|
Vanavond zal het 1 week zijn dat ik in het ziekenhuis lig. Hoe traag de dagen hier ook slijten, uiteindelijk is er toch al een week voorbij.
Mama had vanmorgen Joren mee, samen met zijn huiswerk en een pak brieven voor mij. Elk klasgenootje schreef me een briefje: dat vind ik echt wel supertof!
Terwijl Joren van mama zijn huiswerk moet verbeteren, moet mama van papa haar blog verbeteren... Blijkbaar schreef ze 3 dt - fouten... Mama schiet in de lach uit schaamte, maar ja, de vermoeidheid niet waar...
De reacties stromen binnen van vrienden, familie, buren, kennissen,... Papa en mama voelen zich énorm gesteund hierdoor en weten niet hoe ze iedereen kunnen bedanken.
Papa is nu even zijn zinnen gaan verzetten, hij gaat een voetbalmatchke spelen. Joren mag mee. Vanavond komen ze dan terug en brengen ze ukkie (= Daan) mee. Daantje is nu bij Nico en Olivia om te spelen met Yentl, Yara en Yelena. Hij kwam wat onwennig toe maar de open hartelijkheid van Yara heeft zijn schrik meteen overwonnen: spelen maar! Wat zijn kinderen toch kneedbaar, denkt mama.
Daarnet kregen mama en papa de slappe lach. Ik wou een cadeautje openknippen en knipte 1 van mijn kabeltjes door van de monitor. Ik was wel bang. De verpleegster vond het niet erg, ik krijg vanavond nieuwe kabeltjes en ik mag vandaag zonder kabeltjes de dag doorbrengen! Op mijn vraag of ik dan nog kabeltjes mag knippen reageerde ze minder enthousiast...
Vandaag kreeg ik veel bezoek. Nooit veel tegelijk, wat me wel de nodige rust geeft, maar wel mooi op elkaar volgend, ik heb me niet verveeld.
Tante Chris en Ingeborg kwamen langs en brachten strips mee. Mama had een goede babbel met haar tante, zij is huisarts. Ze heeft de foto van 2j geleden bekeken samen met de verpleegsters op de dienst en zij ziet er goed oog in dat het een brave brolbol is.
Ook nonkel Hans en Tante 'Tasj kwamen langs. Tante bracht Mikado stokjes mee (koekjes). Daarna kwam tante Manu nog eens langs.
Toen kwamen Andy en Helena. Dat is mama's beste vriendinnetje, al van in de secundaire school. Het heeft haar deugd gedaan goed met hen te kunnen praten. Ook van hen kreeg ik strips om in te kijken.
En dan zijn tante Jacinta en Hannah nog eens geweest en 's avonds nonkel Philip en nonkel David. Zij hadden de doosjes mee waar mama om vroeg om al mijn Lego Friends in te bewaren die ik hier intussen kreeg. Ik ben blij want nu kan ik mijn kamer terug een beetje schikken zoals ik het wil.
Papa kwam me bezoeken samen met mijn broeders na de voetbal. Papa zijn ploeg heeft de wedstrijd gewonnen maar papa heeft wel 1 of 2 goals gemist denk ik dat hij zei. Ik was blij om na een ganse week wachten Daantje nog eens te zien. Maar Daan had vooral oog voor mijn kamer. De vele knopjes (vooral de rode spreken hem aan...), de schuifdeur van mijn badkamer (open toe open toe open toe ....) en de deur van de gang (waar hij met zijn snoet tegen het vensterraam plakt).
Mijn Lucasje heeft gebeld! Ik was blij hem te horen ook al waren we beiden een beetje onwennig. Ik vertel hem over zijn foto die hier staat en hij vraagt wat ik vond van zijn tekening met cadeautje. Terwijl ons mama's nog wat napraten maak ik snel een geheime tekening/brief voor hem die ik in een gesloten omslag laat bezorgen door mijn papa in hun brievenbus. Het moet zo want ik wil niet dat iemand dit ziet (Joren of iemand anders op school).
Mama en ik hangen alle tekeningen, kaartjes en brieven op die ik intussen kreeg. Ik vertel haar hoe jammer ik het vind dat er geen kindjes mogen op bezoek komen. Mama legt me uit dat dit is omdat er hier veel zieke kindjes liggen en dat ze niet nog zieker mogen worden van de microben die 'kleine' kindjes hoe dan ook meedragen. Ze vertelt over haar klasgenoot van vroeger, toen zij bij meester Bart zat lag Wouter lang in het ziekenhuis en mocht hij ook geen bezoek ontvangen. Ik vraag haar of hij nu dood is. Mama schrikt en vraagt of ik misschien denk dat ik ga doodgaan. Ik zeg dat ik gewoon wil weten of die jongen dood is. Mama zegt van niet, hij is nu, denkt ze, getrouwd en heeft een kindje. Mama kijkt bezorgd naar me en ik vraag dan wie er dood is van haar klas want er was toch een jongen dood? Die jongen die we soms gaan bezoeken op het kerkhofje als we naar opa sterretje gaan? Mama legt me uit dat dat een andere jongen is, Pascal. Hij is gestorven door een verkeersongeval.
Mama werd deze avond ook nog opgebeld door Mieke. Er was een goeie babbel. Ze moest me vele groetjes en knuffels doorgeven van dus Mieke en Jan. Mama legt me uit dat dit heel goede vrienden zijn, ook al zien ze elkaar niet zoveel. Mama zegt dat zij 3 jongens hebben en dat Mieke en Jan papa en mama goed begrijpen omdat hun oudste kindje Ibbe, die is zo oud als mijn neef Maxim, ook al veel in het ziekenhuis heeft gelegen. Ik vind dat jammer. Ik heb heel veel vragen totdat ik het begrijp. Ik vraag aan mama wat ze het liefste zou hebben: anders zijn of dood zijn. Alweer kijkt mama me aan met rare ogen. Ik stel nochtans maar een gewone vraag vind ik. Mama zegt dat dood zijn het allerergste is en dat iedereen je dan mist. Als je anders bent, dan is het te zien in welke mate, maar dan kan je altijd nog proberen genieten van iets, of anderen van jou. Ze zegt dat het heel moeilijk is om uit te leggen maar ik zeg dat ik het begrijp. Ik geef het voorbeeld dat juf Brigitte vertelde in de klas van een jongen in een rolstoel. Dat hij werd uitgelachen en dat hij daarop een basketbal nam en van heel veraf een doelpunt scoorde, en dat die jongens die met hem lachten toen direct stil waren. Mama zegt: zo is het inderdaad. Niet omdat je anders bent dat ze met u mogen lachen. Het zijn zij die lachen die de dommeriken zijn en niet de persoon die anders is want die kan er niet aan doen. En niet omdat je een beetje anders bent dat je niets meer kan!
Mama maakt een diepe zucht. Ze vreest dat ik toch al met veel andere dingen bezig ben, dingen waar ik me beter nog geen zorgen over maak. Ze vindt het wel goed dat ik ze vertel en beseft dat dit voor hetzelfde geld gewoon toeval kan zijn dat ik deze vragen stel.
|
)
