Ben op de terugweg van Tarifa, na een surfdag 'de puta madre', een steengoeie dag zeg maar, met veel wind en lekkere golven. Ik heb haast want zometeen begint de voetbalmatch van de eeuw, toch voor de spanjaarden. In 88 jaar hebben ze hier niet meer gewonnen van de Italianen. De gretigheid is groot. Maar ook de twijfel. Het ongeloof dat het kan. Dit kan ik niet missen. Net nu loopt de temperatuur van de motor verdacht hoog op. Olie bijgieten. Dop zit vast, en bijna onbereikbaar. Ik haal mijn hele surfremorque leeg op zoek naar allerhande gereedschap en bezet 4 parkeerplaatsen met al mijn spullen. Gelukt. Als de bliksem weg hier. Net op tijd aan de kroeg, waar mijn collega's de match volgen. Ik mag niet binnen, want volzet. Eerste helft dan maar in een ongezellig cafetaria. Vanaf deel 2 mag ik binnen en gooi ik mij in de massa. Gedrapeerd in spaanse vlaggen volgen we de match. Spanje is gretig, maar scoort niet. De penalties ontladen de spanning en het land kan eindelijk weer ademen. Intussen zorgt de victorie al dagen voor 'chistes', flauwe grappen tussen Spanjaarden en Itialianen. Prachtig, deze zuiderse rivaliteit. Ik voel mij een spanjaard, en doe gretig mee met de chistes.
Het is zondag en ik ben op zoek naar een MTB. Ideaal om te fietsen in de gele zonnebloemvelden en bruine weiden met witte en zwarte paarden. Eén adres: de 'vroeg'markt van La Cartuja, een verlaten parkeerterrein aan de Expo 92 volgestouwd met alle koopwaar die je nodig hebt, toch volgens de verkopers. Een openlucht Carrefour zeg maar. Meloenen, moto's, grasmachienen, stoffen, antiek, auto's, kleren, sexvideo's aan 3 voor 5 euro, winkelkarren, hamers,... Geen fietsen te bespeuren. Bijgevolg koop ik 2 kerstomatenplantjes, 2 voor 1 euro. Wanneer ik later die dag opnieuw aan dit plein passeer lijkt een orkaan gepasseerd. Zowat half de koopwaar is achtergelaten, maar geen klant of verkoper meer te zien. Wel een leger oranje vuilnissers. Tijd voor een koffie in Faro de Triana. De barman vraagt of hij die marihuanaplantjes mag kopen. Ik weiger resoluut en breng ze naar mij patio, waar er eentje na een dag reeds verslenst geraakt wegens watergebrek. Ik reanimeer mijn halve kweektuin net op tijd, en bedenk dat sanseverias kweken toch iets makkelijker gaat. Bueno, over 3 maand maar ik kerstomaatsla, biologisch en van eigen kweek. Als alles goed gaat.
Vorige zondag verdwaald in de stad. Bij valavond - nou ja, nog steeds 35 graden - bots ik op de achterkant van de plaza de toros. Het steekspel is net aan de gang. De duurste plaatsen zijn die in de schaduw, de goedkoopste in de zon. Maar ik heb de beste plaats van allemaal. Aan de uitgang van poort 16, helemaal achteraan de plaza de toros, is de hoofdingang voor de torero's, die te paard de arena binnenrijden. Minutenlang trappelen de paarden in rondjes, nerveus voor het gevecht. Ik word vergezeld van een Amerikaans koppel dat uitvoerig commentaar geeft op de barbaarse gebruiken van dit steekspel. De poort naar de zandbak gaat open en onder luid gejuich stormt de torero naar binnen. Net voor de eerste steek gaat de poort weert dicht. Gelukkig maar, de rest hoef ik niet te zien. 's Avonds dwing ik mezelf tot een tapita de cola de torro, een bordje stierestaart. Hij ziet eruit als osso bucco. Niet mijn favoriete gerecht. Maar bon, een man die niet in het leger geweest is moet hier op zijn minst eens stierestaart gegeten hebben. Dus vanaf nu ben ik een echte man.
