De ondraaglijke lichtheid van het bestaan is de titel van een boek van Milan Kundera dat ik al lang had moeten lezen eigenlijk. Gewoon al de titel is heel mooi, ook in het Engels "the unbearable lightness of being" vind ik wondermooi klinken. Vandaag ben ik er dan eindelijk in begonnen. Na een 100-tal bladzijden bevind ik me in een beetje vreemde, maar ergens wel herkenbare wereld van Tomas en Tereza, een tsjechisch paar. Ze hebben het moeilijk met hun gevoelens tegenover elkaar, alhoewel ze elkaar toch wel graag zien. Eigenaardig genoeg, begrijp ik ze wel, zowel de ene als de andere. Het doet me een beetje aan mezelf denken en mijn relatie met Patrick. Tomas en Tereza zitten in een impasse en ik ben benieuwd hoe het afloopt. Eigenlijk weet ik al wel een beetje dat het niet ècht goed afloopt, maar ik hoop er iets anders uit te leren...
Volgens het boek, veroorzaakt de afwezigheid van enige last een zinloos bestaan. Nu, het mijne is alvast niet zinloos dan! Thomas leeft rustig zijn leventje en studeert en geniet van het leven. Ik blijk enkel een vaste waarde te zijn wat betreft het onderhoud van huis en kleding en het aanleveren (en terug afvoeren) van voedsel. Een levend en nuttig meubelstuk, zou je het kunnen noemen. Zo eentje dat in huis rondloopt (en af en toe buitenshuis) maar waar je niet te veel aandacht aan moet geven. Je gaat toch ook niet een verhaal beginnen te vertellen tegen je stoel? Dat lokt bij mij wel enige wrevel uit. Ik begrijp wel dat hij andere mensen heeft om alles mee te delen, maar toch.. Ik zou het fijn vinden om ook een beetje betrokken te worden in zijn leventje en zelf een beetje feedback te kunnen krijgen. Nu ja, dat is nog niet het ergste. Met Jelle is er altijd wel iets. Hij zit nu 2 maanden zonder werk, ligt tot 's middags in bed, loopt daarna ergens rond buiten en zit tot een stuk in de nacht tv te kijken of op de computer. Dat werkt al verschrikkelijk op mijn zenuwen maar behalve dat, komt hij zijn afspraken niet na. Zowel thuis als die met de anderen niet, zoals de Werkwinkel bv. Gisteren belde er iemand van de Federale Politie voor hem op mijn gsm. Gewoon maar om iets te vragen, niks om me zorgen over te maken, zo vertelde de man. Ik vertrouw het toch niet. Intussen heb ik er niets meer van gehoord. Vandaag was er een minnelijke schikking, met andere woorden een boete voor hem van 100 euro wegens het 'onder invloed zijn van verdovende middelen'. Morgen moet hij een aangetekende brief ophalen bij de Post. Wat betekent dat toch allemaal? Nu ben ik misschien af en toe een beetje te snel in paniek, maar er hangt duidelijk onheil in de lucht!
Die ondraaglijke lichtheid van het bestaan zou ik momenteel best kunnen dragen. Zucht.
Gisteren bleek plots dat de jas van Tom verdwenen was. Diezelfde jas die Jelle een week voordien had gedragen 'gewoon, omdat die aan de kapstok hing en hij niet wist van wie die was'. Toen Tom dit had ontdekt omdat zijn jas plots in de badkamer lag, was hij in alle staten. Hij moest en zou een andere jas hebben! Als Jelle dat geld ervoor niet zou betalen, moest ik het maar van zijn rekening halen. Toen de gemoederen de dag nadien bedaard waren, heb ik de jas gewassen en nadien netjes terug aan de kapstok gehangen. En alle was weer rustig, voorlopig.
Diezelfde jas hing niet meer aan de kapstok gisterenavond toen Tom wou vertrekken. En wéér stond het huis op stelten. Tom was razend, want overtuigd dat Jelle er weer met zijn jas van door was. Ik kreeg de volle lading dat ik zoiets maar durfde toelaten. Jelle werd opgebeld om naar huis te komen. Jelle was binnen de 5 minuten thuis, zonder jas want het was immers warm. En nee, de jas had hij ook niet meegenomen, zelfs niet aangeraakt. Meer dan een uur duurde de verwijten over en weer tot Tom dan maar vertrok in zijn lederen vest en in de buurt ging zoeken achter zijn jas. De jas blijkt nergens te vinden, niet in en niet buiten het huis. Jelle is verontwaardigd dat hij nog maar van zoiets beschuldigd werd! Tja, hoe komt nu zoiets? Maar als Tom er zeker van was dat die jas er 's morgens nog hing, en Jelle er zeker van was dat hij die jas niet had aangeraakt, en ik er zeker van ben dat ik die enkele dagen geleden zelf aan de kapstok heb gehangen, en er niemand anders in huis is geweest, waar is dan de jas naar toe??
Zelf vind ik het heel stom om zo over een jas door te drammen, maar ik word gewoon gek van zo'n toestanden! Ofwel weet er iemand in huis niet meer wat hij gedaan heeft, ofwel liegt er iemand heel hard.
Toen Natasha vanavond langs kwam om Tom te zien, vroeg ik bij het vertrek of zij niet toevallig wist waar die jas was? Niet echt, zei ze, maar ze dacht toch dat de bewuste jas dit weekend bij hen in de auto had gelegen. Ze zijn nadien nog op verschillende plaatsen geweest.
Het zou me nu niet meer verbazen dat Tom hem gewoon zelf ergens laten liggen heeft...
Intussentijd heb ik alle partijen bevolen om er geen woord meer over te zeggen. Wordt vervolgd?
Vanmorgen om 7.30u kreeg ik een bericht op mijn gsm van Jelle : "mag u m a". Ik wist niet eens waar Jelle zat maar vond dit een hoogst eigenaardig, zij het niet verontrustend bericht. Dus belde ik meteen zijn nummer. Aan de andere kant pakte iemand op die in slecht Nederlands zei dat hij de gsm van Jelle op de tram gevonden had. Zijn naam was Samir en hij stond op dat moment in Antwerpen aan de Rooseveltplaats. Vermits ik om 8u iemand verwachttte, zei ik hem dat ik hem onmogelijk kon komen halen. Misschien kon hij hem afgeven aan het loket van De Lijn daar, vroeg ik? Ik zette het gesprek verder in het Frans, omdat het Nederlands voor enige communicatieproblemen zorgde. Hij zei dat het loket niet open was en de persoon die aan het poetsen was, hem negeerde. Idem met de buschauffeur van de bus die stond te wachten. Vanavond om 21u was hij terug van 'dingen te doen' en kon ik hem bellen. Om 19.30u reeds kreeg ik hem terug aan de lijn en was hij opnieuw aan de Rooseveltplaats. Jelle zat toen bij mij en ik vroeg hem of hij tot daar kon rijden met de bus om zijn gsm op te halen. Dat ging hij doen, zei hij. Om 20.10 kwam er een bus richting Antwerpen en rond 20.30u zou hij er dan zijn. Ik belde Samir op om 20.35u om te informeren of hij Jelle gevonden had. Jelle was er niet (hij zou de bus gemist hebben, bleek nadien). Samir stelde zelf voor om de bus te nemen naar ons toe en dan zou ik hem op het marktplein opwachten. Enigszins ongerust, ging ik op weg. Mijn portefeuille nam ik niet mee, enkel mijn gsm en een briefje van 5 euro. Na 20 minuten wachten, arriveerde de bus uit Antwerpen. Samir had een jeansbroek en een zwarte lederen vest aan, had hij verteld. Er stapten een 8 tal mensen uit, en inderdaad, een dertiger met dergelijke kledij en een donker uiterlijk. Ik stapte naar hem toe om te informeren of hij inderdaad diegene was waarop ik stond te wachten. Samir gaf mij een hand en de gsm van Jelle. Ik bedankte hem en wou hem de 5 euro overhandigen voor de gedane moeite maar daar wou hij absoluut niets van weten. Hij vertelde nogmaals hoe de mensen van De Lijn hem hadden genegeerd. Ze waren absoluut niet vriendelijk in Antwerpen, zei hij. Nadat ik hem nogmaals de hand had gedrukt, is hij overgestoken om de bus terug, richting Antwerpen te nemen. Om 23u moest hij beginnen werken, zei hij. Eenmaal terug thuis, wilde ik hem nogmaals bedanken met een sms in het Frans. Mijn bericht kon niet verzonden worden. Keer op keer kreeg ik de foutmelding 'verzenden mislukt'. Nochtans gebruikte ik hetzelfde nummer dat ik verschillende keren gebeld had. Er zal wel een logische verklaring voor zijn, maar momenteel ontsnapt die me helemaal... In elk geval, welke Belg zou er zoveel moeite voor over hebben om een gevonden gsm terug te bezorgen? Dit bewijst nog maar eens dat je niet alle vreemdelingen over diezelfde kam mag scheren....
