Heej bloggers,

Deze week ging ik jullie vertellen wat er allemaal gebeurt is  met ons Marjolein, nadat ik ze vroeg iets te gaan drinken. Iets gaan drinken is er uiteindelijk toch ni van gekomen. We kregen een beter idee en zijn dan maar een Mc Do’ke te doen. Lekker & gezellig,ja, als get zo kunt noemen. Het naar binnen gaan verliep anders toch ni zo vlot. Wij beide me volle goesting in nen hamburger of 5, stormde dieje Mc Donalds binnen, en ja, ge kunt het al raden, me 2 samen door die veel te smallen ingang, natuurlijk blijft ge dan steken ! Normaal gezien ben ik echt ne gentle man op da vlak ze, ma als ge honger hebt kan da wel al is tegensteken. Nadat we eindelijk van het klem zitten verlost waren, door nen beer van ne kerel me een zwart lere frakske, een stevig paar kombats, en ne gouden tand in znne mond, waarvan da nog den enigen tand was dat in zijne mond zat, zijn we dan toch aan ons 5 hamburgers kunnen beginnen, als voorgerecht dan. Nadat we klaar waren met ons hoofdgerecht van elk  7 happy meals en 12 pottekes ketshup, waarvoor we een tafelke of 2 moeste bijschuiven wegens plaatsgebrek, lachte ze breed, waardoor ik kon zien dat  het stuk pizza van tussen haar tanden nu vervangen was door een volledig rode ketshup-mond, omdat ze het niet kon laten het volle laatste potje ketshup, in haar mond te kappen. Eventjes later, nadat we elkaar diep in de ogen keken en zij ne stevigen boer lieten, die op zn minst even lang duurde als het refrein van het liedje da zich op den achtergrond afspeelde, besloten we dan maar om ons terug te trekken uit de Mc Do. Op weg naar de uitgang, mijn les geleerd, liet ik haar als eerst naar buiten gaan. We liepen verder, en op een gegeven moment,  draaide ze haar hoofd naar me toe, juist op het moment dat de wind door haar rosse, nog steeds vettige haar blies, waardoor ik nogmaals bezweek voor haar verschijning. Ze boog lichtjes naar me toen, en ik naar haar, met verwachting dat ze me zou zoenen, maar nee, , zij had blijkbaar andere plannen. Ze bracht haar wijsvinger naar mijn gezicht, en schraapte voorzichtig de ketshup resten die nog in m’n mond hoeken hingen op haar vinger, en likte ze met een breede glimlach van geluk af. Ondertussen was het al 10 na zes, toen we besefte dat we om 6 uur gepakt en gezakt aan onze fietsen moesten staan. We haastte ons met een recordsnelheid van anderhalve km/uur naar het fietsenrek, tot we plots dieje kerel me een zwart lere frakske, een stevig paar kombats, en ne gouden tand nogmaals tegen het lijf liepen. Wat er toen gebeurt is, vertel ik jullie volgende week!

23-10-2010 om 00:00 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Amai, da was nogal is een situatie toen op sportdag. Ik zal het effkes uit de doeken doen voor jullie:

“Godverdoeme”, dacht ik bij men eigen. “Wa staat die vader der nu weer te doen? ” Maar schrik had ik in ieder geval ni. Meneerke had vroeger duidelijk ni genoeg bokes gegeten. Hij was ongeveer 1,65 meter groot en pastte drie keer in mij. Hij moest maar is iet probere doen. Ik zou em zo wegblazen. En jawel, ik voegde mijn woorden voor een keer eens bij de daad. Ik stapte op hem af en blies letterlijk in z’n gezicht, echt aangenaam moest het voor hem ni geweest zijn, aangezien ik den dag dervoor twee pizza’s me tonijn gegeten had. Hij kroop ineen van afkeer en moest z’n eigen inhouden om ni over te geven, zeker nadat em de aangekoekte restjes tussen m’n blokskes had zien zitten. Enfin, ik ging trots naar buiten en stapte op m’n gemak naar mijn fiets. Ik hoorde de vader naar me roepen en voor ik het wist, had ik toch wel schrik gekregen. Zijn smal figuurke, leek zich uit te zetten naar dat van de Hulk. Hij werd enkel niet groen. Ik besloot m’n gewicht in de strijd te gooien, en mijn benen zo rap mogelijk te laten bewegen. De rest van m’n lichaam zou wel volgen, dat hoopte ik althans. Het fietsenrek van Océade lag zo’n 100 meter verwijderd van de ingang. Ik zoefde voorbij de rijen geparkeerde auto’s, en wanneer ik dacht dat ik van de aggressief geworde vader vanaf was, werd alles zwart voor m’n ogen. Blijkbaar een paar minuten later voelde ik warme, zachte handen over mijn mollige gezicht gaan. Voor me zag ik twee roodwordende vetwangetjes naar me toe hellen. Het kleine neusje ertussen ietwat opgetrokken door wellicht mijn tonijngeur. Haar krullende, rosse haar glansde in het zonlicht. Was ik in den hemel terechtgekomen? Ik zag de mooiste verschijning die ik ooit al gezien had. Het schoon gezichtje bloos een beetje en zei: “gaat het?”. Ik mompelde dat alles in orde was, en dat’k enkel een beetje hoofdpijn had. Ik probeerde m’n mond zo dicht mogelijk te houden, omdat ik deze bijna perfecte moment niet wou verbreken met een walm van tonijnadem. “Zal ik je rechthelpen” vroeg ze, waarop ze een brede glimlach tevoorschijn haalde. Ik zag een stukske pizza tussen haar tanden verschijnen.  “Alsjeblieft ja” zei ik zonder me in te houden. Vanaf die moment wist ik dat ik me niet meer moest schamen voor m’n tonijngeur. “Ik heet Marjolein” zei ze met een aarzelende stem. Ze wreef met haar hand door haar krulletjes, en toen merkte ik dat het niet de zon was die de glans gaf. Haar mooie, rosse krulletjes bleken gewoon vettig te zijn. “Mooie naam” zei ik. “Ik heet Carlos Fernandez” ging ik verder. “Ik ben vandaag op spotdag met het school. Heel de weg van Boom tot hier gefietst. “Echt? Ook met OLVI of wat?”. “Hm, da klinkt wel ... goe” dacht ik bij mijzelf. “Wil je iets gaan drinken?” vroeg ik tenslotte. .

Wat er daarna gebeurde vertel ik jullie volgende week.

21-10-2010 om 19:30 geschreven door Carlos