The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
23-09-2012
Waterkers-kaartjes
Helemaal opgetogen ben ik na opdracht 38 uitgevoerd te hebben. Drie mensen ontvangen vandaag of morgen een super origineel kaartje van mij. Als je de 'geven-groeien-genieten kaart' besprenkelt met water groeit er waterkers uit. Mijn peter die vandaag jarig is en mijn meter zijn eigenlijk wel bijzondere personen in m'n leven. Al is het alleen al maar omdat ze die titel dragen. Het contact is echter met de jaren wat verwaterd. Meer dan een jaar geleden beloofde ik m'n meter nog om af en toe binnen te springen. We hadden toen zo'n bijzondere babbel. Ergens zit die belofte in m'n achterhoofd, iets wat ik 'zou moeten doen' maar wat steeds wordt uitgesteld met mooie excuses. Dankzij deze opdracht van de schatkist houden we eens grote kuis in dat achterhoofd. Uitstel wordt vervangen door daadkracht. In't kaartje staat immers geschreven dat ik de groeiende waterkers persoonlijk kom bewonderen! En wat m'n peter betreft, die zie ik af en toe op de fiets of bij oma. Doch hij zal zeker niet zo'n kaart verwachten vandaag! Ik ben zeer benieuwd wat z'n reactie is.
Daarnaast heeft een ex-collega uit het onderwijs haar derde kindje op de wereld gezet. Ook dat bezoekje werd steeds uitgesteld. Zodra de waterkers groeit zal ik die kleine kapoen bewonderen. Wat kijk ik ernaar uit om weer bij te praten en oude herinneringen op te halen! Dus opdracht 38, 'Verras iemand met iets wat hem of haar bijzonder deugd doet', werd door mij op deze manier ingevuld. En weet dat ik alvast de eerste ben die al volle bak aan't genieten is van de opkuis en rust in m'n achterhoofd. Voor mij is die opdracht sowieso al geslaagd, los van wat het teweeg gaat brengen bij de ontvangers.
Om van de stilte-opdracht meer werk te maken volg ik morgen een opleiding 'wandel coaching voor coaches' in't Kasteel Mariagaarde te Hoepertingen. Zelf had ik geen idee dat er een terminologie voor bestond. Mijn coachings voor mensen die wensen af te slanken vinden voor 80% plaats in de natuur. Hoe tegenstrijdig zou het zijn om al zittend te praten over bijvoorbeeld meer of anders bewegen. Bovendien start ik begin oktober met wandelgroepen voor overgewicht. Ik heb ze 'walking coachings' genoemd. Elke woensdagochtend trekken we met gelijkgestemden het bos in en praten we over topics waar we allen mee worstelen. Om zo nieuwe inzichten te krijgen en vooral te ervaren dat we niet alleen zijn met bepaalde gedachten en gevoelens. De stilte zal hierin zeker gebruikt worden om even tot onszelf te komen, één worden met de natuur.
Hier de omschrijving van wat me morgen te wachten staat, mooier kan ik het zelf niet formuleren.
WANDELCOACHING
voor professionals die in hun werk coachen.
In deze training leer je effectieve en inspirerende werkvormen waarbij je stilte en de natuur resultaatgericht inzet bij coachende gesprekken.
Gebruik jij de buitenruimte al als inspirerende gesprekomgeving?
Kasteel Mariagaarde is een unieke locatie waar stilte en de natuur samenkomen met een gastvrije omgeving. Stilte creëert ruimte om jezelf en de natuur te ontmoeten. Groen stimuleert bezinning, concentratie en zelfwaardering en wandelen vergemakkelijkt het sociale contact. Kortom een ideale situatie om kennis te maken met wandelcoaching. Bewegen maakt dat het denkproces anders verloopt. Buitengesprekken zijn creatiever en bewandelen zowel letterlijk als figuurlijk nieuwe wegen. Buiten laat je, of je het wilt of niet, meer van jezelf zien. De natuur zit vol metaforen die kunnen helpen om tot inzicht te komen. Coaching in de natuur is een andere, effectieve en creatieve manier om mensen te helpen.
(38) ssssstttttt...ik neem tijd voor stilte, reflectie, bezinning, yoga...
Als er iets is waar je mij vroeger geen plezier mee kon doen was het 'stilte'. Ik kreeg als kind non-stop te horen dat ik stil moest zitten, stil moest worden, stil moest zijn, stil moest blijven,... En wat als ik dat nu eens net niet kon? In mijn creatie hebben ze blijkbaar geen plaats gevonden voor de 'geniet in stilte van de stilte-knop'. Mijn tweelingbroer is er misschien mee gaan lopen...hoewel ik dat toch ook ten zeerste betwijfel. Ik herinner me de lessen relaxatie in de kiné opleiding nog. Na 2 minuten ruglig was ik in mijn hoofd al een tactiek aan't bedenken om van houding te veranderen zonder dat het opgemerkt werd. Of zonnebaden op't strand...een kwartier is m'n record. Geef me racketjes, een bal, een emmertje om schelpen te rapen, een wandeling, zandkastelen, een visnetje,...maar leg me niet plat in de zon als een stuk vlees in de pan. Een paar jaar geleden volgde ik Mindfullness met zijn wekelijks terugkerende bodyscan. Het ganse lichaam werd al liggend gescand en gevoeld, startend bij de voeten. Ik moet eerlijk toegeven dat ik nooit verder dan mijn knieën ben geraakt. Om dan met ne stoemp van m'n vriendin al lachend wakker gemaakt te worden met de woorden: 'Inge, ge snurkt...' Ik ben gewoon niet gemaakt om stil te zijn! Ook nu nog zegt mijne man soms: 'Kunt ge nu eens 5 minuten gewoon in die zetel komen zitten?'
Wat niet wil zeggen dat ik niet tot rust of bezinning kom. Al wandelend, joggend in een bos of met m'n voeten door de zee en de stilte maakt zich meester over mij en mijn gedachten. Ik heb dat zelfs effectief nodig om mezelf tot rust te brengen. Zet mij een uur stil op een stoel, zonder meer, en ik breek de poten eronder uit. Zet mij een uur alleen in een bos en ik ben een gelukkig mens.
Kortom, de stilte ervaren hoeft echt niet door stil te liggen op een matje op de grond. Reflectie, bezinning, tot rust komen kan voor mij het best in de natuur. Compleet één worden met de omgeving, gedachten die langzaam wegdwalen tussen de takken van de bomen. Om nadien met een leeg hoofd er weer vol energie in te vliegen.
is iemand die er onvoorwaardelijk is, die jou steunt zonder meer. is iemand met wie je op dezelfde golflengte zit, diepe gesprekken mee voert en de tijd uit 't oog verliest. is iemand zonder oordeel over eender wat je zegt of doet. is iemand die er is in goede én kwade dagen. is iemand die je maanden niet kan zien om daarna de draad weer op te pakken alsof 't gisteren was. is iemand die je begrijpt zonder iets te zeggen. is iemand die jouw wereld verrijkt.
Op basis van deze eigenschappen sluit ik nu zeven keer vriendschap met mezelf. Wees op de eerste plaats jouw eigen beste vriend!
opdracht 37: mooiste dingen ooit gevoeld, het vervolg.
Naast die welgemeende, veelzeggende knuffels zijn er natuurlijk nog zoveel mooie dingen om te voelen. Waar ik zelf een gigantische voldoening uit haal is wanneer mensen vanuit hun hart laten blijken hoe dankbaar ze zijn. Hoe klein het ook is! Dat gevoel iets betekend te hebben voor iemand geeft mij vleugels. Onlangs stuurde ik een aantal cliënten een kaartje om hen aan te moedigen in hun coachingstraject. Achteraf kwam één van hen me bedanken, zo welgemeend met de uitleg dat die kaart een speciale plek op z'n bureau had gekregen. Het deed 'm wel wat dat ik hem zo begreep. Meer moet dat niet zijn om mij te doen stralen.
Daarnaast vind ik het ook zo krachtig om vanuit het niets een dikke kus of knuffel van de kindjes of m'n man te krijgen. Zo eentje waarvan je voelt dat ze oprecht veel van je houden! Zonder aanleiding, zonder woorden, gewoon voelen en weten.
Voelen...Ik zal nooit meer de opleiding Inspiring Speech vergeten. Een half jaar training om je eigen keynote speech te brengen. Op een bepaald moment was het onmogelijk voor mij de juiste woorden te vinden die perfect pasten bij het gevoel dat ik wou weergeven. Ik merkte op dat zij die luisterden een andere interpretatie hadden van wat ik bedoelde. Ik raakte gefrustreerd, verward en vond geen enkele manier om woord en gevoel te matchen. Het leek alsof ik gekatapulteerd werd naar m'n kindertijd, waar de mensen rondom mij ook niet begrepen wat er in mij gaande was. 'Wat voor een vragen stel je toch?' 'Doe toch eens normaal zoals iedereen...' Pen en papier waren toen m'n reddende engel. Alsof de inkt mijn diepste gevoelens al schrijvend een plaats kon geven op papier. Zonder oordeel, gewoon loslaten op papier om voort te kunnen gaan in die, noem het met m'n woorden van toen, 'zotte mensen zoo'. Nu kon enkel nog een diepe zucht en tranen de plaats van de inkt innemen. Nooit vergeet ik de man die toen bleef moeite doen om mij te begrijpen, terwijl de anderen al vertrokken waren. Hij wou werkelijk achterhalen wat er daar bij mij in de diepte gaande was. Ik zie 'm nog zitten, voor me, door z'n knieën gezakt, z'n handen rustend op m'n armen. Een kaal hoofd, bril en ogen die moeite deden om 'dit hoopje ellende' te doorgronden. Tranen en snot tekenden mijn machteloosheid op de tafel waaraan ik zat. Hij was er en begreep, hij kreeg me stil, hij bracht rust, hij was de inkt en ik liet los om voort te gaan. Pas nu realiseer ik me dat mijn speech onderwerp daar z'n oorsprong vond. 'Waarom doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen?' Bij deze, nogmaals merciekes Peter!
opdracht 37: mooiste dingen die je ooit gevoeld hebt
Concentreer je op de fijnste dingen die je ooit gevoeld hebt...en meteen denk ik, dat is ne krachtige, 'voelen'! Want naast het zintuiglijk voelen heb je dat, noem het 'hartsgevoel'. Dat voelen reikt veel verder, haast onbeschrijflijk, maar ik waag me eraan.
Als kind ben ik groot gebracht op de manier dat mama dacht dat het beste voor ons was. Als moeder alleen met vier kinderen was het dan ook geen eenvoudige klus. Op materiëel vlak hadden wij niets tekort. Alles en veel meer was aanwezig. Doch bij't ouder worden ontdekte ik hoe onwennig ik me voelde als iemand me spontaan een knuffel gaf , een arm rond mijn schouders sloeg of recht in mijn ogen keek.. Ik had geen idee hoe ik "zo'n dingen" moest ontvangen, zwijg stil ze te geven. In m'n opvoeding werden wel complimentjes en appreciaties geuit, op verbale wijze doch fysiek contact kwam er amper aan te pas. Net door op persoonlijk vlak te groeien en me te omringen met mensen die met dezelfde materie bezig zijn is dat 'voelen' gigantisch geëvolueerd. Ik ben een echte knuffelaar geworden, ik pak iemand vast die troost zoekt, kijk mensen recht in hun ogen op zoek naar diepere betekenis achter woorden, ik maak contact zonder het te beseffen...dat gebeurt gewoon spontaan. En alleen met personen die daar ook voor open staan. Precies of we uitstralen dat het contact mag, dat het een meerwaarde biedt. Dan gaat het over aanvoelen en wederzijds akkoord op een hoger level. Bovendien is hetgeen een handdruk of knuffel zegt zoveel krachtiger dan eender welk woord. Onlangs raakte ik gewoon niet uitgeknuffeld bij een persoon. Eigenaardig om te constateren. 't Was lang geleden nog iemand ontmoet te hebben die zo bewust in't leven stond. Precies alsof ik die spirit via een knuffel kon overtappen...echt wel een bijzondere ervaring.
Binnen een man-vrouw relatie is ook net het fysieke contact hetgeen ervoor zorgt dat er zoveel gezegd wordt zonder te praten. Een kus, knipoog, knuffels, woorden en blikken worden niet langer begrensd door het vriendschappelijke en zullen liefdevol overgaan naar zoveel meer tussen de lakens ;) Een relatie met liefde als fundament laat eender welke vorm van vriendschappelijke contacten toe. Jaloezie bestaat niet als ware liefde is.
Amai, zulk een diepzinnig blogbericht op een dinsdagochtend...al zeg ik het zelf.
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
En weet je: de natuur vertelt ons alles als je er maar voor open staat. Als jij jezelf toe laat even stil te worden en gewoon te zijn in't moment.
Rondom me stonden kleine boompjes groot te worden, grote bomen sterk te wezen. Hoge bomen wind te vangen om lage bomen rust te geven. Oude bomen, elfenbankjes, jonge twijgjes, klim maar op. Kromme takken afgezakt, scheve bomen weggezakt. Dennenappels, paddestoelen, slakken, schors en heel veel blad. Dode bomen, tak gekrakt, stilte zonder meer. Licht en schaduw, warm en koud. Binnen sijpelen, ware krachten, voelen, niet meer wachten. Bos is daar waar boom mag zijn
Met wie heb je al lang niet meer bijgepraat? Doe dat en neem er de tijd voor.
Met wie is niet moeilijk. Meteen weet ik een reeks namen van mensen met wie ik uren en uren zou willen bijpraten. Doch de persoon die eruit schiet is m'n tweelingbroer Stijn die in Melbourne woont. Hij is de peter van onze zoon. Waar ik hem in't begin misschien wel wekelijks hoorde via skype is dat steeds minder en minder geworden. Het uurverschil speelt daarbij natuurlijk een grote rol. Ik leg volgende week met hem een echte 'skype-date' vast van minstens een uur!
Opdracht 36: de mooiste dingen die je hebt gehoord.
Gabriella's song is het mooiste lied dat ik ooit hoorde. Het komt uit de film 'As it is in heaven'. Een film met zoveel herkenbaarheid wat mij betreft, dat het me compleet in tranen deed uitbarsten. Ik heb van kleins af aan zoveel moeite gedaan om mensen rondom mij te doen kijken naar de wereld zoals ik naar de wereld kijk. De mooie dingen te zien in zoveel kleine dingen. De essentie naar boven halen in plaats van te zeuren over wat niet belangrijk is. Kortom, een aanrader om te bekijken!
As It Is In Heaven (Zweedse titel: Så som i himmelen) is een Zweedse film uit 2004, geregisseerd door Kay Pollak. De muziek werd geschreven door Stefan Nilsson, die hiervoor een nominatie voor beste componist kreeg op het Europees Filmfestival in 2005. De film was in 2004, met 1.158.415 bezoekers, de best bezochte film in Zweden.
Daarnaast krijg ik compleet kippevel van bepaalde stemmen. Ik vergeet nooit meer Ronan Parke in Britain's Got Talent. Een klein verlegen jongetje stapt op't podium om z'n liedje te brengen. Na 2 woorden stonden mijn haren rechtop en liepen de tranen over m'n wangen. Metamorfose en pure kracht al zingend on stage! Bijgevoegd alvast de link naar z'n nummer. http://youtu.be/LvifyY3a1OI
Naast muziek heb ik ook iets met de zee. Het ritmisch geluid van de golven die omslaan geven me rust en vertrouwen. Voeg daarbij een warme zeebries, een duin om op te liggen en de zon op m'n gezicht en Ingske straalt compleet van binnen naar buiten.
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
Ergens in de voorjaarsperiode waren onze kinderen muziek aan't spelen en vroegen ze mij: "Mama, wanneer zien we die meneer nog eens van wie we die CD hebben gekregen, dat is lang geleden hé!". Dat zijn zo van die 'triggers' waardoor iemand sluimerend aanwezig in't achterhoofd plots naar voren wordt gekatapulteerd. 's Avonds ging ik op zoek naar zijn blog, die ik eveneens niet meer had gelezen. Heerlijk om te ontdekken dat hij een nieuw team rondom hem had verzameld, hij was fiere opa geworden en stond nog steeds even positief in't leven als toen we mekaar leerden kennen! Doch één zinnetje uit z'n blog kwam als een speer in m'n hart terecht. Precies alsof hij recht voor me stond en ten aanval ging: 'Ik heb nu een mooi begeleidingsteam. Niet meer die mensen die veel beloven en uiteindelijk niets doen buiten liever zelf in de belangstelling staan. Neen, het gaat prima zo.'
Waar ik het idee had dat wij op 1 seconde de draad met het verleden weer zouden opnemen wanneer 't moment daar was, kreeg ik nu een verwijt bikkelhard mijn richting uit gesmeten. En wat voor één. Ikke veel beloven en niets doen, alleen maar in de belangstelling willen staan...Hoe is dat in Godsnaam mogelijk??? Dag en nacht ben ik voor hem in de weer geweest, met alle plezier en omdat ik dat wou natuurlijk. Met het beëindigen van de kiné en de opstart van Back to Basics kregen de zwemlessen voor overgewicht heel wat media aandacht. Heerlijk vond ik dat! Net opgestart en hupsa, in de kranten, op verschillende radio's... Gratis reclame en zoveel obese mensen waarvoor ik iets kan betekenen!! Laat maar komen, hoe meer, hoe liever! Wat later gebeurde hetzelfde met mijn Health Coach-project binnen UNIZO. Ook weer genieten van elk artikel en interview, want zo kan ik alsmaar meer ondernemers bereiken die een gezonder leven tegemoet gaan. Geen haar op mijn hoofd die 'in the picture' wil staan om gewoon gezien te worden, zonder meer! Als dat zou zijn trok ik nu al mijn kleren uit en danste ik de polka met koning Albert voor't paleis in Brussel! En deze verwijten las ik dan in het blogverslag van iemand die zo nauw aan m'n hart lag... Had ik me dan zo vergist in hem, onvoorstelbaar! Of is dat het wat ik naar de buitenwereld uitstraal, dat ik gewoon in de belangstelling wil staan? Nog veel erger! THIS IS NOT ME!! Tien minuten na't lezen van die ene zin op z'n blog hing ik over de WC-bril. Werkelijk doodziek te wezen. Me afvragend of dat ene zinnetje de oorzaak was of ik iets verkeerd had gegeten? Nooit had iets mij dieper geraakt dan dit verwijt door deze persoon, nogmaals: this is not me!
Gisteren, een half jaar na mijn 'hang boven de pot' moment, heb ik de kracht gehad hem dit te mailen. Opdracht 35 luidde: 'Welk meningsverschil of welke ruzie heb je nooit uitgepraat? Probeer het nu toch eens.' Dezelfde avond krijg ik ne mail van hier tot in China terug. Die ene zin had totaal geen betrekking op mij! Langs geen kanten. Hij was compleet verbaasd dat ik dat dacht en uit z'n mail bleek nogmaals hoe zeer we een connectie hadden, hebben en zullen behouden. Beide warm van hart, gepassioneerd door vele dingen rondom ons, even onze eigen weg zoekende en hopend 'iets' wezenlijks te kunnen betekenen in dit leven.
Eén wijze les geleerd: ga nooit uit van iets wat jij denkt dat een ander bedoelt!! Voelt iets niet goed wat je leest of hoort, stel dan meteen vragen. Blijf er nooit of te nooit mee zitten, ook niet sluimerend in je achterhoofd! Je verzint immers een eigen verhaal in je hoofd en ziet op den duur alleen maar dingen die dat verhaal bevestigen. Stante pede vragen stellen en antwoorden zoeken en vooral...nergens vanuit gaan. In 3 minuten loste ik vandaag frustraties van een half jaar op. Drie minuten... It's all in the mind!
Net een mailtje verstuurd naar iemand waarmee ik een hele periode heb samengewerkt in de tijd dat ik nog kiné deed. Naast patiënt werd hij al zeer snel vriend des huizes. Door allerlei omstandigheden en mogelijke misverstanden is ons contact compleet verbroken. Naar aanleiding van opdracht 35 stuurde ik hem zonet een mailtje om eens de koppen bij mekaar te steken. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat hij ervoor open staat en alles zeer snel uitgeklaard wordt. Want deze kerel heeft het hart op de juiste plaats! Wordt vervolgd.
Concentreer je een half uur op de fijnste smaken die je ooit geproefd hebt.
Nooit zal ik de cursus 'Mindfulness' vergeten waar we met ogen dicht 'iets' op mindfulness wijze moesten eten. In de cursus sprak de lesgever steeds over 'met een open en milde geest in het hier en nu zijn, zonder afdwalende gedachten'. Dus louter en alleen proberen bezig te zijn met het voelen, ruiken en eten van hetgeen in onze hand gestopt werd. Best wel spannend! Eerst voelen met de hand, dan ruiken, tussen de lippen steken, in de mond,...Ik gok dat er minimum 10 minuten zaten tussen het eerste contact en de toestemming voor de finale slik te plegen richting maag. Nooit eerder heb ik de smaak van een simpele rozijn zo intens waargenomen als op dat moment. Ik kan me nog exact het gevoel inbeelden van die steeds papperig wordende rozijn. Elke groeve heb ik met m'n tong afgetast en elke slikneiging heb ik bedwongen. Een ervaring die vooral ludiek startte. Maar die er wel voor gezorgd heeft dat ik nooit meer een handvol rozijnen achterover sla bij't lezen van de krant! Elke rozijn bruist van smaak als je er even de tijd voor neemt en daar kan geen handvol tegenop!
Daarnaast heb ik me onlangs voor de derde keer aan een oester gewaagd. Nog steeds begrijp ik niet wat mensen lekker kunnen vinden aan deze slijmerige substantie binnen slurpen die proeft naar puur zeewater. Gewoon 'slurp en slik', that's it! Als ik kinderen in zee zie met snottebellen die over hun bovenlip tot in hun mondje lopen hebben ze volgens mij dezelfde 'delicatesse' geproefd. Een smaak ervaring die ik ook nu nog perfect in mijn geest kan oproepen. Net omdat ik er echt moeite voor gedaan heb de oester werkelijk in al z'n details te proeven en lekker te vinden...Helaas pindakaas, maar toch een vernoeming bij 'fijnste' smaken omdat z'n smaak en't gevoel ervan in m'n mond zo bijgebleven is.
De laatste ervaring kwam recht vanuit de groentemarkt. Mijn kinderen hadden aan een kraampje een open gesneden granaatappel gezien. Mijn zoon was zot van de naam 'granaatappel', mijn dochter vond de kleur van al die bolletjes zo mooi en ik had het ook nooit gegeten. Dus mama naar huis met voor elk van hen zo'n 'granaat', om het met Tim's woorden te zeggen. Naast de rode spetters die her en der in't rond vlogen bij't halveren van zo'n appel, is het los frutselen van al die 'bolletjes' een ervaring op zich. En dan was het zo ver, allemaal samen op 1,2,3 de mond in en kijken naar ieders reactie. En ja hoor, alle mondhoeken gingen naar boven met 'mmmmm' als eenduidend antwoord. Kortom, opnieuw een klein iets met zeer veel smaak en heel fris, als je er de tijd voor neemt.
...werkelijk iets ga betekenen in dit leven, voor mezelf, m'n gezin en zoveel anderen.
Ben ik volop mee bezig, elke dag op Back to Basics-wijze
Ik wens dat ik...
...zoveel mogelijk van de wereld ga zien
Vandaar dat ik alsmaar vaker naar Engelstalige sprekers en podcasts luister. Ik wil Engels vlot begrijpen en vloeiend spreken.
Wat de wereld betreft wil ik op de eerste plaats naar Australië. Daar woont mijn tweelingbroer, z'n vrouw en m'n metekindje. Noa is ondertussen twee jaar en ik heb haar 1 keer ontmoet. Bovendien ben ik dan in't land van m'n inspirator Nick Vujicic (men without arms and legs, men without sorrow). Hij zal vast en zeker een knuffel krijgen. Misschien wil ik daarnaast de oversteek naar de Amerikanen maken. Om hen wakker te schudden met hun foute eet- en beweegcultuur.
Ik wens dat ik...
...waardig oud zal worden en dan ook waardig mag gaan zo rond m'n 100ste graag, dan ben ik klaar met alles ;)
En veroudering tegengaan doe ik door bewust gezond te eten en te bewegen. Plus mezelf gepassioneerd te houden. Ik wil zin hebben in wat ik doe, gedreven zijn, nu maar ook over 60 jaar!
Concentreer je een half uur op de fijnste geuren die je ooit geroken hebt...
Meteen dacht ik bij deze opdracht aan de lavendel velden in Frankrijk (Aups) waar we in 2008 op verlof waren. Heerlijk vind ik de geur van lavendel en meer dan ooit denk ik eraan het te planten hier in de tuin. Die tinten van paars, love it!
Bovendien ruik ik zeer graag verse kruiden in de tuin zoals thijm, munt, basilicum, oregano... Vandaar dat we de zandbak van onze kids gaan omdopen tot een kruidentuintje. Zij spelen er nog amper in en zullen het graag inruilen voor verse kruiden. Leuk voor hen om de groei op te volgen. Want hun laatst geplante mango- en perzikpitten leveren niet veel resultaten op. Een kruidentuintje zal het dus worden, ideaal gelegen bij't terras.
En de geur die de laatste dagen mijn neusvleugels prikkelde was die van de barbeque bij de buren. Dat alleen al doet je zin krijgen in die typische gezelligheid op een warme zomeravond.
Bijzonder om te ontdekken hoe je alleen al tot rust kan komen door aan de lavendel velden te denken. Net zoals je goesting krijgt in barbeque van de geur alleen al.
Opdracht 33: Ga op zoek naar de passie in je leven. Omschrijf ze en zet stappen om ze te realiseren. Voor deze opdracht rest me het vervolg te geven van mijne Croatische writer's high.
Passie is business.
Dat ik een boek zou schrijven wist ik al lang. Net zoals ik altijd kreeg te horen dat ik het
goed kon uitleggen. Waarover werd me pas
vandaag (8.8.2012) duidelijk. Ik ben altijd graag met kinderen bezig geweest,. Als babysit, in de sportkampen die ik begeleidde, op de jeugdbeweging als
leidster, 10 jaar onderwijs en nu als ouder. Ze zijn eerlijk, spontaan, recht toe recht aan, dragen geen maskers en doen niet alsof,...kortom, kids zijn wie ze zijn. Vandaag de dag werk ik met obesen,
kankerpatiënten, ondernemers,...Met mensen die meer uit het leven willen halen
dan ze nu doen. Ik leer hen weer op zoek te gaan naar dat kind van vroeger. En geloof me, deel uit maken van die zoektocht is voor mij het mooiste wat er is! Daarnaast doe ik ook veel dingen vrijwillig en gratis, wat de buitenwereld maar niet kan begrijpen. Master mind trainingen, loopgroepen, sommige coachings. 'Hoe zot zijt gij om dat gratis te doen? Voor niets? denk
ik dan. Je moet eens weten hoeveel ik daarvoor terug krijg, dat reikt verder
dan eender wat betaalbaar is.
Mijn job is zo mijn ding dat hetgeen ik doe zo
vanzelfsprekend lijkt. Ik moet dit
gewoon doen, het hoort bij mij en voelt als een missie. Het wringt haast om daarvoor betaald te krijgen.
Ergens voel ik schaamte opduiken als ik dit zo neer schrijf omdat ik weet dat
het niet begrepen wordt. Ik heb dan ook getwijfeld om het effectief te bloggen. Toen ik int
onderwijs of als kiné werkte was het simpel.
Maandelijks loon en vastgelegde bedragen met riziv terug betaling. Momenteel worstel ik me door financiële
planningen die ik als drijvende kracht achter Back to Basics dien op te maken
voor een aantal partners. Complete
dankbaarheid overvalt me dat ik deze partners heb aangetrokken en zij meegaan
in mijn Back to Basics-gedachtengoed.
Via deze partners kan ik mijn boodschap uitdragen, gezien en gehoord
worden en vooral veel meer mensen inspireren.
Ik kan iets beroeren in de harten waardoor levens aan essentiële
kwaliteit winnen. Hoeveel vraag ik
daarvoor? Wetende dat dankbaarheid, respect, een warme handdruk en welgemeende
knuffel zoveel meer met me doen...
Misschien moet ik de vraag terugkaatsen in mn financiële planning: Hoeveel
is het u waard eraan te spenderen?
We spenderen zoveel geld aan materiële dingen. Kinderen hun speelkamers zijn high tech rooms
geworden vol games, nintendos en ander tokkelmateriaal. We hebben flatscreens, DVD spelers, som maar
op. Als je aan een ouder vraagt wat ze
over hebben om hun kind gezond en gelukkig te zien zeggen ze volmondig: alles!. Misschien eens beginnen met de basis van dat alles...zelf
gelukkig en gezond zijn. Wie gelukkig is, ik
bedoel dan die werkelijke interne tevredenheid om het zijn, geeft dit als een
virus door! Net zoals Leo Bormans het verwoordt,
het optimismevirus. Je geeft het door van
man op vrouw, van ouder op kind, van leraar op leerling... Wat ben ik blij
bezeten te zijn van het virus, besmet van kop tot teen en van binnen naar buiten!
Hoeveel is het jou waard besmet te geraken?
Mijn man komt erbij zitten en ik zeg hem met een big smile op mijn gelaat: de financiële
planning is af en het is één vraag geworden namelijk: Hoeveel is het u waard? Mijn man weet beter
dan eender wie dat financiële blabla niet mn dada is. Telkens opnieuw lopen we hierin vast. Ik heb geen zin om er wel aan te moeten denken
zodat gij er niet aan moet denken. Ge
negeert het compleet om er zelf over na te denken. Het maakt me zelfs bang dat je zo denkt. Wat heb jij nodig om te doen wat je wil doen
int leven? Uw kinderen groot brengen,
eten en kledij kopen, reizen, opleidingen, boeken kopen,...Je moet daarover
nadenken en er een getal op plakken! We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou! Hij pakt zn spullen en
gaat de douche in. Daar zit ik dan,
langzaam sijpelen zijn woorden binnen...We leven nu eenmaal niet in die ideale
wereld van jou. Het maakt me bang!.
Ondertussen zijn we een dag verder en heb ik er net een
avond looptour op zitten. Heerlijk
joggend langs de zee op terwijl hier en daar een verlicht bootje rond dobbert. De warmte geluwd, wind in de haren en verstand op nul! Ik ben uit de douche gestapt met de
bedenking: Hoe onnozel kunt ge zijn om uw financiële plaatje door anderen te
laten bepalen. Als ik de dingen wil doen
waarvan ik droom zijn daar nu eenmaal middelen voor nodig. Ik wil niet baden in overbodige luxe maar ik
wil wel samen met de rest vant gezin comfortabel kunnen leven. Ik wil reizen en mensen ontmoeten, ik wil
mijn kinderen hun blik verruimen en hun talenten voeden. Ik zou zoveel meer mensen kunnen bereiken
moest ik meer middelen hebben. Kortom,
hier en nu besluit ik: Ik wil vanaf 1.9.2012 mijn financiële plaatje rond hebben, een complete prijs-kwaliteit-match, want verdorie, ik en mijn passie zijn het waard! Ik wil ook financieel compleet zelfstandig in't leven staan. En
daarop zou nu loeihard mijn lievelingssong van Natalia mogen klinken: Ive
only just begun to fight, you aint see nothing yet!
Acht augustus 2012, bijna acht uur in de avond. Hier zit ik dan in alle rust op het terras van onze
staancaravan in Umag, Croatië. In de
verte zoekt de zon de zee op om er straks in te verdwijnen. Tentjes en caravans omringen me in alle
kleuren, net zoals de gebronzeerde lichamen van de vele toeristen. Kinderen lopen in alle vrolijkheid voorbij
terwijl volwassenen handdoeken te drogen hangen, de barbeque installeren of aan
tafeltjes gezellig samen zitten.
Terwijl mn man zijn creativiteit ten volle laat stromen aan
het fornuis liggen onze kinderen knock-out op bed na een dagje zwembadplezier. Na de stadsbezoekjes en rondritten kozen zij
vandaag voor een hele dag waterpret.
We installeerden ons op een nog vrije plek op het dorre grasveld. Ik had nog snel een boek mee genomen om me in
te verdiepen tussen de zwempartijen door.
In een mum van tijd vlogen de bladzijden onder mijn vingers
door en werd ik zonder moeite
geïnspireerd door de eenvoud en herkenbaarheid van dit boek. Wat ben je de hele tijd aant lezen mama?
vroeg Tim. Word optimist! zeg ik
hem. Van Leo Bormans, die meneer van de
schatkist, waar mama elke week de opdrachtjes van doet. Wat is dat dan, een optimist? Wetende dat
hij net daarvoor zeurde dat papa een deel van zijn fantaflesje had leeg
gedronken vertelde ik hem dat je als optimist kijkt naar wat je wel hebt, zoals
een halfvol flesje. Je bent blij dat
papa een deel voor jou heeft over gelaten en dat jij met jouw fanta papas
dorst hebt kunnen lessen. Een pessimist
ziet het half lege flesje en zal daarover zeuren en denkt aan alles wat hij
niet heeft. En dat je zelf kan kiezen of
je opti- of pessimist bent. Ik ben een opti-pessimist want ik ben soms het
één en soms het ander!zegt hij dan. Schitterend
toch, een opti-pessimist! Daarop volgt een
diepzinnige babbel met zoon-lief, zo eentje om te herinneren en in te kaderen.
Ik was compleet ingenomen hoe aandachtig mn zoon van bijna
negen luisterde naar de materie. Op elke anecdote uit het boek had hij wel een
eigen ervaring die hij deelde. Edison die
het licht heeft uitgevonden in het donker probeerde steeds opnieuw en opnieuw
tot het lukte. Elke mislukking is immers
een manier waarop het niet moet, dus je komt dichter bij hoe het wel lukt. Ja, dat is waar want zo heb ik mijn levels
op de nintendo behaald, door steeds opnieuw te proberen en dan gaat het ineens
omdat jet echt zo graag wilt.
Arnoud
Raskin zn mobiele schooltjes waarbij bedrijfsleiders lessen leren van de
straatkinderen waarmee Arnoud werkt. Zo
leer jij soms ook van mij hé mama. Want vroeger zei je dat ik sneller moest zijn omdat jij snel bent en dat was niet fijn. Nu mag ik zijn hoe ik ben en dat is veel leuker, en euh...nu ben ik gewoon ook snel hé mama? Slik, en nog eens slik...was mijn eerste antwoord. Daarna volgde: 'Ja jongen, je bent supersnel en ikke ben super trots op jou!'
Het
feit dat tevredenheid om wat je hebt bijdraagt tot geluk en niet het meer
hebben op zich. Ik zou toch wel
superblij zijn moest ik al het speelgoed van de wereld hebben! Zou je daar dan ook echt gelukkig mee zijn?
vraag ik hem. Wetende dat er kinderen
zijn die niet voldoende eten of kleertjes hebben, ook dicht bij ons... Ik zie m denken, het werd stil en ik wist
dat hij begreep wat ik bedoelde.
Bij het verhaal over
de mama met het gratitude journal zei hij meteen: Dat wil ik ook doen en dan
moet jij me op mn 18de dat cadeau doen! Ik stelde hem voor een blanco boek te kopen
waarin hij elke dag 3 dingen kon schrijven die hem blij maakten. Dingen waarvoor hij dankbaar was. Doch
dat leek hem plots teveel moeite. Ik
dacht dat jij dat voor mij zou doen...
Daarop besefte hij dat we dat eigenlijk elke avond een beetje deden
bijt slaapritueel. Zo aan mekaar
vertellen wat leuk was die dag. We
hebben in de slaapkamergang positieve posters van elk gezinslid ophangen. Ieder die wil mag iets leuk van de andere
schrijven. Ik vind dat mijn broer fijn met me speelt. Anouk is lief. Mama
luistert goed naar mij. Papa is stoer
en sterk. zijn zo van die dingen die zij erop hebben geschreven. De ene week zijn we heel actief met de posters
en de andere week kunnen ze onaangeroerd blijven. Wat meer routine daarin lijkt plots een focuspunt.
Kortom, heerlijk was het om met Tim zon
babbels te voeren en compleet spontaan kreeg ik na afloop een kletsnatte zwembadknuffel
van hem!
Terwijl ik daar zo op mijn handdoekje zat met mn boek Word
optimist! begon ik de mensen rondom me te observeren. Plots overviel me het gevoel van de complete
absurditeit. Vele Nederlanders en Duitsers,
wat Slovenen en Italianen, liggend op een verdord grasveld zonder schaduw of op
mekaar gepropt als vissen in een overvol aquarium. Kinderen met snorkels en duikbrillen klaar om
de zwembadbodem te inspecteren. Ijsjes
en colas, snot en tranen, lawaai en drukte...Moeders die aanmanen tot kalmte,
terwijl ze snelbruinend spul op hun roodverbrande lijven smeren en boos worden
om de druppels die op hen vallen. Bakken,
braden en omdraaien. Alst even kan nog
snel een sigaretje. Om ter bruinst en in
de hoop dat hun kinderen lang genoeg plezier beleven in het water. Las ik zonet
niet dat er 1 kans op 3 was voor huidkanker...
In de verte werp ik een blik op de zee en helblauwe
lucht. Geen wolkje te bespeuren. Zover als ik kan kijken zie ik zee:
oneindigheid, rust, vrijheid, puurheid, blauw glinsterend water alsof er
miljoenen sterretjes op dansen... Waar zijn wij volwassenen in Godsnaam mee
bezig? Ik doe mijn ogen dicht en vlucht
weg in de al even oneindigheid en vrijheid van gedachten. Ze komen af en aan, eb en vloed, ik laat stromen
wat komt. Bedenkingen, frustraties,
vraagtekens ontstaan uit de absurditeit van ons bestaan. Als kind hielden ze me wakker, ik begreep
niets van de wereld om me heen. Iedereen
deed maar op en ik stelde vragen. Waarom
doen mensen wat ze doen en waarom zeggen mensen wat ze zeggen? Waarom? Daarom! Een antwoord waar ik me nooit mee heb en nooit mee zal verzoenen. Ik gaf er onlangs een keynote speech over int theater in Antwerpen, als afsluiting van de opleiding 'Inspiring Speech'.
Als kind schudde ik
aan de takken van de bomen, stelde ik vragen, smeekte ik om zinnige antwoorden
en voelde ik me vooral eenzaam en onbegrepen.
Niemand rondom mij was zoals ik.
Doe toch eens normaal Inge! kreeg ik langs alle kanten te horen. En ik ben normaal gaan doen, zoals van mij
verwacht werd. Ik liep de immense kudde
achterna, uitwendig leek alles oké, inwendig klonk een luid gemekker. Mijn kinderlijke drang om mensen wakker te
schudden is er altijd geweest. Vandaag
beslis ik hier en nu er iets zinvol mee te gaan doen! Het voelt als iets wat sterker is dan mezelf. Ik geloof dat mijn golven van woorden een
tsunami in de hoofden van vele mensen kunnen veroorzaken. Ik wil mensen leren luisteren naar kinderen
of meer nog, ik wil dat kinderen gehoord, gezien en gewaardeerd worden. Dat ze mogen zijn wie ze zijn en vooral niet
meelopen in de absurditeit van ons volwassen bestaan. Ik wil de groten weer klein zien worden en de
kleintjes aanzetten tot grootse dingen. Zij
zijn de toekomst en bouwen verder met wat wij achter laten. Ik wil
met mensen de essentie vant leven delen.
Op een eenvoudige manier dat iedereen het kan begrijpen. Geschreven en gesproken woorden zullen mijn
gereedschap vormen om langs de harten binnen te komen. Even een deur op een kiertje zetten en eens
hartelijk groeten.
Ziezo, het begin is gemaakt. 'Schudden voor gebruik' zou wel eens de naam kunnen zijn van dit artikel of van een boek. We zullen zien wat komt, eb en vloed...
Vandaag terug thuis gekomen na een heerlijke vakantie in Umag, Croatië. En net zoals in Costa Rica begin dit jaar had ik ook bij deze trip mijn opdrachtjes op zak. Het enigste verschil met toen was dat nu het internet amper toegankelijk bleek. Ik besloot al snel alle inspanningen te reduceren tot nul en 2 weken off-line te zijn. Wat een uitdaging en eveneens wat een heerlijkheid. Geen mails of berichtjes, geen Back to Basics-triggers, geen job...Ik slaagde erin bijna drie boeken uit te lezen, het audiobook 'The E-myth' (Michael Gerber) te beluisteren, te joggen en had een geweldige tijd met de kinderen en m'n man. Heerlijke babbels, bezoekjes en massa's waterfun!
Opdracht 31, maak een collage van foto's van jezelf en vrienden. Dan moet je zeker eens bij ons thuis een plasje komen maken. De WC-muur hangt vol memorabele en betekenisvolle foto's. Doch zeker de moeite om er enkele te vervangen en aan te vullen met wat recenter matariaal. Het tweede deel van de opdracht: Stel jezelf elke dag of week een (klein) doel dat je voor jezelf wil realiseren. Deze opdracht heeft compleet uit het niets plots heel wat betekenis gekregen! Zoals je bij't lopen in the runner's high kunt vertoeven, het abnormale gevoel dat je mentale verlangen je lichaam dwingt om te rennen. Zo kreeg ik een plotse aanval van -noem het maar de- 'writer's high'. Ik moest en zou schrijven en de woorden stroomden uit m'n pen. Graag deel ik een stuk ervan in het volgende blogbericht.
Opdracht 32, maak een tekening of tijdbalk van de fijnste momenten uit de film van je leven. Daarvoor heb ik een potlood gehanteerd en me aan't tekenen gezet, net zoals de kindjes die avond deden. Buiten op't terras met zicht op zee, wat moet een mens nog meer. Het resultaat volgt weldra zodra ik het op foto heb.
Maak een lijstje van nieuwe vrienden en zet de eerste stappen naar hen toe. Awel, er zijn nog wel zo'n paar mensen die ik graag wat beter zou leren kennen. Al is het omdat zij me zouden kunnen inspireren en we samen zoveel meer kunnen betekenen. Ik hou jullie op de hoogte want stappen worden weldra genomen!
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Net terug van een weekendje met een aantal gelijkgestemde zielen, waarvan enkele mekaar al eens hadden ontmoet. Letterlijk op Back to Basics wijze herbronnen in de Voerstreek: slapen in tenten, kampvuur en gitaar, wandelschoenen, zon, bos, diepzinnige babbels, een lach en een traan.
Deze week heeft één mailtje mij uitermate gelukkig gemaakt. Een mailtje dat hooguit 3 minuten in beslag nam en dat ik deed dankzij opdracht 35 van de schatkist. Bestemd aan iemand die zo non-stop in m'n achterhoofd verborgen zat. Na een intense samenwerking groeiden onze wegen stilzwijgend uit mekaar. Mijn job kreeg een nieuwe invulling en beide hadden we andere dromen om na te jagen. Doch de band en vriendschap tussen ons was uitermate krachtig. Zijn kiné sessie werd steeds laatst op de avond gepland, zodat we daarna nog uren konden praten en lachen met de rest van't gezin. Echter na de kiné-stop hoorden we mekaar steeds minder vaak en kwam er van die gezellige babbel momenten niets meer in huis. Mijn man en ik vroegen ons regelmatig af hoe't nu met hem zou zijn. Ken je dat, zo zeggen van: 'Met die zouden we toch eens moeten afspreken hé, dat is al lang geleden...' En voor je't goed en wel beseft zijn er weken en maanden gepasseerd zonder één enkel contact.
- zonsondergangen in Finland, ijsvlaktes
