Hej bloggers

Eindelijk gedaan met strafstudies, en niks meer gehoord van meneertje secretariaat. Vrijdag 1 oktober mijn meest favoriete gebeurtenis van het jaar namelijk de sportdag. Omdat ik te laat was om mezelf in te schrijven op elov,waardak niks van verstond kon ik alleen nog voor de fietstocht naar Océade kiezen, wat ik dus ook volledig tegen mijn goesting deed. Ten eerste: niet alle fietsen zijn gemaakt om een gevaarte van 140 kilo 50 km te dragen, ten tweede: mijn laatste bezoek aan het zwembad dateert van in het 3^de leerjaar toen ik net mijn 25 meter brevet had gehaald met een toptijd van 10 min 34 sec, meteen goed voor een onaantastbaar schoolrecord dat tot op heden nog niet verbroken is… Daar stond ik dan, om kwart na 8 gepakt en gezakt met mijn nieuw koersbroekje van den Decathlon dat veel te hard spande ondanks het de grootste maat (4XL) was. Mijn moeder zei nog dat het nog vrij schoon stond, maar toen ik een verkoopster verdacht hard zag lachen toen we vroegen of er nog grotere maten waren wist ik dat het een vrij debiel zicht moest geweest zijn. Enfin, de eerste 3 km verliepen volledig volgens plan, ergens in het midden van de groep, zwetend als een rund probeerde ik het tempo te volgen, maar vanaf de 4^de km hing ik vanachter naast mevrouwtje LO die mij bemoedigende woorden in mijn oor fluisterde als: “komaan jonge als ge nu wa minder had gegete, konde de rest misschien volgen” of “doe het voor de andere dikkerdjes in de wereld”. Na de 11^de km besloot ik samen met de grootste seut van de hele bovenbouw op ons eigen tempo verder te fietsen, we kregen de route en de mevrouw vertrouwde erop dat ons oriëntatievermogen ons niet in de steek zou laten… 2 uur na de rest kwamen wij bezweet en hyperventilerend aan. Ik besloot toch nog te gaan zwemmen en ging in mijn Speedo’ke mijn vrienden van fatcamp zoeken. Na wat pootjebaden en spetters afweren was het tijd voor het grote werk, “de buis”. Ik kreeg een band aangereikt door een overjaarse macho die de naam redder onwaardig was, en daar stond ik dan: 150 meter van de grond, nog 10 mensen voor mij, ik kon nog terug maar nu moest het gebeuren… Het was eindelijk mijn’en toer toen ik mijn lijf in de band propte ging het mis: door mijn te grote lichaamsmassa bleek ik veel sneller te gaan dan al die andere lichtgewichten in het zwembad en haalde ik het 10 jarig meisje dat een 20 tal seconden voor mij was vertrokken in. Tevergeefs duwde ik het meisje met een stevige duw voor mij uit, maar tegen dat we het einde van de buis bereikten lagen wij stevig in de knoop, blijkbaar stond de papa van dat meisje met zijne kodak in de aanslag klaar om de perfecte foto te nemen, zo dacht hij toch. Ja lap foto mislukt! Ik maakte mij snel uit de voeten. Zo snel mogelijk omkleden en wegwezen,was het enigste waaraan ik kon denken. Toen ik uit de kleedhokjes kwam stond de papa van het meisje van 10 mij aan de haardrogers op te wachten.

Ik vertel jullie volgende week wat er dan gebeurt is.

11-10-2010 om 20:17 geschreven door Carlos