Toen ik de deur open deed en Marjolijn zag staan kreeg
ik toch wa schrik.
Ze stond met haar handen in haar heupen , een vuurrood
gezicht en ogen die mij elk moment konden neerknallen. Voor ik deftig goeiendag
had kunnen zeggen kreeg ik een gigantische mep recht in mijn gezicht. Hoe
durft ge, hebt gij dan helemaal geen respect! Ge weet echt nie hoe ge me een
vrouw moet omgaan eh, egoïst! Ik deed mijn mond open om te vragen of ik ook
iets mocht zeggen, en of ze misschien wou uitleggen waar dit allemaal over
ging, maar voor ik het wist had ik weer een mep vast. hoe kunt ge, riep ze
nog luider, zomaar afvallen zonder er mij ook maar iets van te zeggen! Denkt
ge da ik achterlijk ben!? Eh! Denkt ge nu: ochot die Marjolijn, nu heb ik ze is
goe int zak gezet?! Ik wil u nooit meer zien, Carlos! Salut ! En weg was ze.
Eerlijk gezegt, ik had schrik da ze erin ging blijven. Ik stond, nog steeds
verbaasd, in de deuropenig te kijken naar Marjolijn die terug op haar fiets
kroop, nog eens een van die kwade blikken gaf en wegreed.
Ik sloot de deur, ging naar mijn kamer en voelde me
plotseling een beetje eenzaam. Ik dracht terug aan onze eerste ontmoeting, en
begon te wenen! Een uur of twee later kwam ons ma mij roepen; Carlos nondedju,
ge ligt daar nu al lang genoeg eh! Stopt me blijten, ik dacht da ik nen echte
man op de wereld had gezet en nie één of andere pussie! Okee dacht ik, ze
heeft gelijk, ik ben een man! Ik ging voor de spiegel staan en kreeg ineens een
bangelijk goe idee! Ik ga mezelf restylen! Een uurtje later zat ik bij de
kapper. Doe mij maar blond, en met een tekening aan de zijkant, zei ik.
Daarna ging ik naar de juwelenwinkel om een oorbel te laten schieten. Ik koos
zo een bling-bling gedoe, ge kent da wel, zo een da al die patsers ook hebben.
Ik moet toegeven dat het toch pijn deed, maar ik kon me sterk houden. Wanneer
dat achter de rug was ging ik nog naar de Meir voor nieuwe kleren en schoenen.
Op het einde van de dag was ik tevreden over mezelf, en Marjolijn al totaal
vergeten. Voor het eerst in lange tijd keek ik ernaar uit om naar school te
gaan.
Toen ik de volgende morgen in de spiegel keek
verschoot ik even, maar zag dan in mijn fantasie al de meisjes aan mijn voeten
liggen en smeken om mijn aandacht.
Even later stapte ik zelfzeker de schoolpoort binnen,
met mijne nieuwe lere frak en mijn witte lacoste schoenen, en inderdaad,
iedereen keek naar me . Ik genoot van de aandacht en voelde me net als in één
of andere baywatch-film, alleen had ik geen zwembroek aan, en waren er geen
vrouwen in bikini. Maar bon, het was fantastisch!
In de klas was het al net het zelfde, plotseling zag
iedereen mij wel, en was ik niet meer het lelijke dikkertje. Ik was al helemaal
verast toen de jongens van de klas; James, Nicholas, Louis, Sebastian, Nils,
Junior, Yannick, Jens en Jean-Claude me vroegen of ik dit weekend mee ging
feesten. Ja, duh, zei ik op een best wel stoere manier, ik was nu echt mr
popular, en keek uit naar het weekend.
Zoals
beloofd ga ik jullie nog wat meer vertellen over mijn dagen in de Ardennen. In
totaal duurde mijn avontuur daar 5 dagen, en tot mijn grote spijt heb ik
Marjolijn bijna niet gezien. Alle dagen leken op elkaar van da gezond voedsel
tot de vele sporten waar ik niets van bakte. De derde avond kon ik niet slapen
en besloot wat te gaan rondwandelen in het gebouw waarvan we eigenlijk nog
bijna niets gezien hadden. Ik was op zoek naar de kamer van Marjolijn die ik na
3 dagen nog steeds niet gevonden had. In plaats van de kamer van Marjolijn kwam
ik in de indrukwekkende fitnessruimte terrecht, die ik nog niet had durven
betreden door de naam alleen al. Ik besloot om toch maar eens een kijkje te
gaan nemen. Ik werd direct aangetrokken door het toestel in het midden van de
inmense ruimte. Ik duwde op de enige knop die op het toestel stond. Tot mijn
grote verbazing begon het apparaat te trillen. Ik besloot erop te gaan zitten
omdat ik mijn voeten niet opgetild kreeg om erop te gaan staan. Ook al was de
zaal ernorm donker donker ik probeerde alle apparaten grondig te bekijken.
Ineens voelde ik iemand op mijn schouders tikken. Verbaasd werd ik wakker, het
was Jean Marc, ik moest in slaap gevallen. Jean Marc keek niet echt happy, hij verzocht me vriendelijk
om hem te volgen naar zijn kantoor. Toen ik opstond op hem te volgen ging dit
verdacht vlot. Er klopte iets niet, ik draaide me om naar de spiegel en zag dat
ik op zijn minst 50 kg vermagerd was. Ik voelde me veel beter, alles ging
makkelijker. Tot we bij het kantoor van Jean Marc aankwamen en hij me
vertelde dat ik me niet aan de regels gehouden had. Hij was verplicht mij naar
huis te sturen, ik kreeg welgeteld 5 minuten om mijn koffer te pakken. Ik was
waardeloos, veel te mager voor zijn programma. Spijtig genoeg heb ik zelfs geen
afscheid meer kunnen nemen van Marjolijn. Ik ben nu al 2 dagen thuis en heb nog
steeds niets gehoord van Marjolijn. Ik weet zelfs niet wanneer ze terug naar
huis komt. Ik hoop haar morgen te zien. Voor de eerste keer in mijn leven heb
ik zin in morgen, terug school. Ik vraag me af hoe mijn klasgenoten gaan
reageren. Sorry bloggers ik moet stoppen met schrijven ons ma roept juist dat
Marjolijn voor de deur staat. Volgende week vertel ik jullie hoe alles
afgelopen is op school en me Marjolijn.
