Vanmorgen was ik wel wat bang want ik moest voor het onderzoek verdoving krijgen. En bij dat onderzoek ging ik prikken krijgen. Ze noemen dat een biopsie en een beenmergpunctie. Omdat dat zonder verdoving keiveel pijn zou doen mocht ik dus slapen tijdens dat onderzoek.

Voor de biopsie maakten ze 3 kleine sneetjes aan mijn rechter zij tussen mijn ribben. Met een 3buisjes en een lange naald nemen ze dan een stukje uit mijn bobbel om te onderzoeken of die bobbel nu braaf of stout is.

Voor de beenmergpunctie nemen ze dan een andere dikke naald en daarvoor moesten ze 2 keer in mijn bot prikken. Dat was op de achterkant van mijn heupen. Gelukkig sliep ik dus. Ik heb dat allemaal niet gevoeld.

Maar toen ik terug op de kamer kwam kreeg ik wel veel pijn bij het wakker worden. Ik schrik van de vele kabels en buisjes die in en op mijn lichaam zitten: 

1. Ik heb 3 plakkertjes met kabeltjes naar de monitor, dat bleef gelijk. 
2. Ik heb dat lichtje op mijn vinger ook nog. 
3. In plaats van 1 prik heb ik er nu 3 in mijn arm. 2 rechts en 1 links.
1. Eentje voor mijn infuus (die zak water).
2. Eentje voor de pijnpomp (dat is een bakje met een spuit in die me elke paar minuten een beetje morfine geven. Dat is een pijnstiller).
3. En ook nog een prik voor de druk en zuurstof in mijn bloed te meten. 
4. Ik heb 2 kleine plakkertjes op mijn buik waar ze dat sneetje hebben gemaakt. 
5. Ik heb dan een dik buisje daaruit komen ook. Dat dient om het vocht en bloed van bij de operatie te laten weglopen zodat ik geen blauwe plekken heb vanbinnen want dat zou te veel pijn doen. 
6. Dan heb ik ook nog 2 plakkers op mijn heupen van die prikken daar. 
7. Ik kreeg ook een zuurstofbril om beter te kunnen ademen. 
8. En als laatste komt er ook een buisje uit mijn plasbuis dat verbonden is met een zakje. Dat is omdat ik niet zelf kan pipi doen door de medicatie die ik krijg.

Ik hang dus op meer dan 10 plaatsen vast en ik zeg dat ik me net een monster voel want mijn buik ziet helemaal rood van de ontsmettingsstof en ik vind dat niet leuk. Mama en papa schrikken om mij zo te zien. De verpleegster zegt dat ik nu echt wel op de PICU thuishoor.

Mama krijgt terug wat uitleg van één van de dokters over wat die bobbel allemaal kan zijn. We hopen nog steeds dat het een brave bobbel is want als hij stout is, dan is het écht wel een stoute, dan zal zelfs medicatie niet veel helpen. Het maakt mama heel bang. Het begint ook allemaal een beetje serieus door te wegen. De onzekerheid en het wachten duurt te lang.

Ik krijg ook nog een spuit met isotopen. Dat is een nucleaire contraststof voor mijn scanner van morgen. Door deze spuit en die scanner zullen ze zien of ik nog van die stoute bobbels heb in mijn lichaam.

Ik heb keiveel jeuk. Dat komt van de medicatie en de plakkers. Ik heb druppeltjes gekregen die een klein beetje helpen. Maar ik heb liever dat mama en/of papa me alle 5 stappen komen ‘krabben’.

Ik krijg geen bezoek vandaag, dat is ook beter zo want ik ben toch te moe en heb te veel pijn. Gelukkig krijg ik af en toe extra medicatie voor de pijn.

De tekeningen die Daan, Joren, Jonas en Lucas voor me maakten gisteren hangen aan de muur in mijn kamer, ik ben blij dat ze dit voor me deden, het maakt mijn kamer een beetje leuker. Iedereen zegt dat ik superflink ben voor alles wat ik hier moet doorstaan.

Papa belt me op en zegt dat meester een brief heeft geschreven met alle namen op van de kindjes van mijn klas. Papa leest de brief voor, ik vind het grappig.

Morgennamiddag komt Joren op bezoek. Ik ben blij. Hij zal goed begeleidt worden door de psychologe van de dienst. Daantje mag nog niet komen, we wachten beter tot ik naar een 'gewone' kamer mag...