggen. "Derde keer trakteren" riep ik nog naar een jogger die ik vanochtend passeerde. Jammer genoeg is't bij 2 keer gebleven, ik had thans dorst.
Opvallend is inderdaad dat mensen compleet in hun eigen wereldje zitten wanneer je ze kruist op straat of in de winkel. Ik heb bewust mijn best gedaan om te lachen of te knikken bij't eerste oogcontact, ook al waren het vreemden voor mij. Eén iemand sprak me aan en vroeg:"excuseer mevrouw, moeten wij mekaar ergens van kennen?" Toen ik haar zei dat ik gewoon goeie dag knikte was ze verbaasd en zei ze: "Dat zijn we niet meer gewoon hé, meteen dacht ik, wat moet die van mij?" Grappig toch, wat een vriendelijke goeie dag kan teweeg brengen.
Wat krop je al lang op? Praat erover met iemand, nu.
Opkroppen, geen idee of je't zo kan noemen. Ik interpreteer dit eerder als 'Wat houd je bezig, welke gedachten malen in je hoofd omdat er geen pasklaar antwoord voor bestaat?' Om de één of andere reden krijg ik de laatste tijd veel verhalen te horen over relaties. Zeer uiteenlopende stories die mij alleszins bezig houden. Lees even mee:
'We zijn uiteen gegroeid, wij praten eigenlijk nooit echt met mekaar.'
'Mijne man begrijpt niet waar ik mee bezig ben, ik begin er zelfs niet over om al dat gedoe te voorkomen.'
'Wij komen mekaar 's nachts in bed tegen, zo druk is het.'
'Toen we kindjes wilden was ze elke dag daar, nu kan ik me niet meer herinneren wanneer we't nog n's deden.'
'Hij heeft zijn kameraden, ik heb de mijn, hij heeft zijn hobbies, ik de mijne, en samen...hebben we kinderen.'
'Wie is er vandaag de dag nog bij z'n eerste vrouw, dat is passé, een leven lang bij dezelfde.'
'Ik zou m'n vrouw gewoon eens wat meer willen zien lachen. Meer vraag ik niet.'
'Mijn vrienden kennen me beter dan mijne eigen man...'
'Ik heb't gevoel dat ze mij alleen nodig heeft voor de klusjes en paperassen.'
'Moest ik een inkomen hebben waar ik alleen mijne plan mee kon trekken was ik al lang vertrokken met de kinderen.'
'Ik zal me maar verzoenen in deze situatie, wie weet wat het op een ander is...'
'Op alles heeft 'm iets aan te merken, 't is nooit goed genoeg.'
'Als we met anderen weg zijn lijken we't modelkoppel...thuis is't heel anders.'
' Ik haat die blikken en opmerkingen over andere slanke en mooie vrouwen.'
' Sinds we kinderen hebben zijn we steeds minder gaan praten met mekaar over mekaar.'
' Mijne man is zo ne echte man, werken en moe in de zetel ploffen...en ik, ik zit nooit!'
' De dag dat mijne man verandert maak ik niet meer mee...'
...
En zo kan ik nog even doorgaan. Ik geloof dat zeer veel mensen zich wel ergens in zullen herkennen. We hebben voor onszelf een beeld bedacht van hoe een ideale relatie eruit zou moeten zien. En dan merken we op dat het toch heel wat anders loopt dan verwacht. We zijn gefrustreerd en zien dat het bij anderen schijnbaar wel allemaal lukt. We focussen ons dan ook alleen op datgene wat we anders zouden willen zien. We zetten er letterlijk het vergrootglas op. Alles wat wel loopt vergeten we onder de loep te nemen en verdwijnt in het niets.
Ik geloof dat de fundamenten van elke relatie bestaan uit twee peilers: 'praten' en 'luisteren'. Een open communicatie van bij de start zorgen ervoor dat één plus één drie kan zijn. Ieder is bijzonder op z'n eigen authentieke manier en samen zijn we zoveel meer waard.
Bovendien is het zo belangrijk om te beslissen, om een keuze te maken tussen 'ja' en 'neen'. Ofwel gaan we samen voort en geloven we in een weg vooruit als koppel. Ofwel beslissen we dat ieder op z'n eigen pad verder stapt en stoppen we met mekaar het leven zuur te maken. Verbazend hoeveel mensen op't kruispunt blijven trappelen, jaar na jaar. Angst voor de onbekende route die zal volgen, angst voor de onzekerheid, eenzaamheid,...'Wat als, ja maar, misschien, we gaan proberen...' zijn dan de meest voorkomende woorden. Woorden die wegversperringen vormen en je compleet stil doen staan. Elke stap vooruit begint met een doordachte beslissing.
Tien jaar geleden, op 6 juli 2002, besloten Hans en ik in goede en kwade dagen samen te blijven. Tim werd geboren in 2003, huis gebouwd in 2004, zus Anouk was er in 2005, carrière maken, eigen zaak,... En maar gaan om plots bij dat befaamde kruispunt uit te komen. Trappelen, stil staan, angsten,..Is dit eigenlijk wel wat ik wil in dit leven? Is dit nu wat we samen willen? Is dit wat we onze kinderen willen meegeven? Wat wil ik dan eigenlijk wel? Wat wil jij? Wat willen wij? Letterlijk stil staan om het stof van de instrumenten te vegen en de snaren op mekaar af te stemmen. Een simpele beslissing zorgde ervoor dat alle instrumenten behouden bleven. Ieder geluid is uniek op zichzelf en maakt deel uit van't geheel. Vandaag de dag vormen we het 'De Raeve-kwartet' en spelen we met ons viertjes muziek mooier dan ooit.
'Praten met mensen waar je gewoonlijk niet mee praat' is wat mij betreft geen enkel probleem. Ik stap op Jan en alleman af en leg vlot contacten. Zelfs met wildvreemden. Doch wat ik voor mezelf heb opgemerkt is dat de uitdaging ligt in het 'aandachtig luisteren' naar iedereen. Door met de schatkist bezig te zijn probeer ik al een tijd bewust te zijn van wat er in mijn gedachten gebeurt tijdens sommige gesprekken. En ik moet zeggen, echt fier ben ik daar niet op, integendeel zelfs. Door m'n gesprekken te analyseren kwam ik, met het schaamrood op m'n gezicht, tot volgende bevindingen.
Ongeduld in een gesprek staat op nummer 1. Zo denken te weten wat de anderen gaat vertellen en zelfs geen zin meer hebben om elk detail te aanhoren. Met gevolg dat ik afdwaal in gedachten, stukken mis uit het verhaal, ze terug tracht op te pikken en doe alsof ik één en al oor was. Of ik breek het gesprek vroegtijdig af met één of ander goedkoop doch dringend toilettes-excuus.
Daarnaast klasseer ik sommige gesprekken in hokjes. Zo bestaan er hokjes voor de pessimisten, de opscheppers, die van't onderwijs, de bluffers, de klagers en zagers, enzovoort. Na 2 zinnen plak ik er een oordeel op en hupsa, het hokje in waar het percentage gehoor past bij't net gemaakte label.
Bovendien zijn er gesprekken waar ik het plots overneem. De verteller zegt iets wat bij mij een herinnering of een soort aha-erlebnis oproept die ik dan ook meteen uit de doeken doe. De verteller verdwijnt in het niets en alle aandacht gaat naar mij.
Ook een mogelijkheid is dat de verteller vervangen wordt door een nieuw luisterkanaal. De verteller blijft doorgaan doch ik heb met een ander persoon uit de groep een nieuw gesprek aangeknoopt.
Slechts bij de minderheid van conversaties slaagt de verteller erin mij voor de volle 100% te boeien. Dat zijn de babbels waar er een bom mag ontploffen vlak langs mij zonder dat ik één woord mis. Eén en al oor en één en al stilte wat mij betreft. Het zijn babbels die van bij het eerste woord op't juiste level zitten. Elk woord klopt volgens het ritme van m'n hart, elk woord komt binnen en hoort daar ook te zijn...
Maar net door zo bewust met gesprekken bezig te zijn en me eens goed te schamen heb ik dit kunnen ombuigen. Ik ben inspanningen gaan leveren om in elk gesprek de aandacht te bewaren. Dreef ik weg in gedachten, riep ik mezelf terug tot orde. Elk persoon verdient m'n volle aandacht. Ik tracht geen labels meer te plakken of zelf met alle aandacht te gaan lopen. Geloof me dat dit geen makkelijke klus is! Ik doe m'n best in elk gesprek, elke dag opnieuw. Ik leer keer op keer nieuwe dingen bij. Aan de ene kant voelt het onwennig om hier mijn schedeldak op te tillen. Aan de andere kant geloof ik dat vele lezers zich hierin zullen herkennen. Ik ben alvast benieuwd.
'Maak een vaag plan concreet en begin eraan.' is de opdracht waar ik echt werk van ga maken.
Niet zomaar op een week maar ik neem er de tijd voor die het nodig zal hebben. Na mijn inspiring speech optreden heb ik meer dan ooit het geloof in een paar ideeën die ik vroeger reeds uitte. Ik heb het erover gehad met een aantal andere mensen. En ergens voel ik steeds opnieuw dat je anderen nooit zo zot van je eigen idee krijgt, als dat je zelf bent. Dus is mijn conclusie nu: 'Ingske, pak het vast en doe het gewoon zelf!'. Wacht niet op raad en adviezen van zogenaamde experts. Mensen waarvan ik denk dat ze't wel beter zullen weten en kunnen, omdat ze meer ervaring hebben. Ik ga concrete stappen zetten om mijn ideeën vorm te geven. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld erop wacht. Ik hou jullie op de hoogte.
Hoe vaak is het me al niet overkomen dat ik iets toezeg, zonder m'n agenda te checken. Gevolg, dubbele boeking, geen rekening gehouden met dit of dat... waardoor ik het moet annuleren of uitstellen. Niets zo ambetant als iemand eerst iets beloven om het dan niet na te komen. Mijn man heeft me ooit zo een smartphone kado gedaan, iets wat ik toch niet nodig had. Ik moet zeggen, ik zou er niet meer zonder kunnen!
Daarnaast is de opdracht ook interpreteerbaar als 'walk the talk'. Doe zelf wat je verkondigt... Als ik als Health Coach mensen wil inspireren gezond te leven, dan lijkt het mij niet meer dan logisch dat ik die levenswijze ook werkelijk doorleef en elke dag ervaar. Dat het gewoon past bij mij. Een diëtiste die teveel weegt, een dokter die rookt of een pastoor die z'n handen niet thuis houdt komen ook niet erg geloofwaardig over...integendeel: walk the talk!
Ga na of je geen extra activiteit kan organiseren in je vriendenkring, straat of buurt.
Met onze nieuwe buren hadden mijn man en ik al het idee ze allen eens uit te nodigen op een barbeque bij ons in de tuin. Zowel de buren langs links als langs rechts. Helemaal tof want de 'oude' buren zijn afkomstig uit Kongo. Vader, moeder, oma en drie kinderen waarvan twee zo oud als die van ons. Super relaxerend om in de zomer in de tuin te werken terwijl de Kongolese moeder repeteert met haar gospelkoortje. Onmogelijk om dan niet mee te gaan swingen. Love it! Dus zodra de zon komt piepen ergens op een avondje in juli steken wij de barbeque aan. Uitnodigingen komen eraan. Neighbours, everybody needs good neighbours...
Excuses verzinnen, daar doe ik niet aan mee. Andere zaken hadden gewoon even voorrang op het schatkistje. Doch deze rustpauze deed me wel beseffen dat ik non-stop de schatkist met me mee draag. De inzichten die ik kreeg door met de opdrachten bezig te zijn geraak ik nooit meer kwijt. Ze zijn een deel van mij geworden.
Ik heb een andere kijk op de wereld en ga anders om met mensen. Door m'n eigen standpunt en kijk veranderd te hebben veranderde de wereld rondom mij. Alles, maar dan ook alles begint bij jezelf!
Durf een dag niets doen werd gisteren (in tweede zit) mooi ingevuld met...niets doen! Nagenieten van de Inspiring Speech, echt compleet happy en voldaan na een best wel pittige eindsprint. Na weken intensief bezig zijn kom je dan plots in een leegte terecht. Het is de eerste keer dat ik deze rust dankbaar in mijn armen heb gesloten. Zalig toch, niets dat moet, alles dat kan.
Wat het huisdier betreft...overwegen is er niet meer bij. Ons besluit staat immers vast. Ons dochter heeft er maanden over gedaan om ons een hondje aan te praten. Of noem dat praten maar beter smeken, slijmen, taakjes doen, bedelen, bidden, dromen...Ze tekende hondjes, leende hondenboeken uit in de bib, stond stil bij elke viervoeter die passeert, heeft massa's speelgoed honden, zo van die beesten die blaffen, kwispelen, snuffelen, stappen, zitten en ja, zelfs kaka doen!
Doch ik, het toekomstige baasje, ben allergisch voor honden, haat blaffen, wil niet gebonden zijn aan zo'n beest als we weg van huis zijn, word gek van die haren op kleren of poten waarmee ze uw broek vuil maken. En dan nog niet gepraat over die stink adem als ze hijgen terwijl hun tong bijna op de grond hangt,...U leest het goed, in mijn geval is het beter 'hondloos' te blijven ;)
Weet dat deze vastberadenheid ook z'n kantel momenten heeft gekend. Ons dochter heeft haar trukkendoos waarmee ze ouders kan betoveren ten volle benut. 'Misschien zou het toch plezant voor de kindjes zijn, zo'n vriendje erbij' of 'Ons Anouk heeft echt zo'n hond-connectie nodig'. Op een bepaald moment kreeg ze ook van anderen honden spulletjes. Een boek van de één, een knuffel van de ander, een T shirt, een sleutelhanger...De kans zat er gewoon in dat één van de communie kadootjes spontaan op haar af zou springen. Zo 4 pootjes onder het doosje uit.
Eens dat wij als ouders de knoop hadden doorgehakt en vastberaden 'neen' zeiden viel haar droom in duigen. Protest, boosheid...en dat gedurende maar liefst 2 dagen. En toen was het plots OK. Want dat is de dag waarop wij nieuwe buren kregen. Inderdaad, buren met de viervoeter waar ons Anouk van droomde. De hond die ze op elke tekening had staan zat nu levensgroot en helemaal echt in de tuin van Megan, het buurmeisje! Zo zie je maar, iedereen happy, woef!
Na wat wikken en wegen besloot ik een half jaar geleden deel te nemen aan de opleiding Inspiring Speech. Met als doel een eigen keynote speech van 20 minuten 'on stage' te brengen. Ik kan het traject dat ik heb afgelegd het best vergelijken met een grote wandeltocht. Ik begon daar dus aan als een klein kind. Spontaan, vol enthousiasme, trappelend van ongeduld en in't volle vertrouwen dat ik die klus eens rap zou klaren. Om dan na wat stappen gezet te hebben te beseffen dat het een heus hindernissen parcours was! Geen kat die me dat had gezegd. Ik dacht daar eens vlotjes door op te walsen, makkie. Nooit gedacht dat ik voor mega-obstakels zou staan die enkel te beklimmen waren als ik alle ballast van m'n schouders gooide. Oude overtuigingen, maskers, excuses, angsten...moest ik gewoon één voor één overboord smijten. Met langs de zijlijn coaches die steeds in mij geloofden en de juiste woorden spraken op't juiste moment. Enkel zo kreeg ik inzichten en kwam ik in mijn eigen unieke kracht terecht. Met die kracht stond ik gisteren op dat podium. Het gevoel dat het publiek bij mij heeft los gemaakt door te luisteren, te lachen, te huilen...is meer dan ik ooit had durven dromen. Als kind schreef ik er een gedichtje over...het voelde alsof ik eventjes de zon mocht zijn en stralen...
Bart, Patty, Xavier, Cynthia, Alex en de coaches, dankzij jullie zal mijn leven meer betekenis krijgen.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
Let er op dat je ook echt doet wat je zegt.
Excuses verzinnen, daar doe ik niet aan mee. Andere zaken hadden gewoon even voorrang op het schatkistje. Doch deze rustpauze deed me wel beseffen dat ik non-stop de schatkist met me mee draag. De inzichten die ik kreeg door met de opdrachten bezig te zijn geraak ik nooit meer kwijt. Ze zijn een deel van mij geworden.
