Zondag 9.00. Kleine uk wakker en honger. Geen gas meer voor het vuur, en eletriek is er niet op deze koeieweiden. Met baby en melkfles in de hand ga ik op zoek naar een microgolf. Alle (2) standbars nog dicht. Ik probeer het winkeltje van de hoofdrekenende oma (zie bericht 11-05). Het winkeltje is dicht en ze staat onkruid te wieden. Ze nodigt mij uit in haar kleine 2-kamerhuisje met erg retro spaans interieur. Op de tafel staat een kooi. 'Un pajarito' zegt ze, een vogeltje. Dat is helemaal geen vogeltje, dat is een kleine kip. Het kuiken zit op een oude sok, waarop wat mais gestrooid is. Op de tafel met toile cirée ligt een hippe surfsleutelhanger van DaKine die licht contrasteert met de rest van het interieur. Een aftandse kom wordt bovengehaald en op het oude gasvuur geplaatst, de fles al baño Maria gekookt. Een teveel gepiercete surfer komt Antonia, zo heet ze, opeisen voor ontbijtinkopen. Melk te heet. In koud baño dan maar. Anna-Lucia drinkt ongestoord terwijl Antonia uitvoerig vertelt over ontvoeringen en kidnapping van kinderen in Spanje. Ik bedank haar met wat nutteloze aankopen in haar winkeltje. Later op de dag staat er een felle Poniente bries. Op een schaarse windloze grasplek ligt het boordevol jonge Spaanse chicas, die bruin bakken in schaarse bikini's, terwijl de venten gas geven op het water. Geen man die gevoelloos blijft bij zoveel lekkere kippetjes op zo'n kleine oppervlakte. Aangezien ik gelukkig getrouwd ben weersta ik echter moeiteloos aan deze berg oestrogeen. Later op weg naar huis eten we 'n bocadillo con pollo. Een broodje kip.
Anna-Lucia en Linie op bezoek. Anna-Lucia eerst wat de aandacht getrokken in de supermarkt, op straat aangeklampt worden door bejaarde vrouwen die haar willen aaien, wat naamverwarring weer met de provincie Andalucia, en dan spoorslags naar zee. Anna-Lucia kan nog niet lopen, maar heeft al helemaal de surfhouding te pakken. Hoog tijd om haar n wetsuit en miniboard te kopen. 's Avonds geraken we gelukkig nog aan een hap in de bar van Tarifa Smile, want in de buurt is er niet veel zaaks. Er is bijna geen volk, maar het is een beetje feest (weeral), want Linie wordt 30, en de zoon van Sylvain, de Franse barman wordt 13. 8 jaar wonen ze al in Tarifa, met zijn vieren. We keuvelen uitvoerig over het harde leven daar terwijl we uitkijken op de groene bergen die in de zee verdwijnen in de ondergaande zon. Als het donker wordt besluit Anna-Lucia zich achter de toog te gooien en mee te dansen met mr en mevr Sylvain. Snel naar 'huis' voor het fout loopt. Haar nieuwe bed in de camper vindt ze zo leuk dat ze helemaal dol draait van plezier, en dus uren wakker ligt en ons entertaint. Zalige nacht.
In het zo vreedzame en rustige Andalucia, waar gejaagdheid de mens vreemd is, lijk ik mijn natuurlijke biotoop gevonden te hebben. Echter, sinds enige dagen heb ik een onverwachte bron van stress ondekt die mij vroeger vreemd was. Sommige verkeerslichten voor voetgangers zijn immers voorzien van verkeerslichten met een schermpje waarop je een groen mannetje effectief ziet stappen, en waarmee hij subtiel het ritme aangeeft waarmee je behoort over te steken. Bovendien wordt boven het groene ettertje het aantal seconden aangegeven dat je nog hebt vooraleer de kolorieke Spaanse chauffeurs je al trompend de benen van onder het lijf maaien. Op de koop toe begint groene Kermit de laatste 5 seconden ook nog eens sneller te stappen. Er zijn grotere geheimen dan het feit dat ik gekend ben als iemand die zich niet al te gauw laat opjagen. De laatste dagen meen ik echter een zekere gejaagdheid in mezelf te bespeuren door deze op het eerste zicht futiele gebeurtenissen. Ik moet nog wat claxonweerstand trainen. Als je midden het zebrapad plots het rode vriendje van Kermit ziet verschijnen en het getromp zienderogen nadert, zoals ik vandaag meemaakte, is kalm en ongestoord doorslenteren de enige juiste handeling. Er was echter nog enige gezwindheid in mijn tred te bespeuren. 1 ding is duidelijk: ik heb nog een lange weg af te leggen eer ik het nirvana van de absolute onthaasting en kalmte zal bereiken.
Gelukkig verstaat mijn baas geen Nederlands, anders kon hij nu lezen dat ik op een doordeweekse dinsdag op stap ben gegaan bij nachte in Sevilla. Het zal morgen wringen zijn om de 'persianas' van mijn ogen weer open te krijgen. En dat terwijl ik om 9.00 in de ochtend examen Spaans heb. Dat ziet er goed uit. Maar hoe kan het anders. Stef was vandaag op bezoek in Sevilla. Oude klasmaat, getrouwd met een Sevillaanse, samen de stad onveilig gemaakt. We geraken in de bar Internacional. Bieren van over de hele wereld hebben ze hier. Aan de muur hangt een felle lichtkrant uit Melle. Delirium Tremens, elected as best beer in the world. In Sevilla kennen ze duidelijk hun plaats. Aan die gasten uit Melle kunnen ze nog een poepje ruiken. Golden Kenia, de exquise pils van brouwerij Huyghe heb ik hier nog niet gevonden. Gelukkig maar.
Is het toeval of word ik achtervolgd? Tussen de tapasbars en churrerías plots een beestenwinkel, met Beto y Enrique (Bert en Ernie). Alleen jammer dat René er niet bij is (Nee, niet Rene van Allo Allo, René is bij ons gekend als die groene Kermit). Wie dus op bezoek wil komen mét kinderen, ge ziet, Sevilla is een kindvriendelijke stad. Enrique, porqué tienes un plátano en la oreja? Qué dices, Beto, no te oigo, tengo un plátano en la oreja....
