Het was een lastige, moeilijke dag. Ook met wat gisteren nog was gebeurd. Na de doktersronde werd ik nog naar de uroloog gestuurd. Een bacterie in de blaas zorgt ervoor dat ik opnieuw aan de antibiotica moet en dat de verpleegsters mij gaan leren hoe ik mezelf kan sonderen. Zo vermijd ik een blaasontsteking. Leuk hoor!!!
Vanmorgen mijn afspraak met de psycho gemist. Dan maar vlug terug naar de kamer voor een gepland lavement. Ja, constipatie is ook een probleem van een pmms (persoon/patiënt met MS).
Gelukkig kon ik uitkijken naar de hydrotherapie. Vandaag was kinesiste Olivia badmeesteres van dienst. Olivia is top, dat weet ik nog van vorige opnames. Alhoewel ze mij hard heeft doen werken, heeft de hydro mij toch heel veel deugd gedaan.
Daarna alsnog en in uitgesteld relais naar Sanne voor een goed en constructief gesprek. Dat zorgt ervoor dat ik slechts drie kwartier heb om mijn spaghetti binnen te werken want om 13u moet ik naar de ergo voor een half uur "staan". Van de vrije tijd tot aan de kine maak ik gebruik om te genieten van de lentezon. Daarbij een goed muziekje, wat kan een mens zich nog meer wensen? Een Gin & Tonic misschien!?
De afsluiter is tegelijkertijd de hoofdschotel. Een kinesessie bij Christof en Margaux op de stappentafel. Dit gecombineerd met oefeningen oog - hand coördinatie en rompstabilisatie maken van deze 45' een zware dobber. De evaluatie achteraf toont 1600 stappen à rato van 60/min.
De vele transfers met de lift van bed naar rolstoel naar toilet, transfers tijdens de therapieën maakten dat ik deze dag zo snel mogelijk horizontaal wil afsluiten. Ah ja, straks nog snelcursus sonderen.
Een zonovergoten dag wordt het! Dat merk ik als de verpleegster om half acht het gordijn optrekt en er een blauwe hemel verschijnt.
De dag begint met een half uur staan. Ik word bijgestaan door "mister You Tube" en "Franz Ferdinand". Nee, niet de de kroonprins van de dubbelmonarchie Oostenrijk-Hongarije, die bij een bezoek aan de Balkan door Servische rebellen werd vermoord en zo de onrechtstreekse aanleiding vormde voor WO I, maar het Schotse rockkwartet dat mij op dit ochtendlijke uur goedgezind maakt. Het is een uitstekende proloog voor een half uur muziektherapie met Beatrijs. Bij een lekkere capuccino hebben we het over mijn liefde voor Canada en hun muziek ; "The Tragically Hip", "Arcade Fire", "Big Sugar" en uiteraard de onovertroffen "Neil Young". We luisteren naar "Harvest Moon" en dwalen weg bij de idee dat ik nog wel eens een road trip zou willen maken van oost naar west, van Quebec naar Vancouver. Even bellen met Tom Waes, lijkt me. Als afsluiter gaan we loos op de conga's en Bruno Mars' "Uptown Funk". Zalige therapie, mijn dag kan niet meer stuk! Zeker als je weet dat ik een professionele muzikante met mijn enthousiasme en een beetje kennis zo kan begeesteren!
Zelfs een zware sessie bij Christof, met veel vermoeiende rompstabilisatie, krijgt mijn goede luim er niet onder. Dat is ook te merken bij de Motomed, geen spasmen en zeer weinig tonus in de spieren. Nu is het wachten op de stoet met dokters.
Daarna ga ik, samen met alweer een goed muziekje, genieten van een deugddoende zon. Kwestie van wat natuurlijke vitamine D op te doen.
Blijkbaar kan een mens, zelfs met MS, teveel rusten. Ik had zoveel rust ingehaald dat ik 's nachts overschot had. Ik voelde mij precies een zonnepaneel dat teveel elektriciteit had opgeslagen.
Mayday, mayday deze morgen om 7.30u. Ik was in handen van de altijd goedlachse, goedgemutste Claudia voor de verzorging. Daarna ontbijten en om 9u starten.
Mieke, de ergotherapeute, begon de dag met een super ontspannende handmassage. Ondertussen babbelen we honderduit over één van mijn grote passies, muziek, en voor we het goed en wel beseffen zit onze tijd er op.
Maandag is opnamedag en er duikt een verse lading patiënten op voor een verblijf van een paar weken. Maar voorlopig geen bekende gezichten.
Na een halfuurtje Motomed en een vermoeiende kinesessie bij Amandine is het alweer etenstijd.
Benieuwd naar wat de "haute cuisine" voor mij in petto heeft is de ontgoocheling navenant als ik het deksel van het bord optil. Gelukkig is er Claudia met een lekkere tas koffie om het leed te verzachten.
Na de middag staat er nog hydrotherapie op het programma. Ik heb het tropisch zwemparadijs helemaal voor mij alleen voor een klein uur ongeremde waterpret. Was het maar zo! Het was toch vooral hard labeur. Toch ben ik heel dankbaar dat deze faciliteit hier voor ons aanwezig is. Ik mis enkel nog een duikplank!
Het is lang geleden dat ik zo een slechte nacht heb gehad. Het pittoreske kerktorentje van Melsbroek, op nog geen boogscheut afstand, was mijn nachtelijke metgezel. Elke klokslag heb ik gehoord. Vanwaar die plotse onrust? Ik was gisteren, na een dag van intensieve therapie, heel moe en ben, eens op mijn kamer, direct op bed gaan liggen.
Ik heb een stil vermoeden dat het aan de medicatie te wijten is. Het antidepressivum Duloxetine werd van 90 mg teruggebracht naar 60. In samenspraak met psychiater Van Hoof, een toffe peer overigens, werd het moment van inname naar de ochtend verplaatst. Hij drukte mij op het hart dat stemmingswisselingen, lichamelijke klachten en aanverwanten slechts van tijdelijke aard zijn. Laat ons hopen!
Dus vandaag wordt, genoodzaakt door de omstandigheden, andermaal een rustdag.
Zondag
The master of the universe besloot om op de zevende dag te rusten.
Ik ga zijn voorbeeld volgen zodat ik uitgerust, vol energie en enthousiasme mijn vierde en laatste week kan ingaan!
De dag begon andermaal moeizaam. Ik was liever nog wat blijven liggen, maar dat zal voor morgen zijn wanneer er geen therapieën op de agenda staan.
De laatste dag van de derde week begon alweer met hydrotherapie. Het water voelde aangenaam warm aan. Met hulp van de immer bekwame Angèle heb ik toch ruimschoots een half uur waterpret mogen beleven. Iets wat ik een uur vroeger niet voor mogelijk had gehouden.
Ondertussen is Jasper nog eens langs geweest met een verse lading kledij. Het zal de laatste lading zijn want week 4 is tevens het einde van de opname.
Na de ergo, een 1/2u staan, een inspannende kinesessie, een kort bezoek aan de sociale dienst en 20' Motomed sluit ik vermoeid de dag af!
Op bed gaan liggen, een beetje koers kijken (E3 Harebeke), maar vooral rust. Oef!!!!
Ik had zin vanmorgen om uit te slapen. Helaas, om half acht was het alweer tijd om de dag te beginnen, een dag waarvan ik sterk het vermoeden had dat het een moeilijke, lastige dag zou worden.
En...dat bleek al vlug in het zwembad. Ook vandaag stond hydrotherapie als eerste op de agenda. Het was vermoeiend om met de hoge spasticiteit in de onderbenen om te gaan. Ik kreeg het maar niet onder controle. Toch ben ik een klein half uur, met de hulp van de fantastische Angèle, bezig geweest. Tussen de hydro en de kiné werd ik op de polikliniek verwacht voor een RX van de onderbuik, darmen, spijsvertering. Ik moet zoveel mogelijk gebruik maken van alle faciliteiten om alles zo goed mogelijk op punt te zetten zodat ik thuis ook weer verder kan. Ziehier weeral een reden waarom ik jaarlijks deze revalidatie doe!
Bij Christof heb ik vooral geoefend op het uitvoeren van transfers en van zodra de stappentafel vrij was heb ik nog eens 700 stappen gezet, mechanisch weliswaar, in combinatie met oefeningen oog-hand coördinatie.
Tijdens de middagpauze even gebeld met Jasper. Morgen komt hij langs met de laatste lading verse kledij.
's Middags 20' Motomed met veel last van tonus in de beenspieren gecombineerd met spasmen. Maar na twintig minuten aan 60 rotaties per minuut voelen de benen toch wat relaxter aan.
Dat het mijn dag niet was bewijst mijn verstrooidheid. Ik was een 1/2u te laat voor de ergotherapie. Dan maar afsluiten met 1200 rotaties op het ATP-toestel.
Om 15.45u was ik op de kamer. Onmiddellijk op bed gaan liggen en rusten. En hopen op een betere dag morgen!
De ochtend begon overweldigend. Eén verpleegster om mijn parameters op te nemen, twee verpleegsters om mij te wassen en één met het ontbijt. Dit alles tussen half en kwart over acht. Het mocht duidelijk zijn, ik zou vandaag geen therapieën missen.
Om 9.15u hydrotherapie. 's Morgens in een zwembad met een watertemperatuur van 32°C heeft wel iets wellness-achtig. Dit is 5°C warmer dan in een gewoon zwembad omdat zowel therapeuten als patiënten veel stil staan of stil in het water liggen en dan zou amper 27°C hoogst onaangenaam aanvoelen. Ik word verwend voor het harde labeur op dit vroege uur met een weldoende onder water lage rug massage. Heerlijk!!!
Bij Mieke, het ergo meisje en tevens jonge mama, werk ik met stagiaire Pia aan de kracht n handen en vingers.
Na de middag volgt een half uur staantafel. Om de tijd wat aangenaam te verdrijven tijdens deze oersaaie bezigheid laat ik mij graag bijstaan door mister You Tube met vandaag vooral de onnavolgbare Beck in de spotlights.
De hoofdbrok moet dan nog komen want de kinesessie had als thema "rompstabilisatie". Ik ben in "the wonder years" een redelijk sportieve kerel geweest maar de zwaarste trainingen van toen verzinken in het niets met de inspanningen van vandaag. Je kan het eigenlijk onmogelijk met elkaar vergelijken. De oefeningen hebben instant invloed op mijn lichaam, de vermoeidheid slaat onmiddellijk toe, het zoeken naar evenwicht en stabiliteit is zo gigantisch lastig.
De onzekerheid omtrent het valrisico, de bezorgdheid omtrent het eigen leefcomfort zijn de belangrijkste redenen waarom ik deze revalidatie doe. Aan motivatie geen gebrek, maar om 16u is mijn bobijntje af!
De dag begon met een valse start. Ik was al vroeg wakker, na twee weken begint mijn lichaam op Melsbroek regime te staan, en na de dagelijkse routine, parameters en ontbijt, liep het verdere verloop vertraging op wegens nog maar eens sanitaire problemen. Daardoor miste ik mijn zo geliefde hydrotherapie.
Morgen beter, hopen we dan maar. Vervolgens de oortjes in en op begeleiding van QOTSA en zovele anderen een half uur staantafel. Vlak voor de middag nog een sessie kine bij Christof en stagiaire Sarah. Kinesisten zijn sadisten, getuige de oefeningen die ik kreeg voorgeschoteld.
Voor één keer heb ik als een grote, flinke jongen mijn bordje leeg gegeten. Macaroni met hesp en broccoli, dat gaat er altijd in.
Om te verteren staat er een half uur fitness op de agenda. Even doorgaan op de cross trainer, goed voor arm- en borstspieren. Tegelijkertijd worden ook de benen losgemaakt en komt de bloedsomloop voor de 2e keer vandaag op gang (na de staantafel).
Van 14 tot 16u is het doktersronde. In afwachting van het hoog bezoek profiteer ik ervan om nog wat te rusten.
Afsluiten doe ik vandaag bij ergo therapeute Mieke die heel erg blij is met mijn haast kalligrafische schrijfwijze.
Na het avondeten begin ik aan mijn dagboek, ik ga het online zetten eens ik thuis ben met veel illustraties.
Maar de absolute afsluiter is een telefoontje van mijn Valerie, ik word gemist! Eigenlijk is dat wel eens een fijn gevoel!
BTW, vandaag gewogen en van 89.6 naar 86.7kg. "Eat this!!!".
In een besloten gemeenschap als het NMSC verspreidt elk nieuwtje zich als een lopend vuurtje. Het feit dat ik heb moeten lossen op de "Poggio" had deze morgen al meteen ongenadige consequenties. Om 7.30u stonden er al twee ijverige verpleegsters aan mijn bed om parameters op te meten en om te controleren of ik mijn medicatie wel neem. Vijf minuten later waren ze al terug om mij te wassen en een half uur later kreeg ik reeds ontbijt. Als een echte topsporter werd ik in de watten gelegd. Maar het zou niet blijven duren!
Om 8.45u werd ik verwacht in de fitnesszaal, om 9.30u bij de kinesist. Voor een maandagmorgen kon dat tellen. Verder nog een afspraak bij psychologe Sanne en de voormiddag was alweer verleden tijd.
Na de middag een staan sessie bij de ergo, goed voor de doorbloeding. En een opname is geen opname zonder een bezoek aan psychiater Van Hoof. Een ietwat bizarre doch aangename kerel met wie ik het uitstekend kan vinden. Hij heeft geen bezwaar om het antidepressivum Duloxetine af te bouwen van 90 naar 60mg. Ik neem het medicijn vooral als angstremmer en om de gemoedsrust wat te bewaren. Het zou ook kunnen leiden tot een betere slaaphygiëne en een toename van het libido. Ik zal alvast best het thuisfront verwittigen!!!
Zaterdagmorgen, de zon straalt, een azuurblauwe hemel. Achter glas voelt het prima. Fris gewassen en geschoren geniet ik van de rust in het centrum.
Eén van de voordelen van chronisch ziek zijn is dat je je lichaam heel goed leert kennen. Zo weet ik ondertussen zeer goed wanneer rust aan de orde is. Vandaag lijkt me de geschikte dag, zeker na de inspanningen van gisteren. Ik laat me leiden door de play list op YT. Af en toe ontdek je een pareltje of iets wat je doet herinneren aan lang vervlogen gloriejaren. Of een combinatie van beide. Wat dacht u van "Cars" van Gary Numan begeleid door Trent Reznor en zijn Nine Inch Nails!? Voor de liefhebbers, zie de link. Perfecte combinatie van elektronica, harde drums, good vibes and energy!!!
Vanmiddag rijd ik mee van Milaan, langs de Italiaanse riviera, naar San Remo. De benen voelen goed, de "moral" zit goed. Morgen weet ik u te vertellen of ik Van Aert tot aan de meet heb kunnen volgen!
Zondag 21 maart
Zoals was te verwachten, ik heb moeten lossen op de "Poggio".
Ik schrijf op mijn kamer, de cafetaria is bezet voor een misviering. Het NMSC heeft een katholieke basis, opgericht door de "nonnekes". Al vaak heb ik gemerkt dat patiënten veel troost, kracht, moed halen uit de pastorale werking. Het is niet mijn dada maar ik kan het wel begrijpen. Een leven met MS is zwaar en lastig. Wat het ook is dat mensen een houvast kan bieden, "let it be".
Straks, op deze grijze, eerste lentedag, is het uitkijken naar Club - Antwerp in onze poging om de play-offs overbodig te maken.
Het was een zware maar vruchtbare dag. Ik heb mij eens goed kunnen uitleven en dat was héél lang geleden.
In de voormiddag stond er enkel hydro therapie op het programma. Vergezeld van stagiaire Margaux ben ik bijna een uur in het water geweest. De verzorgenden van de verpleegpost vroegen zich af of ik verzopen was. Mobilisatie is zoveel aangenamer in het water. Stretchen, strekken, spieren aanspannen en ontspannen, zij- en voorwaarts bewegen, opduwen en neerzitten...Banale dingen misschien maar voor mij zo essentieel. En ook zeer goed voor de uithouding.
Na de middag een deugddoende kiné sessie. Ik moest neerliggen op een staptafel. Eens vastgesjord wordt de tafel in verticale stand geplaatst en doet de tafel je stappen via een ingebouwd mechanisme. Christof stelt de parameters in en dit zeer geavanceerde toestel heeft mij 900 passen doen zetten.
De dag afgesloten in de ergo-zaal bij therapeute Mieke (zot kind hoor!) en op de Techno Gym voor 20' APT. Ik haalde +/- dezelfde resultaten als gisteren ttz. ik heb 7 km. afgelegd aan weerstand 4 en aan 75 rpm.
Zolang queen Corona regeert blijven we ook tijdens het weekend in het centrum. Ik ben halfweg de opname en begin het thuisfront te missen. Gelukkig heb ik een smartphone maar dat is toch niet hetzelfde.
Wat een klotenacht! Al sinds gisterenavond heb ik problemen met de darmen en aanverwanten. De spieren krijgen verwarde, niet detecteerbare signalen van de hersenen. Winderigheid in combinatie met constipatie. "Goed geslapen?" vraagt u dan.
Na een grondige wasbeurt, een geleid wc-bezoek en een stevig ontbijt ben ik toch rond 9u klaar om op deze druilerige donderdag aan mijn therapieën te beginnen. Ondanks de moeilijke start van de dag voel ik me goed.
Om 09.45u een hydro sessie met kinesiste Angèle. Wat een expertise, wat een motivator. Ondertussen neemt ze nog twee stagiairs onder haar hoede. Na drie keer zwembad voel ik reeds vooruitgang. Daarna bij kinesist Christof en ook hier wordt de intensiteit lichtjes opgedreven.
Ik krijg tevens het bericht dat men mij een vierde week toestaat in het centrum. Het zal zeker van pas komen met het vele ziek zijn van de laatste dagen.
Na de middag op bezoek bij de sociale dienst. Daar praat ik met sociaal assistente Sofie over het opschalen van mijn gezondheidscategorie, ADL woningen (aangepaste woningen met assistentie) en budgetten. Voorts bekijk ik met haar hoe ik mijn mantelzorgers thuis (en dan vooral Jasper, mijn zoon) wat meer kan ontlasten.
Om 15.00u nog 20' APT ofte armfietsen op de Techno Gym, een soort home trainer. 20' aan 75 rpm, weerstand 4, afgelegde afstand 7km. Deze data bezorgen mij een blije bakkes!!!
Ik was al om 6u wakker en deze keer zonder koorts. Dat kwam goed uit want ik moest vroeg klaar zijn voor een redelijk druk programma, beginnend om 08.45u bij psycho Sanne.
Spijtig genoeg werden al snel twee therapieën geannuleerd, psycho en hydro, en opeens zag de dag er al veel rustiger uit.
Tijdens het middageten tuur ik in de verte. We zitten hier vlakbij de militaire luchthaven van Melsbroek en Zaventem ligt op een boogscheut. Op het middaguur zie je hier, in normale tijden, om de minuut een vliegtuig de lucht in schieten. Maar het zijn geen normale tijden, het is f*cking Corona-tijd. Eén van de neveneffecten is dat we in ons dagelijkse leven een paar versnellingen hebben moeten terugschakelen. En net dat vind ik niet bepaald een nadeel. Ik was sowieso al geen deel meer van de ratrace en in combinatie met de rust hier moet ik toegeven dat mij dat een aangenaam gevoel heeft.
Straks nog een uitgebreide sessie kinesitherapie en een intervieuw met een studente ergotherapie. Zo kan ik misschien meewerken aan haar master proef.
Vanaf morgen beginnen we dan aan het "zwaardere werk". U beseft dat dit een relatief begrip is in mijn gezegende toestand.
Dag 9 begon andermaal met een valse noot. Er was natuurlijk de zoete smaak van de 0 - 4 overwinning tegen FC Kwek, maar het komisch, Bosnisch duo leek 's nachts van gedaante te veranderen. Weeral hoge koorts, koude rillingen, stijve knoken, stramme spieren. Gelukkig bracht de nachtverpleegster even redding met een bruistablet. Het raam werd om vier uur in de morgen open gezwierd.
Ik voelde mij bij het ontwaken al veel beter en ik besloot om de therapieën toch te volgen. Op het ochtendprogramma ; hydro, ergo en kine.
Echter, terug op de kamer kwam ik de gevreesde man met de hamer tegen. Snel in bed, enkel opgeschrikt door de doktersronde, en rusten.
In de hoop dat we morgen eindelijk eens ernstig kunnen van start gaan.
De dag begon onder een slecht gesternte. De nacht was moeilijk, alweer hoofdpijn, lichte koorts, verkrampte handen. Ik kreeg alweer schrik dat de therapieën niet zouden kunnen doorgaan. Maar het plan was wel om er met te beginnen, we zien wel waar het schip strandt.
Starten vandaag deden we met de zoveelste Covid test, of wat had je gedacht?
Een kine sessie later mocht ik om 11.00u beginnen aan de langverwachte hydro therapie. Na een valse start, ik kreeg mijn benen niet meet gestrekt om te stappen, volgde een ongelofelijke sessie. Angèle, de kinesiste van dienst en geassisteerd door twee stagiairs, gooide al haar ervaring in de strijd en drie kwartier later kon ik de benen strekken, een klein beetje stappen en recht staan. Een bijna bijbels tafereel! Hydro? Elke dag als het kan!!!
Terug op de kamer stond het Bosnische, komische duo Astra & Zenica op mij te wachten. Iets met een virus en een vaccin, nooit van gehoord!
Ondertussen is Jasper een zak met vers gewassen kledij komen brengen. Grote dank, maat!
Vervolgens muziektherapie bij Beatrijs De Klerck. Ze was onlangs te gast bij Isolde Lasoen in "De Toots Sessies" op Canvas. Ik heb ze laten proeven van The Tragically Hip. Kende ze niet, dus ook het wondermooie "Ahead by a century" niet. En aansluitend "Pain" van The War on Drugs. Zowaar een magistraal halfuurtje!.
Daarna nog een halfuur aan de staantafel bij de dames van de ergo, gevolgd door 4 toerkes op de cross trainer in de fitness. Een vruchtbare dag!
Nu rusten en opladen voor "De Slag om Vlaanderen". We hebben met die "kwekkers" nog een ei te pellen.
Mijn eerste opname dat ik ook tijdens het weekend in het NMSC verblijf.
Een zo goed als lege parking en een zeer relaxte sfeer binnenshuis, meer moet dat niet zijn.
Therapieën zijn er niet tijdens het weekend, trouwens dat zou voor mij nog te vroeg komen. Vanwege de Covid-pandemie bestaan hier ook specifieke regels waarvan er één is dat we de opname van drie à vier weken ononderbroken in het centrum moeten verblijven. Dus geen weekendjes naar huis zoals het andere jaren wel het geval was.
De rust zal mij goed doen ; een beetje lezen, een beetje schrijven, wat TV kijken, wat muziek beluisteren.
So, let's call it a day!!!
Zondag
Pistolets voor ontbijt, dan moet het wel zondag zijn!
Wassen, scheren, tanden poetsen, aankleden (mijn camping-smoking!). Altijd is Kortjakje ziek, midden in de week maar... Terug enkele uren in de rolstoel zorgen voor wat afwisseling.
Ik neem mijn spullen mee naar de cafetaria die momenteel geen cafetaria is. De horeca ontsnapt ook hier niet aan Corona.
Met mijn smartphone en oortjes, pen en papier is het zalig genieten!
Zondag is al lang geen Josdag meer, maar wel nog altijd rustdag. Dat ga ik dan ook voor de rest van de dag doen!
En...als alles goed blijft gaan dan is het morgen vaccinatiedag.
De kerktoren van Melsbroek deelt vijf tikken uit. Op dat moment word ik wakker met een kokend gevoel. Ann, de nachtverpleegster schiet te hulp met een Dafalgan bruistablet. De koortsthermometer haalt dan 38,3°C.
Ik informeer Jasper en Eline, mijn meelevende kinderen, en Valerie mijn teerbeminde dat de gevreesde test negatief was. De opluchting is groot!
Rond acht uur is de temperatuur gezakt onder 37°C. Ook de andere parameters zoals hartslag, bloeddruk, saturatie lijken in orde. De koorts zou de ganse dag, zonder aanvullende medicatie, onder controle blijven. Alleen 's avonds was er een lichte opflakkering.
Ondertussen had ik bezoek gekregen van ergo Mieke en Christof, de kinesist. Hij had stagiaire Margaux meegebracht. Een half uur goed mobiliseren en stretchen kan zoveel goed doen. Opeens begon mijn bloed weer te stromen.
Daarna met een half oog naar Parijs-Nice gekeken, maar vraag mij niet wie er gewonnen heeft (ah ja, de eerste). Vervolgens gezien hoe Elise Mertens eruit ging in de halve finale WTA in Dubai tegen de Spaanse Muguruza na een sterke wedstrijd, wat een vechtlust. Al een geluk dat ik graag sport kijk om de vrijgekomen tijd te doden.
's Avonds heb ik zitten supporteren voor mijn Clubje van Brugge en heb ik machteloos moeten toekijken hoe de arbitrage ons een elfde opeenvolgende overwinning door de neus heeft geboord. En ja, de tweede helft was zwak en een aantal spelers presteerden ondermaats. Maar die vier smurfen op het veld en hun drie trawantjes in hun busje zijn er om het verdomde reglement toe te passen. "Pinanti is pinanti" zei Wim Reijers ooit!
Van de weeromstuit om 23.00u mijn lief gebeld voor een troostend woordje.
Dag 4 begon eigenlijk de avond voordien. Aan alles in mijn lijf voelde ik mij ziek worden. Spierpijn, gewrichtspijn, koortsig. En het werd alleen maar erger. Het zal toch geen Covid zijn zeker? De rampscenario's spookten door mijn hoofd, ik was precies terecht gekomen in 'a disaster movie' met f*cking Nicolas Cage!
De nachtverpleegsters waren snel bij de pinken. Dat moest ook wel want binnen de kortste keren haalde ik 38.7 op de schaal van Celsius. Er werden bloed- en urinestalen afgenomen midden in de nacht, de parameters werden nog strenger opgevolgd. En ik? Ik veranderde ondertussen in een slappe schotelvod.
De wasbeurt werd op mijn vraag flink ingekort, het ontbijt beperkte zich tot 1 potje youghourt. Om 10 uur volgde dan de zoveelste, irritante Corona-test, de uitslag zou uiterlijk vanavond bekend zijn!
De dokter kwam mij vrij vlug bezoeken met de melding dat ze een urineweginfectie gevonden hadden en dat ik me alweer aan een antibioticakuur mocht verwachten. Het bed houden is voorlopig de enige optie!
Gelukkig kwam kinesist Christof op de kamer voor wat mobilisatie en stretching, amai dat deed deugd!
Daarna het thuisfront verwittigen!
En voor de rest veel rusten en vooral veel slapen.
In de namiddag kon ik nog "genieten" van de geweldige remontada van Elise Mertens ergens op een tenniscourt in Dubai.
's Avonds laat kwam dan het bevrijdende bericht dat de Covid test negatief was. Oef!!!
Dag 3 kondigde zich aan als een zware, lastige dag. Het is nu 16.00u als ik dit schrijf en na deze moordende Alpenrit met x-aantal hoogtemeters mogen ze mij aan de zuurstoffles (lees ; vroeg in bed) leggen.
Na het ontbijt en een verkwikkende wasbeurt annex verzorging werd ik verwacht bij psychologe Elise voor een aantal cognitieve tests. Blijkt dat ik nog altijd even zot ben als pakweg vijf jaar geleden. De ergotherapie bij Mieke stond pas gepland om 10.45u dus kon ik de tijd opvullen bij de polikliniek voor een test uroflow. Verpleegster Hilde meet en test of er geen blaas-, plas- en andere urologische problemen zitten aan te komen. Vervolgens een EKG (elektro cardiogram) om te checken of mijn hart nog links zit en nog voldoende klopt en pompt.
Net voor de middag heb ik nog een klein half uur Motomed. Het toestel waar ik het gisteren al over had zorgt er voor dat de beenspieren worden losgemaakt, dat de tonus in de spieren afneemt en dat spasmen verminderen. Ik ben op zoek naar een betaalbaar exemplaar voor thuis. Een tombola organiseren lijkt mij een strak plan!
Na alweer een delicieuze maaltijd ben ik op weg naar logopediste Sofie. Zij onderzoekt in hoeverre ik nog deftig kan spreken (logopedie) en of er nog genoeg lucht aanwezig in de longen (spirometrie). Geen probleem, of wat had je gedacht?
Om de dag af te sluiten volgt nog een intensieve sessie kinesitherapie. Naast mobiliseren en stretchen ligt de focus vooral op het herwinnen van kracht om mijn transfers zelfstandig maar vooral veilig te kunnen uitvoeren. Kinesisten zijn sadisten!!! U begrijpt dat mijn pijp volledig uit is!
Straks bellen met Valerie, mijn lieftallige vriendin, alvorens ik hier voor vandaag het licht uitdoe.
Na een moeilijke nacht werd ik gewekt door de hoofdverpleegster en een stagiair verpleger voor een bloedafname. De stagiair, een toptalent in wording, handelde alsof hij nog nooit iets anders gedaan heeft. Het laatste buisje kreeg hij niet meer gevuld. Het bloed was op. Niet verwonderlijk gezien het parcours dat ik in 2021 al heb afgewerkt.
Een ontbijt en deugddoende wasbeurt later werd ik verwacht bij Christof, de kiné, voor het opmaken van het bilan. Een aangename kennismaking, overigens. Er wordt bij elke discipline (kiné, ergo, logo, psycho...) een bilan opgemaakt bij begin en einde van de opname om de vorderingen, of het gebrek eraan, te kunnen vaststellen.
Tevens zoekt hoofdkinesiste Lauren kandidaten voor een groepsaankoop. Het betreft een Motomed-toestel, kostprijs 4.500 euro, maar vanaf 8 kopers/groep krijgen we het toestel voor 3.600. Ik moet dringend op de Lotto beginnen spelen, de hippodroom van Oostende is ook een optie.
Gisteren champignonsoep, vandaag gestoofd witloof. Twee dingen die ik niet lust. Nu staat de bascule op 87.5 kg., ik ben benieuwd na drie weken "Haute Cuisine".
De doktersronde was een "blij" weerzien met Prof. Dr. D'hooghe, revalidatiearts Vander Hauwaert geflankeerd door een nieuwe collega en Steven Van Gucht lookalike Dr Leemans. Het feit dat ik nog steeds gestopt ben met roken kon de professor uitermate plezieren!
Dag 2 sloot ik af bij Sanne, nee niet die van Erik en Sanne maar de jonge psychologe die mij ook opvolgt tijdens de ambulante therapie. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat we in het begin van onze sessies, nu ongeveer drie jaar geleden, niet echt een klik hadden. Tegenwoordig echter verlopen onze gesprekken in de beste verstandhouding en zeer geanimeerd!
De verpleegsters hebben mij zonet met de lift in bed getild. Straks CL kijken en dag twee zit erop!
