Ik zat dus vast in die kist, en alhoewel ik mezelf kalm probeerde te
houden, sloeg de paniek toe. Opeens werd
het weer zwart voor mijn ogen. Het eerste wat ik me herinner is dat ik wakker
werd in het ziekenhuis. Ik was zo verward, en probeerde me te herinneren wat er
gebeurt was. Toen het beeld van de kist door mijn hoofd flitste, kreeg ik een erg
angstig gevoel! ik reageerde impulsief, trok de draadjes van mijn lijf, en
begon te lopen. Ik was verzonken in mijn gedachten, tot plots een kindje mij
eruit haalde. Het kind riep: Kijk mama, een blote poep! Terug gezogen naar
realiteit voelde ik mijn wangen gloeien van schaamte. Beseffende dat ik op
klaarlichte dag in een ziekenhuishemdje over straat liep, voelde alsof het een
verborgen-camera stunt was. IK zakte door de grond van schaamte. Ik zag voor
mij een wibra, en liep er naartoe, ik greep de eerste onderbroek die ik
tegenkwam, wou hem zo snel mogelijk aan doen, maar het was te laat. Daar stond
Fatima van mijn klas, met een big smile tot achter haar oren. Aah Carlos, ne
nieuwe look aant uitproberen? Lachte ze. Rood van schaamte negeerde ik de
vraag, en vroeg haar of ik eventueel geld mocht lenen, om deze onderbroeken te
betalen. Tuurlijk moogde gij da Carlos, zei ze, hier hebt ge 50 cent, da
moet genoeg zijn hé? Ik was haar zo dankbaar en draaide me om, om mijn nieuwe
onderbroek aan te doen. Maar ik hoorde een flits. Miljaar, dacht ik t is
ni waar hé! Ik draaide me om, en oo jawel, daar zag ik mn eigen kont op haar
gsm staan. Ik keek haar bedroeft aan, maar het enige wat ik terugkreeg was een evil
look, met een vettige lach. Ik smeekte haar de foto niet te versturen, omdat
dit mijn reputatie die ik eindelijk had opgebouwd, weer ten onder zou gaan.
Haar gezicht veranderde, waarschijnlijk had ze medelijden met mij, maar het
werkte. Ze stak haar gsm weg, en beloofde nog eens dat ze hem niet ging
versturen. Op weg naar huis probeerde ik aan niets te denken, gewoon eens goed
slapen zal me wel goed doen dacht ik. Thuisgekomen had ik chance, want mijn
ouders sliepen al. Op mijn kousevoeten ging ik stiekem naar boven, ik plofte
neer in mijn bed, maar het duurde nog uren voor ik in slaap viel.
De volgende dag stond ik op, en toen men moeder vroeg waarom ik gisteren
zo laat thuis kwam, antwoordde ik dat het gamen met de mannen wat was
uitgelopen. Ik haastte me naar school, en voelde dat het een veelbelovende dag
was. Dat gevoel verdween meteen toen ik de eerste voet in school zette. Daar
hingen wel 20 posters van 4 meter op 7 van mijn blote kont. Ik kon wel sterven.
Ik draaide 180 graden en stormde naar huis. Ik was dit gepest beu, ik was
populair, dit mocht mij niet meer overkomen!
Toen ik weer in men bed lag, probeerde ik alles op een rijtje te zetten,
maar ik herinnerde me echt niets meer van wat er met me gebeurd was in die
kist. Wie heeft me erin opgesloten?. Hoe was ik in het ziekenhuis beland?
Hopelijk doet nog wat slapen me goed, en weet ik daarna meer...
