Valparaiso is mooi. Gelegen aan zee, en in het (palmboom)noorden is dit een stad met een zuiderse atmosfeer.  Gebouwd op 42 heuvels. In de heuvels, tussen huizen, over daken zijn oude kabelliftjes ingebouwd. Ze dateren van begin vorige eeuw. Maar ze worden nog steeds gebruikt. Want het is niet niks om met je mand vol boodschappen naar je huis op de heuveltop te wandelen.  De dominante rommeligheid, chaos en guurheid herinnerden mij eraan dat ik niet in Venetië, wel in Zuid-Amerika ben. Maar de stad is mooi. Pablo Neruda had groot gelijk dat hij op zo´n heuvel één van zijn drie huizen bouwde.  En de Pablo had nog smaak ook. Ik heb zijn huis gezien, van buiten en van binnen
Ik was twee dagen in `t stad. Lang genoeg om genoeg te hebben. Ben dan tóch nog even een nationaal park ingetrokken. Een uitsmijtertje. Een proevertje ook, lang kon ik immers niet blijven, de tijd drong een beetje. Dat park waar ik mijn allerlaatste kampeernacht hier genoot, is gelegen op de natuurlijke overgang tussen het natte zuiden en het droge noorden. Een dor park. Met veel droog zand. En een beklemmende warmte. Met cactussen. Wel vier meter hoog. En palmbomen. Wel 25 meter hoog. En wel duizend jaar oud.  Dit proevertje smaakte. Naar meer noorden. Vandaag ben ik weer sinds lang - sinds minstens drie maanden - melancholisch geladen. Ge zoudt voor minder.
Zo. En dit is het eind.

   

05-03-2008, 16:32 geschreven door Filipvdm