The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
07-09-2012
Opdracht 36: de mooiste dingen die je hebt gehoord.
Gabriella's song is het mooiste lied dat ik ooit hoorde. Het komt uit de film 'As it is in heaven'. Een film met zoveel herkenbaarheid wat mij betreft, dat het me compleet in tranen deed uitbarsten. Ik heb van kleins af aan zoveel moeite gedaan om mensen rondom mij te doen kijken naar de wereld zoals ik naar de wereld kijk. De mooie dingen te zien in zoveel kleine dingen. De essentie naar boven halen in plaats van te zeuren over wat niet belangrijk is. Kortom, een aanrader om te bekijken!
As It Is In Heaven (Zweedse titel: Så som i himmelen) is een Zweedse film uit 2004, geregisseerd door Kay Pollak. De muziek werd geschreven door Stefan Nilsson, die hiervoor een nominatie voor beste componist kreeg op het Europees Filmfestival in 2005. De film was in 2004, met 1.158.415 bezoekers, de best bezochte film in Zweden.
Daarnaast krijg ik compleet kippevel van bepaalde stemmen. Ik vergeet nooit meer Ronan Parke in Britain's Got Talent. Een klein verlegen jongetje stapt op't podium om z'n liedje te brengen. Na 2 woorden stonden mijn haren rechtop en liepen de tranen over m'n wangen. Metamorfose en pure kracht al zingend on stage! Bijgevoegd alvast de link naar z'n nummer. http://youtu.be/LvifyY3a1OI
Naast muziek heb ik ook iets met de zee. Het ritmisch geluid van de golven die omslaan geven me rust en vertrouwen. Voeg daarbij een warme zeebries, een duin om op te liggen en de zon op m'n gezicht en Ingske straalt compleet van binnen naar buiten.
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
Ergens in de voorjaarsperiode waren onze kinderen muziek aan't spelen en vroegen ze mij: "Mama, wanneer zien we die meneer nog eens van wie we die CD hebben gekregen, dat is lang geleden hé!". Dat zijn zo van die 'triggers' waardoor iemand sluimerend aanwezig in't achterhoofd plots naar voren wordt gekatapulteerd. 's Avonds ging ik op zoek naar zijn blog, die ik eveneens niet meer had gelezen. Heerlijk om te ontdekken dat hij een nieuw team rondom hem had verzameld, hij was fiere opa geworden en stond nog steeds even positief in't leven als toen we mekaar leerden kennen! Doch één zinnetje uit z'n blog kwam als een speer in m'n hart terecht. Precies alsof hij recht voor me stond en ten aanval ging: 'Ik heb nu een mooi begeleidingsteam. Niet meer die mensen die veel beloven en uiteindelijk niets doen buiten liever zelf in de belangstelling staan. Neen, het gaat prima zo.'
Waar ik het idee had dat wij op 1 seconde de draad met het verleden weer zouden opnemen wanneer 't moment daar was, kreeg ik nu een verwijt bikkelhard mijn richting uit gesmeten. En wat voor één. Ikke veel beloven en niets doen, alleen maar in de belangstelling willen staan...Hoe is dat in Godsnaam mogelijk??? Dag en nacht ben ik voor hem in de weer geweest, met alle plezier en omdat ik dat wou natuurlijk. Met het beëindigen van de kiné en de opstart van Back to Basics kregen de zwemlessen voor overgewicht heel wat media aandacht. Heerlijk vond ik dat! Net opgestart en hupsa, in de kranten, op verschillende radio's... Gratis reclame en zoveel obese mensen waarvoor ik iets kan betekenen!! Laat maar komen, hoe meer, hoe liever! Wat later gebeurde hetzelfde met mijn Health Coach-project binnen UNIZO. Ook weer genieten van elk artikel en interview, want zo kan ik alsmaar meer ondernemers bereiken die een gezonder leven tegemoet gaan. Geen haar op mijn hoofd die 'in the picture' wil staan om gewoon gezien te worden, zonder meer! Als dat zou zijn trok ik nu al mijn kleren uit en danste ik de polka met koning Albert voor't paleis in Brussel! En deze verwijten las ik dan in het blogverslag van iemand die zo nauw aan m'n hart lag... Had ik me dan zo vergist in hem, onvoorstelbaar! Of is dat het wat ik naar de buitenwereld uitstraal, dat ik gewoon in de belangstelling wil staan? Nog veel erger! THIS IS NOT ME!! Tien minuten na't lezen van die ene zin op z'n blog hing ik over de WC-bril. Werkelijk doodziek te wezen. Me afvragend of dat ene zinnetje de oorzaak was of ik iets verkeerd had gegeten? Nooit had iets mij dieper geraakt dan dit verwijt door deze persoon, nogmaals: this is not me!
Gisteren, een half jaar na mijn 'hang boven de pot' moment, heb ik de kracht gehad hem dit te mailen. Opdracht 35 luidde: 'Welk meningsverschil of welke ruzie heb je nooit uitgepraat? Probeer het nu toch eens.' Dezelfde avond krijg ik ne mail van hier tot in China terug. Die ene zin had totaal geen betrekking op mij! Langs geen kanten. Hij was compleet verbaasd dat ik dat dacht en uit z'n mail bleek nogmaals hoe zeer we een connectie hadden, hebben en zullen behouden. Beide warm van hart, gepassioneerd door vele dingen rondom ons, even onze eigen weg zoekende en hopend 'iets' wezenlijks te kunnen betekenen in dit leven.
Eén wijze les geleerd: ga nooit uit van iets wat jij denkt dat een ander bedoelt!! Voelt iets niet goed wat je leest of hoort, stel dan meteen vragen. Blijf er nooit of te nooit mee zitten, ook niet sluimerend in je achterhoofd! Je verzint immers een eigen verhaal in je hoofd en ziet op den duur alleen maar dingen die dat verhaal bevestigen. Stante pede vragen stellen en antwoorden zoeken en vooral...nergens vanuit gaan. In 3 minuten loste ik vandaag frustraties van een half jaar op. Drie minuten... It's all in the mind!
Net een mailtje verstuurd naar iemand waarmee ik een hele periode heb samengewerkt in de tijd dat ik nog kiné deed. Naast patiënt werd hij al zeer snel vriend des huizes. Door allerlei omstandigheden en mogelijke misverstanden is ons contact compleet verbroken. Naar aanleiding van opdracht 35 stuurde ik hem zonet een mailtje om eens de koppen bij mekaar te steken. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij ervoor open staat en alles zeer snel uitgeklaard wordt. Want deze kerel heeft het hart op de juiste plaats! Wordt vervolgd.
Concentreer je een half uur op de fijnste smaken die je ooit geproefd hebt.
Nooit zal ik de cursus 'Mindfulness' vergeten waar we met ogen dicht 'iets' op mindfulness wijze moesten eten. In de cursus sprak de lesgever steeds over 'met een open en milde geest in het hier en nu zijn, zonder afdwalende gedachten'. Dus louter en alleen proberen bezig te zijn met het voelen, ruiken en eten van hetgeen in onze hand gestopt werd. Best wel spannend! Eerst voelen met de hand, dan ruiken, tussen de lippen steken, in de mond,...Ik gok dat er minimum 10 minuten zaten tussen het eerste contact en de toestemming voor de finale slik te plegen richting maag. Nooit eerder heb ik de smaak van een simpele rozijn zo intens waargenomen als op dat moment. Ik kan me nog exact het gevoel inbeelden van die steeds papperig wordende rozijn. Elke groeve heb ik met m'n tong afgetast en elke slikneiging heb ik bedwongen. Een ervaring die vooral ludiek startte. Maar die er wel voor gezorgd heeft dat ik nooit meer een handvol rozijnen achterover sla bij't lezen van de krant! Elke rozijn bruist van smaak als je er even de tijd voor neemt en daar kan geen handvol tegenop!
Daarnaast heb ik me onlangs voor de derde keer aan een oester gewaagd. Nog steeds begrijp ik niet wat mensen lekker kunnen vinden aan deze slijmerige substantie binnen slurpen die proeft naar puur zeewater. Gewoon 'slurp en slik', that's it! Als ik kinderen in zee zie met snottebellen die over hun bovenlip tot in hun mondje lopen hebben ze volgens mij dezelfde 'delicatesse' geproefd. Een smaak ervaring die ik ook nu nog perfect in mijn geest kan oproepen. Net omdat ik er echt moeite voor gedaan heb de oester werkelijk in al z'n details te proeven en lekker te vinden...Helaas pindakaas, maar toch een vernoeming bij 'fijnste' smaken omdat z'n smaak en't gevoel ervan in m'n mond zo bijgebleven is.
De laatste ervaring kwam recht vanuit de groentemarkt. Mijn kinderen hadden aan een kraampje een open gesneden granaatappel gezien. Mijn zoon was zot van de naam 'granaatappel', mijn dochter vond de kleur van al die bolletjes zo mooi en ik had het ook nooit gegeten. Dus mama naar huis met voor elk van hen zo'n 'granaat', om het met Tim's woorden te zeggen. Naast de rode spetters die her en der in't rond vlogen bij't halveren van zo'n appel, is het los frutselen van al die 'bolletjes' een ervaring op zich. En dan was het zo ver, allemaal samen op 1,2,3 de mond in en kijken naar ieders reactie. En ja hoor, alle mondhoeken gingen naar boven met 'mmmmm' als eenduidend antwoord. Kortom, opnieuw een klein iets met zeer veel smaak en heel fris, als je er de tijd voor neemt.
...werkelijk iets ga betekenen in dit leven, voor mezelf, m'n gezin en zoveel anderen.
Ben ik volop mee bezig, elke dag op Back to Basics-wijze
Ik wens dat ik...
...zoveel mogelijk van de wereld ga zien
Vandaar dat ik alsmaar vaker naar Engelstalige sprekers en podcasts luister. Ik wil Engels vlot begrijpen en vloeiend spreken.
Wat de wereld betreft wil ik op de eerste plaats naar Australië. Daar woont mijn tweelingbroer, z'n vrouw en m'n metekindje. Noa is ondertussen twee jaar en ik heb haar 1 keer ontmoet. Bovendien ben ik dan in't land van m'n inspirator Nick Vujicic (men without arms and legs, men without sorrow). Hij zal vast en zeker een knuffel krijgen. Misschien wil ik daarnaast de oversteek naar de Amerikanen maken. Om hen wakker te schudden met hun foute eet- en beweegcultuur.
Ik wens dat ik...
...waardig oud zal worden en dan ook waardig mag gaan zo rond m'n 100ste graag, dan ben ik klaar met alles ;)
En veroudering tegengaan doe ik door bewust gezond te eten en te bewegen. Plus mezelf gepassioneerd te houden. Ik wil zin hebben in wat ik doe, gedreven zijn, nu maar ook over 60 jaar!
Concentreer je een half uur op de fijnste geuren die je ooit geroken hebt...
Meteen dacht ik bij deze opdracht aan de lavendel velden in Frankrijk (Aups) waar we in 2008 op verlof waren. Heerlijk vind ik de geur van lavendel en meer dan ooit denk ik eraan het te planten hier in de tuin. Die tinten van paars, love it!
Bovendien ruik ik zeer graag verse kruiden in de tuin zoals thijm, munt, basilicum, oregano... Vandaar dat we de zandbak van onze kids gaan omdopen tot een kruidentuintje. Zij spelen er nog amper in en zullen het graag inruilen voor verse kruiden. Leuk voor hen om de groei op te volgen. Want hun laatst geplante mango- en perzikpitten leveren niet veel resultaten op. Een kruidentuintje zal het dus worden, ideaal gelegen bij't terras.
En de geur die de laatste dagen mijn neusvleugels prikkelde was die van de barbeque bij de buren. Dat alleen al doet je zin krijgen in die typische gezelligheid op een warme zomeravond.
Bijzonder om te ontdekken hoe je alleen al tot rust kan komen door aan de lavendel velden te denken. Net zoals je goesting krijgt in barbeque van de geur alleen al.
Opdracht 33: Ga op zoek naar de passie in je leven. Omschrijf ze en zet stappen om ze te realiseren. Voor deze opdracht rest me het vervolg te geven van mijne Croatische writer's high.
Passie is business.
Dat ik een boek zou schrijven wist ik al lang. Net zoals ik altijd kreeg te horen dat ik het
goed kon uitleggen. Waarover werd me pas
vandaag (8.8.2012) duidelijk. Ik ben altijd graag met kinderen bezig geweest,. Als babysit, in de sportkampen die ik begeleidde, op de jeugdbeweging als
leidster, 10 jaar onderwijs en nu als ouder. Ze zijn eerlijk, spontaan, recht toe recht aan, dragen geen maskers en doen niet alsof,...kortom, kids zijn wie ze zijn. Vandaag de dag werk ik met obesen,
kankerpatiënten, ondernemers,...Met mensen die meer uit het leven willen halen
dan ze nu doen. Ik leer hen weer op zoek te gaan naar dat kind van vroeger. En geloof me, deel uit maken van die zoektocht is voor mij het mooiste wat er is! Daarnaast doe ik ook veel dingen vrijwillig en gratis, wat de buitenwereld maar niet kan begrijpen. Master mind trainingen, loopgroepen, sommige coachings. 'Hoe zot zijt gij om dat gratis te doen? Voor niets? denk
ik dan. Je moet eens weten hoeveel ik daarvoor terug krijg, dat reikt verder
dan eender wat betaalbaar is.
Mijn job is zo mijn ding dat hetgeen ik doe zo
vanzelfsprekend lijkt. Ik moet dit
gewoon doen, het hoort bij mij en voelt als een missie. Het wringt haast om daarvoor betaald te krijgen.
Ergens voel ik schaamte opduiken als ik dit zo neer schrijf omdat ik weet dat
het niet begrepen wordt. Ik heb dan ook getwijfeld om het effectief te bloggen. Toen ik int
onderwijs of als kiné werkte was het simpel.
Maandelijks loon en vastgelegde bedragen met riziv terug betaling. Momenteel worstel ik me door financiële
planningen die ik als drijvende kracht achter Back to Basics dien op te maken
voor een aantal partners. Complete
dankbaarheid overvalt me dat ik deze partners heb aangetrokken en zij meegaan
in mijn Back to Basics-gedachtengoed.
Via deze partners kan ik mijn boodschap uitdragen, gezien en gehoord
worden en vooral veel meer mensen inspireren.
Ik kan iets beroeren in de harten waardoor levens aan essentiële
kwaliteit winnen. Hoeveel vraag ik
daarvoor? Wetende dat dankbaarheid, respect, een warme handdruk en welgemeende
knuffel zoveel meer met me doen...
Misschien moet ik de vraag terugkaatsen in mn financiële planning: Hoeveel
is het u waard eraan te spenderen?
We spenderen zoveel geld aan materiële dingen. Kinderen hun speelkamers zijn high tech rooms
geworden vol games, nintendos en ander tokkelmateriaal. We hebben flatscreens, DVD spelers, som maar
op. Als je aan een ouder vraagt wat ze
over hebben om hun kind gezond en gelukkig te zien zeggen ze volmondig: alles!. Misschien eens beginnen met de basis van dat alles...zelf
gelukkig en gezond zijn. Wie gelukkig is, ik
bedoel dan die werkelijke interne tevredenheid om het zijn, geeft dit als een
virus door! Net zoals Leo Bormans het verwoordt,
het optimismevirus. Je geeft het door van
man op vrouw, van ouder op kind, van leraar op leerling... Wat ben ik blij
bezeten te zijn van het virus, besmet van kop tot teen en van binnen naar buiten!
Hoeveel is het jou waard besmet te geraken?
Mijn man komt erbij zitten en ik zeg hem met een big smile op mijn gelaat: de financiële
planning is af en het is één vraag geworden namelijk: Hoeveel is het u waard? Mijn man weet beter
dan eender wie dat financiële blabla niet mn dada is. Telkens opnieuw lopen we hierin vast. Ik heb geen zin om er wel aan te moeten denken
zodat gij er niet aan moet denken. Ge
negeert het compleet om er zelf over na te denken. Het maakt me zelfs bang dat je zo denkt. Wat heb jij nodig om te doen wat je wil doen
int leven? Uw kinderen groot brengen,
eten en kledij kopen, reizen, opleidingen, boeken kopen,...Je moet daarover
nadenken en er een getal op plakken! We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou! Hij pakt zn spullen en
gaat de douche in. Daar zit ik dan,
langzaam sijpelen zijn woorden binnen...We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou. Het maakt me bang!.
Ondertussen zijn we een dag verder en heb ik er net een
avond looptour op zitten. Heerlijk
joggend langs de zee op terwijl hier en daar een verlicht bootje rond dobbert. De warmte geluwd, wind in de haren en verstand op nul! Ik ben uit de douche gestapt met de
bedenking: Hoe onnozel kunt ge zijn om uw financiële plaatje door anderen te
laten bepalen. Als ik de dingen wil doen
waarvan ik droom zijn daar nu eenmaal middelen voor nodig. Ik wil niet baden in overbodige luxe maar ik
wil wel samen met de rest vant gezin comfortabel kunnen leven. Ik wil reizen en mensen ontmoeten, ik wil
mijn kinderen hun blik verruimen en hun talenten voeden. Ik zou zoveel meer mensen kunnen bereiken
moest ik meer middelen hebben. Kortom,
hier en nu besluit ik: Ik wil vanaf 1.9.2012 mijn financiële plaatje rond hebben, een complete prijs-kwaliteit-match, want verdorie, ik en mijn passie zijn het waard! Ik wil ook financieel compleet zelfstandig in't leven staan. En
daarop zou nu loeihard mijn lievelingssong van Natalia mogen klinken: Ive
only just begun to fight, you aint see nothing yet!
Acht augustus 2012, bijna acht uur in de avond. Hier zit ik dan in alle rust op het terras van onze
staancaravan in Umag, Croatië. In de
verte zoekt de zon de zee op om er straks in te verdwijnen. Tentjes en caravans omringen me in alle
kleuren, net zoals de gebronzeerde lichamen van de vele toeristen. Kinderen lopen in alle vrolijkheid voorbij
terwijl volwassenen handdoeken te drogen hangen, de barbeque installeren of aan
tafeltjes gezellig samen zitten.
Terwijl mn man zijn creativiteit ten volle laat stromen aan
het fornuis liggen onze kinderen knock-out op bed na een dagje zwembadplezier. Na de stadsbezoekjes en rondritten kozen zij
vandaag voor een hele dag waterpret.
We installeerden ons op een nog vrije plek op het dorre grasveld. Ik had nog snel een boek mee genomen om me in
te verdiepen tussen de zwempartijen door.
In een mum van tijd vlogen de bladzijden onder mijn vingers
door en werd ik zonder moeite
geïnspireerd door de eenvoud en herkenbaarheid van dit boek. Wat ben je de hele tijd aant lezen mama?
vroeg Tim. Word optimist! zeg ik
hem. Van Leo Bormans, die meneer van de
schatkist, waar mama elke week de opdrachtjes van doet. Wat is dat dan, een optimist? Wetende dat
hij net daarvoor zeurde dat papa een deel van zijn fantaflesje had leeg
gedronken vertelde ik hem dat je als optimist kijkt naar wat je wel hebt, zoals
een halfvol flesje. Je bent blij dat
papa een deel voor jou heeft over gelaten en dat jij met jouw fanta papas
dorst hebt kunnen lessen. Een pessimist
ziet het half lege flesje en zal daarover zeuren en denkt aan alles wat hij
niet heeft. En dat je zelf kan kiezen of
je opti- of pessimist bent. Ik ben een opti-pessimist want ik ben soms het
één en soms het ander!zegt hij dan. Schitterend
toch, een opti-pessimist! Daarop volgt een
diepzinnige babbel met zoon-lief, zo eentje om te herinneren en in te kaderen.
Ik was compleet ingenomen hoe aandachtig mn zoon van bijna
negen luisterde naar de materie. Op elke anecdote uit het boek had hij wel een
eigen ervaring die hij deelde. Edison die
het licht heeft uitgevonden in het donker probeerde steeds opnieuw en opnieuw
tot het lukte. Elke mislukking is immers
een manier waarop het niet moet, dus je komt dichter bij hoe het wel lukt. Ja, dat is waar want zo heb ik mijn levels
op de nintendo behaald, door steeds opnieuw te proberen en dan gaat het ineens
omdat jet echt zo graag wilt.
Arnoud
Raskin zn mobiele schooltjes waarbij bedrijfsleiders lessen leren van de
straatkinderen waarmee Arnoud werkt. Zo
leer jij soms ook van mij hé mama. Want vroeger zei je dat ik sneller moest zijn omdat jij snel bent en dat was niet fijn. Nu mag ik zijn hoe ik ben en dat is veel leuker, en euh...nu ben ik gewoon ook snel hé mama? Slik, en nog eens slik...was mijn eerste antwoord. Daarna volgde: 'Ja jongen, je bent supersnel en ikke ben super trots op jou!'
Het
feit dat tevredenheid om wat je hebt bijdraagt tot geluk en niet het meer
hebben op zich. Ik zou toch wel
superblij zijn moest ik al het speelgoed van de wereld hebben! Zou je daar dan ook echt gelukkig mee zijn?
vraag ik hem. Wetende dat er kinderen
zijn die niet voldoende eten of kleertjes hebben, ook dicht bij ons... Ik zie m denken, het werd stil en ik wist
dat hij begreep wat ik bedoelde.
Bij het verhaal over
de mama met het gratitude journal zei hij meteen: Dat wil ik ook doen en dan
moet jij me op mn 18de dat cadeau doen! Ik stelde hem voor een blanco boek te kopen
waarin hij elke dag 3 dingen kon schrijven die hem blij maakten. Dingen waarvoor hij dankbaar was. Doch
dat leek hem plots teveel moeite. Ik
dacht dat jij dat voor mij zou doen...
Daarop besefte hij dat we dat eigenlijk elke avond een beetje deden
bijt slaapritueel. Zo aan mekaar
vertellen wat leuk was die dag. We
hebben in de slaapkamergang positieve posters van elk gezinslid ophangen. Ieder die wil mag iets leuk van de andere
schrijven. Ik vind dat mijn broer fijn met me speelt. Anouk is lief. Mama
luistert goed naar mij. Papa is stoer
en sterk. zijn zo van die dingen die zij erop hebben geschreven. De ene week zijn we heel actief met de posters
en de andere week kunnen ze onaangeroerd blijven. Wat meer routine daarin lijkt plots een focuspunt.
Kortom, heerlijk was het om met Tim zon
babbels te voeren en compleet spontaan kreeg ik na afloop een kletsnatte zwembadknuffel
van hem!
Terwijl ik daar zo op mijn handdoekje zat met mn boek Word
optimist! begon ik de mensen rondom me te observeren. Plots overviel me het gevoel van de complete
absurditeit. Vele Nederlanders en Duitsers,
wat Slovenen en Italianen, liggend op een verdord grasveld zonder schaduw of op
mekaar gepropt als vissen in een overvol aquarium. Kinderen met snorkels en duikbrillen klaar om
de zwembadbodem te inspecteren. Ijsjes
en colas, snot en tranen, lawaai en drukte...Moeders die aanmanen tot kalmte,
terwijl ze snelbruinend spul op hun roodverbrande lijven smeren en boos worden
om de druppels die op hen vallen. Bakken,
braden en omdraaien. Alst even kan nog
snel een sigaretje. Om ter bruinst en in
de hoop dat hun kinderen lang genoeg plezier beleven in het water. Las ik zonet
niet dat er 1 kans op 3 was voor huidkanker...
In de verte werp ik een blik op de zee en helblauwe
lucht. Geen wolkje te bespeuren. Zover als ik kan kijken zie ik zee:
oneindigheid, rust, vrijheid, puurheid, blauw glinsterend water alsof er
miljoenen sterretjes op dansen... Waar zijn wij volwassenen in Godsnaam mee
bezig? Ik doe mijn ogen dicht en vlucht
weg in de al even oneindigheid en vrijheid van gedachten. Ze komen af en aan, eb en vloed, ik laat stromen
wat komt. Bedenkingen, frustraties,
vraagtekens ontstaan uit de absurditeit van ons bestaan. Als kind hielden ze me wakker, ik begreep
niets van de wereld om me heen. Iedereen
deed maar op en ik stelde vragen. Waarom
doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen? Waarom? Daarom! Een antwoord waar ik me nooit mee heb en nooit mee zal verzoenen. Ik gaf er onlangs een keynote speech over int theater in Antwerpen, als afsluiting van de opleiding 'Inspiring Speech'.
Als kind schudde ik
aan de takken van de bomen, stelde ik vragen, smeekte ik om zinnige antwoorden
en voelde ik me vooral eenzaam en onbegrepen.
Niemand rondom mij was zoals ik.
Doe toch eens normaal Inge! kreeg ik langs alle kanten te horen. En ik ben normaal gaan doen, zoals van mij
verwacht werd. Ik liep de immense kudde
achterna, uitwendig leek alles oké, inwendig klonk een luid gemekker. Mijn kinderlijke drang om mensen wakker te
schudden is er altijd geweest. Vandaag
beslis ik hier en nu er iets zinvol mee te gaan doen! Het voelt als iets wat sterker is dan mezelf. Ik geloof dat mijn golven van woorden een
tsunami in de hoofden van vele mensen kunnen veroorzaken. Ik wil mensen leren luisteren naar kinderen
of meer nog, ik wil dat kinderen gehoord, gezien en gewaardeerd worden. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en vooral niet
meelopen in de absurditeit van ons volwassen bestaan. Ik wil de groten weer klein zien worden en de
kleintjes aanzetten tot grootse dingen. Zij
zijn de toekomst en bouwen verder met wat wij achter laten. Ik wil
met mensen de essentie vant leven delen.
Op een eenvoudige manier dat iedereen het kan begrijpen. Geschreven en gesproken woorden zullen mijn
gereedschap vormen om langs de harten binnen te komen. Even een deur op een kiertje zetten en eens
hartelijk groeten.
Ziezo, het begin is gemaakt. 'Schudden voor gebruik' zou wel eens de naam kunnen zijn van dit artikel of van een boek. We zullen zien wat komt, eb en vloed...
Vandaag terug thuis gekomen na een heerlijke vakantie in Umag, Croatië. En net zoals in Costa Rica begin dit jaar had ik ook bij deze trip mijn opdrachtjes op zak. Het enigste verschil met toen was dat nu het internet amper toegankelijk bleek. Ik besloot al snel alle inspanningen te reduceren tot nul en 2 weken off-line te zijn. Wat een uitdaging en eveneens wat een heerlijkheid. Geen mails of berichtjes, geen Back to Basics-triggers, geen job...Ik slaagde erin bijna drie boeken uit te lezen, het audiobook 'The E-myth' (Michael Gerber) te beluisteren, te joggen en had een geweldige tijd met de kinderen en m'n man. Heerlijke babbels, bezoekjes en massa's waterfun!
Opdracht 31, maak een collage van foto's van jezelf en vrienden. Dan moet je zeker eens bij ons thuis een plasje komen maken. De WC-muur hangt vol memorabele en betekenisvolle foto's. Doch zeker de moeite om er enkele te vervangen en aan te vullen met wat recenter matariaal. Het tweede deel van de opdracht: Stel jezelf elke dag of week een (klein) doel dat je voor jezelf wil realiseren. Deze opdracht heeft compleet uit het niets plots heel wat betekenis gekregen! Zoals je bij't lopen in the runner's high kunt vertoeven, het abnormale gevoel dat je mentale verlangen je lichaam dwingt om te rennen. Zo kreeg ik een plotse aanval van -noem het maar de- 'writer's high'. Ik moest en zou schrijven en de woorden stroomden uit m'n pen. Graag deel ik een stuk ervan in het volgende blogbericht.
Opdracht 32, maak een tekening of tijdbalk van de fijnste momenten uit de film van je leven. Daarvoor heb ik een potlood gehanteerd en me aan't tekenen gezet, net zoals de kindjes die avond deden. Buiten op't terras met zicht op zee, wat moet een mens nog meer. Het resultaat volgt weldra zodra ik het op foto heb.
Maak een lijstje van nieuwe vrienden en zet de eerste stappen naar hen toe. Awel, er zijn nog wel zo'n paar mensen die ik graag wat beter zou leren kennen. Al is het omdat zij me zouden kunnen inspireren en we samen zoveel meer kunnen betekenen. Ik hou jullie op de hoogte want stappen worden weldra genomen!
opdracht 29: een waardevol idee bij deze de wereld in! Wie kan en doet er wat mee?
Sinds de opstart van Back to Basics loop ik altijd met een boekje op zak om ideeën in te noteren. Naast m'n bed ligt een schriftje, op mijn bureau en in m'n handtas. Want in mijn geval kunnen die ideeën wel eens zeer vlotjes stromen. Niet dat ik daar dan meteen iets mee doe, soms hebben ze wat 'suddertijd' nodig. Of bij andere ideeën heb ik de juiste mensen nog niet ontmoet om ze om te zetten in de realiteit. Kortom, de opdracht van ideeën in een boekje te noteren en na te gaan hoe ze te realiseren is iets waar ik zeer vertrouwd mee ben! Trouwens, een idee komt niet zomaar in je hoofd terecht hé, hoe zot het ook mag zijn...
Elk idee moet volgens mij langs alle kanten bekeken worden om dan de keuze te maken: erase or create!
Graag deel ik zo'n idee dat al jaren in m'n hoofd zit. Misschien kunnen we er samen wat mee? Hoe is het mogelijk dat we op school leren rekenen, lezen en zoveel meer. En geen kat die eraan denkt om EHBO als verplicht leervak te introduceren? Iemands leven redden kan je leren!! Het probleem is dat vele mensen wel een idee hebben van bijvoorbeeld ademhaling technieken. Gewoon wat mond aan mond en duwen met de armen op de borst...maar het is niet geautomatiseerd. Als we't nodig hebben durft er geen kat toe te springen, angst om iets fout te doen. Wat als je kind morgen een dopje van een pen in z'n keel krijgt? Wat als je vriend zich morgen verbrandt? Wat als iemand morgen een epilepsie aanval krijgt in de winkel? Wat als een buurmeisje uit de boomhut valt? Wat als iemand flauw valt? Wat als je in je vinger snijdt en mama is niet thuis? Wat als je kind morgen kopje onder gaat in't zwembad en teveel water slikt? Wat als...
Vanaf de lagere school tot en met het zesde middelbaar verplicht EHBO op school, dat is nog eens een waardevol idee! Hoe is het in godsnaam mogelijk dat ouders alles over hebben voor hun kinderen en zelf geen notie hebben van de eerste hulp de ze moeten bieden als er iets onverwacht gebeurt? Ik vergeet nooit meer het moment dat Tim, toen een jaar of drie, in de auto met z'n armen aan't zwaaien was en alsmaar roder werd. Ik reed net op het linker rijvak. Tegen dat ik de auto helemaal rechts op de pechstrook kreeg zag hij bijna blauw en was hij compleet in paniek. Tot plots iets zwart uit z'n keel schoot. De zuignap waarmee het zonnescherm in't midden tegen het raam bevestigd was. Oh my God...ik heb hem nog nooit zo hard geknuffeld als die dag! Wetende dat mijn vader stierf door zich te verslikken in een stuk vlees op zakenreis in Finland, zal dit veel verklaren zeker?
Daarentegen, wat zijn de 10 waardevolste bezittingen die ik heb? Ik denk dan, waar zou ik het meest van afzien moest morgen het huis plat branden. De 10 opsommingen staan niet in waarde gerangschikt, allen zijn even waardevol!
1. foto's natuurlijk, van mensen die er niet meer zijn, vakanties, de kinderen, mijn kindertijd...
2. m'n boekjes vol krabbels en gedichtjes uit mijn kindertijd
3. portefeuille van Turku, Finland. die in papa's koffer zat als kadootje voor de kids
4. aandenken van mijn bezoek aan Turku
4. trouwring
5. papa's tekenschetsen en kaartjes
6. de navelstrengetjes van m'n kinderen, de knip op weg naar zelfstandig leven
7. bijzondere bedank kaartjes van patiënten en cliënten
8. armbandje Costa Rica
9. mijn eerste boek, de gedichtenbundel 'papa is dood'
10. film materialen van de kinderen, reizen en zoveel meer
11. stenen, schelpjes en souvenirs van reizen
12. de naam van m'n zaak 'Back to Basics'
En weet je wat me opvalt...alles wat het meest waardevol blijkt uit mijn leven heeft helemaal niets met geld te maken!
Wat als kinderen erbij zouden lopen als volwassenen...
Geloof het of niet, ik slaag er maar niet in mijn lachjes op een dag bij te houden. Ik lach zo vaak en bovendien onbewust dat het onbegonnen werk is :) Alleen al met de opdracht bezig zijn doet me lachen. Opvallend is wel dat wanneer ik kijk naar de mensen om me heen, ik vaker de mondhoeken naar beneden zie hangen dan omhoog. En nog opvallender, geen kat die daar om kraait, we vinden dit gewoon normaal. Je moet eens in je eentje lachend door de winkelstraat lopen, gewoon die mondhoeken iets meer omhoog dan standaard. Je wordt gewoon bekeken alsof je van planeet Pluto komt! Zo uitzonderlijk ben je op zo'n moment!
Wat als...kinderen erbij zouden lopen als volwassenen. Iedereen zou zich zorgen maken om de ongelukkige en bezorgde gezichtjes! Dat ze dat maar eens in een TV uitzending zouden gieten. Wat als...kinderen zouden piekeren zoals volwassenen. Wat als...kinderen zouden discussiëren zoals volwassenen. Wat als...kinderen met mekaar zouden omgaan als volwassenen. Wat als...
De piekeropdracht heeft me inderdaad doen stilstaan bij al de gedachten die we non-stop in ons hoofd steken. Mijn dochter die op kamp was in de gietende regen, ocharme...Weet je wat ze zei? "Mama, op ons kamp regende het niet, ai, we hebben daar toch geen last van gehad..." We maken ons toch zo vaak zorgen over de kinderen, de job...Bekijk het in't groter plaatje van't leven en leer alles wat te relativeren, dat is wat ik uit deze opdracht leerde. Alles waarover we piekeren kan positief of negatief uitdraaien zolang we de uitkomst niet weten. Waarom denken we't eerste aan de slechte afloop? Ik kies vanaf nu voor positieve gedachten! It's all in the mind honey ;)
opdracht 28: Hoe vaak lach ik op een dag...verdubbel het!
Bij't lezen van deze opdracht schoot ik al meteen in de lach. Oh my God...tellen hoeveel keer ik lach op een dag?! Hoe ga ik dit bijhouden? Ten eerste moet ik ervan bewust zijn dat ik lach of heb gelachen. En dan streepjes trekken op een blad...nee, geen streepjes, wel van die lachende smiley mondjes. Niemand lacht in rechte lijnen ;) Dinsdag 17 juli is mijn dag dat ik scoren mag op m'n lach, dan ga ik't eens noteren om het op woensdag te verdubbelen.
Deze opdracht maakte me wel nieuwsgierig en ik ben eens op zoektocht gegaan. Wist je dat kinderen gemiddeld 300 à 400 keer per dag lachen en volwassenen slechts 15 keer? In de jaren '50 lachten we nog 18 minuten per dag, nu slechts 6 minuten en dat ondanks de betere levensstandaard.
(Michaël Titze, Duiste psycholoog) Ik schrok wel even van deze cijfers. Wij ouders lachen 25 keer minder dan onze kinderen!
Of je nu een lach faked of je lacht spontaan, de positieve effecten op je lichaam zijn dezelfde. Je spieren ontspannen, je maakt minder stress hormonen aan, je bloeddruk verlaagt, je immuunsysteem versterkt, pijn wordt minder intens ervaren,... Ik zou zeggen, tover snel een lach op uw gelaat alvorens je mijn blog verlaat!
Eigenlijk ongelooflijk...opdracht 28 betekent dat ik al bijna 7 maanden op weg ben naar meer geluk in mijn leven. Ik heb immers op Kerstavond met mezelf de afspraak gemaakt dat ik alle opdrachten zou uitvoeren, één jaar lang. Van de eerste tot de 52ste!
Ik ben 2012 in gegaan als een vrij uniek proefkonijn en jullie volgen mijn avonturen op afstand mee. Van de ene blog spring ik naar de andere, van't ene grasveld naar't andere. Hoe ziet het hier uit? Wat ruik ik (snif snif)? Hoe proeft het gras? Wat hoor ik allemaal met m'n flappies? Voel ik me hier wel echt goed? Kan ik hier mezelf zijn? Hoe doen de anderen? Hoe reageer ik erop? Wat leer ik hieruit?
Af en toe zit ik stil, heel stil. Dat zijn ze niet gewoon van een konijntje zoals ik. Doch zijn het net die momenten die ervoor zorgen dat alles wat ik hoor, zie, ruik, proef en voel kan bezinken en verteren. Dat ik alles eens op afstand bekijk. Een time-out moment om daarna weer eens zo krachtig op te staan en te springen naar een nieuw en vaak nog mooier grasveld.
De grootste les die ik tot nu toe als 'ondernemend konijntje' heb geleerd is dat het zo leuk is om op ontdekking te gaan. Om te zoeken naar plaatsen waar ik nog vrolijker van word, waar ik nog meer kan huppelen en kwispelen, waar ik nog meer konijntjes aan't huppelen krijg. Alleen zijn die plekken niet makkelijk bereikbaar. Mijn konijnen hartje davert soms uit m'n lijfje van angst. Onverwachte hindernissen duiken op, en vaak nog op de meest onverwachte momenten. Ik ren de longen uit mijn lijf en ga soms tegen 100km/h... Af en toe heb ik de neiging om terug te springen naar daar waar alles zo vertrouwd en zeker is. Naar daar waar ik't allemaal zo goed ken en waar iedereen mij ook kent. Ondertussen heb ik geleerd nooit achteruit te stappen als je neus vooruit staat gericht. Ik heb geleerd dat zelfs stil staan een stap vooruit is! En dat de grootste kracht niet in m'n pootjes zit, maar in m'n hart. De grootste kracht zit in't geloof dat ik heb. Ik geloof dat elke stap die ik onderneem me dichter brengt naar een plek waar ik anderen kan bewust maken om huppelend door het leven te gaan. One life, live it!
" Schrijf op waarover je piekert. Spreek een vast pieker moment af, daarnaast stop je met piekeren."
Ja wat, een mens piekert wat af in z'n leven denk ik. Gewoon eens stil staan bij alles wat er zich in jouw hoofd afspeelt alvorens een keuze te maken. 'Ja maar...wat als...' zijn dan typische uitspraken. Als er iets is dat mij onnoemelijk boeit zijn het de krachten van gedachten. Wij steken in ons hoofd of iets wel of niet zal lukken. En dat is vaak gebaseerd op basis van vroegere ervaringen, uw opvoeding of oude overtuigingen. Pas door negatieve ervaringen in twijfel te trekken en met een schone lei te beginnen, kan je de wereld verbazen. Ik was ooit overtuigd nooit als een zelfstandige te gaan werken. Niet realistisch, onhaalbaar met kleine kinderen, te druk, dag en nacht werken...Nooit of te nooit, jamais!! Maar goed dat ik deze overtuiging in twijfel heb getrokken! Het was de beste keuze ooit wat mij betreft.
Waarover ik heb gepiekerd? Vooral over ons Anouk die voor't eerst op kamp is. Zo een 7 jarige uit handen geven zonder iets te weten. Zou ze wel genoeg kleren hebben, met al die regen? Heeft ze geen kou? Heeft ze geen last van allergie? Zou ze heimwee hebben? Eet ze wel goed? Dat zijn zo vragen die wel eens opkomen en die ik ook snel weer weg druk. Ik vervang ze door positieve gedachten en denk terug aan mijn kampen van vroeger. Het waren de beste vakanties ooit, met of zonder regen. Ik had daar geen tijd om aan't thuisfront te denken. Ik vond het heerlijk om te ravotten en altijd vriendjes bij me te hebben. Te zingen, dansen, verkleden, bosspelen, knutselen,... Ik moest net na een kamp afkicken en werd gek van de stilte en rust in huis. Die gedachte brengt meteen een lach op mijn gezicht, wetende dat zij nu ook zulke ervaringen rijker is!
Daarnaast is mijn zaak non-stop aanwezig in mijn hoofd. Waar wil ik naar toe, ben ik op juiste koers, doe ik beter dit of dat,...Piekeren noem ik dat niet echt. Eerder afwegen.
Pieker momenten vastleggen doe ik ook niet. Ik probeer me steeds bewust te zijn van m'n gedachten en tracht ze dan ook snel om te keren. Weet dat 90% waarover iemand piekert nooit gebeurt! Always 'think of' the bright side of life ;) En als je eraan denkt zal je hem ook zien!
Opdracht 27: Hier ben ik goed in...(20 eigenschappen)
Noteer minimaal 20 dingen waar je goed in bent. Pik er drie uit en ga die verder ontwikkelen. Relativeren, inspireren en ondernemen, dat zijn de drie eigenschappen waar ik nog bewuster mee om wil gaan.
Relativeren in die zin dat problemen van elke dag geminimaliseerd worden als je ze in't globale plaatje bekijkt. Alleen maken we zo graag van een mug een olifant. Inspireren, in de zin van mensen wakker schudden. Hun ogen trachten te openen met behulp van de juiste woorden op't juiste moment. Waardoor ze het antwoord in zichzelf gaan zoeken en zo tot diepe inzichten komen. Inzichten die hun leven veranderen.
Ondernemen, letterlijk wil ik mijn verlangens en dromen op business-vlak 'onder' de loep 'nemen'. Ik wil ze omzetten van droom naar werkelijkheid. Ik kan zoveel fantaseren en dromen als ik wil, doch het effectief doen én het afwerken, dat is de kunst. Dat geeft pas echt voldoening! Ik ben daar al goed mee bezig, doch een paar ideeën blijven maar rond slingeren in mijn hoofd. Ofwel smijt ik ze eruit, ofwel doe ik er iets mee.
Deel 2 opdracht: mondhoeken omlaag? trek ze op en lach. Een opdracht waarvan ik dacht, 'dat doen we dan toch even'. Gewoon al uzelf bewust zijn van de momenten dat je écht lacht is bijzonder. Ons kinderen staan op met de lach en hebben iedere ochtend opnieuw reuze zin in de dag. Ze lachen veel meer dan wij volwassenen. Bewust meer lachen helpt om te relativeren en relativeren helpt om spontaan meer te lachen.
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
Ik ben de persoon die leeft vanuit het buikgevoel, go with the flow. Mijn man daarentegen heeft het graag overzichtelijk en gepland. In deze periode is de grootste verandering de overgang van school naar vakantie. Dat vergt meer organisatie dan anders om de work-life balance in ere te houden. Voor't eerst in onze carrière als ouders hebben we alles in een gedetailleerd schema gegoten. Daarvoor hebben we werkelijk aan't white board in de coachingsruimte gestaan en alles overlopen betreffende de kinderen en wij zelf. Wie is waar/met wie en wanneer? Wie wil wat doen / met wie en wanneer? In eerste instantie vond ik het alles behalve een goed idee. 'We zullen wel zien,we zijn geen bedrijf hé...' was mijn eerste gedacht. Doch ik moet toegeven dat het echt wel rustgevend werkt, wetende dat alles gepland is.
Daarnaast werkt mijn man tegenwoordig halftijds en die verandering is ook behoorlijk wennen. Waar ik de kinderen steeds naar school bracht en ging halen, doet hij dat nu vaker. Ook andere taken zoals winkelen, koken, opruimen,...zijn zaken die hij nu ook voor een groot deel op zich neemt. Een mes dat voor mijn gevoel aan twee kanten snijdt. Aan de ene kant ben ik gigantisch trots op hem en is het heerlijk om op een doordeweekse dag onder ons twee gezellig samen te kunnen eten in de middagpauze. Een babbeltje doen in alle rust, zonder kinderen die om aandacht vragen. Aan de andere kant maakt mijn moederlijk ego van haar oren en is het wennen om hem nu al deze dingen te zien doen. Vooral wanneer de omgeving het ook nog eens benadrukt. 'Amai, ziet hier, de nieuwe man bestaat echt!'
Gelukkig beseffen we samen maar al te goed dat we beide ons steentje bijdragen om het beste eruit te halen voor ons gezin. Heeft de ene het druk, schiet de andere bij en omgekeerd.
Weet je wat me al vaak is opgevallen...dat joggers zeer vriendelijke mensen zijn. Wanneer ik zo een onbekende loper passeer zal die altijd knikken of goeie dag zeggen. Precies alsof het sportief bezig zijn een connectie teweeg brengt en appreciatie oproept, zo van: 'Tof zeg, fijn dat ik niet alleen aan't puffen ben, gegroet lotgenoot!'.
Met de opdracht 'goeie dag' te zeggen aan de mensen die je tegenkomt is me dit pas echt opgevallen. Sporten werkt drempelverlagend om contacten te leggen. "Derde keer trakteren" riep ik nog naar een jogger die ik vanochtend passeerde. Jammer genoeg is't bij 2 keer gebleven, ik had thans dorst.
Opvallend is inderdaad dat mensen compleet in hun eigen wereldje zitten wanneer je ze kruist op straat of in de winkel. Ik heb bewust mijn best gedaan om te lachen of te knikken bij't eerste oogcontact, ook al waren het vreemden voor mij. Eén iemand sprak me aan en vroeg:"excuseer mevrouw, moeten wij mekaar ergens van kennen?" Toen ik haar zei dat ik gewoon goeie dag knikte was ze verbaasd en zei ze: "Dat zijn we niet meer gewoon hé, meteen dacht ik, wat moet die van mij?" Grappig toch, wat een vriendelijke goeie dag kan teweeg brengen.
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
- zonsondergangen in Finland, ijsvlaktes
Tegen welke verandering ben je je aan't verzetten...
