"ze vond soms dat het woord lunaticus, een onlogische term was om een krankzinnige te beschrijven, als krankzinnigheid al beschreven kon worden. Waarom zou iemand die onder invloed staat van de maan als onvoorspelbaar en krankzinnig gezien worden, terwijl er niets zo voorspelbaar is als de fasen van de maan; misschien werd zo iemand wel een lunaticus genoemd omdat de maan een denkbeeldige wereld schiep waarin men heen en weer schoot tussen licht en duisternis op een manier die aansloot bij het gekwelde bestaan van getourmenteerde zielen.
Zon op mijnen bol. Fijn lekker warm een beetje slapen gapen en dan plots zweten geplooid voorhoofd piepende oogjes zon op mijnen bol om nadien naar schaduw te kunnen verlangen
Zo is't nooit goe. Altijd is dat zo. Hebben we het een dan willen we het ander. Wat het ander dan precies is, kunnen we niet zeggen en benoemen. Hoe komt dat? Wat maakt het dat we zo zijn? Wat zit erachter? Heeft het nut? Is het een overlevingsinstinct om de aarde te kunnen blijven bewonen? Om zolang mogelijk hier te blijven? Is dat wat er op het programma staat? Verandering Dat alles altijd moet veranderen? En wist je dat wij daar eigenlijk niet tegen kunnen?
Lieve schat in de jungle: waar heb je de maaltijdcheques gelegd?
Niet dat deze vraag je onmiddellijk zal bezorgen maar toch waar heb je ze opgeborgen? Niet dat jij deze nuttigen kan waar jij nu bent want daar beschimmelen ze ter plekke, veranderen de-in-de-supermarkt-in-te wisselen-eet-bonnen in verfrommelde, nattige aan elkaar klevende nietsnutten. Niets nuttig in de jungle maaltijdcheques, niets nuttig want de jungle quick moet nog uitgevonden worden. Zouden jullie als echte "jungelaars" nu al trek hebben in een vettige ha(r)mburger met nepfrietjes in mayo gedopt? Loopt het water jullie in de mond of zijn jullie ziek en draait de wereld rond jullie maag? Misschien liggen jullie met 40 graden toch onder een dekentje te kermen van de krampen met onaangename dampen als gevolg? (kleine herinnering: krampen = buscopan!) Of misschien ook niet en eten jullie gewoon gestoomde brulaap met een sausje van bananenspijs? Wie weet het? Ik niet, ik hier in de wereld van straten in steen in de Van Putlei waar maaltijdcheques handig zijn.
Lei met put? zonder put van put van meneer Put
Lei van mij van hen in klei in steen te been
Lei van jou in de kou in de zon met de brom met de fiets in de put in de Van Putlei
We eten in de tuin. Max is wat opgekikkerd, net lag hij nog in zwijm op de zetel maar na wat pasta met zalm heeft hij een opflakkering. Hij vertelt dat hij later ook papa gaat worden: "Ja" zegt hij: "ik word papa van wel 50 kindjes, allemaal Maxskes en ook 50 Evaatjes" "Wel" zeg ik, "dan zal jij later heel veel werk hebben". Stel je voor 50 poepjes schoonvegen! "Nee, hoor " roept hij uit, "dan breng ik al die Maxskes naar jou en moet jij hun poep afvegen." Eva grinnikt een beetje en kijkt me wat verbaasd aan. Ik zie dat ze in haar hoofd een voorstelling maakt van 100 blote billen op een rij. Na een minuutje stilte komt dan eindelijk haar repliek:" veeg, veeg, bol af, veeg veeg bol af, veeg veeg bol af,....."
de tuin is stil. kids in bed paps op stap ik in de tuin stille tuin met enkel de bomen die ruisen in een zachte bries wat zonverdreven wolkjes in slierten boven mijn hoofd in geel en roze ik lig met mijn hoofd naar boven wat een aangenaam gezicht: de wolken drijven op de maat van mijn muziek verder wat een aangename avond, de warmte van de dag nog daar de rust de muziek rond mijn oren wat een aangename gedachte wat zal het morgen zijn?
De avond is donker hoewel er een rode gloed hangt rond de zwarte gedaantes van de bomen. Is het de weerkaatsing van het snelweglicht of is het wat achtergebleven "elentriek" van de eerste zwoele regen met bliksem van deze avond? Ons Eva kan de slaap niet vatten en komt naar beneden geslopen met in haar armen een reeks knuffels geklemd. "Wat is het hier gezellig, een kaarsje, dat muziekje hoor ik graag". Ze wil blijven en kruipt dicht bij me in de zetel.We kruipen samen onder een dekentje en praten wat. We sturen berichtjes naar papa en wachten vol spanning op zijn antwoord, we kunnen niet kiezen in de reeks "smilies" en als ze me vraagt hoe dat precies werkt, vertel ik over satelieten en signalen door de lucht en over hoe straf ik dat vind. Satelieten? Ja dat kent ze wel. Trouwens mams wist je dat deze poes snoesie heet. Neen dat wist ik niet, hoe komt ze aan die naam, vraag ik. Omdat poezen snoesharen hebben, dat begrijp je toch hé?
De lente zit in mijn tuin. dag lente, waar was je gebleven? dag lente wat was de lengte van je leegte lang was het leuk aan de andere kant van de wereldbol? heb je mijn vrienden gezien? heb je ze mijn groeten gedaan? Lente, vertel, wat heb je allemaal gezien? wat heb je zien bloeien en ontluiken? wat heb je zien groeien en ontspruiten? wat ben je welgekomen overal waar jij bent alles fris en groen alles naar wens en alles verleden verleden en vergeten die donkere dagen die koude wind die gure vragen door mijn brein bewind welkom lieve lente
Vrijdagavond, ik rijd naar huis en zing voluit mee met een fijn liedje. Thuis zing ik nog even door en Eva probeert al snel mee te zingen, ik zie ze nadenkend naar mijn mond gluren:" wat zingst ze nu precies"? Na het eten valt mijn euro dat ik nog niet naar ons nieuwe wasmachine ben gaan kijken. Het oude had de geest gegeven het is een lange strijd geweest, ik kon maar niet geloven dat die nu echt stuk en versleten was. Toch lekte het ding leeg en het bulderde het uit maar wou hem opgebruiken tot de laatste snik. Maar dan moest het gebeuren, gedaan met draaien, zwieren, pompen en piepen. Dus vervangen die handel, op 15 minuten kopen we een ander. In een lange rij witte blokken kies ik er eentje, laten we dezelfde nemen, of wacht eens die daar heeft mooie lampjes op een rij en deze een gemakkelijk handvat, of die daar in metalic grijs das fancy, of die met een wascapaciteit van 8 kg. Wil dat dan zeggen dat ik nu voortaan mijn was moet wegen??? Laat maar, geef me maar gewoon dezelfde die heeft het 11 jaar volgehouden, ik teken voor een volgend decenium.
We dansen nog even in de keuken op mijn liedje dat nog steeds is blijven hangen, eerst Eva dan met Max, die het dansje luidruchtig opeiste toen ik naar boven wou snellen.
Dan gaan we de trap op, de badkamer in, wauw wat blinkt die zijkant mooi, wauw wat glimt de voorkant en kijk: wat een mooie trommel, ik steek mijn hoofd erin en roep galmend dat hij welkom is en of hij flink gaat wassen voor ons. Eva ligt in een deuk van het lachen en wil ook iets zeggen tegen de trommel, het blijkt al snel een heel spannende gebeurtenis om je hoofd in die blinkende bunker te stoppen. Max doet het erg voorzichtig terwijl ik zijn hand moet vasthouden. "Welkom"
Dan vliegen we in de was die ondertussen een berg van jewelste is geworden, een himalaya aan stinkende broeken, verfrommelde truien, kousen te pas en te onpas, T-shirts in al soorten vormen en kleuren, maten en gewichten. Oké cowboys nu gaan we sorteren, bruin bij bruin, blauw op een hoop, zwart in de wasmand, en een hoopje gemengde kleurtjes, die Eva het leukste vindt. Wat een plezier! De spullen worden vijtig verwerkt. Ziezo dat hebben we flink gedaan en dan nu het "moment suprème" de eerste wasbeurt!! We zetten ons voor het raampje, daar gaat ie, was maar, was maar, was me maar schoon!
"Ik dacht dat dat niet mocht!". Max zweept met zijn voet het gevallen blauwe kussen in rondjes op de grond. "Dat dacht ik ook!"zeg ik met strenge ondertoon. Het blauwe kussen belandt met een zwier weer op de zetel! Het is maar moeilijk te begrijpen dat enkel de streepjes kussens uitleef-speel-kussens zijn en de anderen niet. Ik blijf volhouden, de aanhouder wint, meen ik te begrijpen.
Het is een gezellige kerst dit jaar: een mooie kerstboom, lichtjes die fonkelen, een nieuw cdeetje dat speelt, de energie volle drommels die op reis gaan achter de zetel in hun pyjama met ongewassen handjes en plakke-snottebellen op hun gezicht,... Winter (onze poes) heeft de geknutselde kerststal van Max aangeslagen als dutjes-plek, de WC-rol Maria Jozef en baby Jezus vermorzeld onder zijn dikke winterpels, het schijnt haar niet te hinderen, ze ronkt zelfs wat.
De kerstliedjes zijn in trek, Eva zingt: "Er is een kindeke geboren op aard, er is een kindeke geboren op aard, 't is er gekomen voor ons allemaal, 't is er gekomen voor ons allemaal." Waarop ze vervolledigd: behalve voor de pikkedieven, hé mama?" 'K weet het niet zeker, vast niet of toch misschien "especially for those?" Het blijft een open vraag, daar zal ik later eens over nadenken. Max wil ook zingen: "Jongens, meisjes aan de kant want hier komt de olifant, grote voeten, grote oren en een lange slurf vanvoren!"
We zouden ons dierentuin abonnement weer eens moeten vernieuwen,.............
Kids liggen erin. Eva roept me nog na, ik spits mijn oren: ze huilt!! Ik neem de trap met twee treden in 1 keer, probeer de treden zacht te raken en ben snel boven. Dikke tranen over haar bolle rode wangen. "Mama, ik ben zo bang van dat geluidje dat ik hoor!" "Eva, lieve schat dat zijn de belletjes lucht in het warme water die spelen en tikken tegen de chauffage, daar hoef je niet bang van te zijn!" "Oke, wil je het toch weg doen, mams?" "Ja hoor" Kraan is toe. Geluiden die ons kleine pruts niet kan plaatsen maken haar bang, ze is ermee geboren, als kleine baby konden haar bange oogjes zoeken in het rond als er onverklaarbare geluiden opdoken. Troost helpt altijd, nu ook, ze is rustig.
Max is guitig deze avond, we hebben een gesprek terwijl ik op het toilet en hij op zijn potje zit, we kijken mekaar recht aan. "Mama als ik groot ben",... Hij steekt zijn kleine hand in de lucht zo hoog hij rijken kan wat naar achteren gebogen zodat hij zijn evenwicht weer moet zoeken en gaat dan verder: "zo groot hé, dan ga ik met je trouwen" Ik vraag hem wat papa er zal van vinden. Dat is geregeld: hij mag zich verkleden en thuis blijven terwijl wij naar het feest gaan. Misschien mag hij ook komen maar Eva moet na het feest dan wel bij Oma gaan wonen!! Eva vangt een deel van het gesprek op, hoort haar naam en protesteert hevig, ik zeg dat we allemaal samen blijven, altijd!
Een verhaaltje bedaart de gemoederen: De kamerdeur ging open en mevrouw Helderder kwam binnen met een kop soep op een blad,......................
De kindjes liggen heerlijk te ronken, de paps trouwens ook, de gezellige warmte: mijn fijne thuis. Het was een heerlijke dag buiten terwijl de weergoeroes anders hadden gesproken. We spreken af met vrienden en rijden naar de rand van de Schelde. Het bruine water stroomt met een snelheid onder de veerboot door en probeer een glimps op te vangen van een levende vis om de geruchten te geloven dat het beter zou gaan met onze Belgische waterlopen. Niks te vis! Wel een mooi uitzicht op 3 windmolens die de wind proberen tevreden te houden en een uitgelaten Eva die in het kolkende water meisjes met rokjes schijnt te zien.We rijden de bolderkar de steiger op waar de herfst ons staat op te wachten. Waarom ben ik altijd triest als de herfst eraan komt? Eens die er is, ben ik altijd gegrepen door het oranje, geel, het bruine en het tikkeltje groen dat volhoudt. De bladeren zijn speelgoed voor onze voeten, een frisse wind houdt ons wakker, de andere lucht. Onze jonge hondjes worden uitgelaten en laat me meedrijven in hun spel. We aaien ezels en bekijken een wormpje op stap (bolle rug, platte rug, bolle rug,...), een glaasje bier, praten en luisteren, de kids hollen door het bos,.......... De tijd gaat, de schermer komt. Het is al donker als de veerboot weer de overkant bereikt, we zoenen ons fijn gezelschap gedag en gespen ons pagadders in hun autostoel. Op weg naar huis, sommige moe, andere tevreden, allemaal honger, honger van de buitenlucht.
Ik loop de trap af en hoor gestommel in de living. Omdat het nog te vroeg is voor mijn systeem, moet ik me concentreren om niet over mijn eigen voeten te duikelen en probeer ik te achterhalen waar mijn kleine monsters zijn. Gefrutsel, getik, achter de zetel. Wat is er aan de hand en waar zijn mijn al-veel-te-wakkere-kindertjes? Plots zie ik Eva naar onder duiken en gibberen wanneer ik dichterbij kom. Lekker naast elkaar, met hun bordje op hun schoot en de doos tussen hen in smullen ze met een lepeltje, weliswaar, een berg muizenstrontjes (hagelslag) naar binnen. Eva had dus weer een briljant idee deze morgen. Omdat ze me horen aankomen wordt het smultempo wat opgedreven waardoor er meer chocolade op de grond terechtkomt dan wat anders.
De doos hagelslag wordt naar de kast verbannen, de resten zorgvuldig opgezogen door mijn fantastische sweeperswiffer-ding (een soort mini stofzuiger zonder draad met roterende borsteltjes waarmee je heerlijk over de vloer kan zwieren zoals Queen in "I want to break free") Resultaat? Boterhammen met confituur en niks anders.
Dinsdagavond Patrick heeft de late en ben dus alleen met de kindjes. Het heeft me veel moeite gekost om hen in bed te stoppen en heb me moeten boos maken. Het was al een off-day vandaag wat maakt dat ik nu dus effe helemaal off ben.
Maar nu geniet ik van de plotse stilte die er is en hoor ik muziek in de verte, de klanken door de muren van muziek bij de buren. muziek muziek Geen muziek voor mij vandaag, ik doe alsof ik zen ben, ik luister en verder niets. Naar muziek, ben zen zen en off
Hoewel ik geen ambities heb, ben ik in de huid van een dichter gekropen en heb mijn creatie impulsief opgestuurd. Een wedstrijd winnen is haast omogelijk, wie weet welke andere genomineerde genieën hebben hun prachtstuk al reeds verzonden en is het verdict heimijk al gevallen. De ronde tafel heeft gezeten en het kleine gepeupel heeft geen schijn van kans!!! Toch is het spannend, stel u voor! Ik beeld me in hoe ik een telefoontje krijg. Wat zou ik blij en trots zijn. Mijn omgeving vol bewondering en zouden zeggen:" Ik wist niet dat je deze capaciteiten had" Zweef, zweef, zweef, STOP, even weer naar de aarde dalen, natuurlijk gaat dat niet op! Een stem gebiedt me:denk liever aan je was, plas, strijk en hopen ongeordende spullen die ik maar niet op hun plek krijg. MMM wat een ellende eigenlijk, een luxeprobleem, ik geef het toe maar wat een ellende al die rommel en stof ja stof nog zo'n lastig monster. Nu heb ik een reeks stofwolken opgezogen die van de living welbepaald, dit op muziek want anders voel je je te zielig op een woensdagavond 21u10 al stofwretend.
De eerste schoolmaand zit erop. Druk, druk, druk zodat de maand er weer bijna op zit zonder het maar al te goed te beseffen. Iedereen valt terug in de routine. Max wandelde de schoolpoort binnen alsof hij er nooit is weggegweest, geen traan, geen kik. Eva doet haar intrede in het eerste leerjaar en dat is toch wat aanpassen! De allereerste keer dat we samen aan de keukentafel aan het huiswerk zaten, wiebelde ze op en neer en zei doodserieus: "Huiswerk vind ik toch wel een beetje stom!". Andere eerstejaars zijn fier en blinken vol zelfvertrouwen "IK HEB HUISWERK DUS IK BEN GROOT!" Eva dus niet. Ons dochter is een dromer, het liefst speelt ze heel de dag met haar popjes en dwaalt ze door heuvels en velden op zoek naar de verloren prinses. Zoals ze op de fiets zit te zingen en haast vergeet haar bocht te nemen tot we haar tot orde roepen zegt ze: "Ah ja das juist nu effe eerst fietsen.
Weer in het Belgenland is even wennen! De temperaturen zijn we gewoon en zweten dus gewoon voort zoals we dat gewoon waren van de Spaanse zon. Binnenkomen in je eigen huis na 3 maanden is zoals een bungalowtje ontdekken dat je voor een weekend hebt gehuurd. Wat voelde dat vreemd allemaal maar snel kwam het gevoel opborrelen van echt thuis te zijn. De Oma en Poepoe hadden hun poetszin gespaard om ons kot kraaknet te schrobben en er was geen vuiltje overgebleven, zaaalig gewoon. Voor de kids was het Sinterklaas en begonnen al hun speelgoed tegelijkertijd uit te laden om er dan telkens 2 minuten mee te spelen. Wauw nen TV!!! Al de DVD's werden uitgestald op de grond en konden maar niet overeen komen welke nu eerst in de speler moest. Hun bed is om op te springen en ze zaten uren in bad te spettteren. In de Pat zijn schoen heeft een spin zijn intrek genomen en ik was verbaasd over mijn grote keuken. Tussen de was en de hopen correspondentie vinden we ons Belgisch leventje terug en genieten nog van de laatste dagen vakantie thuis. Binnenkort zal ik een aantal foto's selecteren van de 1850 exemplaren dat we trokken zodat jullie een glimps kunnen opvangen van waar we allemaal hebben uitgehangen!! Leest iemand deze blog nog eigenlijk? Doe ik nog wat voort of zou ik stoppen?
Hej bloggers, Wat is het lang geleden. Omdat we nu reeds 3 weken in Marokko toeren, hebben we niet veel gelegenheid gehad om te internetten. Nu zijn we in Fes en hebben ons in-een-te-warm-Cybercafe gezet, de kids vervelen zich te pletter maar moeten deze "marteling" maar even doorstaan. Marokko is ronduit prachtig! De mensen vriendelijk en gastvrij hoewel ze soms te veel interesse kunnen tonen, zeker als je hun shop, restaurant passeert. Max is een attractie, hij wordt opgepakt, gekust, zijn krollen betast. Verlegen zoals hij dan is kijkt hij ofwel boos terug, ofwel naar de grond en wil dan niet gedag zeggen, genant wel. Ondertussen is hij het al wat gewoon en steekt nu zijn tong uit. (mag alleen als de voorbijgangers het eerst doen) We hebben al bijna overal kunnen kamperen soms is het sanitair op het randje en als Eva dan wat bezorgd kijkt dan zeg ik dat het gewoon oud is. Gelukkig ziet ze net niet die ene kakkerlak die vanuit een hoek een veiliger plek opzoekt.
Wat een land: prachtige zichten, bergen in alle formaten, paleizen met mega-mozaiken, natuur, apen en dromedarissen, geiten en schapen ,zee en zon, zon, zon. Het wordt elke dag warmer hier 35 graden is zowat het gemiddelde, in de bergen wat frisser maar in de stad kan de hitte ons wat ophitsen zeker als we de weg kwijt zijn in de soek, met 2 drommels die zeggen dat hun buikje zaagt voor water. DE SOEK: wat een ervaring, de geuren en kleuren, het zorgvuldig opgestapelde goed, de venters die luidkeels roepen, achter elke hoek een winkeltje, de drukte, wat voelt dit vreemd en zo interessant!
Ik moet jullie laten want Eva en Max breken de boel hier af. Ons plan is nog Meknes, Chefchaouen, Tanger en terug naar Tarifa. We zullen de Oma s ontmoeten in Sevilla op 1 juli,we zullen samen een weekje doorbrengen. Ciao guys tot gauw!!
Hoewel we meermaals het sanitair als verboden terrein benadrukken, blijft de lok naar de sanitaire blok onweerstaanbaar. Hoe vaak we ze ook terecht wijzen, kunnen ze het niet laten om tussen de lavabo's te slalommem, heerlijk te gillen in het galmemde WC potten paleis.
Max is gevallen!! Oh wee de halve wereld is vergaan, tranen met tuiten zeker als hij naar zijn bebloede knie kijkt. Hij wil niet stappen en durft amper zijn been op de grond te zetten. Na een plakker, een dikke knuffel en een snoepje gaat het alweer beter. Toch stapt hij nog wat ongemakkelijk en als Patrick vraagt of zijn knie nog pijn doet zegt hij :" Neen, ik ben gewoon lastig!"
