De middagzon doet denken aan de gloed van de warmelichtoven wanneer je de pizaa uithaalt en met je gezicht net te dicht boven de deuropening hangt. Ik breng het papier naar de contenedor de papel net voor de deur en het zweet breekt mij uit van de inspanning. Dit wordt noodzakelijk een trage dag. Kinderen springen in de Quadalquivir. Hele families hangen onder straatkranen en fonteinen. 'Miauw miauw. Chic chic'. Een vrouw roept mij na om de aandacht te trekken. Ik voel het steeds warmer worden. Ik zoek verkoeling in een duistere bar. Een ober klapt een flamencoritme. De salmorejo (soort gazpacho) smaakt ijskoud. Een etalage vol 'abanicos' kruist mijn pad. 'Handwaaiers' zijn hier een essentieel vrouwenaccesoire. Na lang wikken en wegen over de juiste kleur koop ik de mooiste als geschenk voor de nakende komst van mijn vrouwen. Nu ben ik het zeker. De zomer is begonnen.
Terwijl ik dagdroom over dit weekend en de uitgestrekte zonnebloemvelden rond Conil die uitlopen op verlaten stranden, probeer ik toch op het verkeer te letten, bij het betreden van een zebra. Niettemin, word ik net niet omver gereden. Een Seat Ibiza stopt gierend op verscheidene milimeters van mijn tenen. Als ik dit de volgende dag op werk vertel, doet een Italiaanse collega uitgebreid (zijn ze ooit bondig?) de officieuze verkeersregels in Milaan uit de doeken. Regel 1: een vrouw heeft nooit voorrang op een man aan een kruispunt. Regel 2: Als 2 sleeën met chauffeurs van hetzelfde geslacht mekaar kruisen, heeft de meest fancy slee voorrang. Regel 3: als er onenigheid is over wie de meest fancy slee heeft, wordt de mening gevraagd van de klanten in de meest nabijgelegen bar. Mijn verhaal lijkt plots onbenullig en ik verdwijn richting koffiemachien. Misschien moet ik es in Italië op stage gaan.
Ik heb ze gevonden. Het enige paar schoenen van maat 45 op het Spaanse vasteland. In een magazijn op een industrieterrein in Puerto Real, op 1 uur rijden van Sevilla, in een doos onderaan een stapel, achterin de 'winkel', in het mannenhoekje. Ik koop ze alle 2 (de schoenen). Anna-Lucia wil er natuurlijk ook en krijgt haar 1ste paar, maat 19. Ze zet haar eerste passen op de toog aan de kassa. Ze is door het dolle heen. Later aan kassa 4 in de supermarkt zit ze jolig op de transportband tussen de droge voeding en wordt ze net niet meegescand. Op de band stappen gaat nog niet. Nog even houden zo. Ik betaal met de VISA-kaart die ik later die dag zal verliezen en nooit meer terugvinden. Ach wat, ik heb nu toch 2 schoenen, daar geraak ik mee door het hele land. Zelfs tot in Conil de la Frontera. De dorpjes 'de la Frontera' liggen op de vroegere grens tussen het Moorse en het katholieke Spanje. Het strand van Conil oogt uitgestrekt en maagdelijk, op Anna-Lucia en tent na die gezamenlijk net niet wegwaaien. Geen hoogbouw in het dorp, zelfs geen huizen met zeezicht op 'den dijk'. De strandpad loopt als een brede grens tussen zand en steen. Het witte dorpje lijkt op een neutrale afstand van de waterlijn te blijven uit respect voor de schoonheid van het strand. Of is het uit angst voor de stormvloed? Wat een estethiek. Zelden zo'n mooie strandlijn gezien. Zelfs Anna-Lucia wordt er even stil van. Heel even maar.
