Inhoud blog
  • Mijn dagboek (deel 19)
  • Mijn dagboek (deel 18)
  • Mijn dagboek (deel 17)
  • Mijn dagboek (deel 16)
  • Mijn dagboek (deel 15)
    Zoeken in blog

    Beoordeel dit blog
      Zeer goed
      Goed
      Voldoende
      Nog wat bijwerken
      Nog veel werk aan
     
    Carlos Fernandez Ataplas
    Mijn dagboek
    25-02-2011
    Klik hier om een link te hebben waarmee u dit artikel later terug kunt lezen.Mijn dagboek (deel 15)

    Beste bloggers,

    Ik was dus blijkbaar in’ t slaap gevallen en had een verschrikkelijke nachtmerrie! Ik droomde dat ik op de speelplaats stond, iedereen in een cirkel rondom mij en ze wezen allemaal. Ze lachten… ik kon niet begrijpen waarom tot ik naar beneden keek en merkte dat ik terug de ziekenhuispyjama aanhad. Mijn kont was zichtbaar voor heel ’t school!! Mijn ledematen voelden zwaar aan, alles rondom mij draaide en kreeg een rode kleur… de lachende gezichten werden me te veel. Toen schoot ik wakker, helemaal bezweet bedacht ik me wraak te nemen op Fatima, maar hoe? Plots herinnerde ik mij het gesprek van op café, iets wat de Junior tegen de Yannick had gezegd: Fatima stond ergens op ne pornosite… ma de welke? Na twee minuutjes op het internet zoeken had ik ze al gevonden, ze was ni helemaal bloot, maar ze had wel echt ne seutekop… perfect dus!!! Ik sprong uit mijn bed, liet direct een stuk of 200 flyerkes drukken en vertrok vol goede moed naar school. Met een overschot aan zelfvertrouwen begon ik ze aan iedereen die de school binnen wou stappen uit te delen, Fatima kwam mijn kant opgestapt maar nog voor ze goed en wel binnen was, was iedereen al hard aan het lachen waarop zij al wenend de wc’s binnen liep.  Mijn plan was perfect gelukt, nu wist iedereen dat me de Carlos Fernandez Ataplas ni gelachen moest worden! In de klas sloot ik me volledig af van de rest en was diep in gedachten verzonken… hoe was ik toch in godsnaam in een kist beland? Ik werd uit mijn gedachten gehaald toen de bel voor de speeltijd ging, met mijn handen in mijn zakken liep ik de klas uit. De Junior liep achter me aan en feliciteerde me uitgebreid, blijkbaar werd hij vroeger ook gepest door Fatima, mijn zelfvertrouwen werd weer wat extra opgekrikt. Hij vroeg of ik na school mee iets wou gaan drinken met de jongens, maar dat zag ik niet zitten. Ik zat met vele vragen, ik kon nog steeds niet snappen hoe ik in een kist beland was… Diep in mijn gedachten verzonken nam ik na school de bus, ik zag door de raam alle huizen veranderen in één lang, wazig huis. Toen voelde ik getik op mijn schouder, wie stond er naast mij? Marjolijn… Eerst was ik verbaasd, maar daarna kreeg ik een grote glimlach op mijn gezicht, wat was ik blij haar te zien. “Marjolijn? Das lang geleden!” ze keek me verwonderd aan “ik zag je onlangs nog…” ik moet haar vreemd hebben aangekeken want ze begon spontaan uit te leggen waar ik haar had gezien. “ weet je nog… ik maakte een grapje met je op de geheime zolder van de Macdo … ik deed alsof ik je aanhield. Nadien hebben we samen nog een stuk of 20 hamburgers gegeten en zijn we nog iets gaan drinken. Ik heb je toen goed dronken achter moeten laten omdat ik naar mijn vriendje moest… weet je er dan echt niets meer van?” Ik zat daar met mijn mond vol tanden en kon niets antwoorden, had zij een vriendje?! Ze vroeg me of ik ook niets meer wist van in de speeltuin, maar nog voor ik kon antwoorden was ze al van de bus gestapt aan haar halte en zwaaide me nog na. Eens thuis gekomen ging ik op bed liggen en kon me ineens alles weer herinneren. Ik wist weer hoe ik over de schommel was gestruikeld en in de houten zandbak terecht was gekomen… Dat verklaarde dus de kist, ik lag gewoon in een zandbak en deze was toe gevallen… S’ morgens had een kindje in paniek zijn mama geroepen en die had me naar het ziekenhuis gebracht waar ze dan mijn maag hebben leeg gepompt... Nu alle vragen uit mijn hoofd waren kon ik toch op café me de Junior en de rest. Ik belde naar de Junior en vroeg of ik nog mocht afkomen, hij antwoordde da ze der nog wel even gingen zitten. Ik liep naar beneden en sprong direct op mijn fiets, eens aangekomen was er niemand niet meer: “waar was iedereen? De Junior ging hier toch zijn? Was ik nu terug helemaal alleen” Toen hoorde ik achter mij mijn naam roepen…  Wie dat was vertel ik je volgende keer wel.

     

    25-02-2011 om 20:53 geschreven door Carlos  

    0 1 2 3 4 5 - Gemiddelde waardering: 0/5 - (0 Stemmen)


    Archief per week
  • 09/05-15/05 2011
  • 28/03-03/04 2011
  • 14/03-20/03 2011
  • 07/03-13/03 2011
  • 21/02-27/02 2011
  • 14/02-20/02 2011
  • 31/01-06/02 2011
  • 10/01-16/01 2011
  • 29/11-05/12 2010
  • 22/11-28/11 2010
  • 15/11-21/11 2010
  • 18/10-24/10 2010
  • 11/10-17/10 2010
  • 27/09-03/10 2010
  • 20/09-26/09 2010
  • 13/09-19/09 2010

    E-mail mij

    Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.


    Gastenboek

    Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek


    Blog als favoriet !


    Blog tegen de wet? Klik hier.
    Gratis blog op https://www.bloggen.be - Meer blogs