Zondagavond laat - nou ja, 22.00 - ontmoeten we Alfredo. Hij heeft een piso, een appartement te huur in zona Triana, net aan de overzijde van de Quadalquivir (rivier), met 2 slaapkamers, airco en een rooftop zwembad. Intussen zitten we op hotel gelogeerd. De piso blijkt perfect, en zonder verdere discussie krijgen we de sleutel in onze handen gestopt, en zijn emailadres. We moeten dan maar es mailen om de papieren en zo te regelen. Stom van verbazing over deze snelle meevaller gaan we een vettige merluza a la plancha eten in een fout restaurant, waar we zeker niet meer teruggaan, tenzij we het zouden vergeten.
... staan we op, maar zijn we nog niet wakker. Het leven down under is hard, de gezichten zijn reeds getekend door zon en wind. 2 koffies later zijn we klaar voor een gevecht met de wind.
's Morgens nog snel een huisje gaan bezoeken in Gines, op 8 km van de stad. De Hollander op de camping vraagt of we die haan niet willen meenemen. Ik antwoord dat we de piepende deur wel zullen meenemen, de haan is voor hem. Het huis is Gines ligt in een urbanización, een verkaveling zeg maar, maar dan heel dicht opeen gepakt. Het betreft een huis met jardines, tuinen, zo belooft de advertentie, in een andalusisch kader met sinaasappel- en citroenbomen, een zwembad,... Het blijkt een groot huis zonder airco, de tuin is 10m² groot en er staan 3 grassprieten, van de fruitbomen is geen spoor. Aan de overzijde van de straat bouwen ze een hele reeks nieuwe huizen. Of de eigenares geen lawaaihinder heeft? Nee, maar wel kilo's stof zodra ze de ruiten openzet. Wat vaak gebeurt in een huis zonder airco. Het zwembad blijkt in een vervallen club te liggen heel ver weg van het huis. Je moet maandelijks lidmaatschap betalen. Een droomhuis dus. Spoorsslags naar Tarifa dan maar. Voorbij Cádiz beginnen de prachtige stranden van Conil, Vejer, Caños,... Een groot natuurgebied dat uitstrekt tot Tarifa. Wel een trekgat van de wind. Een van de weinige streken waar nog geen bouwwoede heerst, o.m. door natuurbescherming en teveel wind. Er bevindt zich ook zowat het grootste windmolenpark van Europa. Kilometers lang rijd je door windmolens zover je kan kijken. De kustlijn van Tarifa zelf is 1 groot natuurgebied met weiden en prachtige stranden. In Tarifa gaan we zoals steeds surfen aan het strand van las Dunas, waar de weiden een officieuze campeerplaats zijn voor "hang loose' surfers. We hebben geluk, een herder verblijft dit weekend met zijn koebeesten op het strand. De beesten grazen rustig tussen surfer en camper. Het is wel uitkijken waar je je zet in het geurige gras. Er staat een stevige Levante wind van 6 beaufort. Een goeie start van het seizoen.
Op donderdagochtend nog een laatste keer de tortilla van de avond voordien teruggegeven aan moeder aarde, en dan op weg voor de 3de dag. Na de middag worden de verkeersborden bemoedigend, met kilometers onder de 500. Bij het naderen van de eindbestemming gaan we op zoek naar de enige camping in de stad, camping Sevilla, vlakbij de luchthaven. Na een uur zoeken in de buurt vertelt een taxichauffuer ons dat deze camping al lang niet meer bestaat. Op naar een camping dan buiten de stad, aan e andere kant van de stad. Daar is nog net plaats. Onderweg passeren we op een binnenweg een grote tarmac op priveterrein met plaats voor campers. Hoewel t 1 mei is geraken we daar binnen en krijgen we direct een permanente parkeerplaats voor al onze spullen. Voilà, da's ook al geregeld. De camping zelf heeft een groot zwembad, met groen water weliswaar, want ze baden openen pas in juni. Een Hollander naast ons komt subtiel vragen of hij wat olie aan onze camperdeur mag doen, om het gepiep te beperken. En s nachts, ja s nachts worden we plots gewekt door de campinghaan die het nodig vindt om vanaf 4u tot de voormiddag te kraaien. Dat wordt leuk voor mijn 1ste werkdag.
In spanje hebben we geluk. 'Peaje' is categorie 1, zoals un coche dus, een gewone auto. de wegen werken wat tegen, want veel wegenwerken, en de temperatuur stijgt zienderogen. Hieronder een foto waarvan ik me nog steeds afvraag wie 'em getrokken heeft... 's Avonds 2 uur op zoek geweest naar eten. blijkt dat alle wegrestaurants ook ten zuiden van madrid druk bezocht worden door alle locals als uitgangskot. En t is de vooravond van 1 mei, dus pokkedruk. We eindigen in een duistere cafetería, rokerig en vol, maar snel. We schrokken een groot stuk tortilla naar binnen en gaan buiten wat bij-ademen. 2 uur later rommelt de maag en zijn orale en anale problemen mijn deel. Good food here.
Heel relaxt onderweg in Frankrijk. Péage is klasse 2, vrachtwagen zeg maar, of zowat het drievoud van categorie 1. We gebruiken dan ook aangepaste parkeerplaatsen, maar voelen ons klein tussen de zware vracht. Onderweg geen Franse wc's, maar wel zonder bril, wat me noopt tot rechtstaande grote boodschappen, die niet altijd goed gemikt zijn. Geen details.
Maandag was laatste werkdag in Gent. Nog behoorlijk druk, want zoals altijd wordt alles op de laatste knip geregeld. 's Middags taartbuffet gepland voor de collega's, vind maar es taart op een maandagmiddag als alle patissiers dicht zijn. 's Avonds gepland tegen 22U te vertrekken, uiteindelijk was t 02u wat een onverhoopt succes was. Irma, de huiskater, heel droef , maar trouw op post om ons uit te zwaaien, met linkerpoot. Ook een fotoke van de lichte vracht waarmee we vertrokken. Gelukkig een diesel...
, maar trouw op post om ons uit te zwaaien, met linkerpoot. Ook een fotoke van de lichte vracht waarmee we vertrokken. Gelukkig een diesel...
