Ik heb nogal
wat meegemaakt de afgelopen 2 weken. Ik zal beginnen bij het begin. Die man met
het zwart leren frakske, een stevig paar combats en een gouden tand was
eigenlijk een tv maker die een nieuw programma wilde maken over dikke kinderen
en hun strijd om af te vallen. Marjolein en ik keken elkaar verbaasd aan toen
hij ons vroeg om deel te nemen, maar na wat aarzelen stemden we toch toe om
deel te nemen. Hij vroeg of we ons in de herfstvakantie konden vrijmaken voor
een dagje naar de studio te komen om bepaalde afspraken te maken. 2 dagen later
was de dag aangebroken , maar ik was mijn wekker vergeten te zetten , al een
geluk dat Marjolein bleef slapen en dat ik gewekt werd door haar naar
vuilnisbelt ruikende adem. We waren al te laat en was er geen sprake meer van
douchen of mn 3 broden naar binnen te spelen. Ik en Marjolein haasten ons naar
de fietsen en vertrokken tegen een snelheid van 2 km/h richting studio. Eens aangekomen aan de
studio , stond Jean-Marc (die man met zijn leren frakske , gouden tand en
combat boots) ons op te wachten. We zagen eruit als 2 verzopen waterkiekens met
beide een knalrood hoofd. Jean- Marc wees ons de weg naar de zaal waar de
nodige maatregelen getroffen werden. Eerst werden er fotos genomen en daarna
werden we gewogen. Vervolgens kregen we een vragenlijst met wel 150 vragen die
vooral over eten gingen. Eens de administratie gedaan was mochten we naar huis
om onze koffers te pakken om de volgende dag naar de Ardennen te trekken. Bij
aankomst werden we in 2 groepen verdeeld .En tot mijn grote spijt zaten ik en
Marjolein niet samen. Aangezien dat ik niet echt sociaal aangelegd ben, en daar
zitten waarschijnlijk mijn 135 kilos voor iets tussen, heb ik het moeilijk om
vrienden te maken. De 1e dag wilden de instructeurs onze conditie
testen door ons een hindernisparcours te laten doen. Het begon met een klimmuur
van 3 meter hoog. Aangezien ik een lichte vorm van hoogtevrees heb , was dit al
meteen een zware klus. Na de klimmuur moesten we een berg aflopen voor naar de
volgende hindernis te gaan. Op het moment dat ik naar beneden wilde lopen werd
ik in mijn rug geduwd en rolde ik de berg af , wat eigenlijk wel goed was want
op die manier haalde ik veel concurrenten in. De laatste en misschien wel moeilijkste
hindernis was 100 meter sprint. De instructeurs hadden ter motivatie een taart
op wielen naast de baan geplaatst die terwijl we aan het lopen waren mee
voorruit ging . Na het parcours mochten
we eten. Ik had goesting in een grote steak met frieten maar in werkelijkheid
kregen van dee gezonden brol. En tot mijn grote ergernis hadden ze zelfs mijn
geliefkoosde dessert afgepakt. Na het eten moesten we allemaal terug naar onze
hutten om te gaan slapen.
Wat er op dag 2 gebeurde vertel ik jullie
volgende week. Gr Carlos
