Vrijdagavond, ik rijd naar huis en zing voluit mee met een fijn liedje. Thuis zing ik nog even door en Eva probeert al snel mee te zingen, ik zie ze nadenkend naar mijn mond gluren:" wat zingst ze nu precies"? Na het eten valt mijn euro dat ik nog niet naar ons nieuwe wasmachine ben gaan kijken. Het oude had de geest gegeven het is een lange strijd geweest, ik kon maar niet geloven dat die nu echt stuk en versleten was. Toch lekte het ding leeg en het bulderde het uit maar wou hem opgebruiken tot de laatste snik. Maar dan moest het gebeuren, gedaan met draaien, zwieren, pompen en piepen. Dus vervangen die handel, op 15 minuten kopen we een ander. In een lange rij witte blokken kies ik er eentje, laten we dezelfde nemen, of wacht eens die daar heeft mooie lampjes op een rij en deze een gemakkelijk handvat, of die daar in metalic grijs das fancy, of die met een wascapaciteit van 8 kg. Wil dat dan zeggen dat ik nu voortaan mijn was moet wegen??? Laat maar, geef me maar gewoon dezelfde die heeft het 11 jaar volgehouden, ik teken voor een volgend decenium.
We dansen nog even in de keuken op mijn liedje dat nog steeds is blijven hangen, eerst Eva dan met Max, die het dansje luidruchtig opeiste toen ik naar boven wou snellen.
Dan gaan we de trap op, de badkamer in, wauw wat blinkt die zijkant mooi, wauw wat glimt de voorkant en kijk: wat een mooie trommel, ik steek mijn hoofd erin en roep galmend dat hij welkom is en of hij flink gaat wassen voor ons. Eva ligt in een deuk van het lachen en wil ook iets zeggen tegen de trommel, het blijkt al snel een heel spannende gebeurtenis om je hoofd in die blinkende bunker te stoppen. Max doet het erg voorzichtig terwijl ik zijn hand moet vasthouden. "Welkom"
Dan vliegen we in de was die ondertussen een berg van jewelste is geworden, een himalaya aan stinkende broeken, verfrommelde truien, kousen te pas en te onpas, T-shirts in al soorten vormen en kleuren, maten en gewichten. Oké cowboys nu gaan we sorteren, bruin bij bruin, blauw op een hoop, zwart in de wasmand, en een hoopje gemengde kleurtjes, die Eva het leukste vindt. Wat een plezier! De spullen worden vijtig verwerkt. Ziezo dat hebben we flink gedaan en dan nu het "moment suprème" de eerste wasbeurt!! We zetten ons voor het raampje, daar gaat ie, was maar, was maar, was me maar schoon!
"Ik dacht dat dat niet mocht!". Max zweept met zijn voet het gevallen blauwe kussen in rondjes op de grond. "Dat dacht ik ook!"zeg ik met strenge ondertoon. Het blauwe kussen belandt met een zwier weer op de zetel! Het is maar moeilijk te begrijpen dat enkel de streepjes kussens uitleef-speel-kussens zijn en de anderen niet. Ik blijf volhouden, de aanhouder wint, meen ik te begrijpen.
Het is een gezellige kerst dit jaar: een mooie kerstboom, lichtjes die fonkelen, een nieuw cdeetje dat speelt, de energie volle drommels die op reis gaan achter de zetel in hun pyjama met ongewassen handjes en plakke-snottebellen op hun gezicht,... Winter (onze poes) heeft de geknutselde kerststal van Max aangeslagen als dutjes-plek, de WC-rol Maria Jozef en baby Jezus vermorzeld onder zijn dikke winterpels, het schijnt haar niet te hinderen, ze ronkt zelfs wat.
De kerstliedjes zijn in trek, Eva zingt: "Er is een kindeke geboren op aard, er is een kindeke geboren op aard, 't is er gekomen voor ons allemaal, 't is er gekomen voor ons allemaal." Waarop ze vervolledigd: behalve voor de pikkedieven, hé mama?" 'K weet het niet zeker, vast niet of toch misschien "especially for those?" Het blijft een open vraag, daar zal ik later eens over nadenken. Max wil ook zingen: "Jongens, meisjes aan de kant want hier komt de olifant, grote voeten, grote oren en een lange slurf vanvoren!"
We zouden ons dierentuin abonnement weer eens moeten vernieuwen,.............
Kids liggen erin. Eva roept me nog na, ik spits mijn oren: ze huilt!! Ik neem de trap met twee treden in 1 keer, probeer de treden zacht te raken en ben snel boven. Dikke tranen over haar bolle rode wangen. "Mama, ik ben zo bang van dat geluidje dat ik hoor!" "Eva, lieve schat dat zijn de belletjes lucht in het warme water die spelen en tikken tegen de chauffage, daar hoef je niet bang van te zijn!" "Oke, wil je het toch weg doen, mams?" "Ja hoor" Kraan is toe. Geluiden die ons kleine pruts niet kan plaatsen maken haar bang, ze is ermee geboren, als kleine baby konden haar bange oogjes zoeken in het rond als er onverklaarbare geluiden opdoken. Troost helpt altijd, nu ook, ze is rustig.
Max is guitig deze avond, we hebben een gesprek terwijl ik op het toilet en hij op zijn potje zit, we kijken mekaar recht aan. "Mama als ik groot ben",... Hij steekt zijn kleine hand in de lucht zo hoog hij rijken kan wat naar achteren gebogen zodat hij zijn evenwicht weer moet zoeken en gaat dan verder: "zo groot hé, dan ga ik met je trouwen" Ik vraag hem wat papa er zal van vinden. Dat is geregeld: hij mag zich verkleden en thuis blijven terwijl wij naar het feest gaan. Misschien mag hij ook komen maar Eva moet na het feest dan wel bij Oma gaan wonen!! Eva vangt een deel van het gesprek op, hoort haar naam en protesteert hevig, ik zeg dat we allemaal samen blijven, altijd!
Een verhaaltje bedaart de gemoederen: De kamerdeur ging open en mevrouw Helderder kwam binnen met een kop soep op een blad,......................
De kindjes liggen heerlijk te ronken, de paps trouwens ook, de gezellige warmte: mijn fijne thuis. Het was een heerlijke dag buiten terwijl de weergoeroes anders hadden gesproken. We spreken af met vrienden en rijden naar de rand van de Schelde. Het bruine water stroomt met een snelheid onder de veerboot door en probeer een glimps op te vangen van een levende vis om de geruchten te geloven dat het beter zou gaan met onze Belgische waterlopen. Niks te vis! Wel een mooi uitzicht op 3 windmolens die de wind proberen tevreden te houden en een uitgelaten Eva die in het kolkende water meisjes met rokjes schijnt te zien.We rijden de bolderkar de steiger op waar de herfst ons staat op te wachten. Waarom ben ik altijd triest als de herfst eraan komt? Eens die er is, ben ik altijd gegrepen door het oranje, geel, het bruine en het tikkeltje groen dat volhoudt. De bladeren zijn speelgoed voor onze voeten, een frisse wind houdt ons wakker, de andere lucht. Onze jonge hondjes worden uitgelaten en laat me meedrijven in hun spel. We aaien ezels en bekijken een wormpje op stap (bolle rug, platte rug, bolle rug,...), een glaasje bier, praten en luisteren, de kids hollen door het bos,.......... De tijd gaat, de schermer komt. Het is al donker als de veerboot weer de overkant bereikt, we zoenen ons fijn gezelschap gedag en gespen ons pagadders in hun autostoel. Op weg naar huis, sommige moe, andere tevreden, allemaal honger, honger van de buitenlucht.
Ik loop de trap af en hoor gestommel in de living. Omdat het nog te vroeg is voor mijn systeem, moet ik me concentreren om niet over mijn eigen voeten te duikelen en probeer ik te achterhalen waar mijn kleine monsters zijn. Gefrutsel, getik, achter de zetel. Wat is er aan de hand en waar zijn mijn al-veel-te-wakkere-kindertjes? Plots zie ik Eva naar onder duiken en gibberen wanneer ik dichterbij kom. Lekker naast elkaar, met hun bordje op hun schoot en de doos tussen hen in smullen ze met een lepeltje, weliswaar, een berg muizenstrontjes (hagelslag) naar binnen. Eva had dus weer een briljant idee deze morgen. Omdat ze me horen aankomen wordt het smultempo wat opgedreven waardoor er meer chocolade op de grond terechtkomt dan wat anders.
De doos hagelslag wordt naar de kast verbannen, de resten zorgvuldig opgezogen door mijn fantastische sweeperswiffer-ding (een soort mini stofzuiger zonder draad met roterende borsteltjes waarmee je heerlijk over de vloer kan zwieren zoals Queen in "I want to break free") Resultaat? Boterhammen met confituur en niks anders.
Dinsdagavond Patrick heeft de late en ben dus alleen met de kindjes. Het heeft me veel moeite gekost om hen in bed te stoppen en heb me moeten boos maken. Het was al een off-day vandaag wat maakt dat ik nu dus effe helemaal off ben.
Maar nu geniet ik van de plotse stilte die er is en hoor ik muziek in de verte, de klanken door de muren van muziek bij de buren. muziek muziek Geen muziek voor mij vandaag, ik doe alsof ik zen ben, ik luister en verder niets. Naar muziek, ben zen zen en off
Hoewel ik geen ambities heb, ben ik in de huid van een dichter gekropen en heb mijn creatie impulsief opgestuurd. Een wedstrijd winnen is haast omogelijk, wie weet welke andere genomineerde genieën hebben hun prachtstuk al reeds verzonden en is het verdict heimijk al gevallen. De ronde tafel heeft gezeten en het kleine gepeupel heeft geen schijn van kans!!! Toch is het spannend, stel u voor! Ik beeld me in hoe ik een telefoontje krijg. Wat zou ik blij en trots zijn. Mijn omgeving vol bewondering en zouden zeggen:" Ik wist niet dat je deze capaciteiten had" Zweef, zweef, zweef, STOP, even weer naar de aarde dalen, natuurlijk gaat dat niet op! Een stem gebiedt me:denk liever aan je was, plas, strijk en hopen ongeordende spullen die ik maar niet op hun plek krijg. MMM wat een ellende eigenlijk, een luxeprobleem, ik geef het toe maar wat een ellende al die rommel en stof ja stof nog zo'n lastig monster. Nu heb ik een reeks stofwolken opgezogen die van de living welbepaald, dit op muziek want anders voel je je te zielig op een woensdagavond 21u10 al stofwretend.
De eerste schoolmaand zit erop. Druk, druk, druk zodat de maand er weer bijna op zit zonder het maar al te goed te beseffen. Iedereen valt terug in de routine. Max wandelde de schoolpoort binnen alsof hij er nooit is weggegweest, geen traan, geen kik. Eva doet haar intrede in het eerste leerjaar en dat is toch wat aanpassen! De allereerste keer dat we samen aan de keukentafel aan het huiswerk zaten, wiebelde ze op en neer en zei doodserieus: "Huiswerk vind ik toch wel een beetje stom!". Andere eerstejaars zijn fier en blinken vol zelfvertrouwen "IK HEB HUISWERK DUS IK BEN GROOT!" Eva dus niet. Ons dochter is een dromer, het liefst speelt ze heel de dag met haar popjes en dwaalt ze door heuvels en velden op zoek naar de verloren prinses. Zoals ze op de fiets zit te zingen en haast vergeet haar bocht te nemen tot we haar tot orde roepen zegt ze: "Ah ja das juist nu effe eerst fietsen.
Weer in het Belgenland is even wennen! De temperaturen zijn we gewoon en zweten dus gewoon voort zoals we dat gewoon waren van de Spaanse zon. Binnenkomen in je eigen huis na 3 maanden is zoals een bungalowtje ontdekken dat je voor een weekend hebt gehuurd. Wat voelde dat vreemd allemaal maar snel kwam het gevoel opborrelen van echt thuis te zijn. De Oma en Poepoe hadden hun poetszin gespaard om ons kot kraaknet te schrobben en er was geen vuiltje overgebleven, zaaalig gewoon. Voor de kids was het Sinterklaas en begonnen al hun speelgoed tegelijkertijd uit te laden om er dan telkens 2 minuten mee te spelen. Wauw nen TV!!! Al de DVD's werden uitgestald op de grond en konden maar niet overeen komen welke nu eerst in de speler moest. Hun bed is om op te springen en ze zaten uren in bad te spettteren. In de Pat zijn schoen heeft een spin zijn intrek genomen en ik was verbaasd over mijn grote keuken. Tussen de was en de hopen correspondentie vinden we ons Belgisch leventje terug en genieten nog van de laatste dagen vakantie thuis. Binnenkort zal ik een aantal foto's selecteren van de 1850 exemplaren dat we trokken zodat jullie een glimps kunnen opvangen van waar we allemaal hebben uitgehangen!! Leest iemand deze blog nog eigenlijk? Doe ik nog wat voort of zou ik stoppen?
Hej bloggers, Wat is het lang geleden. Omdat we nu reeds 3 weken in Marokko toeren, hebben we niet veel gelegenheid gehad om te internetten. Nu zijn we in Fes en hebben ons in-een-te-warm-Cybercafe gezet, de kids vervelen zich te pletter maar moeten deze "marteling" maar even doorstaan. Marokko is ronduit prachtig! De mensen vriendelijk en gastvrij hoewel ze soms te veel interesse kunnen tonen, zeker als je hun shop, restaurant passeert. Max is een attractie, hij wordt opgepakt, gekust, zijn krollen betast. Verlegen zoals hij dan is kijkt hij ofwel boos terug, ofwel naar de grond en wil dan niet gedag zeggen, genant wel. Ondertussen is hij het al wat gewoon en steekt nu zijn tong uit. (mag alleen als de voorbijgangers het eerst doen) We hebben al bijna overal kunnen kamperen soms is het sanitair op het randje en als Eva dan wat bezorgd kijkt dan zeg ik dat het gewoon oud is. Gelukkig ziet ze net niet die ene kakkerlak die vanuit een hoek een veiliger plek opzoekt.
Wat een land: prachtige zichten, bergen in alle formaten, paleizen met mega-mozaiken, natuur, apen en dromedarissen, geiten en schapen ,zee en zon, zon, zon. Het wordt elke dag warmer hier 35 graden is zowat het gemiddelde, in de bergen wat frisser maar in de stad kan de hitte ons wat ophitsen zeker als we de weg kwijt zijn in de soek, met 2 drommels die zeggen dat hun buikje zaagt voor water. DE SOEK: wat een ervaring, de geuren en kleuren, het zorgvuldig opgestapelde goed, de venters die luidkeels roepen, achter elke hoek een winkeltje, de drukte, wat voelt dit vreemd en zo interessant!
Ik moet jullie laten want Eva en Max breken de boel hier af. Ons plan is nog Meknes, Chefchaouen, Tanger en terug naar Tarifa. We zullen de Oma s ontmoeten in Sevilla op 1 juli,we zullen samen een weekje doorbrengen. Ciao guys tot gauw!!
Hoewel we meermaals het sanitair als verboden terrein benadrukken, blijft de lok naar de sanitaire blok onweerstaanbaar. Hoe vaak we ze ook terecht wijzen, kunnen ze het niet laten om tussen de lavabo's te slalommem, heerlijk te gillen in het galmemde WC potten paleis.
Max is gevallen!! Oh wee de halve wereld is vergaan, tranen met tuiten zeker als hij naar zijn bebloede knie kijkt. Hij wil niet stappen en durft amper zijn been op de grond te zetten. Na een plakker, een dikke knuffel en een snoepje gaat het alweer beter. Toch stapt hij nog wat ongemakkelijk en als Patrick vraagt of zijn knie nog pijn doet zegt hij :" Neen, ik ben gewoon lastig!"
We bezoeken "Capo D' Espichel". stijle afgronden een woeste klif met vuurtoren en een schitterend uitzicht verderop een verlaten, griezelig pelgrimsoord met klooster en kerk een stevig windje We doen een "gemarkeerde" wandeling bovenop het klif op zoek aar afdrukken van Dino,s, vreemde jongens die Portu's, een schone pijl aan het begin maar dan is het raden naar de richting op elke splitsing die we tegen komen. Geen Dino voeten gevonden dus op het eerste zicht en besluiten te piknikken. Niet echt zoals in de Libelle maar met 2 pistolets, 2 kirikaasjes, 3 schellen salami en 3 bananen. Blijkt toch ruim voldoende. Pat wil perse die afdrukken vinden en verdwijnt regelmatig achter rotsen en struiken tot we hem horem roepen:yes gevonden. Niet echt goed te zien tenzij je graag in de afgrond duikt en besluiten van ver een foto te nemen: kids teleurgesteld: waar zijn die dinovoeten nu? Hier op de foto!
Het leven buiten went en doet onze kinderen ongelogelijk ETEN, durf bijna WRETEN zeggen: Geen gemor, geen gemaar alle hapjes gaan snel de mondjes binnen. Ik gooi hier bijna geen eten weg: al de potjes worden zorgvuldig opgepeuzeld, Eva vecht voor het laatste stukje komkommer, Max wil de laatste tomaat. Eigenlijk moet ik niet verwonderd zijn want hoe dat die twee hier rondkrossen is niet te onderschatten, ze hebben altijd wel iets interessant gezien,............ achter de hoek en rennen en rennen en staan dan even gehurkt met een stokje te keuteren in weet ik wat. Nu begrijp ik waarom dat ze thuis soms onze living afbreken, energie teveel moet uit gelaten worden, ........op tijd!!!!
Slapen ook al zoiets, onze patatten van 21u tot 9u, dan weer "Crocs" aan en buitenlaten die rakkers.
Tot de volgende want mijn euros vliegen hier de deur uit! Dag beste vrienden en bedankt voor jullie berichtjes! Inge en Co
Hier geen Belg te bespeuren, alleen gepensioneerde Nederlanders en Engelsen maar geen landgenoten. Soit, waar hebben we allemaal al gezeten ondertussen? Moet even goed nadenken want we zijn helemaal in een Portugees ritme ondergedompeld en we weten tegenwoordig amper de dag laat staan de juiste datum. Heerlijk is dat en het is lang geleden dat we zo relaxt waren. We zitten nu in de Algarve en citeer Eva:" Hoe kan dat nu? We zitten helemaal beneden en het is hier nog geen goei weer?" Neen inderdaad het blijft hier wisselvallig maar als de zon door de wolken piept dan is het lekker warm en zomers, maar hebben gisteren dus ook weer een sortbui moeten trotseren en zagen de voortent van onze onderbuur onderlopen. Bij ons alles onder controle onze voortent houdt goed stand: goei gerief! Onze vorige ontdekkingen situeren zich 50 km boven Lissabon (Ericeira), 50 km onder Lissabon (Aldeio Do Meco)en uiteindelijk hebben we ook in Lissabon gezeten.
Boven Lissabon verbleven we aan de kust in Ericeira, vanuit deze camping hebben we Sintra bezocht waar je wondermooie villa's kan vinden alsook een sprookjesachtig kasteel in geel en rood. We bezoeken het Paleis (Palacio Da Pena) en de kids zijn onder de indruk. Max vraagt voortdurend waarde koning is, het blijkt niet tot hem door te dringen dat deze al lang naar de eeuwige jachtvelden is verhuisd. Omdat hij blijft aandringen zeg ik hem dat hij misschien in de badkamer is, als de vorst zich ook niet in het bad bevindt, is hij misschien in de keuken een boke choco eten, enzovoort tot we weer buiten zijn. Eva zweeft door de vorstelijke kamers en is betoverd door de pracht en praal. In Ericeira zelf kan je een kleine haven ontdekken (SGS is hier niet te bespeuren) waar de boten met een kraan uit het water worden getrokken omwille van de rotsachtig kust, spectaculair om te zien, een tractor brengt de boot naar zijn "parkeerplek" waar de vis gesorteerd wordt op grootte. Ik vraag me af of er hier iemamd ooit de visquota controleert. De geur is indringend en ons Eva wordt er groen van dus we slenteren verder door de kleine steegjes. We zoeken de dag nadien een strand op dat tussen de rosten verscholen ligt, heerlijk uit de wind liggen we te zomeren. Eva ligt binnen de kortste keren in een natuurlijk peuterbad te dobberen dat vol algen drijft maar vindt dit geen enkel probleem en maakt er soep van. Max harkt miniputjes bij de vleet en waakt over mijn veiligheid als ik er tussen loop:" Let wel op voor die put daar, hoor mama"
Hoe zit dat met het neuze teute breut? De broodjes hier hebben 2 teuten die gretig door onze kinderen worden afgebeten, algauw worden de broodjes toepasselijk benoemd.
PS de foto's blijven we schuldig het lukt niet om ons toestel aan de computers te schakelen. Boa Dia
Hier zitten ze dan in Portugal. Nu al? Inderdaad de regen heeft ons uit Spanje verdreven, we werden stillaan doorweekt alsook onze kleren, voortent, handdoeken enz. Toch hebben we in Frankrijk kunnen genieten van heel mooi weer, de kids hebben op de eerste camping hun langverwachte waterspelletjes eindelijk kunnen botvieren! De emmertjes, pottekes en andere plastieken rommel werd uitgepakt en gevuld. Alles lag in het rond ook eentje op de weg. Toen de Britse buur de camping kwam opgereden reed die dwars over Eva's emmer en was in duizend stukken. Die kerel zei zelfs geen sorry en Eva vond het ongehoord.We hebben haar moeten tegenhouden. En dan plots verandert de tijd: er is tijd, tijd voor uitgebreid te knuffelen, tikkertje, kleine naaiklusjes, zomaar wat lopen in rondjes, gibberen met de pa, porto drinken van Anne (de fles is al op, dat heeft reuze gesmaakt, merci he) Dan naar de zee, een kampplaats onder de dennenbomen waar het heerlijk geurt.Op het goudgele strand worden putten gegraven, burchten gebouwd en moet ik zandkoekjes eten bij de vleet. We duiken (behalve de Pat) het zwembad in, Eva oefent haar zwembewegingen en Max plonst wat, de Pat staat te gillen van de spetters die te dicht in zijn buurt komen. Op weg naar Spanje heeft Eva het te warm en iedereen heeft het geweten, Max zit rustig te prutsen met zijn auto's, dino's en tut op zijn dekentje. Eva daarintegen is 1 brok energie en bestookt ons met vragen over Sinterklaas als we de grens met Spanje overrijden: Gaan we Sinterklaas zoeken? Bestaat die altijd al? Gaat die nooit dood? Blijft die dan alleen achter als wij er nt meer zijn? Waarom is die anders dan wij? Uiteindelijk vraagt Max waar zwarte piet is. We logeren op een mooie camping in Aranatz, vlak bij een natuurgebied. De omgeving is prachtig maar mistig: We toeren wat rond in de omgeving en bezoeken een middeleeuws dorpje en een klooster tussen de rotsen. Het klooster is verlaten maar kunnen toch gewoon binnenwandelen en moeten ons zelf een ticket kopen: 1 euro. We maken een wandeling in een oud eikenbos en komen plots uit het niets een loslopend paard tegen! Dat beest staat ons aan te kijken dan duikt er een oude man met sigaar op, het paard wacht duidelijk op hem, ze lopen samen verder: vreemd. We zingen een liedje onderweg om de kids wat te motiveren en om het tempo toch wat op te drijven: (melodie in een klein stationetje) Ik ben de auto en Max het caravannetje wij rijden samen door het oude eikenbos zie daar een paardje een man met een sigaartje akke akke tuut tuut weg zijn wij
Kindjes naar de poepoe (=moe van de pa) wasmachine draait of zou toch moeten (soms in staking) rommel in de gang stofzuiger in de weg trap op, trap af cif is op dweil versleten kindjes terug, maken onmiddellijk kampen op verkeerde plaatsen kindjes in bed dan, zonder verhaaltje ons mamskidoedie leren e-mailen (amai m'n voeten, maar is op weg om het world wide web te betreden) = INPAKSTRESS Wat is dat "inpakstress", hoe is het mogelijk dat zoiets bestaat, stressen om te ontstressen??? Hoeveel T-shirts heb ik echt nodig, neem ik deze trui of toch die blauwe, kan ik 10 boeken uitlezen op 3 maanden of koop ik een ander in Marokko. Wie zal er diaree krijgen en hoelang? Teveel vragen en nog zoveel te doen,..................... .
Het bericht dat we drie maanden erop uit trekken verspreidt zich en mensen spreken ons aan: "dat jullie dat durven" "gelijk heb je, het is nu dat je zoiets moet doen" "dat heb ik ook altijd wel willen doen" "wanneer vertrekken jullie?"
Sommigen kijken verwonderd, anderen ongerust, anderen zien het nut er niet van in maar de meesten zijn enthousiast en wensen ons vanalles:
Ik moest plots aan je denken, weldra is het 1 mei en dan vertrekken jullie voor een lange tijd! Ik wens jullie van harte een tof en rijkelijk avontuur.
Anders alvast veel plezier en een fantastische reis gewenst!!!
Desondanks wens ik jou en de familie HEEL VEEL plezier en een behouden terugkomst. Geniet er van. Het zal een ervaring zijn die je ongetwijfeld zal bijblijven.
ik wil alvast zeggen voor je trip : GENIET- GENIET -GENIET !!!!
We verwachten je dan terug na de zomer, vol van energie
je moet me beloven
DAT JE NOG TERUG KOMT
kijk goed uit veel plezier en tot sinas
So enjoy, relax, get a tan, eat a lot of exotic food, travel, stay healthy, recharge your batteries and GET BACK!!!!! Out of sight is not out of mind
uw vertrek komt nu wel heel dichtbij, al zenuwachtig?
Nog 2 weken en we zijn weg, nous sommes chemin, voor drie maanden naar het warme zuiden met ons gezin!
De voorbereidingen voor onze reis zijn volop bezig: caravan poetsen, paspoorten in orde brengen, verzekering afsluiten, lijstjes maken met spullen die we zeker niet mogen vergeten, ... en de route plannen!!!!
Dat laatste nt teveel want het moet vooral een ik-cruise-erop-los-reis worden: is het hier leuk, dan blijven we, niet leuk verder bollen, is de boodschap!!
ook Max en Eva maken volop plannen voor de grote vakantie, hier alvast een lijstje met wat ze allemaal gaan doen:
nootjes rapen heel veel zwemmen schupppen chocola eten in ons caravannetje en en en en en en en en,.......... slapen in te tent slijksoep en stenensoep maken naar de speeltuin gaan zonder crocs op de trampoline springtouwen (Max kan da heel hard) met zand spelen
