De hitte is ingetreden. De eerste tekenen waren vanmorgen al zichtbaar. In de ochtendzon vechten 2 straatmussen schijnbaar om wat eten, maar er is geen kruimel te zien. Het moet een ochtendlijke paringsdans zijn. Een vroege klant van supermarkt Mas! rolt zijn aankopen in zijn winkelwagen naar huis alsof er niets aan de hand is. Op kantoor staat de airco ongemeen hard, de anciens zijn voorbereid en trekken een jas aan. Bij valavond staat de meter nog steeds op 30. Met Stof begeef ik mij in de nacht. Processie nummer 23 trekt door de stad, maar het is niet als anders. Er heerst lente-achtige zenuwachtigheid. De straten lopen vol. En dat op een woensdagnacht. Kinderen lopen in de kroegen uren na bedtijd. Zelfs de hespen krijgen het warm van de plotse temperatuurswissel. En de hespen, die zijn wat gewoon. Reeds maanden gepekeld weerstaan ze dagelijks aan talrijke pakjes Marlboro. Maar dit maken ze niet vaak mee. Het exemplaar op de foto parelt van het zweet. De haak onderaan doet dienst als pluviometer en staat wellicht gevuld tot de rand met hespeigen zweet. We hadden net zin in jamón ibérico. In een moment van zwakte bestellen we patatas bravas met andalousesaus. Ze smaken lauw en kleverig. Foute keuze. We hadden op de hesp moeten vertrouwen. We zijn nog geen echte Sevillanen. Nog niet.
Vermits Don Juan Carlos vanavond te weinig beleefd heeft wegens werkverplichtingen, neemt El rey de Gante, Christophe, de blog even over. Blognormen zijn nu eenmaal streng, heel streng! Vanavond de flamenco-toer opgegaan, in een oude kolenfabriek nog wel. In "La Caboneria" leeft de spreuk: hoe later op de avond, hoe doller de sfeer! De concertruimte heeft wat weg van een verlepte parochiezaal, maar de ritmes die er klinken doen ieders flamenco-hart opfleuren. Gewapend met 'cervezas' en 'multiplas tapas' beleef je hier Sevilla op z'n best! En dat allemaal na het verorberen van 'churros con chocolate' (deegrollen die je moet droppen in een warme chocoladebrij) vroeger op de avond... een combinatie die kan tellen. Als de maag dat maar houdt!
De terugweg van de supermarkt is nooit een saaie gebeurtenis. Ik bots op een tweelingpousette, met 2 ukken van 3 maand in de lengte naar elkaar kijkend. De zowat 2 meter lange kinderwagen wordt voortgeduwd door een oudere dame die zelfs met de actuele stand van de wetenschap eerder grootmoeder dan moeder lijkt. Een kleine menigte heeft zich rond de bizarre kroost geschaard. De hele stamboom blijkt aanwezig. De kranige dame aan het stuur blijkt de bisabuela (!), de overgrootmoeder. Grootmoeder en mama staan er ook ergens bij, en iedereen geeft ongevraagd zijn mening over de familie. Wat een jeugdigheid. Hier moet Bertolli of een andere soort olijfolieboter de hand in hebben, als we de reclames mogen geloven. Wat verder in de calle Valladares, vlakbij mijn voordeur zijn naar gewoonte een tiental kinderen samengetroept om te voetballen. Ze helpen mij met de boodschappen, en profiteren van de open deur van het appartementsblok om naar het binnenplein te glippen en een kortstondige herrie te maken aan de grifo, de kraan op het private binnenpleintje, voor een snelle dorst en een ongewilde douche. Hier wordt nog op straat geleefd, zonder veel TV. Toch, het is live TV. Weer een reden om me hier thuis te voelen. Ik wijzig mijn plannen, ga terug de deur uit en gooi mij op een terras, omringd door tapas, cerveza en veel live TV. Salud!
Zondag 9.00. Kleine uk wakker en honger. Geen gas meer voor het vuur, en eletriek is er niet op deze koeieweiden. Met baby en melkfles in de hand ga ik op zoek naar een microgolf. Alle (2) standbars nog dicht. Ik probeer het winkeltje van de hoofdrekenende oma (zie bericht 11-05). Het winkeltje is dicht en ze staat onkruid te wieden. Ze nodigt mij uit in haar kleine 2-kamerhuisje met erg retro spaans interieur. Op de tafel staat een kooi. 'Un pajarito' zegt ze, een vogeltje. Dat is helemaal geen vogeltje, dat is een kleine kip. Het kuiken zit op een oude sok, waarop wat mais gestrooid is. Op de tafel met toile cirée ligt een hippe surfsleutelhanger van DaKine die licht contrasteert met de rest van het interieur. Een aftandse kom wordt bovengehaald en op het oude gasvuur geplaatst, de fles al baño Maria gekookt. Een teveel gepiercete surfer komt Antonia, zo heet ze, opeisen voor ontbijtinkopen. Melk te heet. In koud baño dan maar. Anna-Lucia drinkt ongestoord terwijl Antonia uitvoerig vertelt over ontvoeringen en kidnapping van kinderen in Spanje. Ik bedank haar met wat nutteloze aankopen in haar winkeltje. Later op de dag staat er een felle Poniente bries. Op een schaarse windloze grasplek ligt het boordevol jonge Spaanse chicas, die bruin bakken in schaarse bikini's, terwijl de venten gas geven op het water. Geen man die gevoelloos blijft bij zoveel lekkere kippetjes op zo'n kleine oppervlakte. Aangezien ik gelukkig getrouwd ben weersta ik echter moeiteloos aan deze berg oestrogeen. Later op weg naar huis eten we 'n bocadillo con pollo. Een broodje kip.
Anna-Lucia en Linie op bezoek. Anna-Lucia eerst wat de aandacht getrokken in de supermarkt, op straat aangeklampt worden door bejaarde vrouwen die haar willen aaien, wat naamverwarring weer met de provincie Andalucia, en dan spoorslags naar zee. Anna-Lucia kan nog niet lopen, maar heeft al helemaal de surfhouding te pakken. Hoog tijd om haar n wetsuit en miniboard te kopen. 's Avonds geraken we gelukkig nog aan een hap in de bar van Tarifa Smile, want in de buurt is er niet veel zaaks. Er is bijna geen volk, maar het is een beetje feest (weeral), want Linie wordt 30, en de zoon van Sylvain, de Franse barman wordt 13. 8 jaar wonen ze al in Tarifa, met zijn vieren. We keuvelen uitvoerig over het harde leven daar terwijl we uitkijken op de groene bergen die in de zee verdwijnen in de ondergaande zon. Als het donker wordt besluit Anna-Lucia zich achter de toog te gooien en mee te dansen met mr en mevr Sylvain. Snel naar 'huis' voor het fout loopt. Haar nieuwe bed in de camper vindt ze zo leuk dat ze helemaal dol draait van plezier, en dus uren wakker ligt en ons entertaint. Zalige nacht.
In het zo vreedzame en rustige Andalucia, waar gejaagdheid de mens vreemd is, lijk ik mijn natuurlijke biotoop gevonden te hebben. Echter, sinds enige dagen heb ik een onverwachte bron van stress ondekt die mij vroeger vreemd was. Sommige verkeerslichten voor voetgangers zijn immers voorzien van verkeerslichten met een schermpje waarop je een groen mannetje effectief ziet stappen, en waarmee hij subtiel het ritme aangeeft waarmee je behoort over te steken. Bovendien wordt boven het groene ettertje het aantal seconden aangegeven dat je nog hebt vooraleer de kolorieke Spaanse chauffeurs je al trompend de benen van onder het lijf maaien. Op de koop toe begint groene Kermit de laatste 5 seconden ook nog eens sneller te stappen. Er zijn grotere geheimen dan het feit dat ik gekend ben als iemand die zich niet al te gauw laat opjagen. De laatste dagen meen ik echter een zekere gejaagdheid in mezelf te bespeuren door deze op het eerste zicht futiele gebeurtenissen. Ik moet nog wat claxonweerstand trainen. Als je midden het zebrapad plots het rode vriendje van Kermit ziet verschijnen en het getromp zienderogen nadert, zoals ik vandaag meemaakte, is kalm en ongestoord doorslenteren de enige juiste handeling. Er was echter nog enige gezwindheid in mijn tred te bespeuren. 1 ding is duidelijk: ik heb nog een lange weg af te leggen eer ik het nirvana van de absolute onthaasting en kalmte zal bereiken.
Gelukkig verstaat mijn baas geen Nederlands, anders kon hij nu lezen dat ik op een doordeweekse dinsdag op stap ben gegaan bij nachte in Sevilla. Het zal morgen wringen zijn om de 'persianas' van mijn ogen weer open te krijgen. En dat terwijl ik om 9.00 in de ochtend examen Spaans heb. Dat ziet er goed uit. Maar hoe kan het anders. Stef was vandaag op bezoek in Sevilla. Oude klasmaat, getrouwd met een Sevillaanse, samen de stad onveilig gemaakt. We geraken in de bar Internacional. Bieren van over de hele wereld hebben ze hier. Aan de muur hangt een felle lichtkrant uit Melle. Delirium Tremens, elected as best beer in the world. In Sevilla kennen ze duidelijk hun plaats. Aan die gasten uit Melle kunnen ze nog een poepje ruiken. Golden Kenia, de exquise pils van brouwerij Huyghe heb ik hier nog niet gevonden. Gelukkig maar.
Is het toeval of word ik achtervolgd? Tussen de tapasbars en churrerías plots een beestenwinkel, met Beto y Enrique (Bert en Ernie). Alleen jammer dat René er niet bij is (Nee, niet Rene van Allo Allo, René is bij ons gekend als die groene Kermit). Wie dus op bezoek wil komen mét kinderen, ge ziet, Sevilla is een kindvriendelijke stad. Enrique, porqué tienes un plátano en la oreja? Qué dices, Beto, no te oigo, tengo un plátano en la oreja....
Dagje zonder wind in Tarifa dit weekend. Op zoek naar wat ontbijt slenter ik naar het winkeltje aan het strand waar een bejaarde vrouw aan de kassa alles met potlood en papier uitrekent. Om haar geheugen te trainen, zegt ze. Haar kassa staat er werkloos bij terwijl zij rekent. Op de terugweg sukkel ik als bij toeval de surfbar Tarifa Smile binnen. Germain, de Franse uitbater, is druk doende met niets, en Juan, een flamencozanger gooit zijn ochtendlijke stem vol alegría over het strand met volle overgave. We raken aan de praat, Germain en Juan zingen een duet, we filosoferen over de tradities en de emoties van flamenco en van het leven. Neefje Sander viert vandaag zijn communie in België. Ik bel hem en Juan zingt een flamenco voor hem over de telefoon. 3 uur later dwing ik mezelf de keet te verlaten. Het is 15u. Hoog tijd voor ontbijt.
Op 100m van mijn piso, vlak naast de Puente de Isabel II, ligt de Mercado de Triana, de markt van de wijk Triana. Heel volks en gezellig druk. De warmte zet aan tot gezond eten, dus ik beloof mezelf om fruit te kopen. De borsten van de groetenverkoopster inspireren mij om een meloen te kopen. Ik zal dus een groot exemplaar moeten kiezen (sorry, geen foto). Het wordt een watermeloen. Bij het aansnijden van de sappige vrucht realiseer ik mij dat fruit eten best lekker kan zijn. Dit smaakt naar meer (fruit). Weer een voornemen erbij.
De expo van 92 in Sevilla was niet de enige. De plaza de España hier op foto is een overblijfsel van de ibero-amerikaanse tentoonstelling van 1929. Het enorme plein met water rondom en bruggen ligt midden in het gigantische park Maria Luisa, midden in de stad. Nu is het een trekpleister voor jeugd en minder jonge jeugd die op straat keuvelt en bier drinkt. In het noorden noemen ze die hangjongeren. Hier doet iedereen het.
Naar gewoonte is het hier een ontbijt, maar ik neem ze toch ook graag 's avonds: churros con chocolate. Vettige krokante deegtriepen met een kop dikke chocolademelk. Even indoppen, choco en vet uit de churro zuigen en naar binnen werken. Een beetje zoals friet met mayo en stoverijsaus. Ze zijn hier ook vooral te koop in frietkotachtige koterijen, soms alleenstaand zoals deze kiosk, soms door een raampje van een cafeteria. Morgen op regime. Misschien.
Het was behoorlijk windstil en heet de laatste dagen. Een avondwandeling langs terrassen en luidruchtige kroegen is dan zalig. Ik kies voor een toer langs de Quadalquivir, met zicht op de Torre de Oro, de toren waar vroeger het goud bewaard werd dat binnengebracht werd via schepen op de Quadalquivir. Geen goud meer dezer dagen in de toren, maar na het werk langs deze plek kunnen kuieren bij een zwoele zomertemperatuur is voor mij wel goud waard. Welk weer is het nu in België?
Op weg naar het werk zie ik plots overal spaanse ruiters en vrouwen in kleurrijke klederdracht om me heen. De avond voordien al vastgezeten in een plotse processie. Het blijkt de Rocío. Eigenlijk religieus, maar vooral gewoon een bijkomende reden om eens gemeen te feesten. Er was nog maar net de Semana Santa en de Feria in april. El Rocío is een meerdaagse tocht naar het gelijknamige dorp, waar Maria vereerd wordt en iedereen vecht om haar beeld te mogen aanraken. Maar vooral wordt er veel gedronken en gefeest. Naar het schijnt. Volgend jaar mag ik daar dus niet ontbreken...
Op maandag opstaan om half 5. Linie vertrekt naar de luchthaven. Ik beloof wakker te blijven en de spullen te verhuizen van hotel naar piso. Zo gescheidt, echter na een korte ochtendsiesta van een uur of 2. Dan op weg naar Edificio Expo, een van de overgebleven gebouwen van de Expo 92, waar zich het kantoor bevindt, en waar het al behoorlijk drukker is dan vrijdag. De collega's zijn vol ongeloof over de piso, want een vaste stek vinden duurt normaal zowat een maand. 's ochtends vroeg om 10.30 is er steevast koffietijd, beneden in de cafetería. Gezellige zuiders ingerichte bar, waar sommigen gewoon een gans ontbijt bij de koffie nemen, zeker op maandag. Ik voel me plots thuis...
Zondagavond laat - nou ja, 22.00 - ontmoeten we Alfredo. Hij heeft een piso, een appartement te huur in zona Triana, net aan de overzijde van de Quadalquivir (rivier), met 2 slaapkamers, airco en een rooftop zwembad. Intussen zitten we op hotel gelogeerd. De piso blijkt perfect, en zonder verdere discussie krijgen we de sleutel in onze handen gestopt, en zijn emailadres. We moeten dan maar es mailen om de papieren en zo te regelen. Stom van verbazing over deze snelle meevaller gaan we een vettige merluza a la plancha eten in een fout restaurant, waar we zeker niet meer teruggaan, tenzij we het zouden vergeten.
... staan we op, maar zijn we nog niet wakker. Het leven down under is hard, de gezichten zijn reeds getekend door zon en wind. 2 koffies later zijn we klaar voor een gevecht met de wind.
's Morgens nog snel een huisje gaan bezoeken in Gines, op 8 km van de stad. De Hollander op de camping vraagt of we die haan niet willen meenemen. Ik antwoord dat we de piepende deur wel zullen meenemen, de haan is voor hem. Het huis is Gines ligt in een urbanización, een verkaveling zeg maar, maar dan heel dicht opeen gepakt. Het betreft een huis met jardines, tuinen, zo belooft de advertentie, in een andalusisch kader met sinaasappel- en citroenbomen, een zwembad,... Het blijkt een groot huis zonder airco, de tuin is 10m² groot en er staan 3 grassprieten, van de fruitbomen is geen spoor. Aan de overzijde van de straat bouwen ze een hele reeks nieuwe huizen. Of de eigenares geen lawaaihinder heeft? Nee, maar wel kilo's stof zodra ze de ruiten openzet. Wat vaak gebeurt in een huis zonder airco. Het zwembad blijkt in een vervallen club te liggen heel ver weg van het huis. Je moet maandelijks lidmaatschap betalen. Een droomhuis dus. Spoorsslags naar Tarifa dan maar. Voorbij Cádiz beginnen de prachtige stranden van Conil, Vejer, Caños,... Een groot natuurgebied dat uitstrekt tot Tarifa. Wel een trekgat van de wind. Een van de weinige streken waar nog geen bouwwoede heerst, o.m. door natuurbescherming en teveel wind. Er bevindt zich ook zowat het grootste windmolenpark van Europa. Kilometers lang rijd je door windmolens zover je kan kijken. De kustlijn van Tarifa zelf is 1 groot natuurgebied met weiden en prachtige stranden. In Tarifa gaan we zoals steeds surfen aan het strand van las Dunas, waar de weiden een officieuze campeerplaats zijn voor "hang loose' surfers. We hebben geluk, een herder verblijft dit weekend met zijn koebeesten op het strand. De beesten grazen rustig tussen surfer en camper. Het is wel uitkijken waar je je zet in het geurige gras. Er staat een stevige Levante wind van 6 beaufort. Een goeie start van het seizoen.
Op donderdagochtend nog een laatste keer de tortilla van de avond voordien teruggegeven aan moeder aarde, en dan op weg voor de 3de dag. Na de middag worden de verkeersborden bemoedigend, met kilometers onder de 500. Bij het naderen van de eindbestemming gaan we op zoek naar de enige camping in de stad, camping Sevilla, vlakbij de luchthaven. Na een uur zoeken in de buurt vertelt een taxichauffuer ons dat deze camping al lang niet meer bestaat. Op naar een camping dan buiten de stad, aan e andere kant van de stad. Daar is nog net plaats. Onderweg passeren we op een binnenweg een grote tarmac op priveterrein met plaats voor campers. Hoewel t 1 mei is geraken we daar binnen en krijgen we direct een permanente parkeerplaats voor al onze spullen. Voilà, da's ook al geregeld. De camping zelf heeft een groot zwembad, met groen water weliswaar, want ze baden openen pas in juni. Een Hollander naast ons komt subtiel vragen of hij wat olie aan onze camperdeur mag doen, om het gepiep te beperken. En s nachts, ja s nachts worden we plots gewekt door de campinghaan die het nodig vindt om vanaf 4u tot de voormiddag te kraaien. Dat wordt leuk voor mijn 1ste werkdag.
In spanje hebben we geluk. 'Peaje' is categorie 1, zoals un coche dus, een gewone auto. de wegen werken wat tegen, want veel wegenwerken, en de temperatuur stijgt zienderogen. Hieronder een foto waarvan ik me nog steeds afvraag wie 'em getrokken heeft... 's Avonds 2 uur op zoek geweest naar eten. blijkt dat alle wegrestaurants ook ten zuiden van madrid druk bezocht worden door alle locals als uitgangskot. En t is de vooravond van 1 mei, dus pokkedruk. We eindigen in een duistere cafetería, rokerig en vol, maar snel. We schrokken een groot stuk tortilla naar binnen en gaan buiten wat bij-ademen. 2 uur later rommelt de maag en zijn orale en anale problemen mijn deel. Good food here.
