Hoe zit het nu op de Koningsstraat 91 - na de hongerstaking
Op 26 april bezochten enkele leden van het Comité voor Sociale Gerechtigheid de Algemene Vergadering van het Ministerie van Wooncrisis op de Koningsstraat 123 in Brussel. Ons Comité is immers betrokken in dit Ministerie van Wooncrisis aangezien één van onze leden vroeger heeft deelgenomen aan de bezettingsacties die uiteindelijk resulteerden in de oprichting van dit ministerie, dat bestaat uit de bezetters van het pand op de Koningsstraat, en de sympathiserende organisaties die de strijd van de bezetters ondersteunen.
Aangezien we tijd genoeg hadden besloten we eerst een bezoek te brengen aan een aantal bezetters die een pand bewonen verderop in de straat, op nr. 91. We vroegen de mensen zonder papieren die er verblijven naar de stand van zaken. De woordvoerders van deze groep mensen zonder papieren, die uit een zware periode van hongerstaking komen, zeiden dat ze ondanks het feit dat ze een oranje kaart en een nationaal nummer kregen en nu op definitieve regularisatie wachten, toch nog met een aantal problemen geconfronteerd worden.
1. Er is een blokkering (vanwege de gemeente?) om er hun adres te zetten. 2. Van de oorspronkelijke 162 hongerstakers zijn er heel wat verdwenen, ze vonden een andere uitweg. Op dit ogenblik verblijven er nog een 25-tal mensen in het bezette pand, mannen, vrouwen en kinderen. Ze verblijven niet langer onwettig in ons land, alle 162 mensen werden geregulariseerd, dus ook de 25 overblijvenden kregen een voorlopige verblijfsvergunning (oranje kaart).
De mensen zonder papieren van Koningsstraat 91 hebben nu contact opgenomen met het Centrum voor Gelijkheid van Kansen en tegen Racisme (CGKR) in de hoop daar steun te krijgen in hun strijd om een adres, en zullen ook een persconferentie organiseren op 05 mei 2008. Het uur ligt nog niet vast.
In feite is het zo dat er een wetgeving bestaat die zegt dat de gemeente geen domiciliëring mag weigeren omdat het gaat om een FEITELIJKE vaststelling of mensen wonen waar ze zeggen dat ze wonen of niet. De gemeente mag dus in feite geen domiciliëring weigeren, aangezien de 25 overblijvende mensen in het pand verblijven en verder geen onderkomen hebben. Door het CGKR in te schakelen hopen de overblijvende bezetters deze wettelijke bepaling af te dwingen.
Ook kregen deze bezetters zonder papieren de raad om zich te wenden tot de Bevolkingsdienst en Mdme Barras, die werkt voor het Ministerie van Binnenlandse Zaken.
Bij de mensen zonder papieren bestaat het gevoel dat de gemeentelijke en andere overheden een beetje dwarsliggen omdat ze bevreesd zijn dat de mensen zich niet alleen maar willen domiciliëren, maar dat ze zich daar op langere termijn zouden installeren. Maar eigenlijk is dat onzin, vermits ze er al sinds geruime tijd de facto verblijven.
Op 21 april trokken enkele leden van Armoedevakbond naar een debat in Hasselt waar minister van Huisvesting Marino Keulen (VLD), Veerle Heeren (CD&V), Mieke Vogels (Groen) en burgemeester Reynders van Hasselt meer uitleg kwamen verschaffen over de beloofde 45.000 nieuwe sociale woningen die er tussen 2009 en 2020 gebouwd zullen worden. We verdeelden buiten onze pamfletten aan iedereen die naar binnen wilde gaan, en legden wat contacten met de aanwezige geïnteresseerden. Toen het tijd was gingen we naar binnen, het zaaltje was goed gevuld, aan de hand van het aantal door ons verdeelde pamfletten berekend, toch een 150-tal aanwezigen. Het debat ging van start, maar verwerd al snel tot een onderonsje tussen de aanwezige politici die elkaar probeerden vliegen af te vangen. Dit werd door de zaal niet echt op prijs gesteld, maar tot dusver bleef het wel rustig. Er waren ook enkele woordvoerders van de gesubsidieerde huurderssyndicaten aanwezig, maar hun replieken waren eerder technocratisch en voor het publiek oninteressant. Daarbij gaan deze huurderssyndicaten maar zelden of nooit tot actie over, een reden te meer om de Armoedevakbond op te richten.
Er was eveneens een belangrijke delegatie anarchisten aanwezig op het debat. Ook hun woordvoerder Marco heeft een aantal dingen in de micro gezegd en ontving een luid applaus, wat duidelijk niet naar de zin was van de minister, die hem daarna beschimpte als Zorro. De anarchistische aanwezigheid was geen toeval, het was duidelijk een gevolg van de voorbije acties die gevoerd werden in Hasselt door een aantal mensen die tot driemaal toe op het dak van hetzelfde herenhuis gekropen waren. Dat zorgde zelfs tot in de krant Het Belang van Limburg voor heel wat opwinding in die zin dat ze er tweemaal een artikel over gepubliceerd hebben. Onze roodzwarte kameraden waren overigens blij ons te zien, ze wisten nu dat ze niet meer alleen stonden in de strijd en betere contacten werden gelegd voor een snellere berichtgeving op de msn-groep van Armoedevakbond over acties in Hasselt in de toekomst.
Het debat kabbelde rustigjes voort, en op een gegeven moment heeft de woordvoerder van Armoedevakbond het woord genomen met de micro. Hij wees erop dat 45.000 woningen te weinig zijn, dat er minstens 30.000 meer gebouwd zouden moeten worden. Hij gaf het voorbeeld van Brussel, waar men jaren geleden de mensen 5.000 nieuwe sociale woningen had beloofd, waar er in de tussentijd misschien een 200-tal van afgebouwd zijn omdat de Raad van State de uitvoering van de plannen blokkeerde. Het zou dus kunnen dat het met de door de Vlaamse regering beloofde 45.000 woningen dezelfde weg opgaat, en dat administratief gehakketak ervoor zal zorgen dat die woningen er nooit, of pas veel te laat, zullen komen. Veerle Heeren had er immers eerder al op gewezen dat er in Vlaanderen ook structuurplannen bestaan, waardoor het extreem moeilijk zal worden de benodigde ruimte te vinden. Vervolgens wees de woordvoerder van Armoedevakbond erop dat een systeem van huursubsidies niet aan te raden was zonder een prijsblokkering, want anders belandt het geld toch alleen maar in de zakken van huisbazen, zij het dan via de bankrekeningen van de armen om. Mieke Vogels van Groen! was het hiermee eens dat de huurprijzen geplafonneerd zouden moeten worden en niet hoger mogen liggen dan 20 % van iemands inkomen. Schijnbaar heeft Groen! dus zijn standpunt veranderd tegen vijf jaar geleden, toen er alleen nog maar gesproken werd over huursubsidies, maar niet over plafonnering van de prijzen.
De moderator van het debat had eerder al opgemerkt dat men het niet over armoede ging hebben, daarom dat de woordvoerder van Armoedevakbond dit toch even ter sprake bracht. Hij vond immers dat zelfs het bouwen van sociale woningen gelijkstaat aan dweilen met de kraan open zolang er een beleid wordt gevoerd van fiscale cadeaus aan de rijken, zoals bijvoorbeeld de notionele intrestaftrek van 2 miljard. De politiek van cadeaus aan multinationals moet stoppen, indien men werkelijk iets wil veranderen. Toen werd zijn micro afgesloten, maar met luide stem ging hij verder over de bezettingsacties en het recht om de leegstand te bezetten, het confisceren van leegstaande gebouwen, en gaf als voorbeeld de huidige projecten van de Koningsstraat 123 in Brussel en van het klooster op de Ploegstraat in Antwerpen, waar sociale organisaties samen met daklozen en hun organisaties solidaire woonprojecten hebben opgestart.
Toen antwoordde Marino Keulen dat we ons niet mogen afzetten tegen de multinationals, en dat de woordvoerder van Armoedevakbond zogezegd geen rekening hield met de belangen van de arbeiders van Ford en Sappi, wat uiteraard een slag onder de gordel en een flagrante onwaarheid was, aangezien de uitspraak van de minister totaal niet klopte. Bij de stakingspiketten aan Sappi Lanaken en Volkswagen Vorst was Marino Keulen immers niet te zien, maar namen de mensen van Armoedevakbond wel actief deel door er pamfletten te verspreiden en onvoorwaardelijk de kant van de arbeiders te kiezen. De woordvoerder van de armen ontstak in woede en antwoordde daarbij is het zo dat als mensen niet meer nuttig zijn voor de fabrieken, dat deze zowiezo hun personeel afdanken en op straat gooien omdat ze niks inzitten met de mensen. Een anarchist die aan Marino Keulen vroeg hoeveel deze dan verdiende per maand kreeg geen antwoord maar kreeg daarna wel te horen dat hij niet meer welkom was. Toen was de pauze aangebroken en Armoedevakbond ontrolde een spandoek vlak voor de deur, zodat alle aanwezigen nogmaals gewezen werden op de aanwezigheid van deze nieuwe vereniging.
Tijdens de pauze bleek ook al de grote onvrede van het publiek in die zin dat ze meer verwacht hadden van dit debat, dat ze het gevoel hadden dat het om een politiek onderonsje ging, dat de argumenten die zowel de anarchisten als armoedevakbond naar voren haalden met een lachje werden afgedaan als ideologisch, wat uiteraard niet het geval was, maar eerder een teken dat de aanwezige politici zonder argumenten zaten. Enkele armen zeiden luidop: Hadden we het geweten dat het weer zo zou gaan, dan waren we thuisgebleven. Ook zeiden zeker een zestal mensen bij het buitengaan: goed gesproken, armoedevakbond.
Na de pauze werden er nog wat vragen gesteld en wat antwoorden gegeven. Toen Marino Keulen de opmerking maakte dat er niet voldoende bouwvakkers zijn in België om zoveel sociale woningen te bouwen, schreeuwde de woordvoerder van Armoedevakbond dat ze dan maar de mensen zonder papieren moesten regulariseren, dan hadden ze werkvolk genoeg. Daarna was het debat ver afgelopen en gingen we wederom naar buiten om het spandoek te ontrollen. Marino Keulen droop af en stapte in zijn auto, nageschreeuwd door de anarchisten hoeveel verdient ge per maand. En daarna trokken wij tevreden weer naar huis, gelukkig kregen we een lift van een geïnteresseerde die de zaken in Limburg al gedurende dertig jaar opvolgt, en zo geraakten we toch nog tijdig thuis om dit verslag te schrijven.
