Er zijn ondertussen 9 dames die net zoals ik een schatkist van geluk hebben aangekocht. Wat ben ik benieuwd naar jullie verhalen en reacties. Voel jullie vrij om mijn blog hiervoor te gebruiken! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde! We zijn ieder op onszelf bezig met dat doosje. Voor mij persoonlijk is het een extra motivatie te weten dat jullie neuzen ook richting geluk staan gekeerd.
One box. One team. One task. Let's go for it and make it life changing...
Om af te sluiten iets wat ik Leo Bormans hoorde vertellen over z'n boek en waar ik me compleet in kan vinden: " Do worry, be happy en deel het met andere mensen."
Nieuwe week, nieuwe opdrachten! Het eerst wat in me opkwam toen ik ze gelezen had was: "Yes, daar heb ik zin in!" Aan de andere kant had ik ook meteen de bedenking dat er twee drukke werkweken voor de deur staan. De passie om met de schatkist bezig te zijn zal minstens even groot zijn als in mijn weekje verlof. De verslaggeving daarentegen misschien wat minder in kwantiteit maar daarom niet in kwaliteit!
Over 2 weken worden onze kinderen 14 dagen toevertrouwd aan de grootouders zodat wij over de grote plas een opleiding kunnen volgen. Omdat we 10 jaar getrouwd zijn plakken we er wat extra dagen aan vast onder ons tweetjes. Buiten het feit dat wij als ouders even vervangen worden door de grootouders, verandert er voor de kinderen 'haast' niets.
Ze blijven heel de periode in hun vertrouwde omgeving thuis, ze gaan naar school, chiro en sportlessen zoals anders. Vorig jaar rond dezelfde periode ben ik samen met mijn oudere broer en zus plus onze mama mijn tweelingbroer in Nieuw Zeeland gaan opzoeken. Een babyborrel over de grenzen heen waar je als meter toch niet mag ontbreken! Als moeder mis je die kinderen vast en zeker. Maar wat zijn nu twee weken op een mensenleven? Pas als het vanzelfsprekende even verdwijnt wordt het houden van des te krachtiger. De kinderen beseffen plots wat jij als ouder voor hen doet. Ze ervaren hoe de grootouders anders met hen omgaan en beseffen daardoor hoe wij als ouder hen als geen ander kennen en aanvoelen. Ze leren dat 'anders' ook een mogelijke maar daarom niet de eenvoudigste piste is. Net zoals je als vader en moeder beseft hoe zielsveel je van die kinderen houdt en verlangt naar de intense knuffels bij het thuis komen.
De knutselopdracht van deze week heeft daar alles mee te maken. Ik hou jullie op de hoogte zodra het meer vorm krijgt!
De moeilijke opdracht...vat ik meteen aan met enkele ideeën in stilte vorm te geven alvorens ze in de wereld te smijten. Een ware leerschool voor mij, mits ik zo graag vertel over wat me bezig houdt en drijft. Dit keer pak ik het eens anders aan en start ik met m'n wijsvinger voor de mond, ssst.
Als ik terug blik op mijn eerste week met de schatkist als bondgenoot moet ik toegeven dat ik ermee ging slapen en mee opstond! Non-stop was dat kistje om aandacht aan't roepen in m'n hoofd. Negeren was onmogelijk.
Ik had als moeilijke opdracht iets doen waar ik me onzeker of verlegen over voelde. Via een Nieuwjaarsbrief heb ik aan mama verteld dat ik als 36-jarig kind nog heel veel van haar hou. Iets wat in ons gezin nooit verbaal of fysiek wordt geuit. Ik was verbaasd hoe m'n hart tekeer ging terwijl ik mijn beurt afwachtte om als laatste mijn briefje te lezen. Ik voelde me vanbinnen nog even groot als mijn voorgangers van 6 jaar. Slechts een kruising van onze blikken op het einde van mijn brief was nodig om te voelen dat de boodschap was aangekomen. Een pak van mijn hart en het mooiste dat ik mocht ontvangen die avond!
Daarnaast droom ik ervan een boek uit te geven. Niet zomaar 'een' boek maar echt wel 'mijn' boek met mijn ontmoetingen, gedachten, gevoelens en ervaringen. Niet om mezelf in the picture te zetten of op een voetstuk te plaatsen. Wel omdat ik weet dat anderen er heel wat aan kunnen hebben. Bewustwording, begrip, motivatie, acceptatie, inzicht, steun, confrontatie, respect, verbondenheid...zullen via verhalen de sleutelbegrippen van mijn boek worden. Terwijl ik dit neerschrijf voel ik hoe brandend dit verlangen is en hoe angstig ik ben om afgewezen te worden door specialisten ter zake. Ik ben zot van schrijven, als kind deed ik het in't midden van de nacht, stiekem in bed. Ik kan 'met geen pen beschrijven' wat het met me doet, het hoort gewoon bij mij. Steeds opnieuw puzzelen met woorden en zinnen om de kloof te dichten tussen het gevoel vanbinnen en de interpretatie ervan daar buiten. Herlezen, keer na keer, om dan volledig voldaan te genieten van mijn verbale bruggen die ik creëerde. Voor mij werkt het bevrijdend, helend, motiverend, rustgevend en zoveel meer. Ik heb geen intellectueel of gesofisticeerd taalgebruik. Ik geef op papier wie ik ben vanbinnen, niet meer maar ook niet minder dan dat.
Ondertussen heeft een tweede uitgeverij mijn eerste creaties in z'n bezit, dankzij deze blog. 'Yes, zo slecht zal het dan wel niet zijn!' vult de valkuil vol onzekerheid op. "If the why is big enough, the how doesn't matter..."
De zogenaamde makkelijke opdracht van mijn eerste kaartje was aan twee mensen die dat niet van jou gewoon zijn een schouderklopje geven. En dit niet door hen te bedanken maar wel door een talent van de ander te benoemen.
De moeilijkheid bij deze zogenaamde makkelijke opdracht was dat ik vrij spontaan en open ben in schouderklopjes. Ik was echt op zoek naar personen aan wie ik nog niet hun talenten had benoemd. Uiteindelijk kwam ik terecht bij het koppeltje in de praktijk. Hun omgang met mekaar, zo puur en recht uit het hart, zag ik plots ook als een talent. De gave om de liefde door de jaren heen als bouwstenen te blijven gebruiken tot hun meesterwerk in dit leven voltooid is...Mooier kan ik het niet verwoorden. Angstig of zij er wel voor open stonden werd dit via hun feedback meteen bevestigd. Ondertussen heb ik ze opnieuw gezien en is ons contact zoveel anders maar zoveel intenser dan voordien.
Het tekentalent dat ik mocht ontdekken bij de patiënt met het moto accident zal ik nooit meer vergeten. Je zou deze gast met heel zijn metalen constructie rond z'n been moeten zien, in zijn leefomgeving met zijn voorgeschiedenis, om de impact hiervan te vatten. Ik hoop een tekening van hem te bemachtigen om bij deze blog te voegen. Het is niet het genre kunst dat ik tegen de muur zou hangen, dat weet hij. Maar het is zonder twijfel talent op papier dat mag en moet gezien worden.
Ook mijn zoon's humoristische trekjes heb ik extra in de verf gezet . Nieuw daarbij was dat ik met hem een gesprek aan ging over hoe krachtig deze humor kan zijn als je het juist weet te gebruiken. Tot nu toe durfde ik al eens te roepen: "Tim, zot zijn is fijn maar genoeg is genoeg, kom aan, kleren aan!" om dan hopelijk op tijd klaar te zijn. Nu speel ik eventjes zot mee om dan als supersnelle clown het record te breken en bovendien extra tijd over te hebben. Dit kereltje was bovendien mijn meester die me leerde dat sommige mensen snel geboren zijn en andere traag. 'Ik ben traag geboren en daar is niks mis mee als je't eens anders durft bekijken...' was de verborgen boodschap die erachter schuil ging. Noem het een gave of niet, het is in ieder geval aangeboren voor hem en een aanwinst voor mij! Als je je eigen standpunt verandert, verandert de wereld rondom jou.
Ondertussen zijn we weer ver na middernacht. Mijn kloof van de avond is 'gedicht'. De ervaring leert me dat ik dan slaap als een roos. Ik heb de kaarten door mekaar geschud en trek mijn opdracht voor de volgende week. Graag neem ik jullie mee op pad!
Al meer dan een jaar ga ik als kinesitherapeut drie maal per week op bezoek bij een jonge dakwerker thuis. Bij een moto accident werden bekken en beide benen serieus toegetakeld. Ik heb hem leren kennen vol goede moed en hoop. Dankbaar om de tweede kans die hem werd gegund en die hij dan ook ten volle ging benutten. Om daarna te schipperen tussen frustraties, boosheid, gelatenheid en verdriet. Met slechts één verdomde zekerheid: de pijn. Hij sukkelt van de ene operatie in de andere. Van bed naar zetel, rolstoel naar krukken, TV naar PC,...
Vragen tollen door z'n hoofd hoe hij z'n job "het enige wat ik kan om brood op de plank te krijgen", ooit nog zal kunnen uitvoeren. Compleet gekwetst in z'n mannelijkheid vraagt hij z'n vriendin om de plastuit leeg te maken die is blijven staan naast de zetel. Hulpbehoevend, al meer dan een jaar, geen haar op z'n hoofd die dat had voorspeld, zelfs niet in zijn ergste nachtmerrie. "Pijn? Hoe vaak ga ik mijn grenzen nog kunnen verleggen, vraag ik me soms af. Wanneer ik denk dat ik echt wel het maximum aan pijn heb doorstaan dat ik aan kan, komt er nog een portie bovenop."
Geloof me, wanneer je been doorboord is met een tiental metalen pinnen en je voegt daar de allerzwaarste kuitkrampen in het midden van de nacht aan toe dat je voor minder zou kermen van de pijn.
"Op het dak werken, dat is het enige wat ik kan", blijft in mijn hoofd na zinderen. Die kerel is een game genie in de hoogste graad. Misschien lijkt het alleen maar zo omdat ik er dan ook niets vanaf weet, maar toch. Passioneel en gemotiveerd strompelt hij zich naar een virtuele battle toe. Geen beter medicijn tegen pijn dan ergens gepassioneerd in zijn!
Op een dag merk ik bij 't binnen komen een tekenschets op die wat doelloos rondslingert langs tafel. Bij't oprapen bekijk ik het blad en zie ik een soort robot met machinegeweer. Zo een robuuste metalen kerel die perfect uit een game gesprongen kon zijn. "Oh, dat zijn maar wat losse krabbels van mij..." zegt deze gast, terwijl hij zich installeert voor de behandeling. Ik blijf verstomd staan en vraag of hij tekenacademie of kunst gedaan heeft. Hij schiet hardop in de lach en benadrukt dat het niets voorstelt. Daarop laat z'n vriendin me super trots een hele reeks schetsen op de computer zien. Mijn mond valt open van verbazing. "Zie je nu wel dat je daar iets mee moet doen, ik zie aan Inge dat ze't ook knap vindt", zegt ze.
Onbewust had ik plots de geheime, creatieve en ongelooflijk intrigerende wereld van een verborgen talent bloot gelegd! "Kerel, ik weet niet hoe, maar zet uw schetsen online, blog erover, gooi ze de wereld in, laat ze zien want dit is véél meer dan losse krabbels! Als iemand zijn boterham verdient met 'Kabouter Wesley', wat staat jou dan wel niet te wachten?" floept er spontaan uit bij mij. Na de verlegenheid volgen massa's excuses en nog veel meer redenen waarom hij het niet zou doen. Dan een lange stilte... De twinkeling die ik toen in deze jonge gast z'n ogen mocht waarnemen vertelde me dat het dromen was begonnen.
Ik wacht nieuwsgierig af om al dan niet het vuur brandend te houden of aan te wakkeren. Kerel, geloof me, jij hebt talent en ik heb het gezien!
Wikipedia. "Talent: een aangeboren aanleg". Vrij vertaald door mezelf: iets waar je van nature goed in bent, wat je automatisch boeit en wat je vrij moeiteloos doet. Het start eigenlijk al bij jezelf. Jij moet eerst ervaren dat je wel degelijk getalenteerd bent in iets. Als je daar dan de bevestiging en stimulans van de omgeving bovenop doet is de kans groot dat je ook echt gaat geloven in deze gave.
Ik ben ervan overtuigd dat er heel wat talenten verstopt zitten in menig mensen die zich daar zelf nog niet van bewust zijn. Vergelijk het met een zaadje in de grond. Pas wanneer het verborgen zaadje de juiste voeding krijgt kan het groeien. Stilletjes aan wordt het zichtbaar boven de grond om dan te schitteren als een mooie bloem. Soms is het nodig dat iemand het zaadje opmerkt om het te herplanten en betere kansen te bieden.
Pas wanneer het verborgen talent van iemand wordt opgemerkt kan het bevestigd en aangemoedigd worden. Dat opmerken kan door anderen of door de persoon zelf gebeuren. Vaak is het talent zo vanzelfsprekend voor jezelf dat jij er geen oog voor hebt. Talent erkennen, erin geloven en erop vertrouwen leidt tot groei en bloei. Soms past het talent dat je hebt niet in de omgeving waar je vertoeft. Of misschien beter gezegd: past de omgeving niet bij je talent.
Moest onze zoon Tim met kleren aan geboren zijn droeg hij vast en zeker een bolhoed met rode neus. Elk serieus gesprek kan hij in 1 seconde ombuigen tot een hilarisch moment. Mits de papa met z'n stand-up comedian trekken mijn hart veroverde 16 jaar geleden, valt de appel niet ver naast de boom. Nu, die humor is super leuk thuis aan tafel en op familie feestjes, doch in de klas ligt dat net iets anders. Ik kan het al voor me zien, een paar kinderen rond onze Tim gezeten, die stiekem in hun vuistje lachen om het na een paar seconden niet meer uit te houden.
Zijn talent staat of valt dus met de al dan niet positieve feedback van de omgeving en natuurlijk de manier waarop hij dat interpreteert. Wij kunnen hem van thuis uit extra aanmoedigen en stimuleren, doch wat zal overwegen zal 'misschien' wel overwinnen.
Bij de start van de vakantie in de boekenwinkel mochten beide kinderen een boekje uitkiezen. Dochter lief heeft elk paarden- en honden boek van de winkel aan mij getoond, om uiteindelijk met de eerste keuze naar huis te gaan. Zoon lief gaat na eventjes rond kijken voor me op z'n knieën zitten, ratelt een smeekbede af met als laatste woorden: "hé aller-allerliefste mama, en mooie, schattige, toffe..." Waarop ik enkel nog kan lachen en knikken om hem zo zot als een achterdeur te zien stralen met het Grote Moppen Boek onder de arm.
Kortom, stimuleer elk talent. De babbelaars en nieuwsgierige kinderen worden later onze politiekers en journalisten, de reken- en teken talenten worden boekhouders en architecten, de creatieve en hyper-actieve kinderen worden kunstenaars en voetballers, de schrijvers en genieters worden onze auteurs en wellness uitbaters, ...Je hebt ze in alle soorten en maten, gelukkig maar!
En onze zoon Tim...die wordt sowieso de 'grootste' komiek van onze familie want 'groeien' zal hij zeker doen. Het eerste wat ik hem zal vertellen als hij morgen z'n ogen opendoet is dat ik apetrots ben op zijn komisch talent. Misschien bevestig ik dit nooit zo letterlijk of grommel ik er wel eens over doch besef ik dat het toekomstgericht een hele meerwaarde kan betekenen. Dat er vrouwen stapelzot zullen worden op zijne humor, dat hoort hij als achtjarige waarschijnlijk liever niet.
Eindelijk heb ik het gedaan, dankzij deel twee van mijn opdracht! Iets wat ik zo graag wou doen maar mister Angst hield me tegen.
Ik vertelde eerder al dat ik dolgraag een boek wil schrijven. Om niet te zeggen dat ik er al een tijdje geleden aan begonnen ben. Een boek om aan de ene kant mensen wakker te schudden en aan de andere kant mensen een hart onder de riem te steken. Gewone doorsnee mensen zoals u en ik die elke dag het beste van zichzelf geven. Via mijn boek wil ik de lezers door een andere bril laten kijken naar de wereld om hen heen. Zo eventjes aan de takken van de bomen schudden en hopen dat er een lichtje gaat branden. Om daarna in alle stilte een inzicht rijker te zijn voor de rest van hun leven.
MAAR, ik kan dat wel allemaal WILLEN, DURVEN is wat anders! KAN IK eigenlijk wel goed schrijven, ik heb kinesitherapie en sport gestudeerd, geen Germaanse of iets in die aard? WAT ALS anderen het niet goed vinden? Erover vertellen in vol enthousiasme kan iedereen, zeker Bibi Ici, maar HET OOK EFFECTIEF DOEN, dat is een ander paar mouwen.
Ik ben in het verleden al vaak smoorverliefd geweest op bepaalde ideeën en projecten. Zonder het te beseffen vertel ik het dan ook even zot aan iedereen die ik ken. Om dan later te moeten vertellen dat het niet door kan gaan omwille van redenen die ik al dan niet in de hand had. Steeds opnieuw kwam er dan een frustrerend gevoel van falen naar boven. Hoe dit komt, geen idee. Word ik te snel verliefd op ideeën? Moet ik gewoon zwijgen en doen? Ben ik te perfectionistisch? Onzeker en bang?
Gisteren heb ik voor mijn boek gewoon alle moed bijeen geraapt. Met één klik op de muis zat mijn kladscript van tien pagina's in de mailbox van de uitgeverij. Geloof me, die klik voelde gigantisch goed. Zo van: "Yes, 't is weg, ik heb het gedurfd!" Opluchting en bevrijding...voor welgeteld vijf seconden!!
Want daar in de verte zag ik hem al, in volle vaart kwam Mister Angst met een hele bende van diezelfde engerds om de bocht gevlogen. Oh my God...had ik niet beter gewacht met die kladversie door te sturen? Never get a second chance for a first impression. Bij deze heb ik het verknald. En wat als er spellingsfouten in staan? Waarschijnlijk ben ik straks weer een frustratie groter en teleurstelling rijker.
Om de haverklap check ik mijn mails...tot een seconde geleden no feedback. Ben ik te ongeduldig of is het gewoon slecht geschreven? Aaaaah!
En terwijl ik hier zo typ wat ik voel besef ik evenzeer dat wie nooit wat anders durft te doen, ook nooit andere resultaten zal krijgen in zijn leven. Angst vertelt me dat ik iets anders doe, dus: 'goed bezig Ingske, blijven doorgaan!' En wanneer het mis loopt heb ik het tenminste geprobeerd. Zo weet ik dat ik het de volgende keer anders zal aanpakken! Om uiteindelijk mijn boek in de rekken van de boekenwinkel te zien liggen. Want ik geloof eerlijk waar (en dit is niet pretentieus bedoeld) dat mijn boek een verrijking zal zijn voor vele mensen. Als ik daar niet in zou geloven, waarom zou ik er dan in hemelsnaam aan beginnen?
Net terug van een woensdagochtend run, beseffend how lucky I am. Sportiviteit en wild enthousiasme heb ik gelukkig meegekregen in de genen. De gave om het over te brengen op anderen was een optie waar ik niet neen op kon zeggen. Om de natte en koude wintermaanden te overbruggen en excuses overboord te gooien heb ik wat mama's aan de schoolpoort weten te overhalen hetzelfde te doen. Het loopvirus zit nu verspreid over gans mijn lijf en ik kan er niet meer zonder. Wat ooit startte als een opgave is nu een moment om naar uit te kijken. Vooral omwille van de gesprekken die ontstaan naarmate het zweet toeneemt. Voeg daar reigers, vijvers, opspringende kikkers en gratis modderbaden aan toe en je vraagt je af waarom wellness instituten nog bestaan.
Dag in dag uit ben ik in mijn achterhoofd bezig met mijn schatkist vol geluk. Het voelt anders aan dan gewoon beginners enthousiasme. Het is eerder beseffen dat deze materie me van kleins af aan reeds onbewust en onnoemelijk intrigeerde. Als klein kind scande ik de mensen en hun gedragingen om me heen. Ik sloeg alles ergens in mijn hoofdje op om het 's avonds in mijn bed te analyseren. Wat ik niet kon plaatsen schreef ik in gedichtjes neer om dan toch in slaap te kunnen vallen. Tien jaar was ik toen ik het volgende schreef:
Laat me de zon zijn
dan kan ik iedereen mijn warmte geven
iedereen, overal
Ik zou stralen, dag in dag uit
en wanneer ik me triest voel
vraag ik een wolk om troost
en als dat niet helpt
zal ik druppels wenen
donder schreeuwen
bliksem stampen
Maar het allerliefste
zou ik eeuwig stralen
Vandaag, 26 jaar later, ben ik me ervan bewust dat je als opgroeiende volwassenen vaak de wijsheid van een kind verliest. Je draait maar mee en vergeet te reflecteren waarom je doet wat je doet. Observeer nu eens grondig jonge kinderen. Er is geen kleuter die zichzelf druk maakt over meer bewegen en minder eten. Kinderen eten wanneer ze honger hebben, de ene dag is dat veel, de andere dag amper iets. Ze springen uit bed en hun energie knop is geactiveerd. Hoe vaak zeggen wij als ouder niet: " Zit nu eens stil!" Terwijl de volwassenen net moeten stoppen met stil zitten. Zij moeten terug leren plezier hebben in bewegen zoals hun kinderen dat doen..
Wat wil jij jouw kinderen meegeven, dat genieten en stralen enkel is voor als je jong bent? Zij krijgen elke dag het beeld voorgeschoteld van hardwerkende ouders, die moeten jagen en vliegen, geen tijd hebben, stressen, moe zijn en hoofdpijn hebben. Leuk toekomstperspectief voor onze kinderen, vind je ook niet?
Neem nu onze zoon Tim. Een hele tijd geleden wou hij absoluut niet mee gaan wandelen in het bos, tenzij hij mocht fietsen. Dat laatste was onmogelijk, mits de paden vol bladeren en wortels bedekt waren. Na een drama zegt dat ventje bloedserieus: "Als jij de hele tijd zegt dat ik sneller moet stappen, wat is er dan nog plezant aan wandelen. Ik kan er toch ook niets aan doen dat ik traag geboren ben!"
Lap zeg, daar kreeg mama een inzicht van hier tot in China, zo eentje waar je een paar dagen niet goed van bent. Mijn zoon van toen nog maar zes jaar die mij een les leert voor het leven!
Ik ben immers degene die tegen een ijltempo door het bos raast. Snel stappen is namelijk goed voor de fysiek en het meest rendabel want we hebben al zo weinig tijd. Onze Tim daarentegen slentert dan mijlenver achterop, amper versnellend na de zoveelste opmerking van mama. Na onze boswandelingen is hij wel de kerel met z'n jaszakken vol eikels gevuld. Hij is de held die de eekhoorns, slakken en mooie vogels heeft gezien. Elke tak die kan dienen als wandelstok merkt hij op en neemt hij mee.
Sinds die onvergetelijke uitspraak van zoon-lief ben ik serieus in tempo gezakt, op alle vlakken van m'n leven. En weet je, wanneer we vandaag de dag gaan wandelen stappen we naast mekaar en zoeken we samen knappe herfstbladeren, dikke eikels en coole rupsen!
Als je na één uur nog achter de PC zit kan het niet anders dan dat je passioneel hard aan't werk bent of goed zot zijt. Ik kies voor beide want ik heb tot een minuut geleden geschreven aan een boek dat ik dolgraag de wereld in wil smijten. Een boek dat een must is voor de vinger wijzende mensen rondom ons. Net daardoor kom ik uit bij de schatkist vol geluk.
Sinds september geef ik twee maal per week zwemles aan mensen met overgewicht. Mensen die niet meer 'en public' durven zwemmen omwille van wijzende vingers en starende blikken. Ik herinner me de allereerste les nog als gisteren. Sommigen hadden nog nooit een voet binnen gezet in een zwembad of konden geen meter zwemmen. Anderen hadden half het land doorkruist op zoek naar een passend en betaalbaar badpak. Die allereerste kennismaking met mekaar en de connectie die meteen ontstond tussen gelijkgestemden deed angsten verkleinen en vriendschappen ontstaan. Wetende dat er in totaal meer dan 50 kandidaten zich hebben opgegeven om te zwemmen heb ik hier alvast één grote les geleerd.
Zeg niet dat mensen met overgewicht niet willen zwemmen. Zeg wel dat zij het heel graag zouden doen moesten ze minder bekeken worden!
De obese mensen die toch nog openbaar durven zwemmen zijn uitzonderlijk en kunnen niet anders dan erg krachtige personen zijn. Het is alsof jij als slank persoon morgen gaat zwemmen met een stuk uit je badpak geknipt en iedereen staart je aan. Gelijkaardige blikken negeren is wat mensen met overgewicht dag in dag uit doen. Ben je klaar voor de schaar?
Lieve zwemmers, jullie zijn opmerkelijke kanjers en een voorbeeld voor velen. Ik ken obese personen die dolgraag zouden durven wat jullie wekelijks doen. Bovendien ben ik apetrots op enkele deelnemers die nu ook op eigen houtje weer openbaar durven zwemmen. De drempel werd verlaagd en het zelfvertrouwen verhoogd!
Vandaag kwam een patiënte van 75 jaar bij mij in de praktijk, samen met haar vriend van 78. Ik heb hen zo'n jaar geleden leren kennen. Op dinsdagnamiddag geef ik 'Blij(f) in beweging' aan een twintigtal mensen met een fysieke beperking. Onder kiné begeleiding doen ze 1,5 uur aan sport. Zij twee zijn haast elke week van de partij. Wanneer ze eens passen heeft ook iedereen het opgemerkt, inclusief mezelf. Echt zo'n koppeltje uit de sprookjes, letterlijk blije mensen in beweging, geboren voor mekaar. De ene het potje, de andere het dekseltje. Hen zien en ik word op slag goed gezind!
Vanochtend had ik het idee in mijn hoofd gehaald dit ook eens werkelijk te benoemen. Feestelijk uitgedost kwamen ze de praktijk binnen. Hij in kostuum, met das en hoed. Zij haar kleren, juwelen en schmink perfect op mekaar afgestemd. De haren picobello opgestoken. Na het Gelukkig Nieuwjaar wensen gingen ze mooi bij mekaar in mijn zeteltjes zitten. Dit was hét moment.
Met een kleine aarzeling zei ik hen: " Heb ik jullie eigenlijk al ooit gezegd dat ik gewoon al blij word van jullie samen te zien. Zo een schoon koppeltje. Jij als vrouwtje wat bang en verlegen, jij als man de sterke beschermengel van uw mooiste schat." Beide waren een beetje verrast doch geheel ja knikkend op hoe ik hen beschreef. "Dat klopt nu eens helemaal wat jij daar zegt." Op de vraag of ze mekaar konden samen vatten in 3 woorden zei zij: "Hij is lief, eerlijk en geduldig." Hij werd even uit z'n comfortabel zitje gelicht om z'n vrouwtje zo helemaal uit het niets te omschrijven. "Alé, zeg het dan, kom, zeg maar..." zei ze ongeduldig. "Euh, wispelturig en ongeduldig...maar vooral lief, eerlijk en héél mooi".
Daarop werd heel hun kennismaking van 30 jaar geleden uit de doeken gedaan en mocht ik getuige zijn van ware liefde met als toverformule 1+1=3. "Dat zouden we toch wat vaker moeten doen, mekaar vertellen wat we eigenlijk voelen" waren de woorden toen hij naar buiten wandelde. " Dat gaan we gewoon vaker doen!" riep ik hen nog na.
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
Ik heb gisteren meteen actie ondernomen met een Nieuwsjaarsbriefje aan mijn moeder. Misschien vind ik het wel evident dat mijn twee kapoenen van zes en acht roepen dat hun mama de allerliefste van de hele wereld is. Dat ze van niemand anders zo hard houden dan van hun mama en papa. Maar geloof me dat hetzelfde uitspreken op 36jarige leeftijd net iets anders is. Nadat van jong naar oud Lien, Sander, Anouk, Tim, Anke en Pieter-Jan hun briefje hadden opgedragen aan oma was het de beurt aan mij. Ik kondigde mezelf dapper aan en ging met knikkende knieën en een bang hartje voor mama staan.
Lieve mama
Wanneer 2011 zijn oogjes sluit
is er weer een jaartje uit.
2012 wordt nu aangedaan
en ik mag hier voor je staan.
Al 36 jaar ben ik je kind,
ik heb deze brief zelf 'verzind'.
Om te zeggen dat ik van je hou,
oh wat klinkt dat toch zo flauw.
Maar menen doe ik het wel,
van je kleine snottebel.
Je kapoentje Inge
1 januari 2012
Resultaat: een brede lach, een dikke kus en een zakje vol koperen centjes. Maar last but not least...een gelukkige mama met een gelukkig kind van 36! Ik vind het alvast super om met deze dingen bezig te zijn. Ook succes gewenst aan de zeven dames die mijn voorbeeld volgen!
Ik heb mezelf ondertussen 'The world book of happiness' aangeschaft. Leuk om weten dat ik niet de enige ben...
Europees Voorzitter Herman Van Rompuy stuurt het boek Geluk. The World Book of Happiness als nieuwjaarscadeau aan alle wereldleiders. In de aanbevelingsbrief die hij daarbij voegt, pleit hij er uitdrukkelijk voor om geluk, levenskwaliteit en welbevinden van mensen bovenaan de politieke agenda te zetten. We kunnen met zn allen kiezen voor andere prioriteiten in de politieke en economische agenda maar ook in ons eigen leven en dat van wie ons omringt. Het lijkt misschien een softe boodschap maar dat is het niet.
Net terug van een avond loopje op de Basvelden met 2 opmerkelijke dames. Vol energie de laatste 8 kilometers van 2011 gelopen om vol enthousiasme 2012 aan te vangen. Super wat een leuke reacties deze blog teweeg brengt. Naast Anja, Sofie, Nathalie, Anke, Cynthia gaat nu ook Nele in 2012 starten met het befaamde doosje. Ik word er spontaan gelukkig van. Hopend om ook hen te volgen via reacties op deze blog wens ik hen alvast veel succes!
Aan allen een bruisend 2012, met in verhouding meer ups dan downs zodat we steeds blijven lachen. Eentje om 2011 in geuren en kleuren af te sluiten: " Wie steeds achter de kudde loopt, stapt voortdurend in de stront." Find your own way and just do it!
Nog 4 keer slapen en ik mag dan eindelijk dat eerste kaartje uit mijn schatkist vol geluk lezen. Geloof me, ik ben héél 'nieuwsgierig'. Moet ik vreemde mensen knuffelen, een goed doel steunen, hardop dromen, opschrijven wat me gelukkig maakt? Gisteren heb ik op de valreep het doosje uit mijn zicht gehaald of ik had gespiekt. Het was letterlijk 'gierig zijn naar nieuws'.
And that's totally me: gierig zijn naar nieuws. Het ene is nog maar net afgesloten en't volgende staat al klaar. Iedereen rondom mij verklaart me meestal goed gek. "Wat hebt je nu weer in uw hoofd gehaald?" is de openingsvraag van het daarop volgend debat. Been there, done that, up to the next! Intuïtief ben ik steeds op zoek naar nieuwe en voor mij uitdagende dingen. Doch altijd met een gezonde dosis angst bij de start. De jaren hebben me geleerd compromissen te sluiten met Mister Angst en Mister Intuïtie. Het is zelfs zo geëvolueerd dat die twee mekaar nodig hebben om te groeien, een echte haat-liefde verhouding. Mister Intuitie komt me verleiden met zotte ideeën en Mister Angst komt af met redenen waarom ik best niet luister naar Mister Intuïtie. Ambiance verzekerd in mijn hoofd!
Neem nu deze blog. Zonder nadenken creëer ik deze op Kerstmis, de dag dat ik mijn 'ka-doosje' opende. Ik zond meteen een link door naar Leo Bormans himself alsook naar al mijn facebook vrienden om daarna in bed te duiken. Eindelijk eens voor middernacht erin, dat was al lang geleden. Alvorens mijn PC af te sluiten begon ik te denken. Heb ik wel tijd om nog zo een blog bij te houden? Wie weet wat voor opdrachten daarin staan, kan ik die wel publiek delen? En dan moet ik het ook een jaar lang volhouden? Ik wilde de blog meteen deleten maar checkte nog even mijn mails. Op 26 december om 0:03h kwam dit binnen:
Soms moet een mens het gewoon "doen". En voilà Inge Schepers doet het. Ik ken ondertussen nogal wat mensen die de kaartjes als inspiratiebron gebruiken. Maar iemand die er een publieke blog over bij houdt: nee, dat hebben we nog niet gezien. Het is een experiment op zijn eigen. Vooral omdat je je voorneemt om de kaartjes op voorhand echt niet te bekijken. Het feit dat je er meteen ook een blog over gaat bijhouden, toont dat je vastberaden bent. Sjiek. Heel benieuwd naar je verhaal.
... En jawel: wie geen mail stuurt naar de samensteller van zo'n schatkist, kan ook niet verwachten dat hij een antwoord krijgt. Op rollende stenen komt geen mos, maar je moet wel zelf het initiatief nemen. Dat heb jij bij deze op een persoonlijke wijze gedaan. Mooi.
Ik wens je veel succes in alles wat je drijft.
Van harte,
Leo Bormans
Na het lezen van deze mail wist ik het, Mister Angst wou me weer in mijn comfortzone houden. Ik heb de PC afgesloten en ben happy als een klein kind comfortabel langs man-lief in bed gekropen. Dankbaar om zoveel!
Net de gezelligheid van familie en moeder's vleugels ontvlucht om de kindjes in bed te stoppen en achter de PC te belanden. Op zondag 25 december 2011 werken aan de geboorte van je allereerste blog heeft toch iets bijzonders, al zeg ik het zelf. Terwijl man-lief boven tussen de lakens vertoeft met 'Steve Jobs' doe ik het beneden met 'Leo Bormans'. 'Een schatkist vol geluk', mijn hoogstpersoonlijk 'Kerst Ka-doosje'.
Toeval wil dat mama en dochter van zes een paar dagen geleden de kleurrijke 'Familie-Box' in mekaar hebben geknutseld.
Een omgetoverde melkbrik waarin papa, Tim, Anouk en ik briefjes stoppen met zelf bedachte positieve en leuke dingen om de dag af te ronden. Elke avond trekt iemand een opdracht en doen we alle vier wat erop staat. Zo gaven we gisteren gezinsknuffel, deden we neuze-neuze, vertelden we iets leuk over de andere...Super om te doen, een aanrader voor elk gezin!
Ik ben benieuwd of deze schatkist vol geluk daar aan kan tippen. Wat is mijn bedoeling?
Elke week trek ik een kaartje met daarop een makkelijke en moeilijke opdracht. Er zijn 52 kaarten, dus voor elke week van het jaar eentje. De tips op de kaartjes zijn wetenschappelijk onderbouwd. De kaartjes geven een concrete aanleiding om je focus te leggen op geluk. Ik start op 1 januari. Gedurende die week, maar ook nadien, ga ik er alles aan doen om de opdracht zo goed mogelijk uit te voeren. Op dit moment heb ik nog geen idee wat me staat te wachten. Ik heb enkel de bijsluiter van mijn schatkist gelezen. Daaruit blijkt dat ik met inzet mijn geluksniveau kan opkrikken met minstens tien procent!
1. Leg je geluksniveau vast. Voor hoeveel procent noem jij jezelf op dit moment optimist?
Ik ben vaker happy dan ongelukkig, dat staat als een paal boven water. Zeker het afgelopen jaar vol persoonlijke groei en uitdagingen. Ik ga voor 70%!
2. Kies een rustige en/of ongewone plek voor de confrontatie met de kaart. Neem er de tijd voor.
Gewoon aan de tafel in de keuken waar ik nu zit, achter de laptop. Rond een uur of negen, kids in bed, stilte en rust in huis. Kaartje trekken en ook meteen delen met jullie. Zon-dag, geen mooiere dag om te stralen dan de zevende dag.
3. Zet de kaart uitdagend voor je op een plek waar je vaak komt. Of stop hem juist weg, zodat niemand merkt wat je precies aan't doen bent.
Ik ga de kaart op de verwarming in de keuken hangen, en dat met bijbehorende magneet waarop staat 'You make me happy'. Hier passeer ik het vaakst elke dag.
4. Houd een dagboek bij waarin je de opdracht noteert en schrijft hoe je deze uitvoert. Vul dat aan met leuke voorbeelden van nieuwe ervaringen.
Deze blog dus.
5. Ga aan het einde van het jaar na welke opdrachten je het meeste hebben geïnspireerd, welke tips je nu al toepast en welke je later zult oefenen of toepassen.
En dat is voor december 2012...
Voila, ik kan haast niet wachten om het eerste kaartje te trekken volgende zondag. Ik ben zo benieuwd wat voor opdrachten mijn pad gaan kruisen. En vooral, zal ik gelukkiger worden... Fun, fun, fun!!!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Er zijn ondertussen 9 dames die net zoals ik een schatkist van geluk hebben aangekocht. Wat ben ik benieuwd naar jullie verhalen en reacties. Voel jullie vrij om mijn blog hiervoor te gebruiken! Hoe meer zielen, hoe meer vreugde! We zijn ieder op onszelf bezig met dat doosje. Voor mij persoonlijk is het een extra motivatie te weten dat jullie neuzen ook richting geluk staan gekeerd.
Al meer dan een jaar ga ik als kinesitherapeut drie maal per week op bezoek bij een jonge dakwerker thuis. Bij een moto accident werden bekken en beide benen serieus toegetakeld. Ik heb hem leren kennen vol goede moed en hoop. Dankbaar om de tweede kans die hem werd gegund en die hij dan ook ten volle ging benutten. Om daarna te schipperen tussen frustraties, boosheid, gelatenheid en verdriet. Met slechts één verdomde zekerheid: de pijn. Hij sukkelt van de ene operatie in de andere. Van bed naar zetel, rolstoel naar krukken, TV naar PC,...
Wikipedia. "Talent: een aangeboren aanleg". Vrij vertaald door mezelf: iets waar je van nature goed in bent, wat je automatisch boeit en wat je vrij moeiteloos doet. Het start eigenlijk al bij jezelf. Jij moet eerst ervaren dat je wel degelijk getalenteerd bent in iets. Als je daar dan de bevestiging en stimulans van de omgeving bovenop doet is de kans groot dat je ook echt gaat geloven in deze gave.
ZON-dag 1 januari 2012, de dag waarop ik mijn eerste kaartje lezen mag. Op elk kaartje staan blijkbaar 2 opdrachten, een eenvoudige en een moeilijke. Ik ga voor de full option en probeer beide opdrachten elke week uit te voeren. Wat de opdrachten zijn en of ik erin slaag ze waar te maken laat ik je op't einde van de week weten. Wat ze teweeg brengen in mezelf en bij anderen horen jullie tussendoor. Misschien voelen jullie wel dat er dingen aan't veranderen zijn, laat maar weten via deze blog. Een beetje interactie maakt het des te leuker!
Merry Christmas everybody!
