De Vallirica is zijn naam. 2840m hoog. En ik heb ´m beklommen. En ik heb zijn krater gezien, van dichtbij. Van veraf zie je gedurig een rookpluim uit de krater komen. Van dichtbij ruik je die ook (zwavelgeur), hoor je de lava kolken en zie je af en toe een spat lava tegen de kraterwand kletsen. Vier uur klimmen, met gids (zonder is het verboden), twee uur dalen, met plastic zitvlak om te roetsjen (dolle vulkaanpret!). Een prijzig zaakje, maar absoluut een once-in-a-lifetime-opportunity. In Pucón vertoef ik nu. Dat is een veel te toeristisch stadje naar mijn goesting, waar het in het stadscentrum wemelt van de Outdoorbedrijfjes die aan de voet van maar ook op de kap van de vulkaan leven. Misschien kan Camping Les Pommiers zich in de Belgische winter hier komen vestigen met een vulkaan-aanbod (deadride van de vulkaan, apenbrug tussen twee vulkanen)?
Mijn dagbudget voor morgen en de dagen daarna is er doorgejaagd. Dat wordt vasten (in de kerstperiode...phoeh, ik ben werkelijk geheel seizoensgedesoriënteerd). Maar moet op zich wel lukken, want ik wil een vijfdaagse trektocht doen die het hele nationaal park hier rond de vulkaan doorkruist (iets van 85 km geloof ik). Ik zie het wel.
Het huis van Scott verlaten, met 28 kilo op schouder en rug gepakt en gezakt een overvolle metro en bus trotseren, aankomen in het centrum van Santiago en dáár dan ontdekken dat mijn buideltasje met papoort, bankkaart, geld en VISAkaart nog onder het hoofdkussen van mijn bed in Scott's huis ligt...dat doet zelfs een doorwinterde avonturier al eens hartkloppingen krijgen. Maar het tasje lag nog onder `t hoofdkussen.
of
Een vage beschrijving krijgen van een bevriende boer van Scott, door diezelfde Scott persoonlijk een busticket in de handen gestopt krijgen naar de 700 km ten zuiden van Santiago gelegen stad Osorno, en daar aangekomen dan ontdekken dat je eigenlijk bij god niet weet waar die boer EXACT woont, laat staan dat je had begrepen dat de stad Osorno eigenlijk 50 km ten zuiden en 70 km ten oosten van die beruchte boerderij is gelegen. Ten gevolge hiervan op mannelijk intuïtiegevoel af lukraak een bus nemen naar een dorp van waaruit het uiteindelijk dan nog 50 km stappen en liften is naar het nationaal park PYHUE waar op de koop toe die bus ook passeerde.
en
Aan de voet van dat nationaal park een eerste nacht doorbrengen op een gigantisch camping, onderverdeeld in gigantisch veel compartimenten en bosjes en parkjes en hutjes en noem maar opjes...en daar dan de enige werkelijk enige kampeerder zijn. Beetje griezelig, maar eigenlijk wel cool.
en dan
De PAMPA FRUTILLA - een tweedaagse trekking in het nationaal park- stappen; alleen - gezien het gebrek aan zielsgenoten op de camping. Na uren en uren en uren wandelen, klimmen door jungle komt de Pampa Frutilla uit in een hooggebergte waar op dit moment (nog erg vroeg in `t seizoen - in de zomer zeg maar, die is pas begonnen eigenlijk) nog heel veel sneeuw ligt. Dientengevolge van deze opmerkelijke aanwezigheid van sneeuw...is het moeilijk tot onmogelijk om de Pampa Frutilla nog te herkennen. Het meer dat de eindbestemming van de trekking zou zijn heb ik nooit gevonden. Ik heb vele richtingen uitgeprobeerd. Alleen...in de bergen zijn er zoveel richtingen. En ik heb dan wel mijn satellietverbonden navigatie-instrument, zodra het winderig en schemerig werd, heb ik verantwoordelijk als ik ben netjes mijn tentje neergepoot. Een hele dag door was er brandend snijdende zon. Aan de receptionist van de camping heb ik nog uitdrukkelijk gevraagd of het zou regenen. "No no" was het antwoord. Misschien stelde ik een verkeerde vraag. Ik ben de Spaanse taal nog niet zo meester: Maar ik had mijn regenkledij in ieder geval achtergelaten bij de receptionist. En die nacht regende en woei het... En de dag daarop ook.
Maar ik leef nog. In Osorno op dit moment. Ik ben hierheen gebracht door Julio Solari Espindola, Ingeniero de Proyectos. Ik kan op deze blog onmogelijk alle avontuurtjes achterlaten, maar vraag ernaar bij mijn thuiskomst. `t Is een schoon verhaal. Vannacht verblijf ik in een hostel bij een oud koppel, in een krotterig uitziend huis met een aller charmantst interieur. Ben al benieuwd naar `t ontbijt...
15.36u ofte 19.36u Goeienamiddag ofte goeienavond,
Ik ben in Zuid-Amerika. Ik ben daar nu. En ik weet nu al: ik ga hier nog komen. Maar ik weet ook nu al: ik kom hier nooit meer zonder degelijke beheersing van de Spaanse taal. Ik kan tot nu toe vooral heel goed "No entiendo" zeggen.
Bij aankomst in het rommelige studentenkotaandoende huis van Mister Scott, San Vicente 1798, Satiago de Chile, waande ik mij in de beginscène van een Europese film die zich afspeelt in Zuid-Amerika: klungelig Spaansprekende backpacker zoekt met handen en voeten en Prisma woordenboek Spaans-Nederlands naar de juiste woorden om zich voor 't klungelig Engels sprekend Colombiaans meisje dat de deur opendoet, verstaanbaar te maken. Dat moment kon zo ingeblikt worden, zonder extra take. Het is een vreemde meneer, die Scott. En er komt vreemd heerschap langs (wie is toch die blinde man die zo nu en dan plots langs de achterdeur het huis binnenkomt, naar de badkamer gaat en - afgaande op de geluiden die vervolgens van daaruit hoorbaar zijn - een bad neemt en dan nietszeggend langs een andere (welke?) deur het huis verlaat? Het huis van meneer Scott is niet 100 % hygiënisch...de keuken en badkamer zien er al wat...hm...'afgeleefd' uit..maar toch, ik voelde mij hier meteen op mijn gemak.
Ik heb hier de voorbije dagen al heerlijk genoten van de stevige zomerzon (27 graden!), heb twee dagen het huis van Scott niet verlaten, om te bekomen van die eerste vreselijke uren dat ik in die miljoenenstad gedropt was met het frustrerende gevoel zelfs niet eens te kunnen vragen waar de bushalte is. Ik heb me die eerste dagen bij Scott teruggetrokken onder zijn patio met mijn prisma woordenboek en grammaticaboek. Gisteren zondag voor 't eerst naar de stad geweest, beetje rondgestruind en El Museo Precolumbino bezocht. Vanavond vertrek ik met de nachtbus naar het zuiden, waar ik morgenochtend rond 10.30u arriveer en er voor enkele dagen bij een boer zal verblijven in een afgelegen boerderij aan een meer, ingesloten tussen twee vulkanen. Ik ga mij daar enkele dagen terugtrekken voor mijn verdere studie van de Spaanse taal...dan ben ik toch alvast in de natuur...
(De beklimming van één van die vulkanen zit er zeker in.)
Ik ga de week daarna langzaamaan meer en meer Zuidwaarts, op mijn gemak - ik heb tijd - en misschien vier ik nieuwjaar wel in het uiterst zuidelijke topje van de wereld...
Nog nen prettigen namiddag ofte avond allemaal Trekt uw muts daar nog maar eens extra stevig rond uw oren want ik hoorde van een pas gearriveerde Belgische backpacker dat het daar maar frisjes is... Veel sterkte en geduld nog met de politieke schermutselingen En tot dra;
