Terug aan land. Terug een stabiele horizon. En een horizontale slaapbeleving. En terug in de **** bewoonde wereld. En dan ben je in die bewoonde wereld, dat dorp in het gure winderige Patagonië en kom je de eerste uren vooral die mensen tegen met wie je de voorbije vier dagen op de boot hebt geleefd: in de wachtrij aan de bankautomaat, in het internetcafé, in het hamburgerrestaurant... Gossy man! (oeps. hier val ik even door de mand. ik heb die bootdagen doorgebracht met een Hollandse jongedeerne). Iedere week, op donderdagavond, wordt het dorp overspoeld door een nieuwe lichting `backpackers´. Dan voel ik mij ineens één van die 210 andere Europeanen...strontsnobgevoel.
Maar de boottrip was hoe dan ook het geld en het toerismekantje waard. Ik heb gezien wat ik wóu zien. Ik zag geleidelijk aan, verspreid over vier dagen, het landschap robuuster worden. En het klimaat guurder. Maar zo onbeschrijflijk adembenemend. Die combinatie van water, ruige rotsbergen in alle vormen en soorten, sneeuw en ijs...dáár deed ik voor. Ik zag springende vissen, ijsvogels, zeeleeuwen, één walvis, zeezieke mensen, gletsjers, en roodblauw gekleurde bergen als de zon erachter verdween. Waw. (Voor de atlasbezitters: de trip die ik deed vertrok in Puerto Montt, aan het eind van de Panamerikaanse snelwel, en voer doorheen de eilandjes en fjorden langs de westelijke flank van Zuid-Amerika, een stukje door de Stille Oceaan, dan weer 'landinwaarts' door de smalle kanaaltjes zo tot in Puerto Natales, op zo'n 350 km van het zuidelijkste tipje...nog 1 keer België.)
En nu dus in het hart van Patagonië. Gedaan met de goedweershow. België kan met haar 7 graden bijna tippen aan de weers- omstandigheid hier te Puerto Natales. Maar dat deert mijn kloeke zelve niet. Ik krijg voor het verlies aan graadjes wel wat in de plaats.
Meer en meer valt het voor dat een Chileen honderduit vertelt tegen mij, mijn herhaaldelijke no entiendo's ten spijt. Wellicht omdat ik me steeds dieper in het minder toeristische Chili begin te wagen. Voorbije nacht sliep ik op het strand van een eiland aan een eiland aan een eiland. Een wereldje waar de tijd anders draait (ik begin ook effectief te denken dat het hier een andere tijdzone is...vroeg om kwart na 1 wanneer de boot vertrekt, en als antwoord kreeg ik 'a la una'), waar het minilandschapje hobbelt en bobbelt, waar de weggetjes van zand zijn, waar de kerk op het strand staat, waar de mensen klein en rond zijn en zéér snel praten. Beetje als in Hobbitland. Vandaag en vannacht nog op dat eiland aan dat ene eiland: op Curaco deVélez. Een klein paradijsje. Verblijf hier in de tot 'camping' omgebouwde tuin van zo'n Hobbits, waar ik als enige toerist in het dorp uiteraard ook de enige kampeerder ben. Een ganse tuincamping voor mij alleen. Kerstavond op zijn alternatiefst. Maar ik ben hier vooral voor de oesterrestaurants: die zijn gelegen aan het strandje hier vlakbij (het marktplein oversteken en je straat op het strand): een oester kost er 10 á 30 eurocent. Ik wou toch ook mijn kerstfeestmaal... Ik heb me vandaag weer behandeld met mijn factor 30. Want dat gaat hier een hete kerst worden. En ondertussen blijf ik maar iedere ochtend ontwaken tussen de brokjes vel nog van die vulkaanbrand.
1 keer Chileense frieten eten=goed voor nooit meer Chileense frieten eten
Voor wie zich 'n visueel-geografisch beeld wenst te vormen, het voorlopige reisverloop: Santiago - Osorno - Anticura - Osorno - Pucón - Valdivia. Valdivia is de stad die ik als tussenstop heb ingelast voor mijn verdere doorreis naar het zuiden, straks, naar Puerto Montt. In Valdivia stevig cultuurdagje gedaan (museumbezoek, fortbezoek, cafébezoek, vismarkt-met-in-het-water-vlakbij- zonnende-zeeleeuwen-bezoek, universiteitssitebezoek, restaurantbezoek). Erg leuk transportmiddel hier is de 'collectivo', een minibus in alle kleuren van de regenboog beplakt met stickers en affiches in alle formaten en lettertypes met binnenin gezapige radiomuziek die met de deuren open zich licht agressief een weg baant door het chaotisch stadsverkeer dat voor 50 procent bestaat uit toeterende taxi's en zigzaggende collega-collectivo's. In zo'n volgestampte collectivo 15km lang een weg volgen met links en rechts bos en meer...dat is vakantie he. On the road! (Een rit met zo'n collectivo kost 300 Chileense Peso, ongeveer 40 eurocent, ongeacht het aantal kilometers, stevig optrekken doen die collectivo's echter niet...hm...zou niks voor Dedecker zijn).
Kerstmis wil ik doorbrengen op Chiloë, dat is een eiland waar de mensen en het leven nog erg traditioneel zijn. Dorpen op palen, exclusieve streekvisgerechten, vogels en stranden en zulke dingen, enfin een ideale kerstmix dus. In Puerto Montt ga ik een plaatsje reserveren voor de bootreis naar Punta Arenas (bijna het topje van Zuid-Amerika, op kleine 400 km na), vier dagen lang, doorheen de fjorden van Zuid-west-Amerika, langs de gletsjers aldaar en een stuk door de open zee. Dit is ook weer zo'n prijzige affaire maar het schijnt een onwaarschijnlijk adembenemende ervaring te zijn. Tja...
Hm...het experiment met het fotootje schijnt niet te zijn gelukt... Jammer. Het bestandsformaat van mijn foto's zou te groot zijn. En wellicht is daar met een simpele muisklik een mouw aan te passen, maar ik ben jammergenoeg zelfs in het muisklikken niet terdege onderlegd. En mijn Spaans reikt absoluut nog niet zover om een dergelijke technische kwestie uitgelegd te krijgen. Dus voorlopig geen foto's...
Ik had er dus eentje van het regenwoud. Ik heb ook fotootjes van enkele lieve diertjes die ik in het regenwoud heb gezien: een hagedisje en een donzig bruingeel spinnetje (ik zag ook een schattig slangetje, maar die wou niet poseren). En ik wou ook een fotootje uploaden van mezelf, badend in een 'hotspring' ofte warmwaterbron. Op die foto is naast een groezelige wildemansbaard geloof ik ook te zien hoe ernstig verbrand ik was, na dat ene dagje klimmen op die sneeuwvulkaan. Ik heb een zonnecrème factor 30 meegebracht uit België, maar dat schijnt hier niet veel voor te stellen, in de apotheek zag ik een factor 70 in de rekken liggen, de ozonlaag is hier erg dun naar ik hoorde. Ik overweeg aankoop van zo'n superfactor. Omdat...met 20 kilo rugzak op aangebrande schouders is het weinig comfortabel klimmen in de junglerotsen.
Zodadelijk vertrek ik (wat meer) naar het zuiden, waar het in tegenstelling tot in Europa koud, nat en winderig is. Maar waar in ruil voor die ontberingen Patagonië zich van haar mooiste kant laat zien. Ik kijk er naar uit. En als ik die barre omstandigheden dan beu ben, kan ik altijd nog naar het uiterste noorden van Chili waar het dan weer tropisch heet is...(waar o.a. de droogste woestijn van de wereld ligt).
Ik heb mijn lijstje stunts en stoten ondertussen al serieus weten aangevuld worden... Een update volgt (ooit wel, misschien).
Nog een anekdote-met-weetje. Vandaag liep ik in de stad Villarica (en daar hangt meteen één van die nieuwe stoten aan vast: ik wou vandaag een hele dag wandelen in het nationaal park 'Villarica' en bleek op een bus te zitten die naar de gelijknamige stad rijdt, 35 km de andere kant op) , passeerde daar een school en liep er een zaaltje binnen waar de proclamatie van de laatstejaars bezig was. Het schooljaar eindigt hier volgende week en vangt weer aan in maart.
Vandaag hoorde ik de kerstman-met-meer-zichtbare-echte-baard-dan-valse-witte-baard een nep-echte "hohoho" scanderen. Eindelijk. De kerstsfeer komt er hier wat in!
Groeten uit het steeds zonniger wordende Chili (ik heb hier sinds mijn aankomst 1 dag regen gehad, en dat was dan nog in de bergen...sorry)
De Vallirica is zijn naam. 2840m hoog. En ik heb ´m beklommen. En ik heb zijn krater gezien, van dichtbij. Van veraf zie je gedurig een rookpluim uit de krater komen. Van dichtbij ruik je die ook (zwavelgeur), hoor je de lava kolken en zie je af en toe een spat lava tegen de kraterwand kletsen. Vier uur klimmen, met gids (zonder is het verboden), twee uur dalen, met plastic zitvlak om te roetsjen (dolle vulkaanpret!). Een prijzig zaakje, maar absoluut een once-in-a-lifetime-opportunity. In Pucón vertoef ik nu. Dat is een veel te toeristisch stadje naar mijn goesting, waar het in het stadscentrum wemelt van de Outdoorbedrijfjes die aan de voet van maar ook op de kap van de vulkaan leven. Misschien kan Camping Les Pommiers zich in de Belgische winter hier komen vestigen met een vulkaan-aanbod (deadride van de vulkaan, apenbrug tussen twee vulkanen)?
Mijn dagbudget voor morgen en de dagen daarna is er doorgejaagd. Dat wordt vasten (in de kerstperiode...phoeh, ik ben werkelijk geheel seizoensgedesoriënteerd). Maar moet op zich wel lukken, want ik wil een vijfdaagse trektocht doen die het hele nationaal park hier rond de vulkaan doorkruist (iets van 85 km geloof ik). Ik zie het wel.
Het huis van Scott verlaten, met 28 kilo op schouder en rug gepakt en gezakt een overvolle metro en bus trotseren, aankomen in het centrum van Santiago en dáár dan ontdekken dat mijn buideltasje met papoort, bankkaart, geld en VISAkaart nog onder het hoofdkussen van mijn bed in Scott's huis ligt...dat doet zelfs een doorwinterde avonturier al eens hartkloppingen krijgen. Maar het tasje lag nog onder `t hoofdkussen.
of
Een vage beschrijving krijgen van een bevriende boer van Scott, door diezelfde Scott persoonlijk een busticket in de handen gestopt krijgen naar de 700 km ten zuiden van Santiago gelegen stad Osorno, en daar aangekomen dan ontdekken dat je eigenlijk bij god niet weet waar die boer EXACT woont, laat staan dat je had begrepen dat de stad Osorno eigenlijk 50 km ten zuiden en 70 km ten oosten van die beruchte boerderij is gelegen. Ten gevolge hiervan op mannelijk intuïtiegevoel af lukraak een bus nemen naar een dorp van waaruit het uiteindelijk dan nog 50 km stappen en liften is naar het nationaal park PYHUE waar op de koop toe die bus ook passeerde.
en
Aan de voet van dat nationaal park een eerste nacht doorbrengen op een gigantisch camping, onderverdeeld in gigantisch veel compartimenten en bosjes en parkjes en hutjes en noem maar opjes...en daar dan de enige werkelijk enige kampeerder zijn. Beetje griezelig, maar eigenlijk wel cool.
en dan
De PAMPA FRUTILLA - een tweedaagse trekking in het nationaal park- stappen; alleen - gezien het gebrek aan zielsgenoten op de camping. Na uren en uren en uren wandelen, klimmen door jungle komt de Pampa Frutilla uit in een hooggebergte waar op dit moment (nog erg vroeg in `t seizoen - in de zomer zeg maar, die is pas begonnen eigenlijk) nog heel veel sneeuw ligt. Dientengevolge van deze opmerkelijke aanwezigheid van sneeuw...is het moeilijk tot onmogelijk om de Pampa Frutilla nog te herkennen. Het meer dat de eindbestemming van de trekking zou zijn heb ik nooit gevonden. Ik heb vele richtingen uitgeprobeerd. Alleen...in de bergen zijn er zoveel richtingen. En ik heb dan wel mijn satellietverbonden navigatie-instrument, zodra het winderig en schemerig werd, heb ik verantwoordelijk als ik ben netjes mijn tentje neergepoot. Een hele dag door was er brandend snijdende zon. Aan de receptionist van de camping heb ik nog uitdrukkelijk gevraagd of het zou regenen. "No no" was het antwoord. Misschien stelde ik een verkeerde vraag. Ik ben de Spaanse taal nog niet zo meester: Maar ik had mijn regenkledij in ieder geval achtergelaten bij de receptionist. En die nacht regende en woei het... En de dag daarop ook.
Maar ik leef nog. In Osorno op dit moment. Ik ben hierheen gebracht door Julio Solari Espindola, Ingeniero de Proyectos. Ik kan op deze blog onmogelijk alle avontuurtjes achterlaten, maar vraag ernaar bij mijn thuiskomst. `t Is een schoon verhaal. Vannacht verblijf ik in een hostel bij een oud koppel, in een krotterig uitziend huis met een aller charmantst interieur. Ben al benieuwd naar `t ontbijt...
15.36u ofte 19.36u Goeienamiddag ofte goeienavond,
Ik ben in Zuid-Amerika. Ik ben daar nu. En ik weet nu al: ik ga hier nog komen. Maar ik weet ook nu al: ik kom hier nooit meer zonder degelijke beheersing van de Spaanse taal. Ik kan tot nu toe vooral heel goed "No entiendo" zeggen.
Bij aankomst in het rommelige studentenkotaandoende huis van Mister Scott, San Vicente 1798, Satiago de Chile, waande ik mij in de beginscène van een Europese film die zich afspeelt in Zuid-Amerika: klungelig Spaansprekende backpacker zoekt met handen en voeten en Prisma woordenboek Spaans-Nederlands naar de juiste woorden om zich voor 't klungelig Engels sprekend Colombiaans meisje dat de deur opendoet, verstaanbaar te maken. Dat moment kon zo ingeblikt worden, zonder extra take. Het is een vreemde meneer, die Scott. En er komt vreemd heerschap langs (wie is toch die blinde man die zo nu en dan plots langs de achterdeur het huis binnenkomt, naar de badkamer gaat en - afgaande op de geluiden die vervolgens van daaruit hoorbaar zijn - een bad neemt en dan nietszeggend langs een andere (welke?) deur het huis verlaat? Het huis van meneer Scott is niet 100 % hygiënisch...de keuken en badkamer zien er al wat...hm...'afgeleefd' uit..maar toch, ik voelde mij hier meteen op mijn gemak.
Ik heb hier de voorbije dagen al heerlijk genoten van de stevige zomerzon (27 graden!), heb twee dagen het huis van Scott niet verlaten, om te bekomen van die eerste vreselijke uren dat ik in die miljoenenstad gedropt was met het frustrerende gevoel zelfs niet eens te kunnen vragen waar de bushalte is. Ik heb me die eerste dagen bij Scott teruggetrokken onder zijn patio met mijn prisma woordenboek en grammaticaboek. Gisteren zondag voor 't eerst naar de stad geweest, beetje rondgestruind en El Museo Precolumbino bezocht. Vanavond vertrek ik met de nachtbus naar het zuiden, waar ik morgenochtend rond 10.30u arriveer en er voor enkele dagen bij een boer zal verblijven in een afgelegen boerderij aan een meer, ingesloten tussen twee vulkanen. Ik ga mij daar enkele dagen terugtrekken voor mijn verdere studie van de Spaanse taal...dan ben ik toch alvast in de natuur...
(De beklimming van één van die vulkanen zit er zeker in.)
Ik ga de week daarna langzaamaan meer en meer Zuidwaarts, op mijn gemak - ik heb tijd - en misschien vier ik nieuwjaar wel in het uiterst zuidelijke topje van de wereld...
Nog nen prettigen namiddag ofte avond allemaal Trekt uw muts daar nog maar eens extra stevig rond uw oren want ik hoorde van een pas gearriveerde Belgische backpacker dat het daar maar frisjes is... Veel sterkte en geduld nog met de politieke schermutselingen En tot dra;
Ik heb daar neig veel zin in. Een seizoen overslaan. Eén lange zomer.
'Stille Nacht Heilige Nacht' bij 15°C.
En we zijn... vertrokken. 21.00u stijg ik op. Vrijdag kort na de middag landing te Santiago de Chile. Vanaf dan is de tijd van ontladen. Van afstand nemen. En van dik vet genieten. Tot over drie luttele maandjes!
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
