Weer in het Belgenland is even wennen! De temperaturen zijn we gewoon en zweten dus gewoon voort zoals we dat gewoon waren van de Spaanse zon. Binnenkomen in je eigen huis na 3 maanden is zoals een bungalowtje ontdekken dat je voor een weekend hebt gehuurd. Wat voelde dat vreemd allemaal maar snel kwam het gevoel opborrelen van echt thuis te zijn. De Oma en Poepoe hadden hun poetszin gespaard om ons kot kraaknet te schrobben en er was geen vuiltje overgebleven, zaaalig gewoon. Voor de kids was het Sinterklaas en begonnen al hun speelgoed tegelijkertijd uit te laden om er dan telkens 2 minuten mee te spelen. Wauw nen TV!!! Al de DVD's werden uitgestald op de grond en konden maar niet overeen komen welke nu eerst in de speler moest. Hun bed is om op te springen en ze zaten uren in bad te spettteren. In de Pat zijn schoen heeft een spin zijn intrek genomen en ik was verbaasd over mijn grote keuken. Tussen de was en de hopen correspondentie vinden we ons Belgisch leventje terug en genieten nog van de laatste dagen vakantie thuis. Binnenkort zal ik een aantal foto's selecteren van de 1850 exemplaren dat we trokken zodat jullie een glimps kunnen opvangen van waar we allemaal hebben uitgehangen!! Leest iemand deze blog nog eigenlijk? Doe ik nog wat voort of zou ik stoppen?
Hej bloggers, Wat is het lang geleden. Omdat we nu reeds 3 weken in Marokko toeren, hebben we niet veel gelegenheid gehad om te internetten. Nu zijn we in Fes en hebben ons in-een-te-warm-Cybercafe gezet, de kids vervelen zich te pletter maar moeten deze "marteling" maar even doorstaan. Marokko is ronduit prachtig! De mensen vriendelijk en gastvrij hoewel ze soms te veel interesse kunnen tonen, zeker als je hun shop, restaurant passeert. Max is een attractie, hij wordt opgepakt, gekust, zijn krollen betast. Verlegen zoals hij dan is kijkt hij ofwel boos terug, ofwel naar de grond en wil dan niet gedag zeggen, genant wel. Ondertussen is hij het al wat gewoon en steekt nu zijn tong uit. (mag alleen als de voorbijgangers het eerst doen) We hebben al bijna overal kunnen kamperen soms is het sanitair op het randje en als Eva dan wat bezorgd kijkt dan zeg ik dat het gewoon oud is. Gelukkig ziet ze net niet die ene kakkerlak die vanuit een hoek een veiliger plek opzoekt.
Wat een land: prachtige zichten, bergen in alle formaten, paleizen met mega-mozaiken, natuur, apen en dromedarissen, geiten en schapen ,zee en zon, zon, zon. Het wordt elke dag warmer hier 35 graden is zowat het gemiddelde, in de bergen wat frisser maar in de stad kan de hitte ons wat ophitsen zeker als we de weg kwijt zijn in de soek, met 2 drommels die zeggen dat hun buikje zaagt voor water. DE SOEK: wat een ervaring, de geuren en kleuren, het zorgvuldig opgestapelde goed, de venters die luidkeels roepen, achter elke hoek een winkeltje, de drukte, wat voelt dit vreemd en zo interessant!
Ik moet jullie laten want Eva en Max breken de boel hier af. Ons plan is nog Meknes, Chefchaouen, Tanger en terug naar Tarifa. We zullen de Oma s ontmoeten in Sevilla op 1 juli,we zullen samen een weekje doorbrengen. Ciao guys tot gauw!!
Hoewel we meermaals het sanitair als verboden terrein benadrukken, blijft de lok naar de sanitaire blok onweerstaanbaar. Hoe vaak we ze ook terecht wijzen, kunnen ze het niet laten om tussen de lavabo's te slalommem, heerlijk te gillen in het galmemde WC potten paleis.
Max is gevallen!! Oh wee de halve wereld is vergaan, tranen met tuiten zeker als hij naar zijn bebloede knie kijkt. Hij wil niet stappen en durft amper zijn been op de grond te zetten. Na een plakker, een dikke knuffel en een snoepje gaat het alweer beter. Toch stapt hij nog wat ongemakkelijk en als Patrick vraagt of zijn knie nog pijn doet zegt hij :" Neen, ik ben gewoon lastig!"
We bezoeken "Capo D' Espichel". stijle afgronden een woeste klif met vuurtoren en een schitterend uitzicht verderop een verlaten, griezelig pelgrimsoord met klooster en kerk een stevig windje We doen een "gemarkeerde" wandeling bovenop het klif op zoek aar afdrukken van Dino,s, vreemde jongens die Portu's, een schone pijl aan het begin maar dan is het raden naar de richting op elke splitsing die we tegen komen. Geen Dino voeten gevonden dus op het eerste zicht en besluiten te piknikken. Niet echt zoals in de Libelle maar met 2 pistolets, 2 kirikaasjes, 3 schellen salami en 3 bananen. Blijkt toch ruim voldoende. Pat wil perse die afdrukken vinden en verdwijnt regelmatig achter rotsen en struiken tot we hem horem roepen:yes gevonden. Niet echt goed te zien tenzij je graag in de afgrond duikt en besluiten van ver een foto te nemen: kids teleurgesteld: waar zijn die dinovoeten nu? Hier op de foto!
Het leven buiten went en doet onze kinderen ongelogelijk ETEN, durf bijna WRETEN zeggen: Geen gemor, geen gemaar alle hapjes gaan snel de mondjes binnen. Ik gooi hier bijna geen eten weg: al de potjes worden zorgvuldig opgepeuzeld, Eva vecht voor het laatste stukje komkommer, Max wil de laatste tomaat. Eigenlijk moet ik niet verwonderd zijn want hoe dat die twee hier rondkrossen is niet te onderschatten, ze hebben altijd wel iets interessant gezien,............ achter de hoek en rennen en rennen en staan dan even gehurkt met een stokje te keuteren in weet ik wat. Nu begrijp ik waarom dat ze thuis soms onze living afbreken, energie teveel moet uit gelaten worden, ........op tijd!!!!
Slapen ook al zoiets, onze patatten van 21u tot 9u, dan weer "Crocs" aan en buitenlaten die rakkers.
Tot de volgende want mijn euros vliegen hier de deur uit! Dag beste vrienden en bedankt voor jullie berichtjes! Inge en Co
Hier geen Belg te bespeuren, alleen gepensioneerde Nederlanders en Engelsen maar geen landgenoten. Soit, waar hebben we allemaal al gezeten ondertussen? Moet even goed nadenken want we zijn helemaal in een Portugees ritme ondergedompeld en we weten tegenwoordig amper de dag laat staan de juiste datum. Heerlijk is dat en het is lang geleden dat we zo relaxt waren. We zitten nu in de Algarve en citeer Eva:" Hoe kan dat nu? We zitten helemaal beneden en het is hier nog geen goei weer?" Neen inderdaad het blijft hier wisselvallig maar als de zon door de wolken piept dan is het lekker warm en zomers, maar hebben gisteren dus ook weer een sortbui moeten trotseren en zagen de voortent van onze onderbuur onderlopen. Bij ons alles onder controle onze voortent houdt goed stand: goei gerief! Onze vorige ontdekkingen situeren zich 50 km boven Lissabon (Ericeira), 50 km onder Lissabon (Aldeio Do Meco)en uiteindelijk hebben we ook in Lissabon gezeten.
Boven Lissabon verbleven we aan de kust in Ericeira, vanuit deze camping hebben we Sintra bezocht waar je wondermooie villa's kan vinden alsook een sprookjesachtig kasteel in geel en rood. We bezoeken het Paleis (Palacio Da Pena) en de kids zijn onder de indruk. Max vraagt voortdurend waarde koning is, het blijkt niet tot hem door te dringen dat deze al lang naar de eeuwige jachtvelden is verhuisd. Omdat hij blijft aandringen zeg ik hem dat hij misschien in de badkamer is, als de vorst zich ook niet in het bad bevindt, is hij misschien in de keuken een boke choco eten, enzovoort tot we weer buiten zijn. Eva zweeft door de vorstelijke kamers en is betoverd door de pracht en praal. In Ericeira zelf kan je een kleine haven ontdekken (SGS is hier niet te bespeuren) waar de boten met een kraan uit het water worden getrokken omwille van de rotsachtig kust, spectaculair om te zien, een tractor brengt de boot naar zijn "parkeerplek" waar de vis gesorteerd wordt op grootte. Ik vraag me af of er hier iemamd ooit de visquota controleert. De geur is indringend en ons Eva wordt er groen van dus we slenteren verder door de kleine steegjes. We zoeken de dag nadien een strand op dat tussen de rosten verscholen ligt, heerlijk uit de wind liggen we te zomeren. Eva ligt binnen de kortste keren in een natuurlijk peuterbad te dobberen dat vol algen drijft maar vindt dit geen enkel probleem en maakt er soep van. Max harkt miniputjes bij de vleet en waakt over mijn veiligheid als ik er tussen loop:" Let wel op voor die put daar, hoor mama"
Hoe zit dat met het neuze teute breut? De broodjes hier hebben 2 teuten die gretig door onze kinderen worden afgebeten, algauw worden de broodjes toepasselijk benoemd.
PS de foto's blijven we schuldig het lukt niet om ons toestel aan de computers te schakelen. Boa Dia
Hier zitten ze dan in Portugal. Nu al? Inderdaad de regen heeft ons uit Spanje verdreven, we werden stillaan doorweekt alsook onze kleren, voortent, handdoeken enz. Toch hebben we in Frankrijk kunnen genieten van heel mooi weer, de kids hebben op de eerste camping hun langverwachte waterspelletjes eindelijk kunnen botvieren! De emmertjes, pottekes en andere plastieken rommel werd uitgepakt en gevuld. Alles lag in het rond ook eentje op de weg. Toen de Britse buur de camping kwam opgereden reed die dwars over Eva's emmer en was in duizend stukken. Die kerel zei zelfs geen sorry en Eva vond het ongehoord.We hebben haar moeten tegenhouden. En dan plots verandert de tijd: er is tijd, tijd voor uitgebreid te knuffelen, tikkertje, kleine naaiklusjes, zomaar wat lopen in rondjes, gibberen met de pa, porto drinken van Anne (de fles is al op, dat heeft reuze gesmaakt, merci he) Dan naar de zee, een kampplaats onder de dennenbomen waar het heerlijk geurt.Op het goudgele strand worden putten gegraven, burchten gebouwd en moet ik zandkoekjes eten bij de vleet. We duiken (behalve de Pat) het zwembad in, Eva oefent haar zwembewegingen en Max plonst wat, de Pat staat te gillen van de spetters die te dicht in zijn buurt komen. Op weg naar Spanje heeft Eva het te warm en iedereen heeft het geweten, Max zit rustig te prutsen met zijn auto's, dino's en tut op zijn dekentje. Eva daarintegen is 1 brok energie en bestookt ons met vragen over Sinterklaas als we de grens met Spanje overrijden: Gaan we Sinterklaas zoeken? Bestaat die altijd al? Gaat die nooit dood? Blijft die dan alleen achter als wij er nt meer zijn? Waarom is die anders dan wij? Uiteindelijk vraagt Max waar zwarte piet is. We logeren op een mooie camping in Aranatz, vlak bij een natuurgebied. De omgeving is prachtig maar mistig: We toeren wat rond in de omgeving en bezoeken een middeleeuws dorpje en een klooster tussen de rotsen. Het klooster is verlaten maar kunnen toch gewoon binnenwandelen en moeten ons zelf een ticket kopen: 1 euro. We maken een wandeling in een oud eikenbos en komen plots uit het niets een loslopend paard tegen! Dat beest staat ons aan te kijken dan duikt er een oude man met sigaar op, het paard wacht duidelijk op hem, ze lopen samen verder: vreemd. We zingen een liedje onderweg om de kids wat te motiveren en om het tempo toch wat op te drijven: (melodie in een klein stationetje) Ik ben de auto en Max het caravannetje wij rijden samen door het oude eikenbos zie daar een paardje een man met een sigaartje akke akke tuut tuut weg zijn wij
