Hey bloggers

Wat een week, ik had me ze niet erger kunnen voorstellen. Vorige week vertelde ik jullie dat de Junior niet meer in het café was toen ik daar aankwam. Toen hoorde ik dat iemand mijn naam riep en keek snel achterom. Op dat moment hoopte ik zo hard dat ik alweer zo’n belachelijke nachtmerrie had, want daar stond het meisje waaraan ik mijn maagdelijkheid verloor. “Je hebt tegen me gelogen, Carlos! Ik ben naar de gynaecoloog geweest, jij bent de vader van mijn kind! ” riep ze woedend. De blik in haar ogen deden al het haar op m’n armen rechtstaan. Ik was sprakeloos. Ontkennen kon niet meer, want het meisje bleef maar doorratelen dat ze alles had nagecheckt en dus 100% zeker wist dat ik haar zwanger had gemaakt. Ik hoorde niet meer wat ze zei, mijn hele wereld leek in elkaar te storten. Ik was helemaal verward, en vroeg droog “Wa is uwe naam eigenlijk?” waarop ze me recht in mijn gezicht sloeg. “Lola!” gilde ze hysterisch. Daarna stapte ze in haar auto en met slippende banden trok ze op. Ja, bloggers, ik zit diep in de shit. Deze week belde ze me een paar keer om duidelijk te maken dat ze verwacht dat ik mijn verantwoordelijkheid neem.

Op school doe ik alsof er niets aan de hand is, de sfeer in de klas is echt geweldig. Voor mij dan toch,  want iedereen heeft het nieuwsje over Fatima gehoord. Ze probeert zich te verstoppen achter haar dikke laag schmink en de colltruitjes die ze tot over haar kin trekt. Jammer genoeg is haar imago voorgoed verpest.

Toen ik donderdagavond thuis aant gamen was, voelde ik ineens mijn broek trillen. Niet nu, dacht ik! Ik was net in level 2 van mijn favotiete game geraakt, wat nog nooit was gelukt dus ik was best trots op mezelf. Het was alweer Lola die me belde, en met tegenzin nam ik op. Paniekerig fluisterde ze dat ik naar haar thuis moest komen omdat haar ouders het ontdekt hebben, en met me wilden praten. Mijn hart sloeg vijf slagen over want hier was ik echt niet op voorbereid! Ze mompelde snel haar adres en legde af.

Ik sprong op mijne fiets en met volle snelheid draaide ik de grote baan op. De snelheidsmeter die eigenlijk voor auto’s bedoeld was, gaf  8 km per uur aan. Wow! Dacht ik bij mezelf, zo snel heb ik nog nooit gefietst! Ik was zo opgefokt door mijn prestaties die avond dat ik de net geparkeerde auto voor me niet had gezien. Ik knalde erop en vloog van mijn fiets. Ik was zo kwaad op die domme chauffeur, daar mocht ge ni eens parkeren! De klootzak, mijne fiets is helemaal kapot! De chauffeur kwam op me af en ik gebruikte hem even om al mijn frustraties op af te reageren. Hij was er duidelijk niet goed van, en met een stamp tegen zijn schenen pakte ik mijn kapotte fiets en haastte ik me naar Lola. Ik belde een uur later aan, in de hoop dat ik op het juiste huis gegokt had. Ik was opgelucht toen ik haar hoofd achter het raampje in de deur zag verschijnen. Bijna verscheen er een glimlach op mijn gezicht, maar die verdween even snel toen ze opendeed. Achter haar stond de man die ik net een rammeling had gegeven. De paniek sloeg toe en zonder nadenken ben ik gewoon weggelopen. Ik stapteuitgeput op de eerste bus die ik tegenkwam, en nu, beste bloggers, zit ik thuis bang af te wachten.

Lola belt me om het kwartier, maar ik durf niet opnemen. Telkens wanneer mijn gsm trilt, hoop ik eigenlijk dat het Marjolein is. Voor de eerste keer in mijn leven, mis ik iemand echt. Ik wou dat ze me kon zeggen wat ik nu zou moeten doen, want ik weet het echt niet meer.

07-03-2011 om 13:56 geschreven door Carlos