Hier stond
ik dan . In de voorraadkamer van de MacDo , met mijn handen in de lucht en
kijkend naar het zwarte gat waar de stem vandaan kwam . Ik probeerde mijn ogen
langzaam te laten wennen aan het felle licht dat in mijn gezicht scheen , het
was afkomstig van de zaklamp van de persoon voor me , ..terwijl alles als een
waas voorbij raasde .. Het licht van de zaklamp ging uit en de zaklamp-man stormde op me af, nét
als een stier die juist in de straten van Spanje werd losgelaten . Voor ik het
goed en wel besefte ging het licht voor de tweede maal uit en viel ik als een
hoopje slecht gebakken
frieten in elkaar.
Een poosje
later werd ik wakker , het laatste wat ik me herinnerde was een helse pijn op
mijn achterhoofd ,ik opende
mijn ogen en voelde mijn hartslag kloppen als een gek door de nachtmerrie die ik net had
gehad. Of dat dacht ik toch , want die illusie werd snel weer doorbroken toen
mijn zintuigen terug in werking traden. Ik
zag geen plafond met blote vrouwen , en ook de geur van vervallen marshmallows
kon mijn neus niet bereiken . Ik zag alleen maar duisternis en de , op-mijn
adem- pakkende- geur die ik waarnam kon ik ook nergens plaatsen . Ik was ergens
beland waar ik nog nooit was geweest , ..ergens verlaten ! En door een poging tot strekken kon ik
ook al tot de conclusie komen dat mijn voeten waren vastgebonden,.. in mijn
handen voelde ik iets dat op een brique leek, na enkele pogingen kon ik hem
aansteken en ik zag dat ik me in een kist bevond. Ik probeerde de kist open te
duwen maar zoals ik al had verwacht gebeurde er niets.. Slierten zand waren
langs de gleuven binnengedrongen en vielen langzaam maar zeker op mijn lijf.
Waar had
die zaklamp-man me gedropt ? Was ik nu echt levend begraven ? Ik begon
paniekerig te worden en voelde tranen
over mijn wangen lopen. Niemand zou me nog kunnen helpen , niemand zou me
vinden. Wie had nu ooit kunnen denken dat de Mac Do nog de oorzaak van mijn
dood ging zijn . Ik deed de aansteker weer uit en sloot mijn ogen .. ik was
verloren !
En als er
nu toch iemand de bedenking maakt dat ik deze levende begrafenis heb overleeft, omdat ik jullie trouwe
bloggertjes er allemaal over vertel.. Stop dan maar met hardnekkig te zijn want
zo ging het dus niet.
Maar goed ,
wat er toen gebeurde zal ik jullie volgende week wel vertellen !
Hier stond ik dan, in
de deuropening met een meisje voor me die 2 weken overtijd is door mij, terwijl
ik haar totaal niet ken. Ik wist niet echt wat te zeggen. Wat moest ik ook
zeggen. Sorry dat ik je met m'n zatte botten zwanger heb gemaakt? Veel succes met
ons kind? Die zinnen misschien toch maar niet.
Ik besloot het op de
ik-hou-me-van-de-domme-taktiek te houden. Ik keek naar het meisje en begon
geforceerd te lachen. 'Proficiat meisje, maar wat heb ik daar mee te maken? En
wie ben je eigenlijk? En wie is Carlos?'.
Het meisje haar
gezicht vervormde meteen. Het was duidelijk dat ze deze plotse wending niet zo
makkelijk kon plaatsen. Haar domme blik bleef me een poos aanstaren, alsof ik
een dier in de zoo was, toen ze eindelijk besefte wat ik net gezegd had. 'Wat?
Uhm, jij... Jij bent Carlos, toch? Die jongen die ik mee naar bed heb gehaald..
Ja toch?'
Haar stel drukte
wanhoop uit. Ergens voelde ik medelijden, maar het gedacht dat ik moest
toegeven dat ik vader zou worden, deed me toch maar verder gaan met liegen.
'Sorry meid, maar zover ik weet heet ik nog altijd Jeroen Wollebol, en heb ik
geen wilde nachten met je beleefd. 'T is ni da ge ni moogt zenne...'
Ze bleef roerloes
voor me staan. Ze zei niets, deed niets, ze stond er maar gewoon. IK wachtte
nog even, tot het me te beangstigend werd. IK sloot het gesprek met een 'Tot
ziens dan maar' af en sloot de deur voor het verwarde meisje. Ik rende zo snel
mogelijk de trap op en liet me op mijn bed zakken. Ik, vader... Ik zat diep in
de shit, en mijn leugen zou niet al te lang stand houden... Ik moest
onderduiken!
Ik pakte m'n koffer
en stapte de voordeur uit. Ik zag -voorspelbaar- het meisje rechtuit op mijn
deurmat liggen. 'Flauwgevallen', besefte ik, en ik stapte op mijn fiets op weg
naar mijn geheime basement, de MacDonalds. Ik kende alle geheime gangen daar,
door mijn dikke periode.
Aangekomen in de
MacDo rende ik naar het toilet, ging wc-kotje nummer 4 binnen en ging ik op de
WC-bril staan. Ik nam de geheime tegel - die iets grijzer was dan de rest van
de tegels - uit het plafond en kroop door het plafond. Hier kwam ik terecht in
een soort van opslagruimte waar de MacDonalds al hun vleeswaren en groenten
bewaarden.
Ik had deze ruimte
ooit eens ondekt toen ik een stukje hamburger uit het plafond zag steken in de
Wc. Ik kan het toen niet weerstaan en kroop dus op de wc-pot om het op te eten.
Op dat moment sleurde ik in al mijn enthousiastle de tegel van het plafond
waardoor de hemel zichtbaar werd. Tot daar de geschiedenisles over de
opslagplaats van de MacDo.
Ik stapte wat verder
en zette me neer tussen de augurken en de cheeseburgers. Hier zou ik wel even
veilig zitten, dacht ik. En op dat moment hoorde ik een stem. 'He jij daar,
handen omhoog en geen beweging maken!'
Wat er toen gebeurde
vertel ik jullie volgende week.
