Hey bloggers

Wat een week, ik had me ze niet erger kunnen voorstellen. Vorige week vertelde ik jullie dat de Junior niet meer in het café was toen ik daar aankwam. Toen hoorde ik dat iemand mijn naam riep en keek snel achterom. Op dat moment hoopte ik zo hard dat ik alweer zo’n belachelijke nachtmerrie had, want daar stond het meisje waaraan ik mijn maagdelijkheid verloor. “Je hebt tegen me gelogen, Carlos! Ik ben naar de gynaecoloog geweest, jij bent de vader van mijn kind! ” riep ze woedend. De blik in haar ogen deden al het haar op m’n armen rechtstaan. Ik was sprakeloos. Ontkennen kon niet meer, want het meisje bleef maar doorratelen dat ze alles had nagecheckt en dus 100% zeker wist dat ik haar zwanger had gemaakt. Ik hoorde niet meer wat ze zei, mijn hele wereld leek in elkaar te storten. Ik was helemaal verward, en vroeg droog “Wa is uwe naam eigenlijk?” waarop ze me recht in mijn gezicht sloeg. “Lola!” gilde ze hysterisch. Daarna stapte ze in haar auto en met slippende banden trok ze op. Ja, bloggers, ik zit diep in de shit. Deze week belde ze me een paar keer om duidelijk te maken dat ze verwacht dat ik mijn verantwoordelijkheid neem.

Op school doe ik alsof er niets aan de hand is, de sfeer in de klas is echt geweldig. Voor mij dan toch,  want iedereen heeft het nieuwsje over Fatima gehoord. Ze probeert zich te verstoppen achter haar dikke laag schmink en de colltruitjes die ze tot over haar kin trekt. Jammer genoeg is haar imago voorgoed verpest.

Toen ik donderdagavond thuis aant gamen was, voelde ik ineens mijn broek trillen. Niet nu, dacht ik! Ik was net in level 2 van mijn favotiete game geraakt, wat nog nooit was gelukt dus ik was best trots op mezelf. Het was alweer Lola die me belde, en met tegenzin nam ik op. Paniekerig fluisterde ze dat ik naar haar thuis moest komen omdat haar ouders het ontdekt hebben, en met me wilden praten. Mijn hart sloeg vijf slagen over want hier was ik echt niet op voorbereid! Ze mompelde snel haar adres en legde af.

Ik sprong op mijne fiets en met volle snelheid draaide ik de grote baan op. De snelheidsmeter die eigenlijk voor auto’s bedoeld was, gaf  8 km per uur aan. Wow! Dacht ik bij mezelf, zo snel heb ik nog nooit gefietst! Ik was zo opgefokt door mijn prestaties die avond dat ik de net geparkeerde auto voor me niet had gezien. Ik knalde erop en vloog van mijn fiets. Ik was zo kwaad op die domme chauffeur, daar mocht ge ni eens parkeren! De klootzak, mijne fiets is helemaal kapot! De chauffeur kwam op me af en ik gebruikte hem even om al mijn frustraties op af te reageren. Hij was er duidelijk niet goed van, en met een stamp tegen zijn schenen pakte ik mijn kapotte fiets en haastte ik me naar Lola. Ik belde een uur later aan, in de hoop dat ik op het juiste huis gegokt had. Ik was opgelucht toen ik haar hoofd achter het raampje in de deur zag verschijnen. Bijna verscheen er een glimlach op mijn gezicht, maar die verdween even snel toen ze opendeed. Achter haar stond de man die ik net een rammeling had gegeven. De paniek sloeg toe en zonder nadenken ben ik gewoon weggelopen. Ik stapteuitgeput op de eerste bus die ik tegenkwam, en nu, beste bloggers, zit ik thuis bang af te wachten.

Lola belt me om het kwartier, maar ik durf niet opnemen. Telkens wanneer mijn gsm trilt, hoop ik eigenlijk dat het Marjolein is. Voor de eerste keer in mijn leven, mis ik iemand echt. Ik wou dat ze me kon zeggen wat ik nu zou moeten doen, want ik weet het echt niet meer.

07-03-2011 om 13:56 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Ik was dus blijkbaar in’ t slaap gevallen en had een verschrikkelijke nachtmerrie! Ik droomde dat ik op de speelplaats stond, iedereen in een cirkel rondom mij en ze wezen allemaal. Ze lachten… ik kon niet begrijpen waarom tot ik naar beneden keek en merkte dat ik terug de ziekenhuispyjama aanhad. Mijn kont was zichtbaar voor heel ’t school!! Mijn ledematen voelden zwaar aan, alles rondom mij draaide en kreeg een rode kleur… de lachende gezichten werden me te veel. Toen schoot ik wakker, helemaal bezweet bedacht ik me wraak te nemen op Fatima, maar hoe? Plots herinnerde ik mij het gesprek van op café, iets wat de Junior tegen de Yannick had gezegd: Fatima stond ergens op ne pornosite… ma de welke? Na twee minuutjes op het internet zoeken had ik ze al gevonden, ze was ni helemaal bloot, maar ze had wel echt ne seutekop… perfect dus!!! Ik sprong uit mijn bed, liet direct een stuk of 200 flyerkes drukken en vertrok vol goede moed naar school. Met een overschot aan zelfvertrouwen begon ik ze aan iedereen die de school binnen wou stappen uit te delen, Fatima kwam mijn kant opgestapt maar nog voor ze goed en wel binnen was, was iedereen al hard aan het lachen waarop zij al wenend de wc’s binnen liep.  Mijn plan was perfect gelukt, nu wist iedereen dat me de Carlos Fernandez Ataplas ni gelachen moest worden! In de klas sloot ik me volledig af van de rest en was diep in gedachten verzonken… hoe was ik toch in godsnaam in een kist beland? Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de bel voor de speeltijd ging, met mijn handen in mijn zakken liep ik de klas uit. De Junior liep achter me aan en feliciteerde me uitgebreid, blijkbaar werd hij vroeger ook gepest door Fatima, mijn zelfvertrouwen werd weer wat extra opgekrikt. Hij vroeg of ik na school mee iets wou gaan drinken met de jongens, maar dat zag ik niet zitten. Ik zat met vele vragen, ik kon nog steeds niet snappen hoe ik in een kist beland was… Diep in mijn gedachten verzonken nam ik na school de bus, ik zag door de raam alle huizen veranderen in één lang, wazig huis. Toen voelde ik getik op mijn schouder, wie stond er naast mij? Marjolijn… Eerst was ik verbaasd, maar daarna kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht, wat was ik blij haar te zien. “Marjolijn? Das lang geleden!” ze keek me verwonderd aan “ik zag je onlangs nog…” ik moet haar vreemd hebben aangekeken want ze begon spontaan uit te leggen waar ik haar had gezien. “ weet je nog… ik maakte een grapje met je op de geheime zolder van de Macdo … ik deed alsof ik je aanhield. Nadien hebben we samen nog een stuk of 20 hamburgers gegeten en zijn we nog iets gaan drinken. Ik heb je toen goed dronken achter moeten laten omdat ik naar mijn vriendje moest… weet je er dan echt niets meer van?” Ik zat daar met mijn mond vol tanden en kon niets antwoorden, had zij een vriendje?! Ze vroeg me of ik ook niets meer wist van in de speeltuin, maar nog voor ik kon antwoorden was ze al van de bus gestapt aan haar halte en zwaaide me nog na. Eens thuis gekomen ging ik op bed liggen en kon me ineens alles weer herinneren. Ik wist weer hoe ik over de schommel was gestruikeld en in de houten zandbak terecht was gekomen… Dat verklaarde dus de kist, ik lag gewoon in een zandbak en deze was toe gevallen… S’ morgens had een kindje in paniek zijn mama geroepen en die had me naar het ziekenhuis gebracht waar ze dan mijn maag hebben leeg gepompt... Nu alle vragen uit mijn hoofd waren kon ik toch op café me de Junior en de rest. Ik belde naar de Junior en vroeg of ik nog mocht afkomen, hij antwoordde da ze der nog wel even gingen zitten. Ik liep naar beneden en sprong direct op mijn fiets, eens aangekomen was er niemand niet meer: “waar was iedereen? De Junior ging hier toch zijn? Was ik nu terug helemaal alleen” Toen hoorde ik achter mij mijn naam roepen…  Wie dat was vertel ik je volgende keer wel.

25-02-2011 om 20:53 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Ik zat dus vast in die kist, en alhoewel ik mezelf kalm probeerde te houden, sloeg de paniek toe. Opeens  werd het weer zwart voor mijn ogen. Het eerste wat ik me herinner is dat ik wakker werd in het ziekenhuis. Ik was zo verward, en probeerde me te herinneren wat er gebeurt was. Toen het beeld van de kist door mijn hoofd flitste, kreeg ik een erg angstig gevoel! ik reageerde impulsief, trok de draadjes van mijn lijf, en begon te lopen. Ik was verzonken in mijn gedachten, tot plots een kindje mij eruit haalde. Het kind riep: ‘Kijk mama, een blote poep!’ Terug gezogen naar realiteit voelde ik mijn wangen gloeien van schaamte. Beseffende dat ik op klaarlichte dag in een ziekenhuishemdje over straat liep, voelde alsof het een verborgen-camera stunt was. IK zakte door de grond van schaamte. Ik zag voor mij een wibra, en liep er naartoe, ik greep de eerste onderbroek die ik tegenkwam, wou hem zo snel mogelijk aan doen, maar het was te laat. Daar stond Fatima van mijn klas, met een big smile tot achter haar oren. ‘Aah Carlos, ne nieuwe look aant uitproberen?’ Lachte ze. Rood van schaamte negeerde ik de vraag, en vroeg haar of ik eventueel geld mocht lenen, om deze onderbroeken te betalen. ‘Tuurlijk moogde gij da Carlos,’ zei ze, ‘hier hebt ge 50 cent, da moet genoeg zijn hé?’ Ik was haar zo dankbaar en draaide me om, om mijn nieuwe onderbroek aan te doen. Maar ik hoorde een ‘flits’. ‘Miljaar’, dacht ik ‘’t is ni waar hé!’ Ik draaide me om, en oo jawel, daar zag ik m’n eigen kont op haar gsm staan. Ik keek haar bedroeft aan, maar het enige wat ik terugkreeg was een evil look, met een vettige lach. Ik smeekte haar de foto niet te versturen, omdat dit mijn reputatie die ik eindelijk had opgebouwd, weer ten onder zou gaan. Haar gezicht veranderde, waarschijnlijk had ze medelijden met mij, maar het werkte. Ze stak haar gsm weg, en beloofde nog eens dat ze hem niet ging versturen. Op weg naar huis probeerde ik aan niets te denken, ‘gewoon eens goed slapen zal me wel goed doen’ dacht ik. Thuisgekomen had ik chance, want mijn ouders sliepen al. Op mijn kousevoeten ging ik stiekem naar boven, ik plofte neer in mijn bed, maar het duurde nog uren voor ik in slaap viel.

De volgende dag stond ik op, en toen men moeder vroeg waarom ik gisteren zo laat thuis kwam, antwoordde ik dat het gamen met de mannen wat was uitgelopen. Ik haastte me naar school, en voelde dat het een veelbelovende dag was. Dat gevoel verdween meteen toen ik de eerste voet in school zette. Daar hingen wel 20 posters van 4 meter op 7 van mijn blote kont. Ik kon wel sterven. Ik draaide 180 graden en stormde naar huis. Ik was dit gepest beu, ik was populair, dit mocht mij niet meer overkomen!  Toen ik weer in men bed lag, probeerde ik alles op een rijtje te zetten, maar ik herinnerde me echt niets meer van wat er met me gebeurd was in die kist. Wie heeft me erin opgesloten?. Hoe was ik in het ziekenhuis beland? Hopelijk doet nog wat slapen me goed, en weet ik daarna meer...

19-02-2011 om 11:54 geschreven door Carlos  

Heej Bloggers ,

Hier stond ik dan . In de voorraadkamer van de MacDo , met mijn handen in de lucht en kijkend naar het zwarte gat waar de stem vandaan kwam . Ik probeerde mijn ogen langzaam te laten wennen aan het felle licht dat in mijn gezicht scheen , het was afkomstig van de zaklamp van de persoon voor me , ..terwijl alles als een waas voorbij raasde .. Het licht van de zaklamp ging uit en  ‘de zaklamp-man’ stormde op me af, nét als een stier die juist in de straten van Spanje werd losgelaten . Voor ik het goed en wel besefte ging het licht voor de tweede maal uit en viel ik als een hoopje  slecht gebakken frieten in elkaar.

Een poosje later werd ik wakker , het laatste wat ik me herinnerde was een helse pijn op mijn achterhoofd ,ik  opende mijn ogen en voelde mijn hartslag kloppen als een gek  door de nachtmerrie die ik net had gehad. Of dat dacht ik toch , want die illusie werd snel weer doorbroken toen mijn zintuigen terug in werking traden.  Ik zag geen plafond met blote vrouwen , en ook de geur van vervallen marshmallows kon mijn neus niet bereiken . Ik zag alleen maar duisternis en de , op-mijn adem- pakkende- geur die ik waarnam kon ik ook nergens plaatsen . Ik was ergens beland waar ik nog nooit was geweest , ..ergens verlaten !  En door een poging tot strekken kon ik ook al tot de conclusie komen dat mijn voeten waren vastgebonden,.. in mijn handen voelde ik iets dat op een brique leek, na enkele pogingen kon ik hem aansteken en ik zag dat ik me in een kist bevond. Ik probeerde de kist open te duwen maar zoals ik al had verwacht gebeurde er niets.. Slierten zand waren langs de gleuven binnengedrongen en vielen langzaam maar zeker op mijn lijf.

Waar had die ‘zaklamp-man’ me gedropt ? Was ik nu echt levend begraven ? Ik begon paniekerig te worden en voelde  tranen over mijn wangen lopen. Niemand zou me nog kunnen helpen , niemand zou me vinden. Wie had nu ooit kunnen denken dat de Mac Do nog de oorzaak van mijn dood ging zijn . Ik deed de aansteker weer uit en sloot mijn ogen .. ik was verloren !

En als er nu toch iemand de bedenking maakt dat ik deze levende begrafenis  heb overleeft, omdat ik jullie trouwe bloggertjes er allemaal over vertel.. Stop dan maar met hardnekkig te zijn want zo ging het dus  niet.

Maar goed , wat er toen gebeurde zal ik jullie volgende week wel vertellen !

06-02-2011 om 20:55 geschreven door Carlos  

Hej Bloggers,

Hier stond ik dan, in de deuropening met een meisje voor me die 2 weken overtijd is door mij, terwijl ik haar totaal niet ken. Ik wist niet echt wat te zeggen. Wat moest ik ook zeggen. Sorry dat ik je met m'n zatte botten zwanger heb gemaakt? Veel succes met ons kind? Die zinnen misschien toch maar niet.

Ik besloot het op de ik-hou-me-van-de-domme-taktiek te houden. Ik keek naar het meisje en begon geforceerd te lachen. 'Proficiat meisje, maar wat heb ik daar mee te maken? En wie ben je eigenlijk? En wie is Carlos?'.

Het meisje haar gezicht vervormde meteen. Het was duidelijk dat ze deze plotse wending niet zo makkelijk kon plaatsen. Haar domme blik bleef me een poos aanstaren, alsof ik een dier in de zoo was, toen ze eindelijk besefte wat ik net gezegd had. 'Wat? Uhm, jij... Jij bent Carlos, toch? Die jongen die ik mee naar bed heb gehaald.. Ja toch?'

Haar stel drukte wanhoop uit. Ergens voelde ik medelijden, maar het gedacht dat ik moest toegeven dat ik vader zou worden, deed me toch maar verder gaan met liegen. 'Sorry meid, maar zover ik weet heet ik nog altijd Jeroen Wollebol, en heb ik geen wilde nachten met je beleefd. 'T is ni da ge ni moogt zenne...'

Ze bleef roerloes voor me staan. Ze zei niets, deed niets, ze stond er maar gewoon. IK wachtte nog even, tot het me te beangstigend werd. IK sloot het gesprek met een 'Tot ziens dan maar' af en sloot de deur voor het verwarde meisje. Ik rende zo snel mogelijk de trap op en liet me op mijn bed zakken. Ik, vader... Ik zat diep in de shit, en mijn leugen zou niet al te lang stand houden... Ik moest onderduiken!

Ik pakte m'n koffer en stapte de voordeur uit. Ik zag -voorspelbaar- het meisje rechtuit op mijn deurmat liggen. 'Flauwgevallen', besefte ik, en ik stapte op mijn fiets op weg naar mijn geheime basement, de MacDonalds. Ik kende alle geheime gangen daar, door mijn dikke periode.

Aangekomen in de MacDo rende ik naar het toilet, ging wc-kotje nummer 4 binnen en ging ik op de WC-bril staan. Ik nam de geheime tegel - die iets grijzer was dan de rest van de tegels - uit het plafond en kroop door het plafond. Hier kwam ik terecht in een soort van opslagruimte waar de MacDonalds al hun vleeswaren en groenten bewaarden.

Ik had deze ruimte ooit eens ondekt toen ik een stukje hamburger uit het plafond zag steken in de Wc. Ik kan het toen niet weerstaan en kroop dus op de wc-pot om het op te eten. Op dat moment sleurde ik in al mijn enthousiastle de tegel van het plafond waardoor de hemel zichtbaar werd. Tot daar de geschiedenisles over de opslagplaats van de MacDo.

Ik stapte wat verder en zette me neer tussen de augurken en de cheeseburgers. Hier zou ik wel even veilig zitten, dacht ik. En op dat moment hoorde ik een stem. 'He jij daar, handen omhoog en geen beweging maken!'

Wat er toen gebeurde vertel ik jullie volgende week.

05-02-2011 om 22:59 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Zoals ik vorige keer al zei, vanaf nu wil ik geen dikke seutige Carlos meer zijn. Maar zie je al een populaire jongen  rondlopen met een dik, en eerlijk gezegd, lelijk meisje?! Ik dacht het niet. Anderzijds zie ik Marjolein wel heel graag… Er rest maar een oplossing. Elkaar in het geheim zien. Daarop stuurde ik haar een sms ‘Hey zin in een McDoke?’ Ik kreeg pas na 10 minuten later een antwoord, waarschijnlijk kon ze moeilijk typen met haar dikke vingers. Het antwoord was ‘Waarom niet?’ ’s Avonds spraken we af aan de McDonalds, ik gekleed met een zonnebril, een petje en een sjaal in de hoop om incognito te kunnen blijven. Toen ik daar aankwam had Marjolein al een XL-milkshake vast. ‘Hey Carlos sorry ik had zo’n honger toen ik hier aankwam dat ik al een hamburger en een milkshake heb besteld. Waarom draag je een zonnebril? De zon schijnt niet eens?’ ‘Euuuh, ik heb last van de pollen en mijn ogen zijn helemaal opgezwollen.’ Ze keek me vreemd aan, maar ging dan de McDonalds binnen. De geur van frietjes en vettige hamburgers heerste over de hele McDonalds. Meteen had ik de drang om me eens goed vol te proppen met 5 hamburgers, 5 cola’s en achteraf nog een ijsje of 5. Nadat we onze bestelling hadden gekregen, zochten we een plaats. 5 minuten lang werd er niet gepraat, er was alleen het geluid van gesmak en geslurp. Maar ik had totaal niet genoten van de hamburgers. Het enige beeld dat door mijn hoofd spookte was het beeld van de oude, dikke Carlos. Ik mag zo niet meer zijn dacht ik in mezelf. ‘Excuseer, ik ga ff naar het toilet.’ In plaats van naar het urinoir te gaan ging ik een wc-kotteke binnen. Ik bukte me over de toilet. Ik kon het niet controleren maar mijn vinger ging langzaam naar mijn mond toe… Niets … alleen wat kokhalzende neigingen. En weer ging die vinger naar mijn mond toe. Het was sterker dan mezelf, alsof de vinger niet meer deel van mij uitmaakte maar een door iemand gecontroleerde marionet. Voor ik het wist rook ik de geur van half verteerde hamburgers, milkshakes en maagzuur. Ik walgde van mezelf, maar dit was de enige oplossing om mager en populair te blijven en toch nog mijn oude eetgewoontes te behouden. Ik rolde een stukje wc-papier om mijn mond af te kuisen. Nu nog gewoon de schijn hooghouden voor de anderen, dacht ik bij mezelf. Op het moment dat ik de deur opendeed zag ik James. ‘Hey Carlos wat doe jij hier?’ ‘Euh.. ik was op weg naar huis maar ik moest megadringend een drolleke placeren.’ ‘Ahzo, heb je zin om met de rest een hamburger te eten ofzo.’ ‘Euh…. Dat zal moeilijk, ik heb afgesproken met… ‘ ‘Hij onderbrak mij en vulde de rest van de zin aan ‘Met Marjolein’ ‘Wat, nee natuurlijk niet, Marjolein is verleden tijd. Zie je me al met Marjolein rondlopen? Precies het Belle en het Beest. Maar ik moet nu wel dringend weg. Tot op school he’ Ik moest hier zo snel mogelijk weg voordat ze me zien met Marjolein. ‘Hey Marjolein mijn moeder heeft net gebeld en ik moet zo snel mogelijk naar huis. Ik vond het zeer leuk.’ Ze wou nog iets zeggen maar ik was al de deur uit. Toen ik thuis was ging ik direct naar mijn kamer. Ik had veel aan mijn hoofd ‘in het geheim daten’, populair blijven,… Maar mijn gedachten werden verstoord door de deurbel. Zou het Marjolein zijn. Tot mijn grote shock was het niet Marjolein die voor de deur stond maar het meisje aan wie ik mijn maagdelijkheid verloor.  ‘Carlos ik ben blij dat ik je gevonden heb, ik heb iets belangrijk te vertellen… Ik ben al twee weken over tijd.’

15-01-2011 om 19:08 geschreven door Carlos  

Neonlichten, luide muziek, dansende mensen en heel veel drank. Waar was ik beland? Iedereen leek zo blij, zo vrij van al zijn zorgen. Hier zou ik wel dagenlang kunnen blijven. “Iemand al iets drinken?”, hoorde ik vanuit de verte. Ik kon niet reageren, ik was sprakeloos. Dit had ik nog nooit gezien in heel mijn leven. “Carlos, moete gij iets drinken? Carlos, hallo! Moete gij iets drinken?”, vroeg Louis ongeduldig aan mij. “Euh.. ja, cola ofzo?”, antwoordde ik. “Daarvoor zijn we ni naar hier gekomen hé! Pakt maar een pintje, net zoals de rest van ons!”, dwong Junior aan. Ik kon niet anders dan daarop ingaan.

Na een paar drankjes voelde ik me toch lichtjes in mijn hoofd. Tijd dus om een poging te wagen op de dansvloer. Dansen kon ik niet echt, maar ik probeerde toch te bewegen op het ritme van de muziek. Op een gegeven moment kwamen een paar mensen bij ons staan die ik niet kende. Hun namen herinner ik mij niet meer, waarschijnlijk had ik al te veel gedronken. Er was een meisje dat meteen oogcontact met me probeerde te maken. Ze had blond kapotgestijld haar, een bruin gezicht (maar witte handen) en borsten die te groot waren om in haar topje te passen. Ze was duidelijk geïnteresseerd in mij, maar ik niet echt in haar. Omdat ze de hele avond bij ons bleef staan, begon ik maar met haar te praten. Veel zinnigs had ze niet te vertellen, het ging van “OMG, check die haar kleren!” naar “Ik ben zo zat dat ik niet meer weet wat mijn linker- of rechterborst is!”. Alsof ze dat had geweten in nuchtere toestand.

Het eerstvolgende dat ik me herinner is het wakker worden in een roze kamer, op een roos bed, naast hetzelfde meisje. Was ik nu ontmaagd door dit meisje? Ik herinner mij er niets meer van. Ik keek onder de lakens en zag dat geen van ons beide kleren aanhad. Ik sprong uit het bed, zocht mijn kleren bij elkaar en rende zo snel mogelijk weg. Op de terugweg naar huis probeerde ik me te herinneren wat er die nacht gebeurd was, maar het lukte me niet.

Ik was bijna thuis toen ik een onverwacht telefoontje kreeg van Marjolein. Ze belde me om te zeggen dat het haar spijt en dat ze niet zo had mogen reageren. Ik wist niet wat ik moest antwoorden, dus ik zei dat ik er even over moest nadenken. Wat moest ik nu doen? Ik kon kiezen voor misschien wel de liefde van mijn leven, of genieten van mijn populariteit. Mijn voorkeur ging uit naar de magere, mooie en populaire Carlos, de nieuwe Carlos. Ik wou nooit meer de oude Carlos zijn, dik zijn is verleden tijd.

Greetz,

De nieuwe Carlos!

03-12-2010 om 19:51 geschreven door Carlos  

Heej bloggers,

Toen ik de deur open deed en Marjolijn zag staan kreeg ik toch wa schrik.

Ze stond met haar handen in haar heupen , een vuurrood gezicht en ogen die mij elk moment konden neerknallen. Voor ik deftig goeiendag had kunnen zeggen kreeg ik een gigantische mep recht in mijn gezicht. “ Hoe durft ge, hebt gij dan helemaal geen respect! Ge weet echt nie hoe ge me een vrouw moet omgaan eh, egoïst!” Ik deed mijn mond open om te vragen of ik ook iets mocht zeggen, en of ze misschien wou uitleggen waar dit allemaal over ging, maar voor ik het wist had ik weer een mep vast. “ hoe kunt ge”, riep ze nog luider, “zomaar afvallen zonder er mij ook maar iets van te zeggen! Denkt ge da ik achterlijk ben!? Eh! Denkt ge nu: ochot die Marjolijn, nu heb ik ze is goe int zak gezet?! Ik wil u nooit meer zien, Carlos! Salut !” En weg was ze. Eerlijk gezegt, ik had schrik da ze erin ging blijven. Ik stond, nog steeds verbaasd, in de deuropenig te kijken naar Marjolijn die terug op haar fiets kroop, nog eens een van die kwade blikken gaf en wegreed.

Ik sloot de deur, ging naar mijn kamer en voelde me plotseling een beetje eenzaam. Ik dracht terug aan onze eerste ontmoeting, en begon te wenen! Een uur of twee later kwam ons ma mij roepen; “Carlos nondedju, ge ligt daar nu al lang genoeg eh! Stopt me blijten, ik dacht da ik nen echte man op de wereld had gezet en nie één of andere pussie!” Okee dacht ik, ze heeft gelijk, ik ben een man! Ik ging voor de spiegel staan en kreeg ineens een bangelijk goe idee! Ik ga mezelf restylen! Een uurtje later zat ik bij de kapper. “Doe mij maar blond, en met een tekening aan de zijkant”, zei ik. Daarna ging ik naar de juwelenwinkel om een oorbel te laten schieten. Ik koos zo een bling-bling gedoe, ge kent da wel, zo een da al die patsers ook hebben. Ik moet toegeven dat het toch pijn deed, maar ik kon me sterk houden. Wanneer dat achter de rug was ging ik nog naar de Meir voor nieuwe kleren en schoenen. Op het einde van de dag was ik tevreden over mezelf, en Marjolijn al totaal vergeten. Voor het eerst in lange tijd keek ik ernaar uit om naar school te gaan.

Toen ik de volgende morgen in de spiegel keek verschoot ik even, maar zag dan in mijn fantasie al de meisjes aan mijn voeten liggen en smeken om mijn aandacht.

Even later stapte ik zelfzeker de schoolpoort binnen, met mijne nieuwe lere frak en mijn witte lacoste schoenen, en inderdaad, iedereen keek naar me . Ik genoot van de aandacht en voelde me net als in één of andere baywatch-film, alleen had ik geen zwembroek aan, en waren er geen vrouwen in bikini. Maar bon, het was fantastisch!

In de klas was het al net het zelfde, plotseling zag iedereen mij wel, en was ik niet meer het lelijke dikkertje. Ik was al helemaal verast toen de jongens van de klas; James, Nicholas, Louis, Sebastian, Nils, Junior, Yannick, Jens en Jean-Claude me vroegen of ik dit weekend mee ging feesten. Ja, duh, zei ik op een best wel stoere manier, ik was nu echt mr popular, en keek uit naar het weekend.

Hoe dat was vertel ik jullie volgende week,

Peace Bro’s

Carlos  

27-11-2010 om 11:48 geschreven door Carlos  

Heeej bloggers

Zoals beloofd ga ik jullie nog wat meer vertellen over mijn dagen in de Ardennen. In totaal duurde mijn avontuur daar 5 dagen, en tot mijn grote spijt heb ik Marjolijn bijna niet gezien. Alle dagen leken op elkaar van da gezond voedsel tot de vele sporten waar ik niets van bakte. De derde avond kon ik niet slapen en besloot wat te gaan rondwandelen in het gebouw waarvan we eigenlijk nog bijna niets gezien hadden. Ik was op zoek naar de kamer van Marjolijn die ik na 3 dagen nog steeds niet gevonden had. In plaats van de kamer van Marjolijn kwam ik in de indrukwekkende fitnessruimte terrecht, die ik nog niet had durven betreden door de naam alleen al. Ik besloot om toch maar eens een kijkje te gaan nemen. Ik werd direct aangetrokken door het toestel in het midden van de inmense ruimte. Ik duwde op de enige knop die op het toestel stond. Tot mijn grote verbazing begon het apparaat te trillen. Ik besloot erop te gaan zitten omdat ik mijn voeten niet opgetild kreeg om erop te gaan staan. Ook al was de zaal ernorm donker donker ik probeerde alle apparaten grondig te bekijken. Ineens voelde ik iemand op mijn schouders tikken. Verbaasd werd ik wakker, het was Jean – Marc, ik moest in slaap gevallen. Jean – Marc  keek niet echt happy, hij verzocht me vriendelijk om hem te volgen naar zijn kantoor. Toen ik opstond op hem te volgen ging dit verdacht vlot. Er klopte iets niet, ik draaide me om naar de spiegel en zag dat ik op zijn minst 50 kg vermagerd was. Ik voelde me veel beter, alles ging makkelijker. Tot we bij het kantoor van Jean – Marc aankwamen en hij me vertelde dat ik me niet aan de regels gehouden had. Hij was verplicht mij naar huis te sturen, ik kreeg welgeteld 5 minuten om mijn koffer te pakken. Ik was waardeloos, veel te mager voor zijn programma. Spijtig genoeg heb ik zelfs geen afscheid meer kunnen nemen van Marjolijn. Ik ben nu al 2 dagen thuis en heb nog steeds niets gehoord van Marjolijn. Ik weet zelfs niet wanneer ze terug naar huis komt. Ik hoop haar morgen te zien. Voor de eerste keer in mijn leven heb ik zin in morgen, terug school. Ik vraag me af hoe mijn klasgenoten gaan reageren. Sorry bloggers ik moet stoppen met schrijven ons ma roept juist dat Marjolijn voor de deur staat. Volgende week vertel ik jullie hoe alles afgelopen is op school en me Marjolijn.

26-11-2010 om 19:14 geschreven door Carlos  

Hej bloggers,

Ik heb nogal wat meegemaakt de afgelopen 2 weken. Ik zal beginnen bij het begin. Die man met het zwart leren frakske, een stevig paar combats en een gouden tand was eigenlijk een tv maker die een nieuw programma wilde maken over dikke kinderen en hun strijd om af te vallen. Marjolein en ik keken elkaar verbaasd aan toen hij ons vroeg om deel te nemen, maar na wat aarzelen stemden we toch toe om deel te nemen. Hij vroeg of we ons in de herfstvakantie konden vrijmaken voor een dagje naar de studio te komen om bepaalde afspraken te maken. 2 dagen later was de dag aangebroken , maar ik was mijn wekker vergeten te zetten , al een geluk dat Marjolein bleef slapen en dat ik gewekt werd door haar naar vuilnisbelt ruikende adem. We waren al te laat en was er geen sprake meer van douchen of m’n 3 broden naar binnen te spelen. Ik en Marjolein haasten ons naar de fietsen en vertrokken tegen een snelheid van 2 km/h  richting studio. Eens aangekomen aan de studio , stond Jean-Marc (die man met zijn leren frakske , gouden tand en combat boots) ons op te wachten. We zagen eruit als 2 verzopen waterkiekens met beide een knalrood hoofd. Jean- Marc wees ons de weg naar de zaal waar de nodige maatregelen getroffen werden. Eerst werden er foto’s genomen en daarna werden we gewogen. Vervolgens kregen we een vragenlijst met wel 150 vragen die vooral over eten gingen. Eens de administratie gedaan was mochten we naar huis om onze koffers te pakken om de volgende dag naar de Ardennen te trekken. Bij aankomst werden we in 2 groepen verdeeld .En tot mijn grote spijt zaten ik en Marjolein niet samen. Aangezien dat ik niet echt sociaal aangelegd ben, en daar zitten waarschijnlijk mijn 135 kilo’s voor iets tussen, heb ik het moeilijk om vrienden te maken. De 1^e dag wilden de instructeurs onze conditie testen door ons een hindernisparcours te laten doen. Het begon met een klimmuur van 3 meter hoog. Aangezien ik een lichte vorm van hoogtevrees heb , was dit al meteen een zware klus. Na de klimmuur moesten we een berg aflopen voor naar de volgende hindernis te gaan. Op het moment dat ik naar beneden wilde lopen werd ik in mijn rug geduwd en rolde ik de berg af , wat eigenlijk wel goed was want op die manier haalde ik veel concurrenten in. De laatste en misschien wel moeilijkste hindernis was 100 meter sprint. De instructeurs hadden ter motivatie een taart op wielen naast de baan geplaatst die terwijl we aan het lopen waren mee voorruit ging  . Na het parcours mochten we eten. Ik had goesting in een grote steak met frieten maar in werkelijkheid kregen van dee gezonden brol. En tot mijn grote ergernis hadden ze zelfs mijn geliefkoosde dessert afgepakt. Na het eten moesten we allemaal terug naar onze hutten om te gaan slapen.

 Wat er op dag 2 gebeurde vertel ik jullie volgende week.     Gr Carlos

15-11-2010 om 19:17 geschreven door Carlos  

Heej bloggers,

Deze week ging ik jullie vertellen wat er allemaal gebeurt is  met ons Marjolein, nadat ik ze vroeg iets te gaan drinken. Iets gaan drinken is er uiteindelijk toch ni van gekomen. We kregen een beter idee en zijn dan maar een Mc Do’ke te doen. Lekker & gezellig,ja, als get zo kunt noemen. Het naar binnen gaan verliep anders toch ni zo vlot. Wij beide me volle goesting in nen hamburger of 5, stormde dieje Mc Donalds binnen, en ja, ge kunt het al raden, me 2 samen door die veel te smallen ingang, natuurlijk blijft ge dan steken ! Normaal gezien ben ik echt ne gentle man op da vlak ze, ma als ge honger hebt kan da wel al is tegensteken. Nadat we eindelijk van het klem zitten verlost waren, door nen beer van ne kerel me een zwart lere frakske, een stevig paar kombats, en ne gouden tand in znne mond, waarvan da nog den enigen tand was dat in zijne mond zat, zijn we dan toch aan ons 5 hamburgers kunnen beginnen, als voorgerecht dan. Nadat we klaar waren met ons hoofdgerecht van elk  7 happy meals en 12 pottekes ketshup, waarvoor we een tafelke of 2 moeste bijschuiven wegens plaatsgebrek, lachte ze breed, waardoor ik kon zien dat  het stuk pizza van tussen haar tanden nu vervangen was door een volledig rode ketshup-mond, omdat ze het niet kon laten het volle laatste potje ketshup, in haar mond te kappen. Eventjes later, nadat we elkaar diep in de ogen keken en zij ne stevigen boer lieten, die op zn minst even lang duurde als het refrein van het liedje da zich op den achtergrond afspeelde, besloten we dan maar om ons terug te trekken uit de Mc Do. Op weg naar de uitgang, mijn les geleerd, liet ik haar als eerst naar buiten gaan. We liepen verder, en op een gegeven moment,  draaide ze haar hoofd naar me toe, juist op het moment dat de wind door haar rosse, nog steeds vettige haar blies, waardoor ik nogmaals bezweek voor haar verschijning. Ze boog lichtjes naar me toen, en ik naar haar, met verwachting dat ze me zou zoenen, maar nee, , zij had blijkbaar andere plannen. Ze bracht haar wijsvinger naar mijn gezicht, en schraapte voorzichtig de ketshup resten die nog in m’n mond hoeken hingen op haar vinger, en likte ze met een breede glimlach van geluk af. Ondertussen was het al 10 na zes, toen we besefte dat we om 6 uur gepakt en gezakt aan onze fietsen moesten staan. We haastte ons met een recordsnelheid van anderhalve km/uur naar het fietsenrek, tot we plots dieje kerel me een zwart lere frakske, een stevig paar kombats, en ne gouden tand nogmaals tegen het lijf liepen. Wat er toen gebeurt is, vertel ik jullie volgende week!

23-10-2010 om 00:00 geschreven door Carlos  

Beste bloggers,

Amai, da was nogal is een situatie toen op sportdag. Ik zal het effkes uit de doeken doen voor jullie:

“Godverdoeme”, dacht ik bij men eigen. “Wa staat die vader der nu weer te doen? ” Maar schrik had ik in ieder geval ni. Meneerke had vroeger duidelijk ni genoeg bokes gegeten. Hij was ongeveer 1,65 meter groot en pastte drie keer in mij. Hij moest maar is iet probere doen. Ik zou em zo wegblazen. En jawel, ik voegde mijn woorden voor een keer eens bij de daad. Ik stapte op hem af en blies letterlijk in z’n gezicht, echt aangenaam moest het voor hem ni geweest zijn, aangezien ik den dag dervoor twee pizza’s me tonijn gegeten had. Hij kroop ineen van afkeer en moest z’n eigen inhouden om ni over te geven, zeker nadat em de aangekoekte restjes tussen m’n blokskes had zien zitten. Enfin, ik ging trots naar buiten en stapte op m’n gemak naar mijn fiets. Ik hoorde de vader naar me roepen en voor ik het wist, had ik toch wel schrik gekregen. Zijn smal figuurke, leek zich uit te zetten naar dat van de Hulk. Hij werd enkel niet groen. Ik besloot m’n gewicht in de strijd te gooien, en mijn benen zo rap mogelijk te laten bewegen. De rest van m’n lichaam zou wel volgen, dat hoopte ik althans. Het fietsenrek van Océade lag zo’n 100 meter verwijderd van de ingang. Ik zoefde voorbij de rijen geparkeerde auto’s, en wanneer ik dacht dat ik van de aggressief geworde vader vanaf was, werd alles zwart voor m’n ogen. Blijkbaar een paar minuten later voelde ik warme, zachte handen over mijn mollige gezicht gaan. Voor me zag ik twee roodwordende vetwangetjes naar me toe hellen. Het kleine neusje ertussen ietwat opgetrokken door wellicht mijn tonijngeur. Haar krullende, rosse haar glansde in het zonlicht. Was ik in den hemel terechtgekomen? Ik zag de mooiste verschijning die ik ooit al gezien had. Het schoon gezichtje bloos een beetje en zei: “gaat het?”. Ik mompelde dat alles in orde was, en dat’k enkel een beetje hoofdpijn had. Ik probeerde m’n mond zo dicht mogelijk te houden, omdat ik deze bijna perfecte moment niet wou verbreken met een walm van tonijnadem. “Zal ik je rechthelpen” vroeg ze, waarop ze een brede glimlach tevoorschijn haalde. Ik zag een stukske pizza tussen haar tanden verschijnen.  “Alsjeblieft ja” zei ik zonder me in te houden. Vanaf die moment wist ik dat ik me niet meer moest schamen voor m’n tonijngeur. “Ik heet Marjolein” zei ze met een aarzelende stem. Ze wreef met haar hand door haar krulletjes, en toen merkte ik dat het niet de zon was die de glans gaf. Haar mooie, rosse krulletjes bleken gewoon vettig te zijn. “Mooie naam” zei ik. “Ik heet Carlos Fernandez” ging ik verder. “Ik ben vandaag op spotdag met het school. Heel de weg van Boom tot hier gefietst. “Echt? Ook met OLVI of wat?”. “Hm, da klinkt wel ... goe” dacht ik bij mijzelf. “Wil je iets gaan drinken?” vroeg ik tenslotte. .

Wat er daarna gebeurde vertel ik jullie volgende week.

21-10-2010 om 19:30 geschreven door Carlos  

Hej bloggers

Eindelijk gedaan met strafstudies, en niks meer gehoord van meneertje secretariaat. Vrijdag 1 oktober mijn meest favoriete gebeurtenis van het jaar namelijk de sportdag. Omdat ik te laat was om mezelf in te schrijven op elov,waardak niks van verstond kon ik alleen nog voor de fietstocht naar Océade kiezen, wat ik dus ook volledig tegen mijn goesting deed. Ten eerste: niet alle fietsen zijn gemaakt om een gevaarte van 140 kilo 50 km te dragen, ten tweede: mijn laatste bezoek aan het zwembad dateert van in het 3^de leerjaar toen ik net mijn 25 meter brevet had gehaald met een toptijd van 10 min 34 sec, meteen goed voor een onaantastbaar schoolrecord dat tot op heden nog niet verbroken is… Daar stond ik dan, om kwart na 8 gepakt en gezakt met mijn nieuw koersbroekje van den Decathlon dat veel te hard spande ondanks het de grootste maat (4XL) was. Mijn moeder zei nog dat het nog vrij schoon stond, maar toen ik een verkoopster verdacht hard zag lachen toen we vroegen of er nog grotere maten waren wist ik dat het een vrij debiel zicht moest geweest zijn. Enfin, de eerste 3 km verliepen volledig volgens plan, ergens in het midden van de groep, zwetend als een rund probeerde ik het tempo te volgen, maar vanaf de 4^de km hing ik vanachter naast mevrouwtje LO die mij bemoedigende woorden in mijn oor fluisterde als: “komaan jonge als ge nu wa minder had gegete, konde de rest misschien volgen” of “doe het voor de andere dikkerdjes in de wereld”. Na de 11^de km besloot ik samen met de grootste seut van de hele bovenbouw op ons eigen tempo verder te fietsen, we kregen de route en de mevrouw vertrouwde erop dat ons oriëntatievermogen ons niet in de steek zou laten… 2 uur na de rest kwamen wij bezweet en hyperventilerend aan. Ik besloot toch nog te gaan zwemmen en ging in mijn Speedo’ke mijn vrienden van fatcamp zoeken. Na wat pootjebaden en spetters afweren was het tijd voor het grote werk, “de buis”. Ik kreeg een band aangereikt door een overjaarse macho die de naam redder onwaardig was, en daar stond ik dan: 150 meter van de grond, nog 10 mensen voor mij, ik kon nog terug maar nu moest het gebeuren… Het was eindelijk mijn’en toer toen ik mijn lijf in de band propte ging het mis: door mijn te grote lichaamsmassa bleek ik veel sneller te gaan dan al die andere lichtgewichten in het zwembad en haalde ik het 10 jarig meisje dat een 20 tal seconden voor mij was vertrokken in. Tevergeefs duwde ik het meisje met een stevige duw voor mij uit, maar tegen dat we het einde van de buis bereikten lagen wij stevig in de knoop, blijkbaar stond de papa van dat meisje met zijne kodak in de aanslag klaar om de perfecte foto te nemen, zo dacht hij toch. Ja lap foto mislukt! Ik maakte mij snel uit de voeten. Zo snel mogelijk omkleden en wegwezen,was het enigste waaraan ik kon denken. Toen ik uit de kleedhokjes kwam stond de papa van het meisje van 10 mij aan de haardrogers op te wachten.

Ik vertel jullie volgende week wat er dan gebeurt is.

11-10-2010 om 20:17 geschreven door Carlos  

Hej bloggers !

Die week strafstudie was werkelijk een hel ! Die mensen van het secretariaat geven leerlingen echt strafstudie om al hun vuile werkskes op te knappen ! Maandag een nieuwe schoolweek, en een eerste dag strafstudie.. Dat viel nog goed mee.. ik mocht mee de laatste middagpasjes afmaken, die kaartjes uitknippen was wel echt rot, maar ik heb echt strijk gelegen met de foto’s van sommige vierdejaars die er echt enorm mottig en lelijk opstaan ! Na 2 uur middagpasjes maken mocht ik eindelijk naar huis. De volgende dag was het al niet meer zo leuk tijdens de strafstudie, ik mocht de fietsenkelder gaan keren, en dan mocht ik naar huis, nu zoude denken dat da snel gedaan zou zijn, maar nee kheb der maar mooi 2 uur staan keren, onder streng toezicht van meneertje secretariaat die weer alleen maar stond te klagen en te zagen en zelf niets deed. Woensdag morgen met de speeltijd komen de Joël en den Diego van op fatcamp naar mij, er was vanmiddag om half 2 iets te doen int pleintje van Wilrijk, bij frieten van 1,80€ kreeg de 2 curryworsten gratis, da viel niet te missen ! Maar ik zat natuurlijk met die strafstudie, ik geraakte nooit met die strafstudie om half 2 in wilrijk ! Ik moest dus keuzes maken, bij deze was de keuze heel snel gemaakt ! Komt den donderdag meneertje secretariaat naar mij gewandeld: ‘Awel Carlos, waar zat je gisteren jongeman?’. Proberen iets te verzinnen, da pakt ni bij dieje mens.. Dus ik vertel de waarheid : “wel euh meneer, er was dus gisteren iets te doen int pleintje bij frieten van 1, 80 kreeg je 2 curryworsten gratis” Natuurlijk kon hem der ni met lachen.. Mijn straf kreeg ik later nog te horen.. natuurlijk was de dag nog maar net begonnen, en moest ik nog 7 lesuren luisteren naar die irriterende leerkrachten.. De strafstudies werden erger met de dag, ik moest 2 uur de tuttefrutten vanonder de banken schrapen in de eetzaal, waaronder het meerendeel van mij. Wonder boven wonder was het al vrijdag, al bij al was deze week nog snel gegaan, den dag begon goed; 2 uur studie voor meneer Frans, zonder taak, maar dan was het zover: LO : voor de verandering gingen we lopen, iedereen onder jullie kent ‘hem’ wel, ja we hebben het over hetzelfde, ‘DEN DIJK’ aan de kaai, waar we voor de verandering 5 toerekes moesten lopen, een ware nachtmerrie, iedereen klaar met zijne vijfde en ik mocht eindelijk beginnen aan mijne 4^de.. Na die vermoeiende les LO was het eindelijk middag, met een paar maten een frietje gaan steken; een groot met saterkruiden, bitterballen, ne mexicano en ne curryworst special. De namiddag verliep zoals elke vrijdagnamiddag enorm traag. En dan mijn laatste 2 uur strafstudie, die viel echt het hardste tegen, ik mocht een zieke kuisvrouw vervangen en 2 uur mee den A-blok kuisen. HELEMAAL ! Als ge nu is bezie wa ik allemaal heb moeten doen, deze week dan denkte toch vanzelf terug aan da voos en belachelijk stickertje da ge int begin van het jaar hebt gekregen, ne smiley waar dan OLVI nog staat opgewurmd :’dan is er zeker altijd iemand die naar u lacht’ ja bedankt school ! Wat ik wel raar vind is dat ik niets meer heb gehoord van meneertje secretariaat en zijn straf, hopelijk is hij dat vergeten, ik vertel jullie er volgende week meer over !

Gr Carlos

03-10-2010 om 11:11 geschreven door Carlos  

Hallo beste lezers,

Ik ben ondertussen al terug thuis van het fatcamp. Ik moet eerlijk bekennen, het was fucking awesome! Het nut van het kamp is wel niet echt 100% tot z'n recht gekomen, maarja.. Maar serieus, ik zou bijna durven zeggen dat het kamp de beste week van m'n leven was. Ik vertel even wat er allemaal is gebeurd :

Het was zaterdag 4 September, en mijn moeder maakte me wakker rond 7 uur om te vertrekken naar een weekje hel. Zij was natuurlijk in haar nopjes, terwijl ik genoeg ochtendhumeur had om 5 pubers mee te vullen. Maar soit, ik stond dus met veel tegenzin op, kleedde me aan, stompte nog even vlug 7 koeken naar binnen als ontbijt en vetrok gepakt en gezakt naar het kamp. Aangekomen op het kamp, werd me mijn kamer gewezen en pakte ik mijn valies uit. Natuurlijk had ik mijn voorzorgsmaatregelen genomen, en had ik snoep, chips en cola voor 5 weken mee. Ik nam al de verboden stuff uit m'n koffer en verstopte het achter het valse plafond, net zoals in de films. De rest van het kamp verliep ook zoals verwacht. het lopen werd al snel wandelen, het eten dat bestond uit sla en tomaten werd vakkundig in de vuilbak gesmokkeld, en ik at een week lang de beste maaltijden dankzij mijn plafond. Na 3 dagen kamp begon ik ook met dealen. Mijn kamersgenoot wist van mijn verboden goederen, en wou ook verlost worden van het konijnenvoer dat we voorgeschoteld kregen. Hij werd mijn eerste klant, en natuurlijk geldt de regel : Eentje is geentje. Dus na 4 dagen had ik al een heel klantenbestand en was ik voor de eerste keer in mijn lange leven populair geweest. Mijn zaak liep perfect. Na dag 5 had ik al voor 124 euro aan eten verkocht en ik had minstens nog genoeg snoep en cola voor nog een 2de fatcamp te bevooraden. Maar natuurlijk, aan alle sprookjes komen een eind, en dus ook aan mijn dealpraktijken. Na 5 dagen werd ik betrapt en werd ik naar huis gestuurd, samen met een briefje waarop stond dat ik een week lang elke dag zou moeten nablijven op school. Dikke kak dus.

3 dagen later vertrok ik dus maar weer terug naar die kloteschool. Ik had echt totaal geen zin, maar toen ik op school was aangekomen, werd ik plots aangesproken door de rest van het kamp. Ze vertelden me dat ze na mijn verwijdering in opstand waren gekomen en het kamp was gestopt. Ik had plots vrienden, wat best een aparte ervaring voor me was. Maar toen begon de miserie... Het was tijd voor m'n eerste dag nablijven.

25-09-2010 om 22:43 geschreven door Carlos  

Beste bloggers ,

Mijn naam is Carlos Fernandez Ataplas! Ik ben 16 jaar en 9 maand oud , woon in Wilrijk en mijn hobby’s zijn hockey,schaken en patience spelen op mijn laptop. Ge leest het al de doorsnee saaie voorstelling in een klas vol barry’s waar ge al een jaar of 3 mee in de klas zit. Pas op nu lijkt het alsof ik een groot lawaai ben, zo één van die franke teuten volop in de puberteit mareuh dan vergist ge u :S. Met mijne meter 76 en 135 kilo is dat niet echt veroorloofd. In de klas hou ik me meestal op de achtergrond wat ik natuurlijk link aan mijn miserabele thuissituatie! Mijn vader ne Spaanse gigolo/schipper heb ik nooit gekend. Hij heeft toen em hier aanscheepte een korte romance gehad met ons moeder, haar volgepompt en ist daarna afgebold. Zen Spaans temperament heb ik niet maar qua uiterlijk trek ik der naart schijnt wel op. Natuurlijk is die geit niet op haren alleen gebleven toen ik een jaar of 6 was heeft ze op haar werk (tandartsassistente) hare vrijer leren kennen. Hij noemt Simon en is nen opgeblazen, uit den boom gevallen dikke nek die toen 2 schattige dochterkes van 4 had. Ondertussen zijn mijn 2 stiefzusters Daphne en Dorothé uitgegroeid tot 2 van die schminkpopemiekes van 14 die alles gedaan krijgen van papalief, maar zelf nog geen ei kunnen koken. Volgens mij weten die dus echt niet eens wat 1+1 is. Achja ge hebt u familie niet zelf gekozen he. Het meeste last heb ik natuurlijk van het Assepoester gehalte in mijn leven, sinds ik de woorden bezem, emmer en dweil ken doe ik niks anders dan ofwel het huis poetsen, ofwel die 2 achterlijke wijven hun kamer kuisen. Ik krijg af en toe is een centje vo den hockey,tijd om te studeren en geld om men eten te kopen (voornamelijk Chips,pizza en Junkfood) maar genoeg over thuis nu laten we beginnen over school (Joepie hoor ik jullie al denken). Flashback naar 1 september: 08u25. Ik sta met men splinternieuwe boekentas in men joggingske te wachten op klasgenoten. Wat mij nu enkel opvalt is dat iedereen ne kop kleiner is en raar kijkt als ze mij zien. Precies of ik kom van een ander planeet. Ik zet me zielig en alleen in het verste hoekje van de speelplaats en vraag me af of ik niet is naar de vrienden van het secretariaat kan stappen. Ma ik ben al flink aant hijgen door het stukje van de grote markt tot hier dus misschien toch geen strak plan. Rustig nog wat wachten op het belsignaal tot plots mijn hart sneller gaat slaan, ik zie de grootste nachtmerrie der leerkrachten, Mevrouwtje L.O! met een energieke maar kordate pas komt ze naar me toe. Aaaah Carlos, jij komt een extra toerke lopen rond de cour? Ik dacht dat 5,6 & 7 pas om 10u40 school hadden?! Toi toi toi gonsde het na in mijn hoofd, natuurlijk had die ‘toffe madam’ nog een extrake in petto. Aangezien ge hier nu toch zo vroeg bent ga ik het met jou al hebben over een nodige maatregel voor de zwaarlijvige leerlingen op school, jullie krijgen gedurende een hele week de kans om de kilos deraf te zwieren. Er volgt een verplicht Fat camp voor leerlingen over de 95 kilo… ik dacht automatisch aan mijn gigantische voorraadkast snoep,mijn dinokoeken,mijn frituurvleesekes!!!!! In welke hel ga ik terechtkomen?? Daar weet ik jullie meer over te zeggen volgende keer…

Gr Carlos

18-09-2010 om 13:37 geschreven door Carlos  

WAT IS CONCREET DE BEDOELING??
De bedoeling is dat u op regelmatige basis een bericht toevoegt op uw blog. U kan hierin zetten wat u zelf wenst.
- Bijvoorbeeld: u heeft een blog gemaakt voor gedichten. Dan kan u bvb. elke dag een gedicht toevoegen op uw blog. U geeft de titel in van het gedicht en daaronder in het bericht het gedicht zelf. Zo kunnen uw bezoekers dagelijks terugkomen om uw laatste nieuw gedicht te lezen. Indien u meerdere gedichten wenst toe te voegen op eenzelfde dag, voegt u deze toe als afzonderlijke berichten, dus niet in één bericht.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken over de actualiteit. Dan kan u bvb. dagelijks een bericht plaatsen met uw mening over iets uit de actualiteit. Bvb. over een bepaalde ramp, ongeval, uitspraak, voorval,... U geeft bvb. in de titel het onderwerp waarover u het gaat hebben en in het bericht plaatst u uw mening over dat onderwerp. Zo kan u bvb. meedelen dat de media voor de zoveelste keer het fout heeft, of waarom ze nu dat weer in de actualiteit brengen,... Of u kan ook meer diepgaande artikels plaatsen en meer informatie over een bepaald onderwerp opzoeken en dit op uw blog plaatsen. Indien u over meerdere zaken iets wil zeggen op die dag, plaatst u deze als afzonderlijke berichten, zo is dit het meest duidelijk voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken als dagboek. Dagelijks maakt u een bericht aan met wat u er wenst in te plaatsen, zoals u anders in een dagboek zou plaatsen. Dit kan zijn over wat u vandaag hebt gedaan, wat u vandaag heeft gehoord, wat u van plan bent, enz. Maak een titel en typ het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks naar uw blog komen om uw laatste nieuwe bericht te lezen en mee uw dagboek te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met plaatselijk nieuws. Met uw eigen blog kan u zo zelfs journalist zijn. U kan op uw blog het plaatselijk nieuws vertellen. Telkens u iets nieuw hebt, plaats u een bericht: u geeft een titel op en typt wat u weet over het nieuws. Dit kan zijn over een feest in de buurt, een verkeersongeval in de streek, een nieuwe baan die men gaat aanleggen, een nieuwe regeling, verkiezingen, een staking, een nieuwe winkel, enz. Afhankelijk van het nieuws plaatst u iedere keer een nieuw bericht. Indien u veel nieuws heeft, kan u zo dagelijks vele berichten plaatsen met wat u te weten bent gekomen over uw regio. Zorg ervoor dat u telkens een nieuw bericht ingeeft per onderwerp, en niet zaken samen plaatst. Indien u wat minder nieuws kan bijeen sprokkelen is uiteraard 1 bericht per dag of 2 berichten per week ook goed. Probeer op een regelmatige basis een berichtje te plaatsen, zo komen uw bezoekers telkens terug.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met een reisverslag. U kan een bericht aanmaken per dag van uw reis. Zo kan u in de titel opgeven over welke dag u het gaat hebben, en in het bericht plaatst u dan het verslag van die dag. Zo komen alle berichten onder elkaar te staan, netjes gescheiden per dag. U kan dus op éénzelfde dag meerdere berichten ingeven van uw reisverslag.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken met tips op. Dan maakt u telkens u een tip heeft een nieuw bericht aan. In de titel zet u waarover uw tip zal gaan. In het bericht geeft u dan de hele tip in. Probeer zo op regelmatige basis nieuwe tips toe te voegen, zodat bezoekers telkens terug komen naar uw blog. Probeer bvb. 1 keer per dag, of 2 keer per week een nieuwe tip zo toe te voegen. Indien u heel enthousiast bent, kan u natuurlijk ook meerdere tips op een dag ingeven. Let er dan op dat het meest duidelijk is indien u pér tip een nieuw bericht aanmaakt. Zo kan u dus bvb. wel 20 berichten aanmaken op een dag indien u 20 tips heeft voor uw bezoekers.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken dat uw activiteiten weerspiegelt. U bent bvb. actief in een bedrijf, vereniging of organisatie en maakt elke dag wel eens iets mee. Dan kan je al deze belevenissen op uw blog plaatsen. Het komt dan neer op een soort van dagboek. Dan kan u dagelijks, of eventueel meerdere keren per dag, een bericht plaatsen op uw blog om uw belevenissen te vertellen. Geef een titel op dat zeer kort uw belevenis beschrijft en typ daarna alles in wat u maar wenst in het bericht. Zo kunnen bezoekers dagelijks of meermaals per dag terugkomen naar uw blog om uw laatste belevenissen te lezen.
- Bijvoorbeeld: u wil een blog maken uw hobby. U kan dan op regelmatige basis, bvb. dagelijks, een bericht toevoegen op uw blog over uw hobby. Dit kan gaan dat u vandaag een nieuwe postzegel bij uw verzameling heeft, een nieuwe bierkaart, een grote vis heeft gevangen, enz. Vertel erover en misschien kan je er zelfs een foto bij plaatsen. Zo kunnen anderen die ook dezelfde hobby hebben dagelijks mee lezen. Als u bvb. zeer actief bent in uw hobby, kan u dagelijks uiteraard meerdere berichtjes plaatsen, met bvb. de laatste nieuwtjes. Zo trek je veel bezoekers aan.

WAT ZIJN DIE "REACTIES"?
Een bezoeker kan op een bericht van u een reactie plaatsen. Een bezoeker kan dus zelf géén bericht plaatsen op uw blog zelf, wel een reactie. Het verschil is dat de reactie niet komt op de beginpagina, maar enkel bij een bericht hoort. Het is dus zo dat een reactie enkel gaat over een reactie bij een bericht. Indien u bvb. een gedicht heeft geschreven, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze het heel mooi vond. Of bvb. indien u plaatselijk nieuws brengt, kan een reactie van een bezoeker zijn dat deze nog iets meer over de feiten weet (bvb. exacte uur van het ongeval, het juiste locatie van het evenement,...). Of bvb. indien uw blog een dagboek is, kan men reageren op het bericht van die dag, zo kan men meeleven met u, u een vraag stellen, enz. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.

WAT IS DE "WAARDERING"?
Een bezoeker kan een bepaald bericht een waardering geven. Dit is om aan te geven of men dit bericht goed vindt of niet. Het kan bvb. gaan over een bericht, hoe goed men dat vond. Het kan ook gaan over een ander bericht, bvb. een tip, die men wel of niet bruikbaar vond. Deze functie kan u uitschakelen via "Instellingen" indien u dit niet graag heeft.


Het Bloggen.be-team wenst u veel succes met uw gloednieuwe blog!

Met vriendelijke groeten,
Bloggen.be-team

18-09-2010 om 13:27 geschreven door