Je kan er hier nu niet meer naast kijken. De etalages hingen al sinds twee weken vol met de gekende slogan, maar dan in het Spaans. En sinds vandaag is de toerisme-uitloop definitief ingezet. De heilige schooljaarrust neemt het maandag over van de Chileense zomervakantie. Terug naar huis. Want mijn broek is gescheurd. Vanachteren. Op twee plaatsen. 't Is begonnen met tweemaal vijf vierkante centimeter. En er kwam tijdens het vulkanentochtwandelen elke dag een vierkante centimeter bij. Vijf dagen wandelen, twee gaten van tien vierkante centimeter of wat, of groter, want elk gat biedt zicht op een bil, en ik heb een groot gat, euh, in mijn broek dus, euh neen, euh...oei...verwarrend grapje deze keer. En mijn rugzakheupband heb ik, toen die nog met slechts een vliesje aan mijn rugzak bengelde, genaaid met dikke ijzerdraad. Op het juiste moment de hut van de parkwacht passeren, daar komt het in tijden van heupbandnoodtoestand op aan. Ik neem mee in mijn boekentas...euh mijn kapotte rugzak: veel mooie herinneringen aan twee veel te mooie landen, vastgelegd in tweeëneenhalve gigabyte foto's. En toch, dat weet je, zo gaat dat altijd, heb ik niet alles kunnen fotograferen. Omdat ik dat soms vergat. Of omdat ik soms niet mocht. Of niet kon. Of niet wou ook. Of niet durfde een keer. Of ook omdat niet alles op de foto geraakte. De volle maansverduistering in de patagonische sterrenlucht vlak boven de vulkaan met een vergletsjerde top bijvoorbeeld, die was te duister. Die meneer die zomaar op het midden van de straat in een kruiwagen aardappelen aan het wassen was met een schuurborstel: 't was een mooi fotobeeld maar ik vond het niet gepast met mijn lens tussen meneer zijn aardappelen te manoevreren. De puma ging te snel aan mij voorbij, als ik mijn fototoestel had moeten bovenhalen had ik het schone dier niet eens met mijn eigen ogen kunnen zien. De vulkanen heb ik allemaal wel eens en uit verschillende hoeken op verschillende momenten van de dag op foto, maar voor het totaalsurroundbeeld van al die vulkanen en bergtoppen rondomrond met dieptes en lagen en verre kleuren was mijn lens ontoereikend. Ik neem deze nacht de bus terug naar boven, veertien uur rijden, ik boekte een 'semi-cama' (half-bed). Terug naar start. Of toch niet helemaal. Ik ga nog enkele dagen aan zee verblijven. Out-Chili-en (naar een grapje van mijn broer, ere aan wie ere toekomt). Ik heb dat verdiend. Ik heb immers hard gewerkt. Hard gereisd.
