Gisteravond, 23 januari, zijn we met zijn vieren de grens overgestoken naar Maastricht voor een bijeenkomst georganiseerd onder de auspiciën van de Nederlandse afdeling van het Wereld Sociaal Forum met het bijzonder aantrekkelijke thema:
"Kan onder druk van het neoliberalisme de geestelijke gezondheidszorg nog sociaal zijn?"
(de datum voor de bijeenkomst was niet toevallig vermits dezer dagen in het Zwitserse Davos het World Economic Forum doorgaat waar de machthebbers van deze planeet zich buigen over de vraag hoe ze het neoliberalisme zo lang mogelijk zullen kunnen rekken en of er niet meer geld te verdienen zou zijn aan een derde wereldoorlog; het World Social Forum is een wereldwijd antwoord op dit banket van poenpakkers, wapenhandelaars en profijtscheppers).
De avond was een organisatie van een tiental groepen: Stichting Cliënten Centrum Limburg, Stichting Time out, Stichting Tekeer tegen de isoleer, Zelfhulp Asperger, Zelfhulp Stemmen horen, Zelfhulp Borderline, Zelfhulp Herstellen doe jij zelf, Zelfhulp Vriendschapsnetwerken en Zelfhulp Aan den lijve ervaren, in samenwerking met de Mondriaan Zorggroep. Stimulator van dit gebeuren was en is éne Jan Verhaegh, filosoof (wat het ergste deed vermoeden, want wat zoals iedereen weet is filosofie in Nederland doorgaans weinig meer dan wat veredelde filisterij en gemoraliseer over "hoe erg het allemaal wel is maar dat we er iets aan kunnen doen").
Er waren een tiental sprekers, quasi allemaal zorgverstrekkers en hulpverleners en aanverwanten zoals een wethouder en een pastor, die elk een kleine tien minuten tijd kregen om zoveel mogelijk open deuren in te trappen en te zwaaien met mooie woordjes die nooit werden gedefinieerd (zoals "neoliberaal", "solidariteit", "kwaliteit van de zorg", etc.). Ook de rest van de aanwezigen (tel bij die sprekers een kleine 30 mensen) waren in grote meerderheid hulpverleners aangevuld met een beperkt aantal ervaringsdeskundigen die zich tot troostende en wereldverbeterende hulpverlener hadden omgeschoold en verder verwachten dat er goed voor hen werd "gezorgd".
Het hele gedoe beperkte zich dan ook tot een jammerklacht over hoe het neoliberalisme het de zorgverstrekkers moeilijk maakt hun edele sociale opdracht naar behoren uit te voeren. Dit liedje dat we allemaal al tien jaar uit het hoofd kennen, werd wat doorspekt met lokale Nederlandse ggz-eigenheden die vermoedelijk ook door de doorsnee Nederlander amper zouden begrepen zijn geweest. Kortom: de "zorg" moest weer de aandacht krijgen die ze verdiende en die ze blijkbaar vóór het neoliberalistisch tijdperk zou hebben gekregen. Wantoestanden, machtsmisbruik van hulpverleners en dergelijke kwamen nooit aan bod. Iedereen was het er blijkbaar over eens dat dat de zorgverstrekkers "betrokken" waren bij hun cliënten, ware er niet dat kwaadaardig "neoliberalisme". Dat die ganse inleiding dan nog eens werd samengevat door een universiteitsprofessor die immers betaald wordt om alles beter te weten, was dan ook geen verrassing. Bedroevend was ook dat niet één van deze schare sprekers blijk kon geven van enig redenaarstalent of volkstribuunvaardigheden.
Dat het neoliberalisme als hedendaagse uitingsvorm van het al een paar eeuwen bestaande kapitalisme als het ware "van nature" geesteszieken, "cliënten" en zorgbehoevenden produceert en dat dit systeem alles wat zich niet als een gewillig lichaam tot gedisciplineerde en dociele arbeidskracht laat misvormen, met een "diagnose" en een daarbij aansluitende behandeling en "zorg" bedenkt, kwam nooit ter sprake. Dat een ganse op winst gerichte industrie ons wijs maakt dat we "ziek" zijn en dat we "deskundige begeleiding" met "overheidsondersteuning" nodig hebben: nee hoor! Het werd overigens ook door het middle class gezelschap van dus voornamelijk hulpverleners niet bijzonder geapprecieerd dat je op dit gegeven allusie maakte. Er werd ook wel voortdurend gesproken over een "betere wereld", maar het woord "socialisme" of iets in die trant is geen enkele keer gevallen. Tja, Maastricht ligt natuurlijk niet in Zuid-Amerika.
Na het gerekte leuter van al die inleiders werd je als aanwezige bij de discussie dan ook gevraagd je bemerking of commentaar "zo kort mogelijk" te houden en amper had je een zin uitgesproken of de moderator meende al te weten wat je eigenlijk bedoelde. Zoals hulpverleners ook altijd weten wat de "cliënt" of de "patiënt" eigenlijk bedoelt.
Qua drank waren alleen opwekkende middelen voorzien: koffie en thee. Bier of wijn om gemakkelijker in slaap te vallen was wel in grote voorraad aanwezig in de ijskasten maar was niet voor het publiek toegankelijk. Of er cannabis werd gedeald is ons niet opgevallen.
Wij Belgen weten natuurlijk dat Nederlanders veel praten zonder wat dan ook te zeggen, maar we vergeten dat toch telkens weer. Kortom, ik moet het het Nederlands Sociaal Forum niet verwijten dat ik, toen ik thuiskwam, sinds lang weer eens een kalmeermiddel heb genomen.
Dit evenement wil praktische oplossingen zoeken en tonen voor de huidige wooncrisis, en op zoek gaan naar nieuwe manieren om de strijd voor het recht op wonen te voeren. De wooncrisis treft vandaag alle sociaal zwakkere groepen in de samenleving. Sommigen, zoals vluchtelingen en daklozen, worden nog harder getroffen. Momenteel zijn er overal in België groepen actief die op creatieve en onconventionele manieren mensen huisvesten en/of strijd voeren voor het recht op wonen voor iedereen. Het Forum wil een betere samenwerking tussen die groepen stimuleren.
Programma
- 's morgens (van 9u30 tot 12u30) kunnen groepen of individuen actief voor huisvesting zich voorstellen via een standje of een infomoment . Om de deelnemers van het forum extra inspiratie te geven worden er ook groepen uitgenodigd uit Frankrijk en Nederland. - In de namiddag (13u30 tot 17u) nodigen we alle groepen en geïnteresseerden uit in thematische workshops mee te denken over nieuwe strategieën en ervaringen uit te wisselen. De workshops behandelen thema's als het bezetten van gebouwen, nieuwe actievormen, collectieve woonprojecten, huisvesting voor mensen zonder papieren of hoe meer mensen betrekken bij de strijd voor huisvesting. Wie geen zin heeft om te vergaderen kan in de namiddag ook deelnemen aan een tocht door Brussel, waarin de wooncrisis centraal staat. Aan het einde van de dag hopen we een meer zichtbare en effectieve woonstrijd te kunnen realiseren die collectief herkenbaar is in verschillende regio's.
- 's Avonds is er tijd voor ontspanning en ontmoeting: concerten, film, bar
Praktisch
Het forum gaat door op zaterdag 16 februari van 9u30 tot 17.00 uur. Wie zin heeft kan 's avonds nog blijven, voor optredens en films. Plaats: Koningstraat 123, 10 min. te voet van Brussel-Centraal , vlakbij metrostation Kruidtuin. We voorzien 's middags een maaltijd aan democratische prijs. Om te weten hoeveel eten we moeten voorzien, geef ons een seintje als je zinnens bent te komen. Het Forum wordt georganiseerd door het Ministerie van de Wooncrisis, een aktie - en overlegplatform tussen verschillende verenigingen en mensen uit Vlaanderen, Brussel en Wallonië, actief voor huisvesting voor iedereen. Wil je meewerken aan het forum? Heb je zin om je werking voor te stellen in een standje tijdens de voormiddag, heb je een interessante ervaring waarover je zou willen spreken, heb je andere suggesties? Contacteer ons dan zo vlug mogelijk!
Hongerstakers naar Dienst Vreemdelingenzaken - vrijdag 11/01
De hongerstakers naar de Dienst Vreemdelingenzaken Deze vrijdag 11/01 om 10.30 u.
De hongerstakers zullen zich deze morgen om 10.30 u. naar de Dienst Vreemdelingenzaken begeven om er de brief te overhandigen die zij aan Minister Dewael hebben geadresseerd. (zie lager). Een delegatie van de hongerstakers die werd samengesteld uit vertegenwoordigers van de verschillende gemeenschappen die zich op de Koningsstraat bevinden en leden van UDEP hoopt deze ochtend ontvangen te worden. Hiervoor hadden zij een aanvraag ingediend bij de Dienst Vreemdelingenzaken.
Overwinning voor de mensen zonder papieren!!!
Anderszijds hebben de hongerstakers de steun van de progressieve franstalige partijen die hen zijn komen opzoeken deze donderdag. De Parti Socialiste werd vertegenwoordigd door Olga Zrihen (senator), Linda Musin (burgemeester) en Antonio Caci (PS-groep in de Kamer). Voor Ecolo waren er de afgevaardigden Théryse Snoy, Fouad Lahssaini, Zoé Genot en Josy Dubié. De CDH werd vertegenwoordigd door de federale afgevaardigde Clotilde Nyssens die belast werd met het dossier immigratie en die ook het akkoord met de mensen zonder papieren onderhandelde voor de Cdh. Tijdens de inwijding van hun bezetting (18/12) hadden de hongerstakers al de steun van afgevaardigde Karine Lalieux (PS) en van senator Carine Russo (Ecolo).
Bij gelegenheid van deze ontmoeting hebben de tien woordvoerders van de hongerstakers/bezetters (mannen en vrouwen) aan de parlementairen een getuigenis afgelegd van het door hen afgelegde parcours als migranten in België en de redenen uiteengezet die hen dwingen tot een ongebreidelde hongerstaking, het enige regularisatiemiddel dat Patrick Dewael (VLD) voor hen voorzien heeft. Vervolgens hebben zij zelf geluisterd naar de parlementairen. De verschillende vertegenwoordigers hebben zich geëngageerd om naar hun partijbureaus terug te keren en te trachten de dringende vraag van de mensen zonder papieren op de politieke agenda van deze regering te zetten. Zij worden immers geacht de dringende zaken te behandelen.
Bovendien zullen zij volgende donderdag een debat openen tussen de twee kamers (Senaat en parlement) en zullen zij minister Dewael op directe wijze interpelleren over het alarmerende lot van de 150 hongerstakers. De vertegenwoordigers van de hongerstakers en UDEP zullen deze maandag 14 januari de CD&V ontmoeten, de partij die zich geëngageerd had voor de regularisatie met duidelijke criteria en rekening houdend met duurzame banden. Op dinsdag 15 januari zullen zij Elio Di Rupo, voorzitter van de PS ontmoeten, die had toegezegd niet in een regering te zullen stappen zonder een regularisatie van mensen zonder papieren. Op woensdag de 16de uiteindelijk zullen zij zich naar de CdH begeven waar zij ontvangen zullen worden door Mevr. Milquet en de minister van Arbeid Josly Piette.
Contact : 0486 783 195 (français) / 0475 57 57 00 (in het nederlands). Bezetting Koningsstraat 91 - Occupation 91 rue Royale, 1000 Bruxelles (Tegenover de Congreskolom, métro Botanique/Parc)
Brief geadresseerd aan Patrick Dewael:
Vraag tot ontmoeting, 11 januari 2008
Geachte heer Dewael,
Sinds twee en een half jaar nemen wij deel aan de beweging van de mensen zonder papieren om uw aandacht te vestigen op onze situatie die moeilijk houdbaar is en die maar blijft voortduren.
Onze dossiers tot regularisatieaanvraag blijven voor het merendeel van onze mensen zonder positief antwoord. Gezien de duurzame banden die wij ontwikkeld hebben in België denken wij dat het veel rechtvaardiger zou zijn onze dossiers op een menselijke manier te beschouwen en ons toe te staan om op waardige wijze in België, waarvan wij zoveel houden en waar onze talrijke vrienden wonen die ons ondersteunen, te blijven leven door onze situatie in regel te brengen door ons een verblijfsvergunning te verstrekken.
Vandaag zijn wij verrast om te zien dat een aantal personen hun verblijfsvergunning verkregen hebben ten gevolge van een hongerstaking. Eingszins teleurgesteld dat onze vreedzame en burgerlijke acties niet konden leiden tot een welwillend antwoord bevinden we ons nu in de noodzaak om een onbegrensde hongerstaking te voeren tot de regularisatie van onze administratieve situaties een feit zal zijn.
Daarbij zouden wij U, gezien de snelle en dodelijke aftakeling van onze gezondheid, zeer snel willen ontmoeten op een moment dat U het beste schikt. In feite zouden wij U onze dossiers willen doorgeven, U onze ongerustheden willen meedelen en U onze vragen met levendige stem willen stellen.
Zoals elk jaar sta ik hier met mijn grote wensen klaar. Telkens behandeld als een kind. Zonder antwoord op mijn vragen. Mensen slaan politiek munt uit dramas die nooit opgelost mogen worden. Bij deze vertel ik het u even!!
Men weet wie het gedaan heeft. Van Luik tot in het spiegelpaleis van Antwerpen, geen enkele wet zorgt dat hij gestraft wordt. Alles staat stil en hoe vertel ik dat mijn kinderen, een jongeman van 15 jaar en een kleine kleuter van bijna 6 jaar? Ja jongens, ze weten wie het was. Ze weten waar hij zit. Maar straffen doet men niet. In België waar politiek een steekspel is als een interim spelletjesdoos . In België waar enkel euros belangrijk zijn en waar de Europese commissie de scepter in de handen heeft. Ze weten wie Kim en Ken liet verdwijnen op een avond als deze kille koude. Vraag aan de machtige in de hoge torens wie Kim heeft vermoord. Vraag aan de rechters wie weet waar Ken is. Vraag hen naar de waarheid. Wij zijn gebonden met handen en voeten. Onze mond is dichtgeplakt met locked for ever. Waarom krijgen Kim, Ken, Axel en Julian geen gerechtigheid? Hoe laat ik hen geloven in een wereld die ons uitspuugt en vergast? 14 jaar geleden. Het is lang geleden. Denk je nog wel eens aan hen? Waarom doe je niet wat gerechtheid heet? U die kan, mag, maar niet wil spreken. Open uw mond en laat iedereen de waarheid weten. Heren van fatsoen, van gerechtigheid.
Ik hoop dat het dit jaar voor mijn kinderen en ons weer geen jaar van spijt moet zijn . Gerechtigheid, waarheid, wetten, dit zal mijn nieuwjaarswens zijn.
Onbegrensde Hongerstaking tot de Collectieve Regularisatie
ONBEGRENSDE HONGERSTAKING TOT DE COLLECTIEVE REGULARISATIE
Op dinsdag 1 januari 2008 hebben de 150 hongerstakers die de gebouwen van de Franse gemeenschap op de Koningsstraat 91 bezetten unaniem besloten een hongerstaking aan te vatten totdat hun administratieve situatie collectief geregulariseerd zal worden.
Het misprijzen en de totale onverschilligheid van Minister Dewael ten aanzien van de brief die hem werd opgestuurd door 300 mensen zonder papieren die een symbolische hongerstaking van 48 uur hielden in de maand november en die sinds december een staatseigendom bezet houden op de Koningsstraat heeft ertoe geleid dat deze mensen zonder papieren overgaan tot deze wanhopige actie (zelfs na uitgenodigd te zijn geweest in het Federaal Parlement heeft de heer Dewael zich niet verwaardigd een antwoord te geven aan deze mensen).
UDEP ondersteunt deze mobilisatie en herinnert nogmaals aan de dwingende noodzaak dat de regering de weg volgt van een algemene regularisatie van mensen die leven in België. Het bestaan en het dagelijks overleven van duizenden mensen mag niet afhangen van de willekeurige administratie van een Minister.
Het aftakelen van de humanitaire omstandigheden van de mensen zonder papieren, wat slechts verergerd wordt door de Europese Richtlijn over de opsluiting en uitzetting van personen van vreemde herkomst, toont de noodzaak om een politiek te voeren die verantwoordelijk en in overeenstemming met de Mensenrechten is. (http://www.directivedelahonte.org)
UDEP (verening ter verdediging van de mensen zonder papieren)
Iedereen die met de mensen zonder papieren sympathiseert (onze Broeders en Zusters), degenen die ondersteunen, de buurtvereniging van Ixelles, van St.Gillis, enz.)
Iedereen die meestrijdt tegen de wettelijk vastgelegde onrechtvaardigheid van de beruchte migratiepolitiek, die de verfoeilijke praktijken van een administratie verwerpt en steeds geweigerd heeft om medeplichtig te zijn aan de handelingen die door de regering worden opgelegd (razzias, valstrik-uitnodigingen naar de Dienst Vreemdelingenzaken, opsluiting van volwassenen, kinderen enz.)
Wij nodigen U uit om een avondje door te brengen bij onze nieuwe strijdvaardige bezetting op
Deze week belden verschillende gevangenen van het gesloten centrum van Merksplas om hun onmenselijke situatie aan te klagen in de centra. - Agressief gedrag van het personeel van het centrum die totaal onwetend is over de gevolgen van hun daden. - Zieken in het centrum. De meerderheid van de gevangenen zijn ziek en er is geen enkele medische opvolging. - De gevangenen mogen hun cellen niet verlaten en verschillenden hebben zelfs 40 dagen in isolatie doorgebracht in kleine cellen. Zo zit de Algerijn Mahmoud Abidy vandaag bijvoorbeeld al meer dan 40 dagen in isolatie. Dit geval vraagt reflexie over hoe deze praktijken nuttig zijn.
Deze feiten zijn gewild door het gevangenisbestuur om zo de mensen te ontmoedigen in hun wil om bij ons te leven en om hen te dwingen om zich in te schrijven in de politiek van de vrijwillige terugkeer. Praktijken die maar weinig verschillen van het principe van Guantanamo, enkel de doelstelling is anders. Dat noemen we de kunst van de psychologische folter om zijn doel te bereiken. Vandaag de dag schrijft de onthaalpolitiek zich in deze politiek van vrijwillige terugkeer in, aan om het even welke prijs.
In de politieke wereld praat men over de humanisering van de gesloten centra en sommigen zijn zelfs overtuigd dat dat het geval is voor deze centra. Een verborgen kant van een schaamte die we niet kunnen negeren. De vreemdeling vormt een gevaar voor onze maatschappij en repressieve middelen om hem te verwijderen zijn nodig. "We kunnen niet alle miserie van de wereld opvangen" blijkt genoeg als argument om deze praktijken te rechtvaardigen. De gevangenen van Merksplas vragen de interventie van de Liga van de Mensenrechten zodat ze van dichtbij hun situatie kunnen zien en ze nodigen mensen en verenigingen uit om met hen te komen praten.
OPEN CENTRUM
Dit jaar zijn in de open centra verschillende asielzoekers gestorven (al dan niet ge-zelfdood). Onlangs nog in het Klein Kasteeltje (in Brussel). Anderen hebben gedreigd om van een gebouw in Luik en in Brussel te springen uit wanhoop.
De levensomstandigheden in de open centra zijn catastrofaal.In het Klein Kasteeltje in Brussel stijgt de spanning. 600 bewoners wachten af in ontoelaatbare omstandigheden. Sinds een maand is er geen warm water in de douches, een archaïsche medische dienst, dagelijkse fouillering van persoonlijke zaken, onbegrijpelijke negatieve beslissingen. Veel bewoners zijn wanhopig en krijgen hun mentale staat niet meer onder controle: zelfverminking, agressies, delinkwenties worden elke dag beleefd. Er is geen enkele psychologische steun voor deze mensen, de medische dienst is enorm archaïsch.Wat betreft de Algerijnse bewoner die 15 december overleden is; op basis van medische certificaten waren er twee vragen tot opneming in de medische dienst van het klein kasteeltje. Deze vragen werden geweigerd door de directie en de medische dienst. Deze lieve bewoner was wanhopig en is tot de daad over gegaan. Hij moest wel nodig opgenomen worden. Maar nu is het te laat voor hem.
