The World Box of Happiness: ook getest op mezelf... Elke zondag van 2012 trek ik een kaartje met opdracht uit 'Een schatkist vol geluk'...
20-12-2012
als er nooit meer een morgen zou zijn...
Gisteren werd ik compleet verrast door het nieuws van een plots overlijden. Kristel, mama van 2 dochters en de vrouw van m'n achterneef, slechts 36 jaar! Ondanks ik het gezinnetje amper ken sleepte ik dit gebeuren de hele dag met me mee. Hoe vertel je als papa aan twee meisjes van 6 en 8 dat mama er nooit meer zal zijn? Hoe vertel je aan ouders dat hun dochter er nooit meer zal zijn? "One life, live it!" is de enigste zinvolle respons die ik op dit moment kan uitbrengen. Doe vandaag wat je morgen wil bereiken. Relativeer de zorgen van elke dag en wees iedere ochtend dankbaar er te zijn! Stel niets uit tot later. Plots wist ik het met zekerheid, natuurlijk gaan we met onze kinderen mijn tweelingbroer z'n gezinnetje bezoeken in Nieuw-Zeeland!!! De quality-time met ons viertjes, het weerzien, de pracht van de natuur, nieuwe ontmoetingen, gewoon samen zijn...onbetaalbaar. Bijgevoegd een toepasselijke songtekst van Marco Borsato, 'Als er nooit meer een morgen zou zijn'
Als er nooit meer een morgen zou zijn En de zon viel in slaap met de maan Heb je enig idee wat het met je zou doen Als je nog maar een dag zou bestaan
Zou je hart zich weer vullen met vuur Van de eeuwige schaamte bevrijd Keek je niet meer benauwd naar de klok aan de muur Kwam je los uit de greep van de tijd
Zouden zorgen niet langer je leven bepalen En had je voor angst geen ontzag Was je held of heldin van je eigen verhalen Al was het dan maar voor een dag
Zou de toekomst niet langer je denken beheersen En leefde je voor het moment Met een luisterend oor voor het kind in jezelf Zou je eindelijk weer zijn wie je bent
We verbannen de dromen naar morgen en later Maar doet het je stiekem geen pijn Dat je dan pas zou doen wat je altijd al wou Als er nooit meer een morgen zou zijn
Bezoek eens een museum of natuurreservaat. Dat is alvast iets wat we met het gezin tijdens de Kerstvakantie zullen doen. Concreet heb ik nog geen idee waar of wat, doch ik twijfel er niet aan dat we 'iets' gaan doen. Na uitvoering wordt er met zekerheid een verslagje gepost.
Welke excuses heb ik deze week gebruikt. Daar het mijn verjaardag was alsook de afsluiting van mijn eerste Health Coach jaar (alvast 2 excuses op een rij) heb ik mezelf beloond (excuse nr 3) en eens goed laten gaan. De extra wijntjes en de feestjes waren werkelijk fantastisch. Om dan maar te zwijgen over de morning-afters. Oh my God,...mijn hoofd doet nog pijn als ik eraan terug denk. Als je dan jezelf niet wil laten kennen en loopschoenen aantrekt om 8h 's morgens is het God die komt vertellen dat je geen 17 meer bent!
Af en toe heeft zelfs de Health Coach van die ervaringen nodig om zo net voor de Feestdagen gewaarschuwd te zijn. Zo even voelen wat we op voorhand hadden kunnen weten! Binnenkort een wijntje drinken? Ja, eentje graag!
Toeval of niet, net vorige week verkocht een kennis langs facebook tickets voor 'De Laatste Kreun' in het Sportpaleis. Met één blik in de agenda hapten wij toe. Zonder het te weten zorgde dit ervoor dat opdracht 49 een makkie werd. 'Boek deze week een kaartje voor een concert, tentoonstelling of theater.' Sowieso doen we regelmatig van die uitstapjes. Daar kan geen cinema tegenop! Bovendien hebben we ook de musical 'Annie' geboekt als gezinsuitstapje tijdens de Kerstvakantie.
Heb plezier in wat je doet in plaats van doen waar je plezier in hebt. Ik moet zeggen dat dit na 48 opdrachten haast een evidentie is geworden. Mijn positiviteit is er alleen maar op vooruit gegaan. Sommige dingen moeten nu eenmaal gebeuren. Winkelen, de was, eten koken, paperassen,...Weet dat het veel vlotter vooruit gaat met een lach op het gezicht! Af en toe gun ik mezelf ook een 'afgebakend baalmoment'. Ik besef dan compleet dat mijn gemekker geen jota uithaalt, doch heb ik dan even zin in lekker balen. Uit mijn buurt blijven en mij met rust laten is dan de boodschap. Tot mijn knop weer is omgedraaid en ik een lach op mijn gezicht tover!
Daar onze dochter in de ban is van de musical 'Annie' stelde ze onlangs de vraag: 'Mama, weeshuizen bestaan toch niet echt hé?' Na mijn uitleg was ze nog meer geboeid door dit alles. Toevallig herinnerde ik me een kennis die op zoek was naar speelgoed voor het kindertehuis in Zelem. Daarom besloten we samen een grote opruimactie in de speelkamer te houden. Waarschijnlijk had dit speelgoed een plekje op zolder gekregen om dan naar een kleiner neefje of nichtje te verhuizen. Wat voelt het goed te weten dat ons speelgoed andere kinderen dolblij maakt, kinderen die het veel meer nodig hebben dan wij! Waar wij haast geen idee meer hebben wat te vragen aan Sinterklaas zijn er overal op de wereld kinderen dolgelukkig om iets te mogen ontvangen. Volgens mij wordt dit een jaarlijkse traditie binnen het gezin.
de kracht die ik in mezelf heb gevonden om eigen stappen te zetten
de groei die ik door maak en de energie die daardoor vrij komt
het geloof en de steun van de mensen rondom mij
de onvoorwaardelijke liefde waarin we zijn gegroeid als gezin waardoor 2+2 zoveel meer is dan 4
het talent dat in elk van ons verstopt zit
de inspirerende mensen die ik mag ontmoeten
mijn gezondheid
het feit dat ik in dit land en in mijn familie geboren ben
elke dag die nog mag komen...en ik ga voor de 100 dus nog 63 jaar te gaan
en natuurlijk last but not least, ben ik dankbaar voor de 'Schatkist vol geluk' met al z'n opdrachten! Maar goed dat er mensen op aarde rondlopen die hun tijd investeren in positiviteit. En weet je wat, I'm one of them!
groot misverstand wordt hechte vriendschapsband! (opdracht 35)
Opdracht 35: Welk meningsverschil heb je nooit uitgepraat, probeer het nu toch eens. Dankzij deze opdracht nam ik begin september terug contact op met Bert. Een rolstoel atleet waarmee ik zeer intens samen werkte als kinesist. Doch door omstandigheden en mijn nieuwe job focus verwaterde ons contact. Gisteren, welgeteld 3 maanden na onze mailing en bijna 2 jaar na absolute stilte zaten we terug rond de tafel. Mijn man en ik hadden Bert en z'n vrouw Ria uitgenodigd voor een etentje bij ons thuis. Dit is zijn feedback die ik vandaag in m'n mailbox mocht ontvangen.
He Inge, Hans, Anouk en Tim,
Wij willen jullie heel erg bedanken voor het gezellige etentje van gisteravond.
Het voelde heel goed om bij elkaar te zijn. Het was ook veel te lang geleden, zeker omdat we zoveel samen hebben opgetrokken, ben ik blij dat je mij hebt geschreven Inge.
Soms is een gesproken tekst met een uitdrukking, een mimiek, een glimlach op je gezicht ineens niet zo zwaar als iets dat je op schrift zet.
Zo blijkt maar weer dat we elkaar niet vergeten en dat onze vriendschap, ook al hadden we de afgelopen twee jaar geen contact , van blijvende waarde is.
We gaan zo heb ik mijzelf beloofd toch weer wat meer over en weer delen. Een telefoontje, een mailtje een bezoekje, een etentje (Hans zeer veel complimenten voor je kookkunst).
Het was een zeer geslaagde en fijne avond ook al waren we nog lang niet uitgepraat, we moeten nog iets overhouden voor de volgende keer hè.
Geniet van het leven, geniet van elkaar, geniet van onze vriendschap.
De band die bestaat, de warmte die jullie uitstralen, de overeenkomsten die we hebben Inge, daar mag en niets tussen komen.
Inge als ik je ergens in je werk mee kan helpen laat het me weten oké?
Maak er een mooie zondag van doe de groeten aan Hans, Anouk en Tim.
Lieve groeten,
xxx
Ria en Bert
Opnieuw een krachtige les geleerd dankzij een opdracht. Voelt iets niet goed, ga er achter aan en volg je hart! Dankzij de Schatkist werd bij deze een vriendschap voor't leven gered. Bert, world-champ op wielen, 'Nick Vujicic' van vlakbij, positivist-possibilist-optimist in hart en nieren...heerlijk om je weer in ons huisje te zien binnen rollen! We kijken met ons hele gezinnetje uit naar de volgende date!
Weet dat ik lang geleden een heel groeiproces heb door gemaakt om niet altijd alles voor iedereen te doen. Ik heb geleerd ook aan mezelf te denken en daarom 'nee' te zeggen. Vroeger zei ik op alles 'ja' met een big smile, om erna spijt te hebben. Een oude kennis met rugpijn op zondagavond aan telefoon. 'Och, kom maar langs, Ingske zal er wel naar kijken.' En alles en iedereen kon wijken. Nu zeg ik 'ja' wanneer ik er zin in heb én het goed voelt. Daarmee bedoel ik dat ik heb geleerd mijn eigen energie en mijn tijd te bewaken. Alle overschot schenk ik met plezier weg aan wie het op dat moment het meeste nodig heeft.
'Ja' heb ik wel leren zeggen op dingen die me angst geven, die oncomfortabel en ongewoon zijn. De vraag die ik in gedachten stel wanneer ik iets niet durf is deze: 'Als ik zou weten dat het gevraagde goed afloopt en me vooruit helpt, zou ik het dan doen?' Is mijn antwoord 'ja' dan doe ik het. Zo ben ik bij de musical-lessen op zaterdag terecht gekomen. Moest iemand me dit een jaar geleden gezegd hebben zou ik die persoon zot verklaard hebben. 'Ik musical? No way, en me dan belachelijk maken...' Want Inge kan niet zingen, Inge kan niet dansen en Inge kan geen toneel spelen. Dat werd me met de paplepel mee gegeven. Vandaag echter amuseer ik me te pletter en dat is toch het enigste wat telt!
Vorige donderdag was het dan zo ver, my first meeting with my 'English teacher'. Ik kan u alvast verzekeren: It was a complete match! I loved to talk with her in English. Natuurlijk voelde het wat vreemd bij de start. Zo na jaren weer Engels praten met een dame waarvan je weet dat ze ook perfect Nederlands spreekt. Maar na 5 minuten leek het of we mekaar al jaren kenden en werd angst vervangen door compleet vertrouwen. Deze dame is dan ook such an inspiring person! Heerlijk om vanaf nu elke maandag een uurtje te gaan wandelen while we discuss business related stuff. Just act toward your goals and the rest will folllow... that's absolutely the lesson I've learnt with card number 45.
Vanavond zet ik Cynthia symbolisch in de bloemetjes omdat zij een échte doorbijter is!! Naast het uitvoeren van de opdrachten reageert zij met haar bevindingen op mijn blog. En geeft ze af en toe wat feedback op mijn posts, net zoals sommige andere blog lezers. Net de stimulans die ik nodig heb om door te gaan. Ik hoop dat er toch ergens in de wereld nog mensen zijn die voor alle opdrachten gaan? Misschien een idee om te connecteren en onze bevindingen te delen? Of een antwoord te zoeken op de vraag waarom mensen na een aantal opdrachten afhaken? Reacties van harte welkom!
Ik zeg 'flut' aan de 'dut'. Hoewel ik ervan overtuigd ben dat 'power naps' van een half uurtje heel wat energie kunnen opwekken, kies ik daar toch pas voor als ik de vijftig gepasseerd ben. Ergens voel ik me veel te jong om door de dag mijn ogen te sluiten. Wat niet wil zeggen dat ik de kracht van slaap niet vat. Integendeel zelfs. Voldoende en regelmatig slapen is de beste remedie tegen ongeduld, frustraties, futloosheid, ergernis, dipjes,...Zelf tracht ik dagelijks voor middernacht in bed te liggen. Tot een aantal weken geleden ging ik pas slapen om één of twee uur 's nachts, om dan 's morgens met een gigantisch ochtendhumeur de wereld cynisch toe te lachen. Ik was ervan overtuigd dat computerwerk en schrijven pas goed lukten in de stilte van de nacht. Blijkbaar heb ik mijn intern systeem op enkele weken omgeschakeld en merk ik dat het even goed in de vroege avond lukt. Ik ben creatiever, energieker, kan beter relativeren en heb vooral meer geduld met de ergernissen van elke dag. Dus, voor mij geen dutjes door de dag maar een 7 uur durende power nap in de nacht.
Wat maakt mij nu bang? Ik heb er al met een aantal mensen over gepraat en dan kom ik net zoals Cynthia uit bij het ouder worden. Niet meer de dood maar het 'afhankelijk zijn van anderen' komt op nr. 1 te staan. Andere mensen nodig hebben om in je basis behoeften te voldoen. Wassen, aankleden, eten,...ik mag er niet aan denken. In't rusthuis bezoeken we zo nu en dan onze bomma van 94 jaar. Op kijkend vanuit haar zeteltje langs het raam lacht ze ons in de deuropening toe. Een lach die zoveel meer verraadt. Moederziel alleen omgeven door 4 muren en witte-jassen-mensen. Bezoekers die komen en gaan net zoals de bejaarden dat doen. Only the strong survive. Daar zit ze dan, in een lichaam dat haar geleefde tijd prijs geeft, in een houding die meer naar binnen dan naar buiten is gekeerd, in een rusthuis van komen en gaan,...Rimpels bedekken stilzwijgend de vraag waar niemand luidop over spreekt: 'Wanneer mag ik nu gaan?'
Musical...dansen, acteren en jawel...zingen natuurlijk. Een heel jaar lang bereiden we ons in de lessen van 'Musical F-Act' voor op een aantal optredens. Al 36 jaar vertel ik mezelf te zingen als een kat. Sporadische luisteraars beamen dit in koor: 'Ingeee, ge kunt niet zingeee...' Maar ik doe het wel graag, solo, onder douche, in de auto, tijdens het koken. Ook in groep kraai ik luidkeels mee, in de veronderstelling overtroffen te worden door zij die het wel kunnen. Heel blij was ik dan ook toen ik 'Gwendula' leerde kennen. Gwendula is een soort heks die in de volgende musical show vertolkt moet worden. Daarvoor zoekt men een volwassene die moeilijke teksten kan onthouden en duidelijk kan spreken. Meteen wist ik het, dat wordt mijn rol, daar ga ik voor! Zo ontvlucht ik het solo zingen en kan ik doen wat ik het liefste doe, spreken en me inleven in een rol. Tot ik in de vorige repetitie erachter kwam dat deze Gwendula ook een solo nummer dient te zingen. 'Aaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaaahhhhhhhhhhhhhh, ge meent dat niet!?' Een ballon werd in mijn hoofd doorprikt! Ik begon meteen alle songteksten in mijn bundeltje te doorbladeren en...'Oh my God, het kan niet waar zijn...' Toeval bestaat niet. Het nummer waarop Gwendula's solo staat geschreven is mijn lijflied, echt waar, gewoon mijn lievelingslied. De ultieme song waar ik compleet zot van ben, al sinds mijn zestiende: 'Fame!!' Bij deze gooi ik alle angsten overboord en ga ik voor de rol van Gwendula. Toeval bestaat niet, this is gonna be my way!
Vervolg Opdracht 45: wat wil u leren? volg een cursus.
Bijgevoegd alvast mijn tweede stap in de zoektocht naar de verbetering van m'n Engels.
Beste,
Onlangs contacteerde ik Atelier Stien omdat ik zeer graag mijn 'spreek-Engels' wil bijschaven. Zij gaf me uw gegevens door. Ik geef namelijk lezingen en ik hoop ze ooit in't Engels te doen. Ik zelf bezit een basiskennis Engels, maar voel me te onzeker om 'on stage' een krachtige boodschap te brengen. Zou u me daarin verder kunnen begeleiden. Al is het maar door 1x/week een babbeltje te doen in't Engels, zodat ik me er wat zekerder en vertrouwder in voel. Ik kijk alvast uit naar uw antwoord!
Groetjes,
Inge Schepers
Het antwoord:
Beste Inge,
Bedankt voor uw bericht, ik zou u heel graag willen helpen met uw Engels.
Maybe I should start as I mean to go on, I hope therefore that you don't mind if I write further in English, of course I do not mind if you wish to answer in Flemish. Please let me know when and where you would like to meet.
I look forward to meeting you so that we can discuss what you would like to achieve, and get to know each other.
Yours sincerely
K. K.
Na een telefoontje en een ontzettend leuke babbel ligt er meteen al een afspraak vast voor volgende week. Geluk valt in je schoot na een fikse wandeling met stevige stappen richting doel!
Wat hebben de Schatkist en afslanken met elkaar gemeen...
Vorige week ontving ik een fijn mailtje van een onbekende Peggy in mijn mailbox. Na de lezing van Leo Bormans op 12 november in Tongeren heeft ze een Schatkist aangekocht. Samen met haar echtgenoot ging ze zondag starten. In mijn reply aan haar vergeleek ik het doosje met een nieuwe afslankpoging. Je begint er vol goede moed en enthousiasme aan. Het is nog helemaal nieuw en je hebt geen idee wat het zal opleveren. Je hoopt op zeer veel resultaat maar je weet het nog helemaal niet. Na verloop van tijd neemt het beginners enthousiasme meer af dan de voorop gestelde kilo's...Frustratie, teleurstelling en zelfbeklag nemen het over van hoop, geloof en vertrouwen. De meest veilige uitspraak om dan te doen is: Dat afslankgedoe werkt niet! Je legt de oorzaak liever ver weg en veilig buiten jezelf. Weet dat zij die slagen in een dieet en kilo's verliezen alvast één stap voor hebben op zij die het nog niet doen. Ze houden vol, dag na dag, week na week, maand na maand. Na een tegenslag staan ze terug op met het volste vertrouwen en geloof dat het hen vooruit zal brengen, op welke manier dan ook! De Schatkist van Geluk werkt voor zij die de draad weer oppakken na een vergeten opdracht. Voor zij die flexibel durven omspringen met elke opdracht zodat ze voor jou aantrekkelijker wordt. Voor zij die supporters zoeken om ook in moeilijke periodes gemotiveerd te blijven. Voor zij die erover durven spreken, raad vragen, vooruit willen. Voor zij die hun oude overtuigingen in twijfel durven trekken. Voor zij die niet bang zijn van 'anders'. Voor zij die een open mind verkiezen boven oordelen. Kortom, geluk valt niet zo maar in je schoot. Geluk is het antwoord op jouw welgemeende inzet en jouw oneindig geloof dat het resultaat dat je verlangt er ook zal komen!
Maak een lijstje van 10 grote of kleine mislukkingen en wat hebben we eruit geleerd...Man oh man, dat is geen eenvoudige opdracht. Ik loop al een hele week na te denken over deze opdracht. Ik ben blijkbaar iemand die daar nooit te lang blijft bij stil staan: mislukkingen, falingen, stommiteiten,...Vanochtend sprak ik er nog over met m'n man aan de ontbijttafel. Hij vond het precies makkelijker dan ik zelf om mijn mislukkingen op te sommen...Huhummm, interessant om eens over na te denken. Hier gaan we dan:
1. Op de parking van de school ben ik erin geslaagd te botsen tegen de toch wel enigste auto die er geparkeerd stond. Ik voelde dat mijn vrouwgehalte achter het stuur plots de meeste aandacht kreeg van de man die op een paar meter afstand toe keek. Met z'n mond wijd open en zijn hand smijtend in de lucht kwam hij toe gesneld. Gelukkig was één blik voldoende om de gemoederen te bedaren. We kenden mekaar immers via onze kinderen en had hij er na een diepe zucht en wat rimpelvorming alle begrip voor...
Ik heb in ieder geval geleerd dat zelfs routine klussen om de nodige aandacht vragen, inschattingsfouten zijn immers snel gemaakt! Bovendien heeft het geen enkele zin u erin op te jagen, de bluts of kras zal immers niet veranderen. Door de nodige kalmte te bewaren worden de meest efficiënte oplossingen gevonden.
2. Het gebeurt wel eens dat, wanneer er meer werk is dan tijd, ik te weinig verdraagzaam ben ten aanzien van de kinderen. Wanneer ze dan na 10 opmerkingen nog steeds te hard roepen of uitgelaten door het huis crossen durven mijn stoppen al eens door te slaan. Zeker wanneer ik geconcentreerd aan't werk ben achter de PC. Ik moet toegeven dat ik ze dan al eens harder heb aangepakt dan nodig. En dat is nu net het gene wat ik had gezworen nooit in m'n leven te doen. Ik zou mijn kinderen in alle kalmte en positiviteit opvoeden, zonder tieren of brullen.
'Ook ik ben een mens met zwaktes, ook ik kan eens moe en stik kapot zijn'...zou een uitleg kunnen zijn om mezelf maar wat te sussen. Doch het enigste wat het snelst tijd oplevert is net tijd maken voor de kinderen. Pure aandacht geven aan hen om daarna aandacht voor jezelf te krijgen van hen. Werk en kids combineren is geen optie. Bovendien heb ik ook geleerd de kinderen aan te moedigen wanneer ze flink aan't spelen zijn. In plaats van tussen te komen wanneer ze ruzie maken. Positieve aandacht stimuleert positieve gedragingen, dat ondervinden we hier in huis elke dag. Daarnaast staat humor op nr. 1 als redmiddel in tijden van crisis! Met de nodige grappen en zottigheid krijg je als ouders elke ruzie omgebogen tot iets banaal.
3. Ik neem mezelf al jaren voor een marathon te lopen. Ik had de Marathon van Eindhoven op 14 oktober '12 ingeboekt en het aan heel wat mensen verteld. Om begin oktober te concluderen dat ik er echt niet klaar voor was. Deelnemen zou gelijk staan aan blessures opdoen. Zelf voel ik me dan zo ambetant om te moeten vertellen dat het niet door kan gaan. Teleurstelling en frustraties komen dan boven.
Ik heb geleerd dat je niet alles moet vertellen waar je mee bezig bent. Je doet het immers enkel en alleen voor jezelf. Wanneer je het dan toch verteld en het gaat niet door, wat dan nog...Je hebt tenminste geprobeerd.
4. Vijfde middelbaar en examens...de grootste stress periode uit m'n jeugd. Zelfs tot een paar jaar geleden kon ik in't midden van de nacht wakker schieten uit angst het niet te kunnen. Angst die mij compleet verlamde. Ik studeerde 's avonds veel te laat door en stond 's morgens veel te vroeg op. Examenperiode was mijn grootste nachtmerrie, maar dan overdag! Ik herinner me de black-outs nog als gisteren...Ik was in die periode een uitblinker in mezelf naar beneden halen. Ik mocht mijn jaar nog een keer overdoen, tot schande van het thuisfront.
Pas op latere leeftijd begreep ik dat de verwachtingen en de druk opgelegd door thuis en school veel groter waren dan ik zelf dragen kon. Ik had zoveel talenten die compleet verduisterd werden door de negatieve feedback dat ik ze zelf niet meer zag. Vandaar dat ik nu een kanjer van een mama ben geworden, die het beste uit haar kinderen naar boven haalt. Kinderen stimuleren doe je niet met een rode pen, spot, boosheid, strijd of dwang. Kinderen bloeien open met een groene pen, aanmoediging, positieve feedback, bevestiging en vooral onvoorwaardelijke liefde.
5. Gebuisd in eerste kan LO. Een jaar lang keihard gewerkt om op't einde van de rit niet geslaagd te zijn voor iets waarvan ik al jaren droomde. 'Had ik het anders moeten aanpakken?' 'Ben ik dan toch te dom voor universiteit?' 'Is het niets voor mij?' Dat waren de vragen die als twintiger door m'n hoofd speelden. Wanneer ik nadien de omschakeling maakte naar kinesitherapie bleek dat ik zo'n grote voorsprong had dankzij dat jaar LO, waardoor ik als persoon compleet veranderde. Ineens voelde ik dat deze richting me nog meer boeide dan de sport alleen. Ik ontdekte dat studeren ook leuk en intrigerend kon zijn. Mijn eigen plekje op kot, vrienden om me heen, een lief aan m'n zijde en vooral personen die in mij geloofden. Mijn eigenwaarde en zelfvertrouwen groeiden dag na dag. Ik was dan toch niet zo dom als ik mezelf had wijs gemaakt...Ik sloot mijn jaren kinesitherapie af met een steeds hogere graad van onderscheiding. Maar vooral met een steeds hoger wordend gevoel van: Verdorie, ook ik ben het waard! En dat lief van toen, daar ben ik nog steeds gelukkig mee getrouwd!
Weet je, ik heb geen 10 mislukkingen nodig om te vertellen wat het met me doet. Elke mislukking die ik mocht ervaren heeft me sterker gemaakt. Uit elke mislukking heb ik waardevolle dingen geleerd. ' Mislukkingen zijn moeilijke momenten, uitdagingen waar iemand voor staat. Waar iemand zich doorheen moet worstelen om er een rijkdom aan kunde voor in de plaats te krijgen. Het feit dat wij mensen zeer goed zijn in onszelf te onderschatten en de anderen te overschatten, heeft hier ook veel mee te maken. We bestempelen hetgeen we zelf doen als 'niet goed genoeg', als 'mis-lukt' in vergelijking tot de anderen die het ogenschijnlijk zoveel beter doen. Besef dat die anderen met net hetzelfde bezig zijn, zichzelf onderschatten en anderen overschatten...
Weet je nog, ik die kan zingen als een kat, dansen als een sprinkhaan en nooit eerder theater heeft gespeeld ging maanden geleden de musical uitdaging aan. Ja, ja, ook hier zit de creator van de Schatkist, Leo Bormans, met één van z'n opdrachten tussen. Waarvoor een zeer dikke merci meneer! Ondertussen ben ik al zover dat ik kan beamen dat mijn zangtalent echt niet onder een stoflaag verborgen zit. Na een grondige poetsbeurt kan ik verklaren dat ik er gewoon geen heb. Zolang we ensemble doen zing ik uit volle borst mee. Maar met solo doe ik werkelijk niemand een plezier. Wat dans en theater betreft ben ik dan weer iets meer gezegend. 'Niet denken maar doen', dat is een mantra die werkt. Klinkt simpel toch. Voor de voorstelling halverwege 2013, waar nu al aan gewerkt wordt, is er één rol met enkel spreek tekst. Een heksenrol die één van de dames kan bemachtigen na auditie. Ik heb bij deze mijn drijfveren aangespannen en ga de heks in mij wakker schudden. Be prepared, I've got a new mission ;)
Oude vriendschap komt tot leven in oude gevangenis
Daar ik opdracht 40 in de tweede week van januari uitvoerde is het nu aan opdracht 2. Neem contact op met een oude vriendin en ga op zoek naar het positieve van de herinnering. Zonet heb ik een mail verstuurd naar Ilse, een vriendin waar ik in mijn jeugdjaren massa's uren mee heb doorgebracht op het tennisveld. Bovendien zaten we samen op de jeugdbeweging. Welgeteld 14 minuten waren er nodig om de jarenlange stilte te doorbreken...14 minuten om spoedig misschien wel 10 jaren in te halen!
Vandaag was het dan zover, om 13h zag ik m'n oude tennis vriendin terug. Meeting point was de Oude Gevangenis in Hasselt die onlangs werd omgedoopt tot faculteit Rechten. Pracht plaats voor een pracht vrouw met een beroeps palmares om u tegen te zeggen. Als professor aan de KULeuven doceert ze aan de rechtsstudenten, geeft lezingen, schrijft publicaties, doet onderzoeken, zit in bestuursorganisatie,...en zoveel meer. Verbazen doet dit mij niet, want Ilse was in mijn ogen altijd iemand die simpelweg overal goed in was. Tijdens haar studies kreeg ze alles gecombineerd met schitterende resultaten over de hele lijn. Praesidium, jeugdbeweging, tennis,...she's got it all! Naast haar drukbezette job is ze vandaag de dag gelukkig getrouwd met haar lief van toen. Als mama van drie vindt ze ook nog steeds de tijd om te sporten. Een hele middag hebben we in't restaurant van de faculteit gepraat over gemeenschappelijke kennissen en familie. Hoe is het met hen, wat doen ze als job, hebben ze kinderen, enzovoort. En weet je wat ik besefte toen ik naar huis reed? Dat onze babbels nog net dezelfde waren als toen we vroeger op de bank zaten te rusten naast het tennisveld. Met beide voeten op de grond hardop dromend over de toekomst. Om met een smile op het gelaat en vol energie uit te kijken naar de volgende thuiswedstrijd. We will meet again!
opdracht 46; geniet extra van de natuur (bv. vogelkijkhut)
De Platwijers, op wandelafstand van ons huis. Mijn plekje natuur waar ik meerdere keren per week al joggend kilometers verslind. Paden vol eikenbladeren, bomen verfraaid met elfenbankjes, vijvers waar reigers en eenden op zoek zijn naar vis, de geur van natuur, de wind door de haren, bloed dat stroomt en een hart dat klopt. Mijn God wat ben ik rijk!
De assen van een afgebrande vogelkijkhut worden door kinderhanden omgetoverd tot camouflageschmink, plassen worden spiegels, rietstengels schieten in de lucht als geheime zenders, gras sprieten doen perfect dienst als hair extensions, stokken worden wapens en wij ouders betreden plots vijandelijk gebied. De natuurlijke creativiteit en fantasie van kinderen komen compleet tot hun recht in dit Rijk der Elfen en Trollen. Waarom stil zitten achter een computergame als je er zelf deel van kunt uitmaken? 't Leven is zo simpel, 't zijn de mensen die't moeilijk maken...
Gisteren was TEDxUHasselt aan de gang, een hele dag inspiring speeches on stage. Wat was ik er graag bij geweest, doch jammer genoeg werd ik niet geselecteerd als publiek. Inderdaad, u leest het goed, ook de luisteraars werden verkozen. Dit omdat ze samen met de sprekers ervoor zorgen of het event al dan niet geslaagd is. Mijn man had blijkbaar meer overtuigingskracht dan ik zelf en was bij de lucky ones. Af en toe keek ik even mee via de live stream. Doch met de kinderen erbij ging het dan eerder over papa spotten in't publiek in plaats van speeches beluisteren in't Engels.
En zo kom ik uit met iets wat al een tijdje wordt uitgesteld...Engels. Ik wil vloeiend Engels kunnen spreken en verstaan. Voor dat laatste luister ik meer en meer naar Engelstalige podcasts of audio-books, wat zeker helpt. Doch om het voor publiek on stage te spreken voel ik me nog te onzeker. Echter om mijn wildste TED-dromen ergens in de toekomst waar te maken zal ik er toch ooit werk van moeten maken. Kaartje 45 doet me bij deze de stap zetten. Ik heb zonet een mailtje gestuurd naar Atelier Stien met de vraag naar begeleiding. Ik ben alvast benieuwd naar het antwoord.
De grootste oorzaak van tijdverlies binnen ons gezin is slechte planning. De afspraak is dat we op vrijdag het weekend overlopen en op zondag de rest van de week. Dat betekent onze agenda's naast mekaar leggen en afspreken wie wat op welke dag doet. Ik denk dan aan de kinderen van school halen, sport activiteiten, winkelen, koken,...Zolang we ons houden aan deze planning loopt alles vlotjes. Doch veel te vaak nemen we er de tijd niet voor of komt er wat tussen waardoor alles in't honderd loopt. Gelukkig zijn we gezegend met grootouders die zeer flexibel bij springen in geval van nood. The best way forward is consequentie in het plannen. Bij deze starten we vanavond met de week die komt in kaart te brengen. Vrijdagavond is voor't weekend dat volgt. Ik schrijf het zo meteen op ons grote white board dat in de keuken hangt. Dat bekijk ik minstens 5 keer per dag. Grappig is dat ik er ook streepjes op trek per glas water dat ik drink. Kom ik niet aan de acht glazen per dag dan krijg ik met zekerheid een opmerking van de kindjes. Gisteren werd er spontaan een glas voor m'n neus gezet. 'En nu drinken mama!'
Daarnaast is m'n persoonlijke time-killer google, mail, facebook,..Kortom, het internet. Er is dan ook zo'n grote informatiestroom beschikbaar. Je wil even snel wat googlen en voor je't beseft ben je weer 100 andere interessante topics tegen gekomen. Ik kan werkelijk verdwaald geraken in mijn laptop-bos. Zo erg zelfs dat ik vergeet wat ik bij aanvang ging opzoeken... Opnieuw is the way forward consequent surfen en mailen.
's Morgens mails doornemen en dan starten met de prioriteiten wat de job betreft. 's Middags even voor de lunch hetzelfde en 's avonds opnieuw een half uurtje mails beantwoorden. Dringende zaken eerst, de rest kan wachten. Morgen maandag maak ik me er weer eens extra van bewust en blijf ik waakzaam dat ik het dag na dag, week na week, maand na maand en jaar na jaar zal volhouden.
Als ik dan verder nadenk over tijdvreters komt het eigenlijk allemaal op't zelfde neer. Planning! Wanneer ik pannenkoeken maak en ik besef in volle actie dat er geen eieren zijn...Alé, snel naar de winkel, kinderen jassen aan en de auto in, gezeur, kom je die of die weer tegen, blijf je wat praten...Dat is tijdverlies dat ik perfect had kunnen voorkomen. Wanneer ik ga winkelen en ik ga rek na rek eens zien wat ik kan gebruiken...evenzeer tijdverlies. Een winkellijstje of online shoppen had al heel wat tijdswinst opgeleverd. Onverwachte telefoontjes met hele verhalen, geen probleem maar niet als ik bezig ben voor m'n job of eender wat. Ik zal dan wel terug bellen wanneer het mij past.
Ooit zei iemand me dat je tijd moet bekijken als een waardevol iets. Elke minuut die verder tikt is voor altijd weg. Niemand krijgt tijd bij. Wat wil jij in dit leven doen en hoeveel is jouw tijd waard... Wanneer ik werk ben ik niet met m'n gezin bezig, dat is duidelijk. Wanneer ik met m'n gezin dingen doe, ben ik niet met m'n werk bezig. Dat zou even duidelijk moeten zijn, doch in realiteit is het niet altijd zo. Doch ben ik er, mede dankzij de Schatkist, veel bewuster mee bezig. Ik schakel de gsm uit, zet de PC af en blijf uit m'n bureau vandaan. Want er is immers altijd wel wat te doen. Ik ben er misschien niet heel veel voor de kinderen, maar als ik er ben probeer ik ook alle aandacht aan hen te geven. Ik besef meer dan ooit hoeveel je kan doen op korte tijd. Onvoorstelbaar en vol verbazing luister ik naar mensen die zeggen: 'Ik weet niet wat doen, ik verveel me.' Ik heb zoveel wat ik zou willen doen, het leven is voor mij één grote speeltuin. De kunst is om er boeiendste attracties uit te kiezen tijdens de speeltijd die ik krijg toe bedeeld!
The bad news is: time flies, the good news is: you're the pilot! (Michael Alihsuler)
In een dag zitten 86000 seconden, hoe ga je ze besteden?
Ik ben Inge Schepers
Ik ben een vrouw en woon in Zonhoven (België) en mijn beroep is Health Coach bij Back to Basics.
Ik ben geboren op 11/12/1975 en ben nu dus 49 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sporten, lezen, persoonlijke ontwikkelingsbegeleiding en schrijven.
What your mind can believe, your body can achieve! Ieder mens heeft recht op het allerbeste in z'n leven!
E-mail mij
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
Gastenboek
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
Gisteren werd ik compleet verrast door het nieuws van een plots overlijden. Kristel, mama van 2 dochters en de vrouw van m'n achterneef, slechts 36 jaar! Ondanks ik het gezinnetje amper ken sleepte ik dit gebeuren de hele dag met me mee. Hoe vertel je als papa aan twee meisjes van 6 en 8 dat mama er nooit meer zal zijn? Hoe vertel je aan ouders dat hun dochter er nooit meer zal zijn? "One life, live it!" is de enigste zinvolle respons die ik op dit moment kan uitbrengen. Doe vandaag wat je morgen wil bereiken. Relativeer de zorgen van elke dag en wees iedere ochtend dankbaar er te zijn! Stel niets uit tot later. Plots wist ik het met zekerheid, natuurlijk gaan we met onze kinderen mijn tweelingbroer z'n gezinnetje bezoeken in Nieuw-Zeeland!!! De quality-time met ons viertjes, het weerzien, de pracht van de natuur, nieuwe ontmoetingen, gewoon samen zijn...onbetaalbaar. Bijgevoegd een toepasselijke songtekst van Marco Borsato, 'Als er nooit meer een morgen zou zijn'
