Door een ondoorgrondbaar toeval krijgt de mens een plek in de wereld toegewezen om te wonen, te leven. En vergeef me de pseudo-filosofische lyriek. Het is dat het avontuur in minder dan een maand is afgelopen. Eén plek. Tussen honderden duizenden miljoenen andere plekken. Door te werken, te verhuizen, te reizen, te dolen, te dagtrippen kom je al eens op andere plekken. Zo was ikzelf menigmaal in Gent, Kwatrecht, Emelgem, Kapelle-op-den-Bos, Berlijn, Breukelen, Wevelgem, Peer, Diest, Poulseur, Aarlen, Charlerloi, Berlare, Oostende, Knokke-Heist, Oosterzele en dan vergeet ik er nog enkele geloof ik. Recentelijk lengde ik dat bescheiden lijstje aan met een minuscule willekeurige selectie Zuid-Amerikaanse gehuchten. Eenmalige toevalstreffers. De kans dat ik in mijn leven nog eens in Puerto Toro of El Chaïten of Villa O'Higgins of Caleta Tortel of Cochrane zal komen, schat ik niet overroepen hoog in. En toch leek het telkens alsof ik die plaatsen had moéten zien, dat ik blij was dat ik daar was want dat ik zulks moois niet had willen missen. Maar ach...je weet niet wat je mist als je niet weet wat je mist. En nog steeds zag ik maar een vliegenscheet van de scheten ik bedoel schatten van de wereld. Shit. (Wat voor moois moet ik wel niet allemaal aan het missen zijn. Maar ach...)
De oversteek van de grens Argentinië-Chili, in twee dagen wandelen met 40 kilo op schouders, rug en borst was een belevenis. Een harde doorbijterstocht. Het is 'cool' 7 uren te wandelen met een reispaspoort met een stempel die aangeeft dat je grondgebied Argentinië hebt verlaten, en op weg te zijn naar de volgende grenspost waar de stempel moet worden afgehaald die aangeeft dat je tijdelijk immigrant bent in grondgebied Chili, en dus 7 uren lang 'nergens' geregistreerd te staan. Het is 'als in een film' om te arriveren aan een kade net voorbij de Chileense grenspost, waar je een halve hele dag zal moeten wachten op een boot die je naar een ietsje meer bewoonde wereld kan brengen en waar je je aansluit bij een groep van vier mannen die net als jou alleen aan het reizen zijn. Van de nieuw gevormde groep 'Los Cincos Hombres Viagando Solo al Patagonia' werd aan de kade een geweldige foto gemaakt. In vergeelde kleuren. Te koop of te huur of te bekijks na thuiskomst.
Op de grens met Argentinië ligt Villa O'Higgins, het uiterste dorp op de Carretera Austral. In de jaren '60 uit het niets uit de grond gestampt om het Chileens territorium te beschermen. Een door de staat gemaakt dorp. Waar de overheid er alles aan doet om bewoners er vredig in leven te houden. Alles in het dorp wordt gefinancierd door de overheid. Zelfs het brood en het ondergoed van de 450 inwoners. Er was daar veel zon. Uitzonderlijk veel naar men zei. De lange broek zit weer in het onderste vak van de rugzak. En ik heb er mijn paardrijdebuut gemaakt. De bergen in. En hoog in de lucht een Condor (grootste gier op aarde). Al vond ik galop in het dal het fijnst!
Van daar ging het verder naar het noorden, er was maar één mogelijkheid - of terug naar Argentinië natuurlijk. Naar het eerstvolgende dorp, 150 km verderop. Caleta Tortel. In een baai aan de uithoek van een wemeling van fjorden en kanalen omgeven door regenwoud. Een dorp waar auto's geparkeerd worden aan de grote parking aan de 'ingang' van het dorp, en waar enkel voetgangers toegang hebben tot en in het dorp via honderden meters lange houten bruggetjes. Langs de rotswanden, over de moerasgronden en dwars over kleine baaien. En van wal steekt de zon. Op de autoweg naar Caleta Tortel zag ik wat velen hier willen zien maar zéér weinigen krijgen te zien: een echte mensengrote puma! Zomaar poserend (of pauzerend dat kon ik niet goed opmaken) langs de weg. De Vijfgroep is gesplit. Of toch niet helemaal. Sommigen gingen in duo door, anderen solo, en een solist trof onderweg weer een duo aan, een duo splitte en zal misschien vandaag of morgen weer herenigd worden. Er is hier maar een weg.
In België verbindt de weg Oostende-Antwerpen-Luik drie grote steden, met daartussenin honderden kleine en grote steden gemeenten dorpen gehuchten. Hier op de Carretera Austral heb je over dezelfde afstand de verbinding tussen de gehuchten Villa O`Higgins - Tortel - Cochrane, waarvan de laatste een middelgroot gehucht is van bijna een tiende zo groot als Emelgem.
Aan de kruispunten (ongeveer iedere 100 km heb je er wel een), temidden van het Patagonische wildernisniets, staan mensen, reizigers zowel als streekbewoners. Zij kijken uit naar een lift, een pick-up met een wat vrije ruimte in de laadbak, een halfgeladen vrachtwagen, een toeristenhuurwagen met vrije zit,... Uiteraard heb ik dit concept ook uitgetest. En zie, ik ga mij er zo meteen nog eens aan wagen. Ik wil vandaag aan het volgende kruispunt geraken.
Ik ben in El Calafate, Argentinië. Hier leef ik met nog slechts 3 uur tijdsverschil met het thuisfront. En hier kan ik sinds twee maanden weer genieten van verse koffie. (In Chili krijg je een zakje oploskoffie en een kan heet water geserveerd wanneer je een koffie bestelt.) En hier kan ik mijn short en t-shirt weer bovenhalen. Zoals elke andere toerist hier, ben ik naar deze plaats gekomen om de gletsjer 'Perito Moreno' te zien. Je hoort en ziet er huizengrote ijsblokken op enkele tientallen meters afstand naar beneden donderen. Spectaculair. Maar vanavond vlucht ik hiervandaan. Gezien op de aanwezigheid van de gletsjer na, El Calafate erg veel weg heeft van Blankenberge. En gezien 30 graden dan toch weer iets te veel van het warme goede is. Dit voelt zo on-Patagonisch aan. Vanavond ga ik naar een Argentijns grensdorp, van waaruit ik te voet en te paard de grens naar Chili wil oversteken, om dan uiteindelijk aan het begin van de 1200 km lange 'Carretera Austral' uit te komen. Meneer Pinochet heeft in zijn leven weinig goede dingen gedaan, maar de aanleg van die ene lange gravelweg van noord naar zuid of van zuid naar noord dwars door de Patagonische wildernis kan ik de wreedaard moeilijk kwalijk nemen.
Ik ben nog vijf weken in dit werelddeel. Op sommige plaatsen op de Carretera Austral rijdt slechts tweemaal per week een bus. Een meer dat ik aan het begin van mijn tocht moet oversteken, zal ik best komende zaterdag vóór 17.00u bereiken, of ik ben gedoemd daar een week te wachten op de volgende afvaart. Goed mogelijk dus dat deze Zuidweg een flinke hap uit mijn resterende reistijd zal opeisen. Maar dat deert niet. Het is voor zulks avontuur dat ik hier ben.
Terug van een hele tijd weggeweest. Van 1 uur vliegen met een propellor vliegtuigje met 22 zitplaatsen, een laaghangend plafond en een maximum toegelaten bagage van 10kg. Van 36 uren varen tussen scherpe bergen met overhangende gletsjers, duikelende zeehondjes, pinguïns, albatrossen. En van anderhalve week daartussenin superintens genieten. Een verslag kan slechts verslaan. (Hooguit met verstomming.)
19 januari. In het gezelschap van 21 andere reizigers land ik op de militaire en enige luchthaven van Puerto Williams. Het dorp is door een tussenliggende reep Argentinië en een breed natuurlijk zeekanaal afgesneden van de bovenliggende rest van Chili. Dit is de grond waar de Yamana indianen leefden.
Ik trek er vier dagen door rauw, ruig, onherbergzaam, winderig, desolaat maar ontegensprekend mooi vuurlandland. (Bijna heb ik er effectief vuurland gezien, maar da's weer zo'n verhaal voor de lente...). Ik zie vier dagen lang niemand. Het concept van deze wandeltocht - tuur tot 500 m in de verte en kijk uit naar een rode streep als wegmarkering - is even eens iets anders dan de netjes aangelegde Torres Del Paine-wandelpaden. Wanneer zelfs in 500m verte geen rode streep te herkennen is, is het opzet: kijk in de vochtige grond en probeer bij toeval een voetafdruk te herkennen. Eens zo'n voetafdruk te hebben gevonden, is dan nog de vraag: 'Was deze wandelaar eveneens verdwaald of is dit dan toch het pad?' De tocht en de avonturen van dag op dag beschrijven, is weinig boeiend en zinvol. Komt dat gewoon zien. Ik kom helemaal opgeladen en hunkerend naar meer terug uit het toverlandschap. De uitbater van de souveniershop aan de overkant van het postkantoortje van Puerto Williams belt naar de postbeambte om te vragen of die niet even het postkantoor wil komen openen want dat er enkele klanten voor de deur staan. Ik verzend enkele postkaarten vanuit het meest zuidelijk gelegen postkantoor ter wereld. De administratief ondersteuner en tegelijkertijd hoofd van de 'dienst toerisme' van Puerto Williams zoekt samen met mij op Google Earth de coördinaten op van het 20 km nóg zuidelijker gelegen dorp Puerto Torro - en maakt uit nieuwsgierigheid ook een verkennende luchtfototocht doorheen de Achilles Musschestraat. Het dorp is vanuit Puerto Williams enkel bereikbaar per boot of...te voet dwars door het pampagebergte. Ik verkies optie 2 - voor het avontuur, maar ook wel omdat optie 1 slechts eenmaal per maand verkiesbaar is. 40 mensen staan officieel geregistreerd in het inwonersregister van Puerto Torro, in werkelijkheid verblijven er zo'n 15 mensen permanent. 3 politiebeambten werken er op het politiekantoor; 4 kinderen gaan er naar school in de dorpsshool (mét sporthal!) aan de andere kant van het dorp (de overzijde van de straat); als ik er ben, werken 10 niet-dorpsbewoners met de steun van de overheid twee maanden lang aan de bouw van een nieuwe aanlegsteiger zodat de nog net niet afgedankte vissersboten van die luttele 15 vissersmannen kunnen blijven aanmeren. Alles is geregeld en georganiseerd voor waar ik sinds mijn landing op Santiago naar uitkeek: voor mijn tocht naar het meest zuidelijk gelegen dorp ter wereld. Met stafkaart en gps verdwaal en geniet ik. Wanneer ik plots een hond hoor blaffen, wordt ik bevangen door ontgoocheling hier niet de echte enige te zijn. Dan valt het mij te binnen: deze hond is een wilde. De ontgoocheling slaat heel even om in angst, maar dat was echt maar even en absoluut niet veel. Twee dagen later al, op donderdagnamiddag, arriveer ik - toegegeven: met overwinningsgevoel - in Puerto Torro. Op zaterdag doet die ene boot zijn maandelijkse passage langs het dorp. Een lift had ik in het Munipicidad van Puerto Williams netjes geregeld. Tot die tijd sta ik op de immigratielijst van het dorp. Dorpelingen willen weten hoeveel uren ik heb gewandeld. Uit enthousiasme. En uit trots dat ik hun dorp bezoek. Een man met rugzak komt hier zelden of nooit uit de bosjes, is wat ik aanvoelde. Ik word ontvangen op het politiekantoor. Het personeel schuifelt er met laarzen op doeken, van kast met dikke dossiermappen naar koffiezetapparaat naar bureau met op de achterzijde nonstopspelende televisie. En of ik wil gaan zitten en water wens. En dan start de procedure. Mijn paspoort wordt opgevraagd door de onderchef. De andere onderchef komt erbij. Twee zichzelf au sérieux nemende armen van de wet - in militaristisch aandoende klederdracht - staren aandachtig naar mijn paspoort. Ik hoor één van beiden 'vendoenmuilbroeoeoek' mompelen. Een kort verhoor. Wanneer ik mijn trektocht ben begonnen. Hoeveel uren ik heb gewandeld. (Uit enthousiasme. En uit trots...) Waar en hoe ik geslapen heb. Mijn paspoort wordt volledig doorbladerd. Het document dat ik meekreeg van de vlieghavenpolitie - twee maanden geleden in Santiago - wordt bestudeerd...en overgeschreven, in een groot boek dat wat ik denk het 'dorpsregister' moet zijn. Dan schrijft de ene onderchef op een klassiek ruitjes A4-blad enkele zinnetjes neer. Waarschijnlijk het verslag van het verhoor. Ik word verzocht onderaan dat proces-verbaal-avant-la-lettre te tekenen. Er wordt radioverbinding opgenomen met het politiebureau van Puerto Williams. "Puerto Torro Puerto Williams. Puerto Torro Puerto Torro." Uit het razendsnelle Spaans radiogesprek vang ik de woorden 'persona Belgica' en 'trekking' op. Het A4tje wordt geklasseerd in een dossiermap. De onderchef begeleidt mij naar het huis van een oude visser, die ook conciërge blijkt te zijn van de dorpsschool. De komende twee dagen zal ik de enige en gelukkige bewoner zijn van de directeurswoning of dergelijke van de dorpsschool van Puerto Torro. De zoon van de oude visser vraagt mij te eten in zijn huis, waar ook de tien aanlegsteigerbouwers dagelijks te eten krijgen. Wanneer ik twee dagen later op de koffie wordt gevraagd door de oude visser, vraagt zijn vrouw mij heel oprecht of er in Belgica ook dieren zijn...tijgers bijvoorbeeld. Maar nog voor ikzelf het antwoord kan geven, is de oude man mij voor: "nonono, hay no tigres en Belgica. en Africa si." Hij is een man van de wereld.
Nu de helft van mijn reisperiode nadert, zit ik hier met een ferm luxeprobleem. Ik moet beginnen plannen. Ik moet selecteren. Uit al die grote en kleine, nabije en verre bestemmingen die nog op mijn verlanglijstje staan. Ga ik na mijn weekje terug-trekking (welja: terug een trekking) op Tierra del Fuego (Vuurland op zijn Vlaams) linea recta naar het warme noorden... Of, stijg ik even langzaam als ik ben gedaald, dan wel langs de andere kant (de oostkant, in Argentinië) van de Andes... Trek ik dieper Argentinië in en wijk ik af van mijn 'enkel en alleen Chili'-plan... Passeer ik nog langs Peru, langs Bolivië, langs Brazilië zelfs misschien... Ho ho ho de mogelijkheden zijn zo geweldig legio. En het kiezen zo geweldig moeilijk.
Nog dit. Gisteren viel de officiële berichtgeving in mijn mailbox dat Anciaux heeft beslist om het nieuwe project van Zeepcompagnie niet te subsidiëren. Da's een minder prettig vooruitzicht dan het uitzicht op de komende anderhalve maand... ...maar eerst ís er dus nog die anderhalve maand!
Het waait hier hard. Heel hard. Eigenlijk echt heel heel héél hard. Rukwinden die uw fiets van de baan doen blazen, die uw fiets op een steile bergaf tot stilstand brengen als er niet hard getrapt wordt, die uw fiets ook als een peil naar de top van een steile berg leiden als die wind van achteren komt, en die de kruinen van de bomen plat en scheef doen groeien, van west naar oost, met de kruintop wijzend naar het binnenland.
Hoe ik het kon vergeten. Op doorreis naar het nationaal park Pali Aiki maakte onze tour-auto een ommetje langs een pinguïnkolonie van 10.000 pinguïns. Die beesten zijn geniaal. Heel veel genialer dan wat je in de zoo of op tekenfilm te zien krijgt. Ik zag die klungelige intelligente sportieve gekke vogelsoort in haar ware biotoop. Ik heb pinguïns zien duiken, springen en zwemmen in de zee. Ik zag hen in koppels uit het oceaanwater waggelen. Ik zag hen nieuwsgierig naar me kijken om dan met borst vooruit trots in rijtjes achter elkaar langs mij heen te paraderen. En ze volgen zo netjes de paadjes. en ze toeteren! - met hun bek loodrecht naar boven gericht. En ze staan in volle Patagoniëwind op hun dooie gemakje met opengespreide vleugels zichzelf te drogen.
Heb er sinds de vorige blogverschijning 1 dipdag en 2 hoogtepuntdagen op zitten. De dipdag: de frustratie dat in dit gedeelte van Chili kleine fijne plaatsjes zo moeilijk bereikbaar zijn, dat hier nauwelijks openbaar vervoer bestaat en dat je als reiziger bent aangewezen op peperdure georganiseerde 'toeristentours' (waarbij het concept meestal is: uren in de bus voor heenreis, ter plaatse aangekomen een uurtje uit de bus voor fotootje trekken en kort wandelingetje, en dan weer uren in de bus voor de terugreis) of op het huren van een wagen...wat als soloreiziger ook een dure optie is...en geen optie is als je je rijbewijs thuis hebt achtergelaten. Maar het toeval toonde zich van haar mooiste kant. In het hostel waar ik logeerde, hier te Punta Arenas, de meest zuidelijke stad van Chili, hoorde ik - voor de eerste maal sinds ik in Chili ben - Vlaamse volzinnen! Ik leerde een fijn Leuvens-Brussels duo kennen waarmee ik twee dagen lang heb opgetrokken met een huurwagen en beleefde de tijd van mijn leven. Hoewel ik de eerste dag van deze Vlaamse tweedaagse geveld was door een voedselvergiftiging met alle sluitspier- maag- en darmproblemen vandien, was ik het dipje van de eerdere dag gauw vergeten. Bovendien waren mijn reisgenoten dokters in opleiding en kon ik zodoende met al mijn sluitspierklachten de hele dag door bij hen terecht. We reisden naar een nationaal park 200 km ten noordoosten van Punta Arenas, naar een park met een wondermooie naam die haar wondermooie lading dekt: het park Pali Aiki, knal aan de Argentijnse grens. Dit was de eerste keer in mijn leven dat ik op vulkanische steppe heb rondgewandeld. Als de gelegenheid zich voordoet, wil ik dat nog wel es doen. Maar deze eerste keer heb ik alvast op mijn palmares staan. Ik moet het lijstje van mijn faunaprimeurs hier toch even updaten. Ik zag HONDERDEN guanaco's (de lamasoort die hier leeft en waarvan ik er in Torres del Paine een vijftiental zag...en waarvan ik onschuldig onwetend een billetje en een ribbetje heb opgegeten in de Vlaamse vulkanische steppenacht...details vertel ik in maart wel es bij een goed glas Chileense wijn), tientallen struisvogels, een kudde van wel duizend schapen die dwars over de autostrade werd voortgedreven door twee cowboys te paard en enkele honden, vogels met een hele lange dunne snavel en waarvan ik de naam niet ken, verschillende kleine vosjes, een krater van 150.000 jaar oud en een veel jongere van 15.000 jaar oud en een grot die 9.000 jaar geleden werd bewoond door mensen en alweer niet 1 puma.
Woensdag zak ik af naar het echte puntje van Zuid-Amerika. Om er de meest zuidelijke trekking ter wereld te doen.
Een week afgesloten geweest van al wat werelds is. Ik deed een trekking, zes en een halve dag lang, in nationaal park 'Torres Del Paine'. Daar is een populaire voorzijde, en een minder toeristische achterzijde. Aan de voorzijde is de wereld (van voorzieningen) nog wel goed herkenbaar. Maar die achterzijde...dáár was het mij om te doen. Schuilen onder een sjelter van boomstronk en grondzeil, kakken in een hol in de grond, tanden poetsen met ijskoud gletsjerwater...ultiem kampeergenot. Maar ik kon het niet laten, en deed de voorzijde er ook maar integraal bij. Ik heb gestapt. Gestapt! 120 km om en bij. Gegeten, een weinig per dag. En geslapen, tien tot twaalf uur daags. Gezien onderweg (levensprimeurs): een woody-woodpecker, een vijftiental (wilde) Lama's, twee papegaaien zoals die als Flip van Jommeke, een echte grote grijze vos van héél dichtbij, verscheidene sneeuwlawines (ook gehoord), niet één puma, niet één Belg, een gigantische in meer uitmondende gletsjer van vlakbij bovenuit en dan van opzij en dan van langsvoor, nog veel veel veel andere gletsjers ook van vlakbij, de drie loodrecht uitstekende granieten 'Torres' op alle momenten van de dag, vermoedelijk een Condor en veel (te veel) Hollanders, Duitsers, Israëliërs en Amerikanen. De laatste twee dagen van het tochtje was de fun er bijna af, op het nippertje terug van weggeweest zodus. De plots opkomende rukwinden dreigden te gaan irriteren. En ook de bleinen werden me te veel. En ook de pijn in de kniëen. En ook wel het gemis van de onderweg verloren handschoen. En de souveniersshops en uitgebouwde zelfkookkeukens op de kampplaatsen aan de voorzijde. En die Hollanders, Duitsers, Israëliërs en Amerikanen die consequent een tegenligger begroetten met 'Ola!' goed wetende dat 95% van het wandelende volkje Hollanders, Duitsers, Israëliërs of Amerikanen zijn en dus niet-Spaanssprekend zijn van origine. Ook de in mijn gezicht wapperende haren verjoegen de lol. En die stenen. En het struikelen over mijn wandelstokken. En de uitgeputheid. Het stinken naar eigen zweet. De lopende neus. Het havermoutontbijt. De goesting naar een pak friet. Ondertussen begint het tijdsbesef te dagen. Nog een tiental dagen en ik zit aan de helft van de tijd die ik heb voor dit intercontinentale uitstapje. Tien dagen. Dat is de tijd die ik nodig heb om in het uiterste tipje van de wereld te geraken. Want daar geraken is een hele onderneming. Er zitten heel wat wateren tussen. En twee grensoversteekposten. En tussen Argentinië en Chili botert het niet goed wat betreft de grenzen tussen Argentijns en Chileens Vuurland. Vliegtuig is me te duur. Dat zou het makkelijkste zijn. Boot is ook duur. Met een visser onderhandelen is een goeie optie. Wel een illegale. Sssst.
Terug aan land. Terug een stabiele horizon. En een horizontale slaapbeleving. En terug in de **** bewoonde wereld. En dan ben je in die bewoonde wereld, dat dorp in het gure winderige Patagonië en kom je de eerste uren vooral die mensen tegen met wie je de voorbije vier dagen op de boot hebt geleefd: in de wachtrij aan de bankautomaat, in het internetcafé, in het hamburgerrestaurant... Gossy man! (oeps. hier val ik even door de mand. ik heb die bootdagen doorgebracht met een Hollandse jongedeerne). Iedere week, op donderdagavond, wordt het dorp overspoeld door een nieuwe lichting `backpackers´. Dan voel ik mij ineens één van die 210 andere Europeanen...strontsnobgevoel.
Maar de boottrip was hoe dan ook het geld en het toerismekantje waard. Ik heb gezien wat ik wóu zien. Ik zag geleidelijk aan, verspreid over vier dagen, het landschap robuuster worden. En het klimaat guurder. Maar zo onbeschrijflijk adembenemend. Die combinatie van water, ruige rotsbergen in alle vormen en soorten, sneeuw en ijs...dáár deed ik voor. Ik zag springende vissen, ijsvogels, zeeleeuwen, één walvis, zeezieke mensen, gletsjers, en roodblauw gekleurde bergen als de zon erachter verdween. Waw. (Voor de atlasbezitters: de trip die ik deed vertrok in Puerto Montt, aan het eind van de Panamerikaanse snelwel, en voer doorheen de eilandjes en fjorden langs de westelijke flank van Zuid-Amerika, een stukje door de Stille Oceaan, dan weer 'landinwaarts' door de smalle kanaaltjes zo tot in Puerto Natales, op zo'n 350 km van het zuidelijkste tipje...nog 1 keer België.)
En nu dus in het hart van Patagonië. Gedaan met de goedweershow. België kan met haar 7 graden bijna tippen aan de weers- omstandigheid hier te Puerto Natales. Maar dat deert mijn kloeke zelve niet. Ik krijg voor het verlies aan graadjes wel wat in de plaats.
Meer en meer valt het voor dat een Chileen honderduit vertelt tegen mij, mijn herhaaldelijke no entiendo's ten spijt. Wellicht omdat ik me steeds dieper in het minder toeristische Chili begin te wagen. Voorbije nacht sliep ik op het strand van een eiland aan een eiland aan een eiland. Een wereldje waar de tijd anders draait (ik begin ook effectief te denken dat het hier een andere tijdzone is...vroeg om kwart na 1 wanneer de boot vertrekt, en als antwoord kreeg ik 'a la una'), waar het minilandschapje hobbelt en bobbelt, waar de weggetjes van zand zijn, waar de kerk op het strand staat, waar de mensen klein en rond zijn en zéér snel praten. Beetje als in Hobbitland. Vandaag en vannacht nog op dat eiland aan dat ene eiland: op Curaco deVélez. Een klein paradijsje. Verblijf hier in de tot 'camping' omgebouwde tuin van zo'n Hobbits, waar ik als enige toerist in het dorp uiteraard ook de enige kampeerder ben. Een ganse tuincamping voor mij alleen. Kerstavond op zijn alternatiefst. Maar ik ben hier vooral voor de oesterrestaurants: die zijn gelegen aan het strandje hier vlakbij (het marktplein oversteken en je straat op het strand): een oester kost er 10 á 30 eurocent. Ik wou toch ook mijn kerstfeestmaal... Ik heb me vandaag weer behandeld met mijn factor 30. Want dat gaat hier een hete kerst worden. En ondertussen blijf ik maar iedere ochtend ontwaken tussen de brokjes vel nog van die vulkaanbrand.
1 keer Chileense frieten eten=goed voor nooit meer Chileense frieten eten
Voor wie zich 'n visueel-geografisch beeld wenst te vormen, het voorlopige reisverloop: Santiago - Osorno - Anticura - Osorno - Pucón - Valdivia. Valdivia is de stad die ik als tussenstop heb ingelast voor mijn verdere doorreis naar het zuiden, straks, naar Puerto Montt. In Valdivia stevig cultuurdagje gedaan (museumbezoek, fortbezoek, cafébezoek, vismarkt-met-in-het-water-vlakbij- zonnende-zeeleeuwen-bezoek, universiteitssitebezoek, restaurantbezoek). Erg leuk transportmiddel hier is de 'collectivo', een minibus in alle kleuren van de regenboog beplakt met stickers en affiches in alle formaten en lettertypes met binnenin gezapige radiomuziek die met de deuren open zich licht agressief een weg baant door het chaotisch stadsverkeer dat voor 50 procent bestaat uit toeterende taxi's en zigzaggende collega-collectivo's. In zo'n volgestampte collectivo 15km lang een weg volgen met links en rechts bos en meer...dat is vakantie he. On the road! (Een rit met zo'n collectivo kost 300 Chileense Peso, ongeveer 40 eurocent, ongeacht het aantal kilometers, stevig optrekken doen die collectivo's echter niet...hm...zou niks voor Dedecker zijn).
Kerstmis wil ik doorbrengen op Chiloë, dat is een eiland waar de mensen en het leven nog erg traditioneel zijn. Dorpen op palen, exclusieve streekvisgerechten, vogels en stranden en zulke dingen, enfin een ideale kerstmix dus. In Puerto Montt ga ik een plaatsje reserveren voor de bootreis naar Punta Arenas (bijna het topje van Zuid-Amerika, op kleine 400 km na), vier dagen lang, doorheen de fjorden van Zuid-west-Amerika, langs de gletsjers aldaar en een stuk door de open zee. Dit is ook weer zo'n prijzige affaire maar het schijnt een onwaarschijnlijk adembenemende ervaring te zijn. Tja...
Hm...het experiment met het fotootje schijnt niet te zijn gelukt... Jammer. Het bestandsformaat van mijn foto's zou te groot zijn. En wellicht is daar met een simpele muisklik een mouw aan te passen, maar ik ben jammergenoeg zelfs in het muisklikken niet terdege onderlegd. En mijn Spaans reikt absoluut nog niet zover om een dergelijke technische kwestie uitgelegd te krijgen. Dus voorlopig geen foto's...
Ik had er dus eentje van het regenwoud. Ik heb ook fotootjes van enkele lieve diertjes die ik in het regenwoud heb gezien: een hagedisje en een donzig bruingeel spinnetje (ik zag ook een schattig slangetje, maar die wou niet poseren). En ik wou ook een fotootje uploaden van mezelf, badend in een 'hotspring' ofte warmwaterbron. Op die foto is naast een groezelige wildemansbaard geloof ik ook te zien hoe ernstig verbrand ik was, na dat ene dagje klimmen op die sneeuwvulkaan. Ik heb een zonnecrème factor 30 meegebracht uit België, maar dat schijnt hier niet veel voor te stellen, in de apotheek zag ik een factor 70 in de rekken liggen, de ozonlaag is hier erg dun naar ik hoorde. Ik overweeg aankoop van zo'n superfactor. Omdat...met 20 kilo rugzak op aangebrande schouders is het weinig comfortabel klimmen in de junglerotsen.
Zodadelijk vertrek ik (wat meer) naar het zuiden, waar het in tegenstelling tot in Europa koud, nat en winderig is. Maar waar in ruil voor die ontberingen Patagonië zich van haar mooiste kant laat zien. Ik kijk er naar uit. En als ik die barre omstandigheden dan beu ben, kan ik altijd nog naar het uiterste noorden van Chili waar het dan weer tropisch heet is...(waar o.a. de droogste woestijn van de wereld ligt).
Ik heb mijn lijstje stunts en stoten ondertussen al serieus weten aangevuld worden... Een update volgt (ooit wel, misschien).
Nog een anekdote-met-weetje. Vandaag liep ik in de stad Villarica (en daar hangt meteen één van die nieuwe stoten aan vast: ik wou vandaag een hele dag wandelen in het nationaal park 'Villarica' en bleek op een bus te zitten die naar de gelijknamige stad rijdt, 35 km de andere kant op) , passeerde daar een school en liep er een zaaltje binnen waar de proclamatie van de laatstejaars bezig was. Het schooljaar eindigt hier volgende week en vangt weer aan in maart.
Vandaag hoorde ik de kerstman-met-meer-zichtbare-echte-baard-dan-valse-witte-baard een nep-echte "hohoho" scanderen. Eindelijk. De kerstsfeer komt er hier wat in!
Groeten uit het steeds zonniger wordende Chili (ik heb hier sinds mijn aankomst 1 dag regen gehad, en dat was dan nog in de bergen...sorry)
De Vallirica is zijn naam. 2840m hoog. En ik heb ´m beklommen. En ik heb zijn krater gezien, van dichtbij. Van veraf zie je gedurig een rookpluim uit de krater komen. Van dichtbij ruik je die ook (zwavelgeur), hoor je de lava kolken en zie je af en toe een spat lava tegen de kraterwand kletsen. Vier uur klimmen, met gids (zonder is het verboden), twee uur dalen, met plastic zitvlak om te roetsjen (dolle vulkaanpret!). Een prijzig zaakje, maar absoluut een once-in-a-lifetime-opportunity. In Pucón vertoef ik nu. Dat is een veel te toeristisch stadje naar mijn goesting, waar het in het stadscentrum wemelt van de Outdoorbedrijfjes die aan de voet van maar ook op de kap van de vulkaan leven. Misschien kan Camping Les Pommiers zich in de Belgische winter hier komen vestigen met een vulkaan-aanbod (deadride van de vulkaan, apenbrug tussen twee vulkanen)?
Mijn dagbudget voor morgen en de dagen daarna is er doorgejaagd. Dat wordt vasten (in de kerstperiode...phoeh, ik ben werkelijk geheel seizoensgedesoriënteerd). Maar moet op zich wel lukken, want ik wil een vijfdaagse trektocht doen die het hele nationaal park hier rond de vulkaan doorkruist (iets van 85 km geloof ik). Ik zie het wel.
Het huis van Scott verlaten, met 28 kilo op schouder en rug gepakt en gezakt een overvolle metro en bus trotseren, aankomen in het centrum van Santiago en dáár dan ontdekken dat mijn buideltasje met papoort, bankkaart, geld en VISAkaart nog onder het hoofdkussen van mijn bed in Scott's huis ligt...dat doet zelfs een doorwinterde avonturier al eens hartkloppingen krijgen. Maar het tasje lag nog onder `t hoofdkussen.
of
Een vage beschrijving krijgen van een bevriende boer van Scott, door diezelfde Scott persoonlijk een busticket in de handen gestopt krijgen naar de 700 km ten zuiden van Santiago gelegen stad Osorno, en daar aangekomen dan ontdekken dat je eigenlijk bij god niet weet waar die boer EXACT woont, laat staan dat je had begrepen dat de stad Osorno eigenlijk 50 km ten zuiden en 70 km ten oosten van die beruchte boerderij is gelegen. Ten gevolge hiervan op mannelijk intuïtiegevoel af lukraak een bus nemen naar een dorp van waaruit het uiteindelijk dan nog 50 km stappen en liften is naar het nationaal park PYHUE waar op de koop toe die bus ook passeerde.
en
Aan de voet van dat nationaal park een eerste nacht doorbrengen op een gigantisch camping, onderverdeeld in gigantisch veel compartimenten en bosjes en parkjes en hutjes en noem maar opjes...en daar dan de enige werkelijk enige kampeerder zijn. Beetje griezelig, maar eigenlijk wel cool.
en dan
De PAMPA FRUTILLA - een tweedaagse trekking in het nationaal park- stappen; alleen - gezien het gebrek aan zielsgenoten op de camping. Na uren en uren en uren wandelen, klimmen door jungle komt de Pampa Frutilla uit in een hooggebergte waar op dit moment (nog erg vroeg in `t seizoen - in de zomer zeg maar, die is pas begonnen eigenlijk) nog heel veel sneeuw ligt. Dientengevolge van deze opmerkelijke aanwezigheid van sneeuw...is het moeilijk tot onmogelijk om de Pampa Frutilla nog te herkennen. Het meer dat de eindbestemming van de trekking zou zijn heb ik nooit gevonden. Ik heb vele richtingen uitgeprobeerd. Alleen...in de bergen zijn er zoveel richtingen. En ik heb dan wel mijn satellietverbonden navigatie-instrument, zodra het winderig en schemerig werd, heb ik verantwoordelijk als ik ben netjes mijn tentje neergepoot. Een hele dag door was er brandend snijdende zon. Aan de receptionist van de camping heb ik nog uitdrukkelijk gevraagd of het zou regenen. "No no" was het antwoord. Misschien stelde ik een verkeerde vraag. Ik ben de Spaanse taal nog niet zo meester: Maar ik had mijn regenkledij in ieder geval achtergelaten bij de receptionist. En die nacht regende en woei het... En de dag daarop ook.
Maar ik leef nog. In Osorno op dit moment. Ik ben hierheen gebracht door Julio Solari Espindola, Ingeniero de Proyectos. Ik kan op deze blog onmogelijk alle avontuurtjes achterlaten, maar vraag ernaar bij mijn thuiskomst. `t Is een schoon verhaal. Vannacht verblijf ik in een hostel bij een oud koppel, in een krotterig uitziend huis met een aller charmantst interieur. Ben al benieuwd naar `t ontbijt...
15.36u ofte 19.36u Goeienamiddag ofte goeienavond,
Ik ben in Zuid-Amerika. Ik ben daar nu. En ik weet nu al: ik ga hier nog komen. Maar ik weet ook nu al: ik kom hier nooit meer zonder degelijke beheersing van de Spaanse taal. Ik kan tot nu toe vooral heel goed "No entiendo" zeggen.
Bij aankomst in het rommelige studentenkotaandoende huis van Mister Scott, San Vicente 1798, Satiago de Chile, waande ik mij in de beginscène van een Europese film die zich afspeelt in Zuid-Amerika: klungelig Spaansprekende backpacker zoekt met handen en voeten en Prisma woordenboek Spaans-Nederlands naar de juiste woorden om zich voor 't klungelig Engels sprekend Colombiaans meisje dat de deur opendoet, verstaanbaar te maken. Dat moment kon zo ingeblikt worden, zonder extra take. Het is een vreemde meneer, die Scott. En er komt vreemd heerschap langs (wie is toch die blinde man die zo nu en dan plots langs de achterdeur het huis binnenkomt, naar de badkamer gaat en - afgaande op de geluiden die vervolgens van daaruit hoorbaar zijn - een bad neemt en dan nietszeggend langs een andere (welke?) deur het huis verlaat? Het huis van meneer Scott is niet 100 % hygiënisch...de keuken en badkamer zien er al wat...hm...'afgeleefd' uit..maar toch, ik voelde mij hier meteen op mijn gemak.
Ik heb hier de voorbije dagen al heerlijk genoten van de stevige zomerzon (27 graden!), heb twee dagen het huis van Scott niet verlaten, om te bekomen van die eerste vreselijke uren dat ik in die miljoenenstad gedropt was met het frustrerende gevoel zelfs niet eens te kunnen vragen waar de bushalte is. Ik heb me die eerste dagen bij Scott teruggetrokken onder zijn patio met mijn prisma woordenboek en grammaticaboek. Gisteren zondag voor 't eerst naar de stad geweest, beetje rondgestruind en El Museo Precolumbino bezocht. Vanavond vertrek ik met de nachtbus naar het zuiden, waar ik morgenochtend rond 10.30u arriveer en er voor enkele dagen bij een boer zal verblijven in een afgelegen boerderij aan een meer, ingesloten tussen twee vulkanen. Ik ga mij daar enkele dagen terugtrekken voor mijn verdere studie van de Spaanse taal...dan ben ik toch alvast in de natuur...
(De beklimming van één van die vulkanen zit er zeker in.)
Ik ga de week daarna langzaamaan meer en meer Zuidwaarts, op mijn gemak - ik heb tijd - en misschien vier ik nieuwjaar wel in het uiterst zuidelijke topje van de wereld...
Nog nen prettigen namiddag ofte avond allemaal Trekt uw muts daar nog maar eens extra stevig rond uw oren want ik hoorde van een pas gearriveerde Belgische backpacker dat het daar maar frisjes is... Veel sterkte en geduld nog met de politieke schermutselingen En tot dra;
Ik heb daar neig veel zin in. Een seizoen overslaan. Eén lange zomer.
'Stille Nacht Heilige Nacht' bij 15°C.
En we zijn... vertrokken. 21.00u stijg ik op. Vrijdag kort na de middag landing te Santiago de Chile. Vanaf dan is de tijd van ontladen. Van afstand nemen. En van dik vet genieten. Tot over drie luttele maandjes!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
