Dagje zonder wind in Tarifa dit weekend. Op zoek naar wat ontbijt slenter ik naar het winkeltje aan het strand waar een bejaarde vrouw aan de kassa alles met potlood en papier uitrekent. Om haar geheugen te trainen, zegt ze. Haar kassa staat er werkloos bij terwijl zij rekent. Op de terugweg sukkel ik als bij toeval de surfbar Tarifa Smile binnen. Germain, de Franse uitbater, is druk doende met niets, en Juan, een flamencozanger gooit zijn ochtendlijke stem vol alegría over het strand met volle overgave. We raken aan de praat, Germain en Juan zingen een duet, we filosoferen over de tradities en de emoties van flamenco en van het leven. Neefje Sander viert vandaag zijn communie in België. Ik bel hem en Juan zingt een flamenco voor hem over de telefoon. 3 uur later dwing ik mezelf de keet te verlaten. Het is 15u. Hoog tijd voor ontbijt.
Op 100m van mijn piso, vlak naast de Puente de Isabel II, ligt de Mercado de Triana, de markt van de wijk Triana. Heel volks en gezellig druk. De warmte zet aan tot gezond eten, dus ik beloof mezelf om fruit te kopen. De borsten van de groetenverkoopster inspireren mij om een meloen te kopen. Ik zal dus een groot exemplaar moeten kiezen (sorry, geen foto). Het wordt een watermeloen. Bij het aansnijden van de sappige vrucht realiseer ik mij dat fruit eten best lekker kan zijn. Dit smaakt naar meer (fruit). Weer een voornemen erbij.
De expo van 92 in Sevilla was niet de enige. De plaza de España hier op foto is een overblijfsel van de ibero-amerikaanse tentoonstelling van 1929. Het enorme plein met water rondom en bruggen ligt midden in het gigantische park Maria Luisa, midden in de stad. Nu is het een trekpleister voor jeugd en minder jonge jeugd die op straat keuvelt en bier drinkt. In het noorden noemen ze die hangjongeren. Hier doet iedereen het.
Naar gewoonte is het hier een ontbijt, maar ik neem ze toch ook graag 's avonds: churros con chocolate. Vettige krokante deegtriepen met een kop dikke chocolademelk. Even indoppen, choco en vet uit de churro zuigen en naar binnen werken. Een beetje zoals friet met mayo en stoverijsaus. Ze zijn hier ook vooral te koop in frietkotachtige koterijen, soms alleenstaand zoals deze kiosk, soms door een raampje van een cafeteria. Morgen op regime. Misschien.
Het was behoorlijk windstil en heet de laatste dagen. Een avondwandeling langs terrassen en luidruchtige kroegen is dan zalig. Ik kies voor een toer langs de Quadalquivir, met zicht op de Torre de Oro, de toren waar vroeger het goud bewaard werd dat binnengebracht werd via schepen op de Quadalquivir. Geen goud meer dezer dagen in de toren, maar na het werk langs deze plek kunnen kuieren bij een zwoele zomertemperatuur is voor mij wel goud waard. Welk weer is het nu in België?
Op weg naar het werk zie ik plots overal spaanse ruiters en vrouwen in kleurrijke klederdracht om me heen. De avond voordien al vastgezeten in een plotse processie. Het blijkt de Rocío. Eigenlijk religieus, maar vooral gewoon een bijkomende reden om eens gemeen te feesten. Er was nog maar net de Semana Santa en de Feria in april. El Rocío is een meerdaagse tocht naar het gelijknamige dorp, waar Maria vereerd wordt en iedereen vecht om haar beeld te mogen aanraken. Maar vooral wordt er veel gedronken en gefeest. Naar het schijnt. Volgend jaar mag ik daar dus niet ontbreken...
Op maandag opstaan om half 5. Linie vertrekt naar de luchthaven. Ik beloof wakker te blijven en de spullen te verhuizen van hotel naar piso. Zo gescheidt, echter na een korte ochtendsiesta van een uur of 2. Dan op weg naar Edificio Expo, een van de overgebleven gebouwen van de Expo 92, waar zich het kantoor bevindt, en waar het al behoorlijk drukker is dan vrijdag. De collega's zijn vol ongeloof over de piso, want een vaste stek vinden duurt normaal zowat een maand. 's ochtends vroeg om 10.30 is er steevast koffietijd, beneden in de cafetería. Gezellige zuiders ingerichte bar, waar sommigen gewoon een gans ontbijt bij de koffie nemen, zeker op maandag. Ik voel me plots thuis...
