The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
24-06-2012
opdracht 25: Frustraties in relaties...
Wat krop je al lang op? Praat erover met iemand, nu.
Opkroppen, geen idee of je't zo kan noemen. Ik interpreteer dit eerder als 'Wat houd je bezig, welke gedachten malen in je hoofd omdat er geen pasklaar antwoord voor bestaat?' Om de één of andere reden krijg ik de laatste tijd veel verhalen te horen over relaties. Zeer uiteenlopende stories die mij alleszins bezig houden. Lees even mee:
'We zijn uiteen gegroeid, wij praten eigenlijk nooit echt met mekaar.'
'Mijne man begrijpt niet waar ik mee bezig ben, ik begin er zelfs niet over om al dat gedoe te voorkomen.'
'Wij komen mekaar 's nachts in bed tegen, zo druk is het.'
'Toen we kindjes wilden was ze elke dag daar, nu kan ik me niet meer herinneren wanneer we't nog n's deden.'
'Hij heeft zijn kameraden, ik heb de mijn, hij heeft zijn hobbies, ik de mijne, en samen...hebben we kinderen.'
'Wie is er vandaag de dag nog bij z'n eerste vrouw, dat is passé, een leven lang bij dezelfde.'
'Ik zou m'n vrouw gewoon eens wat meer willen zien lachen. Meer vraag ik niet.'
'Mijn vrienden kennen me beter dan mijne eigen man...'
'Ik heb't gevoel dat ze mij alleen nodig heeft voor de klusjes en paperassen.'
'Moest ik een inkomen hebben waar ik alleen mijne plan mee kon trekken was ik al lang vertrokken met de kinderen.'
'Ik zal me maar verzoenen in deze situatie, wie weet wat het op een ander is...'
'Op alles heeft 'm iets aan te merken, 't is nooit goed genoeg.'
'Als we met anderen weg zijn lijken we't modelkoppel...thuis is't heel anders.'
' Ik haat die blikken en opmerkingen over andere slanke en mooie vrouwen.'
' Sinds we kinderen hebben zijn we steeds minder gaan praten met mekaar over mekaar.'
' Mijne man is zo ne echte man, werken en moe in de zetel ploffen...en ik, ik zit nooit!'
' De dag dat mijne man verandert maak ik niet meer mee...'
...
En zo kan ik nog even doorgaan. Ik geloof dat zeer veel mensen zich wel ergens in zullen herkennen. We hebben voor onszelf een beeld bedacht van hoe een ideale relatie eruit zou moeten zien. En dan merken we op dat het toch heel wat anders loopt dan verwacht. We zijn gefrustreerd en zien dat het bij anderen schijnbaar wel allemaal lukt. We focussen ons dan ook alleen op datgene wat we anders zouden willen zien. We zetten er letterlijk het vergrootglas op. Alles wat wel loopt vergeten we onder de loep te nemen en verdwijnt in het niets.
Ik geloof dat de fundamenten van elke relatie bestaan uit twee peilers: 'praten' en 'luisteren'. Een open communicatie van bij de start zorgen ervoor dat één plus één drie kan zijn. Ieder is bijzonder op z'n eigen authentieke manier en samen zijn we zoveel meer waard.
Bovendien is het zo belangrijk om te beslissen, om een keuze te maken tussen 'ja' en 'neen'. Ofwel gaan we samen voort en geloven we in een weg vooruit als koppel. Ofwel beslissen we dat ieder op z'n eigen pad verder stapt en stoppen we met mekaar het leven zuur te maken. Verbazend hoeveel mensen op't kruispunt blijven trappelen, jaar na jaar. Angst voor de onbekende route die zal volgen, angst voor de onzekerheid, eenzaamheid,...'Wat als, ja maar, misschien, we gaan proberen...' zijn dan de meest voorkomende woorden. Woorden die wegversperringen vormen en je compleet stil doen staan. Elke stap vooruit begint met een doordachte beslissing.
Tien jaar geleden, op 6 juli 2002, besloten Hans en ik in goede en kwade dagen samen te blijven. Tim werd geboren in 2003, huis gebouwd in 2004, zus Anouk was er in 2005, carrière maken, eigen zaak,... En maar gaan om plots bij dat befaamde kruispunt uit te komen. Trappelen, stil staan, angsten,..Is dit eigenlijk wel wat ik wil in dit leven? Is dit nu wat we samen willen? Is dit wat we onze kinderen willen meegeven? Wat wil ik dan eigenlijk wel? Wat wil jij? Wat willen wij? Letterlijk stil staan om het stof van de instrumenten te vegen en de snaren op mekaar af te stemmen. Een simpele beslissing zorgde ervoor dat alle instrumenten behouden bleven. Ieder geluid is uniek op zichzelf en maakt deel uit van't geheel. Vandaag de dag vormen we het 'De Raeve-kwartet' en spelen we met ons viertjes muziek mooier dan ooit.
'Praten met mensen waar je gewoonlijk niet mee praat' is wat mij betreft geen enkel probleem. Ik stap op Jan en alleman af en leg vlot contacten. Zelfs met wildvreemden. Doch wat ik voor mezelf heb opgemerkt is dat de uitdaging ligt in het 'aandachtig luisteren' naar iedereen. Door met de schatkist bezig te zijn probeer ik al een tijd bewust te zijn van wat er in mijn gedachten gebeurt tijdens sommige gesprekken. En ik moet zeggen, echt fier ben ik daar niet op, integendeel zelfs. Door m'n gesprekken te analyseren kwam ik, met het schaamrood op m'n gezicht, tot volgende bevindingen.
Ongeduld in een gesprek staat op nummer 1. Zo denken te weten wat de anderen gaat vertellen en zelfs geen zin meer hebben om elk detail te aanhoren. Met gevolg dat ik afdwaal in gedachten, stukken mis uit het verhaal, ze terug tracht op te pikken en doe alsof ik één en al oor was. Of ik breek het gesprek vroegtijdig af met één of ander goedkoop doch dringend toilettes-excuus.
Daarnaast klasseer ik sommige gesprekken in hokjes. Zo bestaan er hokjes voor de pessimisten, de opscheppers, die van't onderwijs, de bluffers, de klagers en zagers, enzovoort. Na 2 zinnen plak ik er een oordeel op en hupsa, het hokje in waar het percentage gehoor past bij't net gemaakte label.
Bovendien zijn er gesprekken waar ik het plots overneem. De verteller zegt iets wat bij mij een herinnering of een soort aha-erlebnis oproept die ik dan ook meteen uit de doeken doe. De verteller verdwijnt in het niets en alle aandacht gaat naar mij.
Ook een mogelijkheid is dat de verteller vervangen wordt door een nieuw luisterkanaal. De verteller blijft doorgaan doch ik heb met een ander persoon uit de groep een nieuw gesprek aangeknoopt.
Slechts bij de minderheid van conversaties slaagt de verteller erin mij voor de volle 100% te boeien. Dat zijn de babbels waar er een bom mag ontploffen vlak langs mij zonder dat ik één woord mis. Eén en al oor en één en al stilte wat mij betreft. Het zijn babbels die van bij het eerste woord op't juiste level zitten. Elk woord klopt volgens het ritme van m'n hart, elk woord komt binnen en hoort daar ook te zijn...
Maar net door zo bewust met gesprekken bezig te zijn en me eens goed te schamen heb ik dit kunnen ombuigen. Ik ben inspanningen gaan leveren om in elk gesprek de aandacht te bewaren. Dreef ik weg in gedachten, riep ik mezelf terug tot orde. Elk persoon verdient m'n volle aandacht. Ik tracht geen labels meer te plakken of zelf met alle aandacht te gaan lopen. Geloof me dat dit geen makkelijke klus is! Ik doe m'n best in elk gesprek, elke dag opnieuw. Ik leer keer op keer nieuwe dingen bij. Aan de ene kant voelt het onwennig om hier mijn schedeldak op te tillen. Aan de andere kant geloof ik dat vele lezers zich hierin zullen herkennen. Ik ben alvast benieuwd.
'Maak een vaag plan concreet en begin eraan.' is de opdracht waar ik echt werk van ga maken.
Niet zomaar op een week maar ik neem er de tijd voor die het nodig zal hebben. Na mijn inspiring speech optreden heb ik meer dan ooit het geloof in een paar ideeën die ik vroeger reeds uitte. Ik heb het erover gehad met een aantal andere mensen. En ergens voel ik steeds opnieuw dat je anderen nooit zo zot van je eigen idee krijgt, als dat je zelf bent. Dus is mijn conclusie nu: 'Ingske, pak het vast en doe het gewoon zelf!'. Wacht niet op raad en adviezen van zogenaamde experts. Mensen waarvan ik denk dat ze't wel beter zullen weten en kunnen, omdat ze meer ervaring hebben. Ik ga concrete stappen zetten om mijn ideeën vorm te geven. Ik ben ervan overtuigd dat de wereld erop wacht. Ik hou jullie op de hoogte.
Hoe vaak is het me al niet overkomen dat ik iets toezeg, zonder m'n agenda te checken. Gevolg, dubbele boeking, geen rekening gehouden met dit of dat... waardoor ik het moet annuleren of uitstellen. Niets zo ambetant als iemand eerst iets beloven om het dan niet na te komen. Mijn man heeft me ooit zo een smartphone kado gedaan, iets wat ik toch niet nodig had. Ik moet zeggen, ik zou er niet meer zonder kunnen!
Daarnaast is de opdracht ook interpreteerbaar als 'walk the talk'. Doe zelf wat je verkondigt... Als ik als Health Coach mensen wil inspireren gezond te leven, dan lijkt het mij niet meer dan logisch dat ik die levenswijze ook werkelijk doorleef en elke dag ervaar. Dat het gewoon past bij mij. Een diëtiste die teveel weegt, een dokter die rookt of een pastoor die z'n handen niet thuis houdt komen ook niet erg geloofwaardig over...integendeel: walk the talk!
Ga na of je geen extra activiteit kan organiseren in je vriendenkring, straat of buurt.
Met onze nieuwe buren hadden mijn man en ik al het idee ze allen eens uit te nodigen op een barbeque bij ons in de tuin. Zowel de buren langs links als langs rechts. Helemaal tof want de 'oude' buren zijn afkomstig uit Kongo. Vader, moeder, oma en drie kinderen waarvan twee zo oud als die van ons. Super relaxerend om in de zomer in de tuin te werken terwijl de Kongolese moeder repeteert met haar gospelkoortje. Onmogelijk om dan niet mee te gaan swingen. Love it! Dus zodra de zon komt piepen ergens op een avondje in juli steken wij de barbeque aan. Uitnodigingen komen eraan. Neighbours, everybody needs good neighbours...
Excuses verzinnen, daar doe ik niet aan mee. Andere zaken hadden gewoon even voorrang op het schatkistje. Doch deze rustpauze deed me wel beseffen dat ik non-stop de schatkist met me mee draag. De inzichten die ik kreeg door met de opdrachten bezig te zijn geraak ik nooit meer kwijt. Ze zijn een deel van mij geworden.
Ik heb een andere kijk op de wereld en ga anders om met mensen. Door m'n eigen standpunt en kijk veranderd te hebben veranderde de wereld rondom mij. Alles, maar dan ook alles begint bij jezelf!
Durf een dag niets doen werd gisteren (in tweede zit) mooi ingevuld met...niets doen! Nagenieten van de Inspiring Speech, echt compleet happy en voldaan na een best wel pittige eindsprint. Na weken intensief bezig zijn kom je dan plots in een leegte terecht. Het is de eerste keer dat ik deze rust dankbaar in mijn armen heb gesloten. Zalig toch, niets dat moet, alles dat kan.
Wat het huisdier betreft...overwegen is er niet meer bij. Ons besluit staat immers vast. Ons dochter heeft er maanden over gedaan om ons een hondje aan te praten. Of noem dat praten maar beter smeken, slijmen, taakjes doen, bedelen, bidden, dromen...Ze tekende hondjes, leende hondenboeken uit in de bib, stond stil bij elke viervoeter die passeert, heeft massa's speelgoed honden, zo van die beesten die blaffen, kwispelen, snuffelen, stappen, zitten en ja, zelfs kaka doen!
Doch ik, het toekomstige baasje, ben allergisch voor honden, haat blaffen, wil niet gebonden zijn aan zo'n beest als we weg van huis zijn, word gek van die haren op kleren of poten waarmee ze uw broek vuil maken. En dan nog niet gepraat over die stink adem als ze hijgen terwijl hun tong bijna op de grond hangt,...U leest het goed, in mijn geval is het beter 'hondloos' te blijven ;)
Weet dat deze vastberadenheid ook z'n kantel momenten heeft gekend. Ons dochter heeft haar trukkendoos waarmee ze ouders kan betoveren ten volle benut. 'Misschien zou het toch plezant voor de kindjes zijn, zo'n vriendje erbij' of 'Ons Anouk heeft echt zo'n hond-connectie nodig'. Op een bepaald moment kreeg ze ook van anderen honden spulletjes. Een boek van de één, een knuffel van de ander, een T shirt, een sleutelhanger...De kans zat er gewoon in dat één van de communie kadootjes spontaan op haar af zou springen. Zo 4 pootjes onder het doosje uit.
Eens dat wij als ouders de knoop hadden doorgehakt en vastberaden 'neen' zeiden viel haar droom in duigen. Protest, boosheid...en dat gedurende maar liefst 2 dagen. En toen was het plots OK. Want dat is de dag waarop wij nieuwe buren kregen. Inderdaad, buren met de viervoeter waar ons Anouk van droomde. De hond die ze op elke tekening had staan zat nu levensgroot en helemaal echt in de tuin van Megan, het buurmeisje! Zo zie je maar, iedereen happy, woef!
Na wat wikken en wegen besloot ik een half jaar geleden deel te nemen aan de opleiding Inspiring Speech. Met als doel een eigen keynote speech van 20 minuten 'on stage' te brengen. Ik kan het traject dat ik heb afgelegd het best vergelijken met een grote wandeltocht. Ik begon daar dus aan als een klein kind. Spontaan, vol enthousiasme, trappelend van ongeduld en in't volle vertrouwen dat ik die klus eens rap zou klaren. Om dan na wat stappen gezet te hebben te beseffen dat het een heus hindernissen parcours was! Geen kat die me dat had gezegd. Ik dacht daar eens vlotjes door op te walsen, makkie. Nooit gedacht dat ik voor mega-obstakels zou staan die enkel te beklimmen waren als ik alle ballast van m'n schouders gooide. Oude overtuigingen, maskers, excuses, angsten...moest ik gewoon één voor één overboord smijten. Met langs de zijlijn coaches die steeds in mij geloofden en de juiste woorden spraken op't juiste moment. Enkel zo kreeg ik inzichten en kwam ik in mijn eigen unieke kracht terecht. Met die kracht stond ik gisteren op dat podium. Het gevoel dat het publiek bij mij heeft los gemaakt door te luisteren, te lachen, te huilen...is meer dan ik ooit had durven dromen. Als kind schreef ik er een gedichtje over...het voelde alsof ik eventjes de zon mocht zijn en stralen...
Bart, Patty, Xavier, Cynthia, Alex en de coaches, dankzij jullie zal mijn leven meer betekenis krijgen.
"Durf eens een dag helemaal niets te doen. Niets!"
Vanochtend opgestaan met deze opdracht in gedachten...wat is dat, niets doen?
Ik had speciaal geen enkel coaching of werkactiviteit gepland vandaag, buiten de zwemmers straks. Ik heb mijn dag ingevuld met dingen doen waar ik echt zin in heb. Niets wereld schokkend maar dingen zoals contacten terug opnemen die ik al te lang had laten liggen. Mensen die ik nog eens wou horen even een berichtje sturen. Zo heb ik net na weken nog eens op skype gezeten met mijn tweelingbroer. Hij heeft sinds kort Wellington geruild voor Melbourne, samen met z'n vriendin en dochtertje. Al iets dichter bij het thuisfront. Ergens voel ik me wel schuldig zo weinig contact met hen te hebben. Face to face gaat me veel beter af en praat veel makkelijker. Ik wil mensen zien, voelen, ruiken, horen,...Ook de omgeving wil ik waarnemen en voelen. Zo schermpjes conversaties missen waardevolle stukjes echtheid. Ze voelen steeds veel kouder en afstandelijker aan dan ze zijn bedoeld.
Ondanks deze bedenking ben ik zeer tevreden Stijn nog eens gesproken en gehoord te hebben. Ik hoorde dat alles goed gaat met m'n metekindje van bijna twee, Noa. Ze verstaat onze taal wel maar spreekt Engels. How cute! Stijn is bovendien de peter van onze Tim. Op elke familie gelegenheid en feestje mis je ze toch. 't Is nooit compleet als de kleinkindjes samen aan't ravotten en de ouders rond tafel zitten. Langs de andere kant ben ik natuurlijk super trots op mijn broer. Zo jaren vertoeven op plekken waar anderen van dromen...Je moet het maar doen. Tim heeft op school natuurlijk al fier verteld over zijne peter aan de andere kant van de wereld. Hij heeft zelfs een inzameling gedaan om het vogeltje 'de kiwi' te redden. Bovendien vinden we't heerlijk om de filmpjes van Noa online te bekijken. Kortom, ver weg in afstand doch dicht in ons hart. Oooooh.
Daarnaast heb ik 'gewoon' eens stil gezeten en gedroomd. Zo vooruit liggen denken en laat maar komen wat komt. Hoe wil ik dat mijn toekomst eruit zal zien, m'n zaak, de kids en zoveel meer. Dat eventjes stil zitten riep meteen zo'n mooi idee in me op dat er van 'niets' doen geen sprake meer was. Passief schakelt dan automatisch over naar actief en zonder aarzelen worden nieuwe stappen gezet. Zo'n idee krijgen en aanpakken, daar ben ik piepeloere zot van. Dat is gewoon sterker dan mezelf als't goed voelt. Zoals ik al meldde op Facebook vandaag: 'dat heet dan gelukkig zijn...'
Enfin, niets doen, echt wel een moeilijke opdracht voor Bibi ici. Zelfs anderen waarschuwen mij er regelmatig voor. Alleen doe ik zo graag de dingen die ik doe en neem ik zo graag veel hooi op mijn vork. Ik stel voor dat ik deze opdracht herkans in tweede zit?
Wat ben ik blij dat ik op 25 december 2011 mezelf Een
schatkist vol geluk cadeau deed. En het
zot idee in mijn hoofd haalde om een jaar lang de opdrachten uit te testen en
erover te bloggen
Als kind schreef ik gedichtjes om dingen een plaats te geven
en ook nu kom ik via het schrijven op de blog tot bepaalde inzichten. Bovendien voel ik me verplicht de bloglezers
wekelijks van nieuw leesvoer te voorzien.
Het bloggen werkt als een stok achter de deur. Het geeft me een extra stimulans. En last but not least, het voorkomt dat ik afhaak of opdrachten ga classeren
in de afdelingen stom, flauw of help!.
Want het is inderdaad een feit dat de opdrachten vaak zo
eenvoudig zijn dat je de geloofwaardigheid ervan in twijfel durft trekken. Gaat dit me nu gelukkig maken, iets anders koken dan je gewoon bent of voor anderen
koken...Ik haat koken!
Doch de uitkomst van elke opdracht is steeds verrassend met
een lange nawerking. Maanden later pluk
je er nog de vruchten van en dat straal je uit! Sinds die kookopdracht eten
mijn kinderen, welliswaar onbewust en onbenoemd, puree met spruitjes en
spek. Iets waarvan ik overtuigd was dat geen
enkel kind het zou lusten.
Bovendien wordt er over de opdrachten gepraat onder de
vrienden of spreken zelfs onbekenden me aan.
Ik krijg complimentjes, mensen vragen advies en ergens voel ik dat ik anderen
inspireer. Na een paar weken bloggen
hebben 14 mensen me laten weten ook zon schatkistje gekocht te hebben. Enkelen ervan schrijven af en toe een
reactie, doch de meerderheid valt in pan als het beginners enthousiasme afneemt. En dat is oh zo jammer! Opmerkingen die ik vaak te horen krijg zijn:
Als ik zie wat jij allemaal doet op een dag, dan vraag ik me toch af waar gij
extra uren tankt?of Zijt ge nu echt altijd goed gezind en vol energie, dat
kan toch niet. Ik snap niet dat jij dat allemaal blogt en laat weten aan de hele
wereld.
Ook verbaas ik me erover dat mensen bijna letterlijk zeggen:
Zon leven als jij leeft, dat hou je niet vol, dat is veel te intens. Pas maar op dat ge niet crasht. Het lijkt haast of ik voor sommigen van Planeet
Happy kom en mijn oprechte tevredenheid op de Planeet Aarde niet gepast is. Dit is immers een Planeet voor zagers en
klagers, jij hoort hier niet thuis!
Vroeger zou ik wakker
gelegen hebben van zulke commentaren.
Vandaag bekijk ik dit heel anders.
Voorheen zou ik net hetzelfde
gereageerd hebben. Het doet me
concluderen dat er te veel mensen doen
wat ze moeten doen, doen wat ze altijd al deden en doen wat iedereen rondom hen
doet. Ik was ook zo en mijn God wat heb ik vaak
geklaagd en gezaagd. Ik moest dan ook zoveel op een dag, nu doe ik zoveel op een dag, enkel en alleen omdat ik dat wil.
En inderdaad, ik doe zoveel meer op een dag met zoveel
minder moeite. Als ik zie wat de
schatkist allemaal teweeg heeft gebracht ben ik zelf verwonderd.
Ik jog wekelijks drie keer en dit jaar voort eerst zonder
winterstop. Tijdens het lopen praten we
over de opdrachten waardoor we extra kilometers maken omdat het
gespreksonderwerp zo boeiend is. Onze
groep is gestart met mij alleen aan de schoolpoort en ondertussen zijn we met
meer dan 10 mamas en papas. Niet alleen
gebeten door het joggen maar vooral door positieve vibes die we delen. We hebben zelfs deel genomen aan de
Spartacusrun. Geen haar op mijn hoofd
die daaraan zou gedacht hebben zonder de schatkist. Een verrijking te ervaren dat een wedstrijd
zo ontspannend kon zijn. Dat was
ondenkbaar int verleden. Its all in
the mind...En het zal niet de laatste survival run zijn. We hebben de smaak helemaal te pakken!
Ik ben een proefles gaan volgen in de musicalschool. Ik die met de paplepel heb meegekregen dat
zang, toneel en dans niets voor mij is. Gij
zingt als een kat en gij danst als ne sprinkhaan... Gelukkig trok ik deze overtuiging in twijfel en ging ik door de muur van
angst. Ik voelde het kind in mij
ontwaken bij de eerste noten van Annie.
Als tiener heb ik alle afleveringen van Kinderen voor kinderen wel 10
keer gezien en was ik zo jaloers op al die zang- en danstalenten. Op
een onbewoond eiland, daar zou ik willen zijn... Vanaf september zal ik deel uitmaken van Musical F-Act,
2 volwassen vrouwen tussen allemaal
jonge tieners. Wat kijk ik ernaar uit!
Ik heb nieuwe mensen leren kennen, mensen waar ik vroeger
aan voorbij zou lopen, omdat ze niet pasten binnen het beeld dat ik in mijn
opvoeding had meegekregen. De contacten
die ik met hen heb zijn meteen een paar levels dieper dan de contacten die ik al
jaren had met vrienden uit mijn jeugd. Ik noem het geen betere contacten, gewoon anders. Ontmoetingen, soms maar kort doch steeds
eindigend in een welgemeende knuffel.
Eéntje die zoveel meer zegt dan eender welk woord. Ik heb er zelfs een
paar soulmates bij, we kennen elkaar nog niet zo heel lang maar het voelt alsof
we zussen zijn!
Ik ga bovendien heel anders om met alle mensen die ik
ontmoet. Ik tracht niet meer te oordelen
en ga op zoek naar wat er achter gedragingen en woorden schuil gaat. Kritiek slik ik meestal in en durf vragen te
stellen waar anderen hun mond dicht knijpen.
Ik vertel over dingen die anderen voor zich houden, uit angst voor wat
een ander denkt. Ik draag geen maskers
meer, iedereen ziet me op dezelfde manier, ook al ben je de koning of
Madonna. Ik ben ik, misschien niet zoals
de rest maar wel uniek en op mijn best!
Mijn man en ik zijn onze kinderen compleet anders gaan
bekijken met de focus op wat ze allemaal kunnen. We zijn mekaars talenten gaan benoemen. We hebben een poster voor elke persoon vant
gezin waarop we dagelijks toffe dingen schrijven voor de anderen. Dit alleen heeft een keten van veranderingen doen
ontstaan. Mijn zoon van acht, de
humorist, creatieveling, vriend van iedereen en zeer ondernemend is net voor de
Paasvakantie overgestapt van het standaard onderwijssysteem naar het Freinet
onderwijs. Hij wordt nu ook in zijn niet-schoolse talenten aangemoedigd, wat we een beetje
misten in zijn oude school. Ongelooflijk
hoe een kind veranderen kan op korte tijd.
Vroeger antwoordde hij op de vraag Waar ben je goed in stilletjes: Mama,
ik zou het niet weten. Nu moet ik hem
intomen want hij blaakt weer van zelfvertrouwen. Zijn toekomst zal er wel bij varen. Mijn dochter van zes, de perfect in de rij
lopende leerling, werd op andere vlakken aangemoedigd waardoor angsten
geminimaliseerd werden en plaats gemaakt hebben voor vertrouwen. Ze heeft zonet besloten mee op kamp te gaan
met de Chiro. Dat is zo een grote stap als
je weet dat ze onlangs nog huilend aan de schoolpoort werd afgezet. Wat ben ik fier op jullie allemaal, Tim,
Anouk en de papa.
Daarnaast ben ik veel bewuster gaan leven. Ik sta werkelijk stil bij alledaagse
dingen. Ik besefte daardoor hoeveel ik
elke dag op automatische piloot deed. Nu
stel ik me steeds de vraag Moet ik dit nu doen? Met afwisselend de nadruk op
Moet - ik dit en als laatste nu doen? Brengt hetgeen ik ga doen me daar waar ik wil
zijn in de toekomst? Dat is een vraag waar ik zeer vaak mee bezig ben geweest. Daarvoor moest ik in de eerste plaats weten wat
mij, en enkel mij, gelukkig maakt. Wie
zou jij zijn en wat zou jij doen moest je weten dat wat je ook ging doen altijd
goed kwam? Denk daar maar eens over
na....
Tot voor kort had ik een zelfstandige kinépraktijk met
daaraan gekoppeld Back to Basics, een zaak waarin ik Personal Training en
Coaching gaf. Ik heb alles verkocht
wat kiné en training betreft. Dankzij de schatkist besefte ik dat mijn diploma
als kinesitherapeut me kennis had gebracht.
Als kinesist kon ik daarmee van buiten naar binnen werken. Of anders gezegd, pleisters op open wonden
plakken zonder de basale oorzaak aan te pakken.
De nek en de rug masseren en oefeningen geven zonder de onderliggende
stress aan te pakken. Daarentegen heb ik
de kunde om mensen te inspireren, om met hen op zoek te gaan naar wat hen van
binnen naar buiten gezond maakt, niet terug gevonden in opleidingen. Die kunde vond ik diep in mij, Back to
Basics!
Vandaag de dag begeleid ik 32 limburgse ondernemers een jaar
lang als Health Coach binnen Unizo.
Allen hebben als droom gezond en gelukkig 2012 af te sluiten. Ik kan zeggen dat we aardig op weg zijn...
Met Back to Basics geven we individuele en
groepsworkshops. Zo starten we in
september met de Coach elkaar gelukkig, Coach elkaar slank en Coach elkaar
rookvrij. Het schatkistje heeft voor
mezelf zoveel geheimen prijs gegeven die mijn leven zoveel rijker hebben
gemaakt. Het voelt als een missie
anderen hiervoor warm te maken. Immers, de dag dat je weet waarom je geboren bent en daar
naar leeft biedt het leven je alle kansen en overvloed. Toeval bestaat niet. Je krijgt in je schoot geworpen wat je
uitstraalt.
Nog steeds verwonder ik me over de wijsheid die ik als
tienjarig kind bezat, toen ik dit gedichtje schreef. Wie was jij als kind, wat maakte jou
gelukkig en wie ben jij nu?
'Makkie, daar ben ik goed in!!' Een opdracht die me absoluut geen moeite kost...elke dag een stuk fruit eten. Ik eet er dagelijks minstens twee. Ik ben verslaafd aan appels eten. Niet elke appel, het moet zo'n harde, frisse appel zijn, Jonagold bijvoorbeeld. Zo eentje die kraakt als je erin bijt. Degene die ik absoluut niet lust zijn van die melige en droge appels. En wat weinigen weten, in de auto geniet ik van elk stukje van de appel, zelfs van het klokhuis, enkel het stengeltje hou ik over. Zeer handig als je met de auto onderweg bent... Daarnaast is een banaan iets wat ik heel graag tussen de boterham eet, kiwi en appelsien eet ik bij't ontbijt wanneer het op de WC niet zo vlotjes lukt, watermeloen en aardbeien zijn favorieten die nu in de koelkast verschijnen, een een kommetje gemengd fruit krijgt de voorkeur op eender welk dessertbuffet...Kortom, ik ben een fruitig vrouwtje ;)
'Bespreek deze week met iemand een probleem dat jullie al te lang onder de mat vegen...'
Onbewust sprak ik tijdens de RoParun met iemand over al mijn bezigheden en de drukte van de laatste maanden. Even kaderen voor zij die de Roparun niet kennen. Het is de langste estafetteloop ter wereld van Parijs naar Rotterdam (570km) ten voordele van mensen met kanker. Ons team 'Lotgenoten Vlaanderen' bestaat grotendeels uit (ex-)kankerpatiënten. Dit jaar was het de vierde keer dat ik deelnam. Zo bijzonder, lifechanging, vooral omdat het mij werkelijk doet stilstaan bij de waarde van het leven. Ik sprak dus met één van de chauffeurs over alles wat mij bezig hield. Hij vroeg zich ook al langer af waar ik de tijd haalde om alles te doen wat ik allemaal deed, want het was als buitenstaander haast niet te volgen... Hij vertelde dat hij vroeger ook zo leefde: niets willen missen, overal opspringen. De kanker heeft dit helemaal veranderd. Waardoor hij nu ook zeer veel doet, maar op't gemak, één voor één, genietend van het hier en nu. Ik realiseerde me plots dat ik echt niet wacht op een lichamelijk alarmsignaal om mij stil te zetten en eens te doen nadenken. Marco Borsato zingt daar zo mooi over: "Als er nooit meer een morgen zou zijn. En de zon viel in slaap met de maan. Zou je dan pas gaan doen wat je altijd al wou. Als er nooit meer een morgen zou zijn..." Ergens was dit gesprek net hetgeen wat ik nodig had om weer eens grondig prioriteiten te gaan stellen en me te focussen op doelen. Niet alleen op werkvlak, maar zeker familiaal. Ik besef eens te meer dat 'gelukkig zijn' het belangrijkste is dat ik in dit leven wil bereiken! Mijn kinderen, man en de mensen die mijn hart beroeren om wie ze zijn, daar wil ik tijd voor vrijmaken. Dat maakt mij gelukkig. Mijn zaak 'Back to Basics' is mijn passie, mijn geesteskind en bovendien een bron van inkomsten. Inkomsten om hetgeen te doen wat ik wil doen in dit leven. Jammer toch moest ik enkel inkomsten genereren en geen tijd vrijmaken om net datgene te doen wat mij gelukkig maakt! Al er nooit meer een morgen zou zijn....
En met dit besef heb ik gisteren de was en rommel gewoon laten liggen en heb ik heerlijk genoten van een diepzinnige babbel met mijne man, hij die mijn hart het meest beroert!
Net terug van de RoParun en helemaal opgeladen om de laatste 2 weken bij te benen wat bloggen betreft. De drukte van een vrouw die in haar passie leeft en niets wil missen kan een excuus zijn, doch ik gebruik ze graag om mijn achterstand in te halen. Toeval wil dat de opdrachten best combineerbaar waren met een overvolle agenda...
'Zorg ervoor dat het altijd lekker ruikt in huis.'
Dat was de aanleiding om weer 'zelf' brood te gaan bakken. Zeer handig met zo van die broodbak machientjes. Ooit kreeg ik er eentje cadeau doch het bakken stopte toen de eerste zak meel op was. Ik heb het terug boven gehaald en het staat nu steeds bereikbaar en in't zicht op een plekje in de keuken. Wat water, meel, gist, zout en boter en op't knopke duwen. Om 3,5 uur later een vers brood in huis te hebben. Mijn kinderen waren super trots op hun mama die zelf brood bakte. Op school vertelden ze dat dan aan de andere kindjes in de eetzaal: 'Deze boterhammetjes heeft mijn mama zelf gebakken...' Tot mijn zoon het ook eens wou proberen, want een klasgenoot mocht dat ook van z'n mama. Ondertussen heeft hij het stappenplan al helemaal onder de knie en slaagt hij erin een perfect broodje af te leveren. Daar ging dan ook ineens de appreciatie: 'Mama, eigenlijk is daar niks moeilijk aan hé, dat kan toch iedereen, brood bakken...' En inderdaad, dat kan toch iedereen, zelfs uw mama! Het leukst van het broodbak proces is de geur die vrijkomt...heerlijk!
Deel 2 van de opdracht is een boek uit de bibliotheek lenen uit een nieuw interessegebied. Deze opdracht is blijven liggen en wordt even doorgeschoven naar een rustiger moment in de toekomst. Ik heb nog zo'n 8 boeken liggen (persoonlijke ontwikkeling) die schreeuwen om aandacht en die deze ook snel zullen krijgen. Doch uitstel hoeft geen afstel te zijn. Mijn dochter heeft met haar communie een boekje gekregen over 'haken' en 'paarden'. Ik zou me daarin kunnen verdiepen want dat is 100% zeker nieuwe materie die ik zelf niet uit het boekenrek zou grijpen. Of het mijn interesse zou opwekken, that's the question...
Met een bang hartje parkeerde ik vanmiddag mijn auto naast de Musical F-Act bestelwagen. Oh my God, waar was ik in Godsnaam aan begonnen! Met een hoofd vol snot en een hese stem stapte ik rechtdoor een muur van angst. Om mezelf onder te dompelen, en hopelijk niet te verzuipen, in een nieuwe wereld vol zang, dans en theater. Ik was iets te vroeg en hoopte zo een blik te werpen bij de min12 jarigen. De ouders die hun kinderen kwamen afhalen stonden allen door de deuropening te kijken. Ik deed even alsof ik één van hen was. Ik zag inderdaad kinderen van alle leeftijden door mekaar dansen en zingen op muziek van The Lion King. Opmerkelijk waren twee dansende tienerjongens. Wat een expressie, onvoorstelbaar!
Eens alle kinderen uit de zaal waren was het gedaan met doen alsof en was mijn moment aangebroken. Ik stelde mij voor en werd meteen van harte welkom geheten! Ik was de tweede volwassene naast Cindy, een mama die samen met haar twee dochters en zoontje in deze groep zat. De lesgeefster zelf was een 24jarige meisje uit Zonhoven en bij haar voelde ik mij meteen op m'n gemak. Ik ben net zoals alle anderen 'in hofpositie' klaar gaan staan om 'Annie' op haar wenken te bedienen. Bovendien werd ik ook nog eens gerust gesteld door een meisje van een jaar of zestien: 'Wij hadden ook de schrik den eerste keer zenne...' wist ze me te zeggen. Zou ze't aan mijn houding gemerkt hebben, geen idee. Ongelooflijk hoe mijn onwennigheid na een paar danspasjes overging in wild enthousiasme. I loved to dance!!! Ik vond heerlijk om deel uit te maken van deze groep. Fantastisch hoe iedereen zichzelf kan en mocht zijn. In september, na de zomerstop en bij de start van het nieuwe musical jaar, stap ik in. Ik kijk er nu al naar uit.
Precies of de opdrachten mij goed gezind zijn, in de drukte van de voorbije weken. Met de hoop dat deze opdracht niet teveel werk zou zijn, trok ik een Godsgeschenk uit de hemel. 'Beweeg, voortaan minstens een half uur per dag.' Daar het joggen routine is geworden wou ik deze opdracht toch anders invullen. Nooit gedacht dat het zo plezant zou worden.
Als verrassing voor het communie feest van ons Anouk hebben we zo een hele grote trampoline aangekocht. Vanaf de eerste seconde wou dochter lief niets liever dan samen met mama springen. Om ter hoogst, om ter zotst, op de poep, op de knieën, kopstand, overslag, salto's, koprollen, al liggend springen of op, onder, over mekaar jumpen, tikkertje, verstoppertje, je kan het zo gek niet bedenken...Ondertussen ken ik alle mogelijke sprongscenario's die er in't hoofd van een zevenjarige meid opspringen! Bovendien mocht ik aan den lijve ervaren hoe uitputtend het is om van de grond te gaan. En dat onder het toeziend oog van dochter lief. De beste methode om calorieën te verbranden en bekkenbodemspieren te trainen. Zeg dat Inge het gezegd heeft ;)
Dankzij het volgende communie cadeautje ben ik erachter gekomen dat zelfs mijn zoon mij verslaat met 'So you think you can dance?'. Wat een super uitvinding is me dat! Voor de TV dansen met dat Wii machientje in uw handen en daarop punten krijgen. Niet echt bevorderlijk voor het zelfvertrouwen en die musical-opdracht van de19de mei. Dat is de dag dat ik op de proefles word verwacht. Zo kan ik op zoek gaan naar mijn misschien wel ergens goed verborgen dans-,zang- en toneel talenten. Angst maakt me voor meer dan 100% duidelijk dat ik uit mijn comfortzone zal treden, dus dat zit al goed.
Kortom, het dansen op de Wii gecombineerd met het springen zorgen ervoor dat deze opdracht meer dan dik geslaagd is! Ik heb mijn dochter nog nooit zo tevreden gezien als dat ze zich in de lucht bevindt. Zo net tussen de fase dat het stijgen boven de trampoline stopt en het dalen mag beginnen zou de beste shot zijn voor een prachtige foto!
"Maak tijd om naar je favoriete muziek te luisteren", zo luidde het tweede deel van opdracht 19. Met het 'So you think you can dance' spel werd mijn voorkeur voor muziek uit de jaren '80 weer helemaal aangewakkerd. The moves van "FAME" heb ik bijna onder de knie. Daarnaast kreeg ik voor moederdag een Ipod kado, waardoor The kings of Leon, Natalia, Adele en zelfs Marco Borsato elke seconde aanwezig kunnen zijn. "I've only just begun to fight, you ain't see nothing yet" is het nummer waarmee elke autorit van start gaat! Muziek heb ik nodig om me helemaal in the drive te krijgen en dat zal met die Ipod alleen maar beter worden! Hou u vast aan de takken van de bomen want...you ain't see nothing yet!
van grijze sportievelingen naar wijze creatievelingen
" Wat zouden jullie me aanraden te doen in't leven?" vroeg ik de voorbije dinsdag aan mijn 20 grijze sportievelingen. Zij waren immers ervaringsdeskundigen in het traject +36 jaar.
- " Profiteren, nu het nog kan!" riep Jeanneke.
- " Genieten van uwe man en de kindjes want voor ge't weet zijn ze groot!" zei Fientje.
Met ne man van bijna 2 meter groot weet ik dat ze 't laatste op mijn kinderen bedoelde. ;)
- " Veel doen met mekaar, want dat is mijn grootste angst" zei Fonske. " Dat mijn vrouwke voor mij moet gaan en ik alleen achter blijf..."
- " Doen wat ge graag doet en u niet laten zot maken door anderen" zei er nog eentje.
Fons uitte daarenboven ook zijn frustraties. "De jeugd van tegenwoordig heeft zoveel om uit te kiezen. Wij daarentegen hadden niks te zeggen, wij moesten werken, dag en nacht, want anders was er geen brood op de plank. En dat hebben we dan ook altijd gedaan, ons kapot gewerkt voor alles en iedereen. En nu we zelf hulp kunnen gebruiken, hebben zelfs ons eigen kinderen gene tijd!" Zichtbaar geëmotioneerd keek hij in stilte naar de grond terwijl alle andere hem duidelijk begrepen. Ik had weer iets om verder over na te denken...'Grijze sportievelingen' werden zeer snel omgedoopt tot 'wijze creatievelingen'.
Vandaag op moederdag ben ik ervan overtuigd dat vele kinderen hun mama in de bloemetjes zetten. Ook ik was bij de lucky ones, super toch. Zoon lief met een potje zwarte zand en de woorden: 'der gaan normaal gezien ook bloemen uitkomen, alé, als de zaadjes het toch doen'. Mijn dochter met een prachtig gedichtje en een vlinder-sleutelhanger. Al sinds de dag dat mijn kids erin slagen hun armpjes te openen en hun lippen te tuiten, word ik door mijn kindjes overstelpt met knuffels en kussen. Niets zo veelzeggend als een onvoorwaardelijke kus, gewoon omdat je iemand graag ziet. Ik mag er niet aan denken dat ze daarvoor ooit te oud of te stoer zullen zijn.
En hoe zit het dan met mijn moeder? Ben ik te oud of te stoer voor die knuffel dan? Of is het eerder een vorm van vervreemding. Het onwennige gevoel dat vrij komt wanneer je iets doet wat je in geen jaren nog hebt gedaan, dus dan doe je't maar beter niet.
'Echte vrienden zeggen voor je dood wat anderen na je dood pas vertellen' las ik ooit eens in een boekje. Zeg vandaag eens aan je moeder hetgeen je tot nu toe alleen maar gedacht hebt. Omdat je de juiste woorden, het gepaste moment of de kracht niet vond. 'Mama, ik hou echt wel van jou hoor, ook al spreek ik dat nooit uit!' Daar kan toch geen enkele bloem tegenop...
Naar aanleiding van een vorige opdracht (10 maart) was het vandaag zo ver: de SPARTACUSRUN in Antwerpen! Het was lang geleden dat ik nog aan een echte wedstrijd had deelgenomen. Opmerkelijk hoe relaxed ik ernaar uitkeek en nog meer opmerkelijk dat die complete rust behouden bleef gedurende de hele run. Dat was vroeger een paar ander mouwen, van slecht slapen en geen eten binnen krijgen naar stressen wat het prestatieniveau niet ten goede kwam. Ik heb deze keer werkelijk genoten van elke seconde, ja, zelfs van elke hindernis. Ik voelde me als een kind in de speeltuin met het chiro-motto van onze zoon in gedachten: "Hoe reppiger hoe prettiger!" Voeg daarbij een bende toffe mensen zoals Steven, Johan, Hans, Sofie, Cynthia, Dennis en een dosis stralende zon en je hebt een dag om U tegen te zeggen! Lieve Cynthia en Dennis, merciekes voor jullie voorzet! Ik ben oprecht blij Spartacus vandaag binnen gehaald te hebben :) Ik heb de smaak helemaal te pakken: been there-done that-up to the next! Voor mij alvast de Roparun bij't Pinksterweekend (26,27,28mei). Lopen van Parijs naar Rotterdam, drie dagen en nachten, ten voordele van Kom op tegen Kanker.
Wat opdracht 17 betreft, slaap elke dag een uur meer dan gewoonlijk...Niet zo evident moet ik zeggen. Voor mij is het elke avond te laat en elke ochtend te vroeg. Ik ben echt iemand die gigantische inspiratie krijgt 's avonds. Wanneer de kids in bed liggen en de stilte meester wordt van ons huis. Dan beginnen mijn vingers te kriebelen en wil ik schrijven, werken aan lezingen, in boeken duiken, inspirerende filmpjes bekijken,...
Doch deze week heb ik extra mijn best gedaan en was ik elke dag voor twaalven in bed, zelfs gisteren om half elf. Kwestie van goed voorbereid aan de Spartacus te beginnen.
Deel 2 van opdracht 17: 'Sluit u aan bij een vereniging in de buurt'. Zoals jullie weten heb ik bericht terug gehad van de school Musical F-Act. Op 19 mei ben ik uitgenodigd om een proefles te volgen. In vergelijking met de Spartacus run is deze musicalschool mijlen verder uit de comfort zone. Maar weet dat als de proefles leuk is en het mij meteen een goed gevoel geeft, ik ook met zekerheid het lidgeld voor een jaar zal betalen. Ik hou jullie op de hoogte van mijn zang-, dans- en acteer stapjes...
Dank je wel voor je aanmelding, en je bent van harte welkom zaterdag tijdens de les van F-act. Wij beginnen om 11.30 uur en de les duurt tot 13.30 uur.
Tot Zaterdag
Mathasja F-act
Ps..ik heb zojuist je blog gelezen, en alvast een compliment voor de 1e stap!!
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarvoor ben ik uit gaan eten met een ex-collega van vroeger op school. Niet dat dit zo bijzonder is. Doch deze keer heb ik bewust mijn middagpauze twee uur verlengd! Ondanks ik massa's werk had liggen en me er niet zo comfortabel bij voelde. Want wat had ik wel niet op die drie uurtjes gedaan kunnen hebben. Geloof me dat ik zoveel energie uit de babbel heb gehaald dat ik die avond bergen werk heb verzet.
Deel twee van de opdracht, maak een stamboom. Mijn eerste gedacht was: 'Daar heb ik nu echt gene tijd en geen zin in.' Ik zag me al oude tantes en overgrootvaders zoeken in van die krakende, bruin gele albums...Tot iemand me zei: 'Niemand zegt dat ge generaties terug moet gaan hé'
Vandaar het volgende idee. Ik ga voor de kinderen een 'foto-stamboom' maken. Met daarop de ouders, grootouders en overgrootouders. Op dit moment is er nog één overgrootmoeder levend en voor de kinderen is dit zeer bijzonder. Hun bomma is 93 en woonde vlakbij hun school. Elke dag stond ze klaar met kinderchocolade waardoor ze al snel 'Bomma Chocolat' werd genoemd. De kindjes vinden het zo jammer dat ze in het rusthuis woont nu. Ik vergeet nooit meer dat we op een dag met de fiets bij haar thuis arriveerden. Ons Anouk hield hare fietshelm op bij't binnen stappen. Toen ik haar vroeg waarom ze die niet afdeed zei ze: "Nee, want bomma knuffelt zo hard dat ik me moet beschermen, anders knijpt die m'n hoofd plat".
By the way, 1 mei komt dichterbij: SPARTACUSRUN. Een inschrijving die ontstond uit één van de opdrachten. Wat heb ik er zin in en wat gaat dit 'afzien in de hoogste graad' worden! Morgen nog een training proberen af te werken. Kwestie van het gevoel op te wekken toch goed voorbereid te starten...Alsof je je voor zo'n opdrachten kan voorbereiden. Voor mezelf heb ik één groot doel voor ogen: big fun!
En wat mijn musicalmailtje betreft: no feedback...Dus, we sturen er gewoon nog eentje. Misschien denken ze wel dat ik een grap maak :) Want dit lees ik toch op hun website: en ik ben duidelijk een beginner, met of zonder talent, that's the question?
WAT DOEN WIJ?
Wij geloven dat in ieder mens een talent schuilt, maar hoe weet je nu of je musicaltalent hebt als je het nergens kan presenteren. Die mogelijkheid biedt Musicalschool F-Act. Wij hebben leerlingen van 8 jaar tot 50+ waarbij wij streven om iedereen op zijn of haar eigen niveau te coachen en te trainen, waarbij wij gelijktijdig werken naar het uiteindelijke doel die voorstellingen in het theater.
Door onze manier van werken kunnen zowel beginners als vergevorderden genieten van het musicalvak. Of je het nu voor je hobby doet of een professionele carrière nastreeft.
AAAHHHH!!!!! Die schatkist van geluk doet mensen reuze stappen zetten uit de comfortzone! Ik heb mezelf 5 minuten geleden geconfronteerd met een torenhoge angstmuur. Spartacus is piece of cake ten opzichte van mijn nieuwe uitdaging. En de hobby opdracht is de aanleiding geweest. Wat zou ik zo graag willen doen? Dansen, ja! Maar ook acteren en zingen. Ja, zingen, ik zing dag in dag uit. Net zoals mijn dochter, die zingt dat we er gek van worden. Ik zong ook altijd en overal, zelfs in mijn slaap. Menig maal kreeg ik het kussen van mijn zus tegen mijn hoofd geslingerd omdat ik in't midden van de nacht lag te zingen én te swingen! En vaak, zeer vaak, zei men mij: 'Als ge nu ook nog eens zou kunnen zingen, maar 't is zo vals als een kat...' Naast het niet kunnen dansen was daarmee ook het niet kunnen zingen in mijn hoofd een waarheid als een koe. Voeg daarbij een giechelend 5de leerjaar bij de toets zang en een black out op't dansexamen van't Sportkot om dit alles tot een absolute zekerheid om te buigen! "Ingske, dansen en zingen is niets voor jou, blijf gewoon van dat podium af voor de rest van uw leven, gij hebt daar niks te zoeken!" Zo klonk het in mijn kopke...
Tot ik dan op 28 november 2011 mijn eerste speech voor dik 100 man mocht geven op KRC Genk tesamen met een interview van trainer Mario Been. Na 5 minuten on stage genoot ik à volonté en hoopte ik dat elke minuut 500 seconden zou duren. I loved it so much! Meer, meer, meer...klonk het in m'n kopke, veel meer van dat! Ik moet zeggen dat die Mario Been nu ook wel echt ne kerel uit de duizend was! Op een bepaald moment was ik compleet het publiek vergeten en leek het of we gewoon onder ons tweetjes een inspirerend gesprek aan't voeren waren. Mario Been, onbewust gaf jij me een giga zelfvertrouwen boost waardoor ik nu hier terecht gekomen ben...
Waar? Ik heb zonet een mail gestuurd naar de musicalschool F-ACT. Met de vraag of ik als 36jarige, zonder dans-, zang- of acteer ervaring, nog les kan volgen in hun school . Wat ben ik benieuwd en tegelijk pokkebang! Hihaaaa, een verborgen verlangen bloot gelegd voor't eerst in mijn leven. Merciekes meneer Bormans voor uw wonderbaarlijk schatkistje. Merciekes Mario Been voor de energie die je uitstraalt en de inspirator die je bent! Alle vezels in mijn lijf én buikgevoel zeggen dat er toch wel iets gaat komen van mijn musical verlangen...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
Daarnaast heb ik natuurlijk ook zo'n facebook agenda die me elke dag laat weten wie jarig is. Zeer handig. Vooral wanneer je de datum van je verjaardag eens aanpast en opmerkt dat iedereen op automatische piloot je online feliciteert. Moet je echt eens proberen, dan weet je meteen wie je ware vrienden zijn. Die pak je niet beet met een valse geboortedatum. In ieder geval, een verjaardag vergeten kan en mag geen excuus zijn.
Wat ik wel besef met deze opdracht is dat een verjaardagswens via facebook of mail de laatste tijd veel meer gebeurd dan face to face of via meneer de postbode. En dat is jammer. Want ik zelf kan er nog onnoemelijk van genieten om de brievenbus te openen en nieuwsgierig te zijn wie er achter de enveloppen schuil gaat. Vandaar dat ik deze week ben gestart met bijzondere mensen op een bijzondere manier te feliciteren. En de eerste was donderdag aan de beurt. Onze poetsvrouw Karin hebben we getelefoneerd om samen met de kids 'Lang zal ze leven' te zingen in koor. Zo wist het gezin waar ze op dat moment aan't poetsen was ook meteen dat ze jarig was... Gisteren hebben we haar dan een kadootje gegeven met daarbij een tekening van onze kapoenen. Ze was compleet in de wolken! En wij ook trouwens...
Bedenk een nieuwe hobby of pik een oude terug op, dat is de opdracht die ik vandaag met mijn loopmaatje heb besproken. Nu ik in de voorbereiding van de Spartacusrun zit wil ik deze keer dat lopen echt wel blijven voortdoen. In't verleden heb ik steeds naar een wedstrijd toegeleefd om het daarna jammer genoeg altijd stil te laten vallen. Ik wil nu maandelijks een wedstrijd plannen en daarmee ook de afstand of de uitdaging vergroten. Met de Spartacusrun in't vooruitzicht (over 2 weken al, aaaah) lijken uitdagingen vergroten niet echt realistisch. In ieder geval, als ik 1 mei overleef staat voor mij tijdens het Pinksterweekend de jaarlijkse Roparun op't programma. Met twee teams van 4 lopen we van Parijs naar Rotterdam, de langste estafetteloop ter wereld (536 km) ten voordele van Kom op tegen Kanker. De laatste 3 edities ging ik mee als kinesiste en dit jaar (waarschijnlijk) als loopster. Dat betekent na 3 dagen en nachten met anderhalve marathon in de benen op de Coolsingel de finish passeren. Omringd door zo'n 720 teams van 30 man, dat moment alleen al is een ervaring voor't leven!
Daarnaast wil ik in de zomer zeker weer tegen een balleke kloppen. Ik tennis al van kleins af aan, maar sinds ik zelf klein mannen heb is er naast een winter interclubke niet meer veel van gekomen. Tijdsgebrek is daarvoor een grote reden. Mijn loopsloefkes trek ik aan en ik ben weg. Ik moet daarvoor met niets of niemand rekening houden. Voor de tennis moet ik steeds een tegenspeler optrommelen en een plein reserveren. Zwak excuus, doch aanvaardbaar uit mijn mond, al zeg ik het zelf. Toch ga ik er zeker werk van maken, want voor ik het weet krijg ik op mijn doos van zoon lief. Dus iedereen die dit leest en op zoek is naar wat tegenstand, I'm in!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Let er op dat je ook echt doet wat je zegt.
Excuses verzinnen, daar doe ik niet aan mee. Andere zaken hadden gewoon even voorrang op het schatkistje. Doch deze rustpauze deed me wel beseffen dat ik non-stop de schatkist met me mee draag. De inzichten die ik kreeg door met de opdrachten bezig te zijn geraak ik nooit meer kwijt. Ze zijn een deel van mij geworden.
Precies of de opdrachten mij goed gezind zijn, in de drukte van de voorbije weken. Met de hoop dat deze opdracht niet teveel werk zou zijn, trok ik een Godsgeschenk uit de hemel. 'Beweeg, voortaan minstens een half uur per dag.' Daar het joggen routine is geworden wou ik deze opdracht toch anders invullen. Nooit gedacht dat het zo plezant zou worden.
Doe deze week eens 2 uur iets leuk waar je gewoonlijk geen tijd voor neemt...
Daarstraks met de kids en man gaan eten in het Theatercafé van Hasselt. Meteen geconstateerd dat onze bengels van 8 en 6 'de speelbus' toch lichtjes ontgroeid zijn. Net zoals hun kleren dus...Rond acht uur passeren we bij't naar buiten gaan het Cultureel Centrum en daar roept ineens iemand op mijn man. Een oud collega van hem zat achter een tafeltje tickets te verkopen. Na wat bij gepraat te hebben neemt mijn nieuwsgierigheid het over en vraag ik wat er eigenlijk te doen is. Blijkt dat deze ex-collega deel uit maakt van een balletgroep en zo meteen on stage moest. Vijf seconden hadden we nodig om het vermoeidheidsniveau van onze kinderen en de vrije zitjes te checken. Nooit eerder was ik op een moderne balletvoorstelling en nooit eerder was ik zo aangenaam verrast! Samen met de rest van't gezin heb ik genoten van de eerste tot de laatste seconde. En daar besefte ik dat ik mezelf jaren heb wijs gemaakt niet te kunnen dansen. Je hebt daarvoor een paar foute opmerkingen nodig als 16 jarige die je als waarheid aanneemt om daarna nooit meer zo spontaan te durven dansen als voorheen. Dus waarom niet uitkijken naar een nieuwe hobby, moderne dans voor 35 plussers, als dat eens kon. Morgen ga ik wat surfen op't internet en zien wat er bestaat voor zotte fienen zoals ik! Hopelijk slapen de kids wat langer na't ballet, want Bibi ici kruipt weer veel te laat in't bed!
Awel sé, wat ik eerst als teleurstellende opdracht bekeek krijgt na bezinking toch een andere wending...Maak een verjaardagskalender en stuur je vrienden een persoonlijke wens. Wat die kalender betreft heb ik toch wel een zeer bijzonder exemplaar in huis! Met 12 vriendinnen, oud-leidsters van de VKSJ, gaan we elk jaar op vrouwen weekend. Uit onze mond klinkt dat als ''t weekend van de kliek' of 'ons Vrolieweekend'. Twee dames organiseren alles en de rest weet van niets, dat is zo'n beetje het principe. Eén van die weekends opende in black and white met een heuse fotoshoot. Een hilarische ochtend met veel gegiechel en lot's of 'smiles' die later werden verzameld in de verjaardagskalender van de kliek. Altijd leuk om een nieuwe maand te beginnen! 'Jammer dat het gene naaktfotograaf was' reageerde mijn ventje hier in huis. Dat is voor over 40 jaar, dan zijn we nog schoner naakt...
