Door een ondoorgrondbaar toeval krijgt de mens een plek in de wereld toegewezen om te wonen, te leven.
En vergeef me de pseudo-filosofische lyriek.
Het is dat het avontuur in minder dan een maand is afgelopen.
Eén plek. Tussen honderden duizenden miljoenen andere plekken.
Door te werken, te verhuizen, te reizen, te dolen, te dagtrippen kom je al eens op andere plekken.
Zo was ikzelf menigmaal in Gent, Kwatrecht, Emelgem, Kapelle-op-den-Bos, Berlijn, Breukelen, Wevelgem,
Peer, Diest, Poulseur, Aarlen, Charlerloi, Berlare, Oostende, Knokke-Heist, Oosterzele en dan vergeet ik er nog enkele
geloof ik.  Recentelijk lengde ik dat bescheiden lijstje aan met een minuscule willekeurige selectie Zuid-Amerikaanse gehuchten.
Eenmalige toevalstreffers.
De kans dat ik in mijn leven nog eens in Puerto Toro of El Chaïten of Villa O'Higgins
of Caleta Tortel of Cochrane zal komen, schat ik niet overroepen hoog in.
En toch leek het telkens alsof ik die plaatsen had moéten zien,
dat ik blij was dat ik daar was want dat ik zulks moois niet had willen missen.
Maar ach...je weet niet wat je mist als je niet weet wat je mist.
En nog steeds zag ik maar een vliegenscheet van de scheten ik bedoel schatten van de wereld.
Shit.
(Wat voor moois moet ik wel niet allemaal aan het missen zijn. Maar ach...)

De oversteek van de grens Argentinië-Chili, in twee dagen wandelen met 40 kilo op schouders, rug en borst was een belevenis.
Een harde doorbijterstocht.
Het is 'cool' 7 uren te wandelen met een reispaspoort met een stempel die aangeeft dat je grondgebied Argentinië hebt verlaten,
en op weg te zijn naar de volgende grenspost waar de stempel moet worden afgehaald die aangeeft dat je tijdelijk immigrant
bent in grondgebied Chili, en dus 7 uren lang 'nergens' geregistreerd te staan.
Het is 'als in een film' om te arriveren aan een kade net voorbij de Chileense grenspost, waar je een halve hele dag zal moeten
wachten op een boot die je naar een ietsje meer bewoonde wereld kan brengen en waar je je aansluit bij een groep van vier
mannen die net als jou alleen aan het reizen zijn.
Van de nieuw gevormde groep 'Los Cincos Hombres Viagando Solo al Patagonia' werd aan de kade een geweldige foto gemaakt. 
In vergeelde kleuren. Te koop of te huur of te bekijks na thuiskomst.

Op de grens met Argentinië ligt Villa O'Higgins, het uiterste dorp op de Carretera Austral.
In de jaren '60 uit het niets uit de grond gestampt om het Chileens territorium te beschermen. 
Een door de staat gemaakt dorp. Waar de overheid er alles aan doet om bewoners er vredig in leven te houden.
Alles in het dorp wordt gefinancierd door de overheid. Zelfs het brood en het ondergoed van de 450 inwoners. 
Er was daar veel zon. Uitzonderlijk veel naar men zei. De lange broek zit weer in het onderste vak van de rugzak.
En ik heb er mijn paardrijdebuut gemaakt. De bergen in. En hoog in de lucht een Condor (grootste gier op aarde).
Al vond ik galop in het dal het fijnst!

Van daar ging het verder naar het noorden, er was maar één mogelijkheid - of terug naar Argentinië natuurlijk.
Naar het eerstvolgende dorp, 150 km verderop. Caleta Tortel. In een baai aan de uithoek van een wemeling van
fjorden en kanalen omgeven door regenwoud. Een dorp waar auto's geparkeerd worden aan de grote parking aan de 'ingang' 
van het dorp, en waar enkel voetgangers toegang hebben tot en in het dorp via honderden meters lange houten bruggetjes.
Langs de rotswanden, over de moerasgronden en dwars over kleine baaien. En van wal steekt de zon.
Op de autoweg naar Caleta Tortel zag ik wat velen hier willen zien maar zéér weinigen krijgen
te zien: een echte mensengrote puma! Zomaar poserend (of pauzerend dat kon ik niet goed opmaken) langs de weg.
De Vijfgroep is gesplit. Of toch niet helemaal. Sommigen gingen in duo door, anderen solo, en een solist trof onderweg weer
een duo aan, een duo splitte en zal misschien vandaag of morgen weer herenigd worden. Er is hier maar een weg.

In België verbindt de weg Oostende-Antwerpen-Luik drie grote steden, met daartussenin honderden kleine en grote steden
gemeenten dorpen gehuchten. Hier op de Carretera Austral heb je over dezelfde afstand de verbinding tussen de gehuchten
Villa O`Higgins - Tortel - Cochrane, waarvan de laatste een middelgroot gehucht is van bijna een tiende zo groot als Emelgem.

Aan de kruispunten (ongeveer iedere 100 km heb je er wel een), temidden van het Patagonische wildernisniets, staan mensen,
reizigers zowel als streekbewoners. Zij kijken uit naar een lift, een pick-up met een wat vrije ruimte in de laadbak, een halfgeladen
vrachtwagen, een toeristenhuurwagen met vrije zit,...  Uiteraard heb ik dit concept ook uitgetest.
En zie, ik ga mij er zo meteen nog eens aan wagen.
Ik wil vandaag aan het volgende kruispunt geraken. 


  

08-02-2008, 16:27 geschreven door Filipvdm