De teksten op dit blog zijn geschreven door Bert en meestal nagezien en gekeurd door Mieke. Mieke is hélaas niet meer. Vroeger veel reisverslagen, nu foto's uit mijn omgeving. Tof dat u even langskomt! Kijk maar even rusti
De
zon laat ons voorlopig niet in de steek. Rond acht uur opgestaan en
reeds een heldere blauwe hemel. Ideaal om het vandaag wat rustiger
aan te doen. Marijke beslist dus om een duik in het zwembad te doen.
Ze had het ganse bassin voor haar alleen. Wat een luxe! Op het einde
van haar zwempartij is ze in het brubbelhoekje gaan zitten om te
genieten van het klotsende water. In de namiddag zijn we gaan fietsen
zonder een bepaald doel. We reden richting La Trinité sur mer. En of
je het wil of niet, overal komt men menhirs of dolmentafels tegen. We
hebben de baan verlaten om via bosweggetjes aan te komen bij de reus
(Le géant de Manio); Dit is een zes meter hoge menhir. Het verhaal
doet de ronde dat, als men een muntstuk boven op de steen kan gooien,
men daarna steenrijk wordt. We reden verder en de temperatuur bleef
maar oplopen tot bij de 30°C. Bij de plage aangekomen hebben we vlug
een dorstlesser tot ons genomen. Meerdere appartementsgebouwen zijn
duidelijk nog van het midden van vorige eeuw. En toch heeft dit wat.
Het strand was goed bezaaid met echte zonnekloppers. Daarna terug
naar huis om, liggend in onze zetels, nog een paar uurtjes van de zon
te genieten.
De
zon stond reeds hoog aan de hemel toen wij uit onze bedstee kwamen.
Na het ontbijt zijn we naar de markt in Carnac geweest. Qua grootte
moet deze niet onderdoen ten opzichte van de markt in Benidorm. Een
eigenaardigheid is dat er midden de markt een kerkhof ligt. Marijke
was wel in haar element met al die kraampjes met kledij. Een
meubelfabrikant stond ook zijn waren aan te prijzen. Er was onder
andere een uitschuifbare tafel in masieve eik te zien van 1,20 m
diameter. Als de tafel ingetrokken is heeft men een mooie ronde
tafel. Ideaal voor een tête à tête. Aan de uitgeschoven tafel kan
men 22 personen neerzetten. Verschillende streekproducten hebben ook
hun afzetters op de markt. Verder is Carnac een gezellig Bretoens
stadje. De 17de eeuwse kerk heeft als patroonheilige St Cornély. Hij
zou de beschermheilige zijn van de hoorndragers. We hebben het hier
over dieren met hoorns (cornes). De lambrizering van de gewelven zijn
ook de moeite waard om te bewonderen. In de namiddag zijn we de
menhirs en de dolmen gaan opzoeken. Hiervoor hebben we een kaart met
fietsroutes gebruikt. Maar die routes lopen door veld en bos. Om die
routes te kunnen volgen moet je een volleerd cyclocrosser zijn. En
zonder hulp van buurtbewoners zijn ze niet te vinden. In vele
gevallen moet men eerst over privé-eigendom gaan. Sommige
afbakeningen van eigendommen dateren nog van in de tijd van toen. Op
vele plaatsen vindt men ook de zogenaamde calvaires. Aan het uitzicht
zien we dat ze ook gedateerd zijn. Tussen de bossen staan er overal
kasten van villa's. Een van de eigenaars wist ons te vertellen dat
zijn stulpje op een lapje grond van 12680m² stond. Terug in de stad
waren we blij dat er een terrasje op ons wachtte. Het was een
aangename zonnige dag geweest.
Wegens
het minder goede weer hebben we deze morgen onze biezen gepakt en we
zijn vertrokken richting Carnac. Het grootste deel van onze rit
verliep onder een bewolkte hemel. Nu en dan ook wat motregen. Maar
gelukkig kwam de zon te voorschijn toen wij onze bestemming naderden.
Kort na de middag reden we de camping Les Bruyères op. Deze is
gelegen op de rand van het dorpje Plouharnel. Een nette verzorgde
camping met een overdekt zwembad dat bij warm weer opengeschoven
word. Het zwemwater is constant 28°C. Alle plaatsen zijn uitgerust
met 10A stroom en ze hebben een oppervlakte van om en bij de 110m².
En daarna was het tijd om de rode duivels tegen Algerije te bekijken.
Bewolkt
en eerder aan de frisse kant. Ja, we moeten het er maar mee doen. De
weerman heeft nu eenmaal geen rekening gehouden met onze bestelling.
We laten het echter niet aan ons hart komen en we zijn deze
voormiddag naar de supermarkt onze inkopen gaan doen. Aan de
overzijde van de kassa even dag gewuifd naar Leo en Els samen met hun
vrienden. In de namiddag zijn we dan richting Cancale gefietst. Het
ging voortdurend op en neer,met veel tegenwind. Het is dus een fel en
soms lastig ritje geworden. Met de regelmaat van een klok hadden we
uitzichten op de zee. Bij laag water liggen de haventjes er bij als
een slagveld. Uiteindelijk komen we aan in het centrum van Cancale.
Het mooie haventje is een streling zowel voor het oog als voor het
gehemelte: Cancale, sinds lang beroemd om haar oesters. Deze
heerlijkheden die genuttigd kunnen worden, op het kade muurtje
zittend, met uitzicht op de schitterende Mont-Saint-Michel, gelegen
midden in de baai. Daarna worden de schelpen gewoon over het muurtje
op het strand gekieperd. Bij eb wordt het landschap over 336 ha
bepaald door de kriskras liggende oesterbedden. De oesters worden ook
ter plaatse verkocht op een soort oestermarkt waar de vrouwen van de
producteurs geduldig de toeristen opwachten. Op de terugweg zijn we
de camping waar Els en Leo geparkeerd staan opgereden en hebben hen
een verrassingsbezoekje gebracht. Een goeie gelegenheid om terug even
bij te babbelen.
Wakker
geworden door het gebrom van meerdere campers die persé vóór acht
uur de overvolle camperplaats willen verlaten. Zo hoeven zij die
5,30 niet te betalen voor de overnachting! Het zonnetje brak al
vroeg in de voormiddag door het wolkendek. Door de wind uit het
Noorden steeg de temperatuur niet boven de 22°C. Een paar dorpjes
hier verderop bezochten wij een rommelmarkt. En het was inderdaad
alleen maar rommel dat er aan de man werd gebracht. De baai hier
dicht bij komt bij laagwater helemaal droog te liggen. Daardoor kan
men honderden meters diep op het strand wandelen. Tussen de bijna
vallende boten door stapten wij van de ene plage- toegang naar de
andere.
Deze
morgen was de temperatuur een paar graden gedaald tegenover de
voorbije dagen. Het zeebriesje was duidelijk voelbaar. En toen kregen
we een bezoekje van Els en Leo samen met hun vrienden. Zij staan hier
een paar km verderop op een camping. Het was aangenaam en leuk om hen
terug te zien. In de namiddag hebben wij een fietstocht gedaan in het
achterland. Maar de zee was nooit ver weg. Vanaf meerdere plaatsen
zagen wij de zon weerspiegelen in het water. Ergens ter velde zijn we
gestopt om een terrasje mee te pikken. We waren pas gezeten toen een
klein ventje van een drie à vier jaar ons kwam vragen wat we zouden
drinken. Met de melding van un vin blanc et un grand café was hij
weg. Enkele ogenblikken later kwam hij samen met zijn oudere zus
terug. Binnen hadden ze zijn uitleg niet goed begrepen. Wij
herhaalden dus onze bestelling waarop de kleine vliegensvlug
antwoorde: il n'y en a plus!
We
hebben ons vandaag verplaatst richting kust. Na 112 km zijn we
aangekomen in Rothéneuf. Dit is een deelgemeente van St Malo gelegen
op ongeveer 5 km van het oude stadscentrum. De camperplaats heet:
Aire Camping-cars Des Ilots. Op deze camperplaats kunnen 120 campers
staan en allen op zeer grote percelen. Iedere camper beschikt over
een elektrische aansluiting van 10A. De camperplaats is gelegen op
300 m van de kust. In het dorpje ook op een 300 m hier vandaan is er
een bakker, een kapper, een traiteur, een kruidenierszaak, een tabac,
een restaurant en . Een soortgelijke camperplaats, met dit comfort
en zo kort bij de kust, zou normaal duur zijn maar hier is het 5,3
alles in. Het zeezicht is hier zeer varierend. Overal zie je stenen
rotsen boven de waterspiegel uitsteken die als het ware kleine
eilandjes vormen. In de namiddag zijn we tot in St Malo gefiest om
een eerste indruk op te doen. Een dezer dagen gaan we echt St Malo
bezoeken.
Opnieuw
een zeer rustige nacht doorgebracht en daarbij aansluitend lekker
lang uitgeslapen. In de voormiddag zijn we gaan wandelen rond een met
water gevulde oude granietsteengroeve, de Carière du Rocher Coupé.
Door de jaren heen heeft er zich als het ware een natuurpark gevormd
rondom deze groeve. Het is een pracht wandeling geworden met af en
toe ferme klimmetjes. Gelukkig zijn er hier en daar banken van
waaruit mooie panorama's te bezichtigen zijn. Tijdens deze wandeling
ook even mijn mobile wifi uitgetest en meteen een twitter met foto
van de omgeving de wereld ingestuurd. Super resultaat! Na de middag
hebben we een fietstocht gemaakt van 32km. Het grootste deel van deze
tocht ging over een oude spoorwegbedding. Hier en daar komt men nog een oud bareelwachtershuisje tegen. Het voortdurend wisselen
van zon en schaduw was een welkome afwisseling want de ganse tocht in
de zon zou moordend geweest zijn. Bij onze terugkeer deden we een
welverdiend terrasje met zicht op het kasteel. En of de frisse
pintjes deugd deden !
Een ietsje langer
geslapen dan gewoonlijk en dus ook later aan de ontbijttafel. Geen
probleem want vandaag staat er slechts een rit van 201km op het
programma. Onder een stralende zon bij een temperatuur van 25°C zijn
we rond 14:00u aangekomen op de camperplaats van Fougères. Er was
gelukkig nog een plaatsje vrij. Ondertussen zijn hier zeer veel
campers aangekomen, maar helaas onverrichter zake moeten verder
rijden. Na ons te hebben geïnstalleerd zijn we de stad ingetrokken.
Naast zijn imposant kasteel heeft Fougères een middeleeuws
stadscentrum met zijn typische huizen en de daarbij horende Ruelles
of smalle kleine straatjes. De oude stadsmuren die indertijd de
inwoners en hun goederen beschermden zijn bijna ongeschonden bewaard
gebleven. La Porte de Notre-Dame is de enige van de vier stadspoorten
die nog bestaat. Ook beschikte het kasteel over een watermolen met
vier imposante wielen. Er zijn ook nog verschillende vakwerkhuizen
daterend uit de middeleeuwen die nog zeer goed bewaard zijn gebleven.
Ook zijn er nog het belfort en verscheidene kerken die deel uitmaken
van het patrimonium van de stad. Binnen de stadsmuren wandelt men
door zeer mooie parken , van de ene verrassing naar de andere.
Beiden
vonden we dat we er nog maar eens moesten op uittrekken. Dus zijn we
deze morgen rond de klok van acht vertrokken richting Normandië
Bretagne. We reden de ganse voormiddag onder een nogal zwaar
wolkendek maar het bleef gelukkig droog. Onze rit verliep heel vlot
tot na de middag. Eerst zaten we meer dan 30 km achter een convoi
exeptionel die nooit boven de 25km/u uitkwam. En in Rouen is de
brug over de Seine onderbroken. En probeer dan maar de rivier over te
steken! Iets na vier uur kwamen we dan aan op de camperplaats van
Lisieux. Deze is juist naast de basiliek gelegen. En op slechts een
km van de Orange boutique. Mijn internetkaartje moest dringend aan de
klap gebracht worden. De terrasjes in de stad worden druk bezocht
want het zonnetje is weer van de partij. Bij onze terugkeer op de
kamperplaats besluiten we toch hier niet te blijven: veel te schuin
en naast een drukke weg. Momenteel staan we vier km verder op de
camping municipal: Camping de La Vallée.
Iedereen
die wel eens plat is gereden met auto of motorfiets weet hoe
vervelend dit is. In onderstaand filmpje kan u zien dat de techniek
niet stil staat. Banden met binnenin een laag gel zorgen ervoor dat
men nooit meer plat rijd.
In de trein zit een man tegenover een mooie jongedame met een piepklein mini-jurkje aan. Opeens gaat zij verzitten en ziet hij dat ze geen broekje aan heeft. Zij ziet dat en zegt: "Kijk je naar mijn poesje?"
"Sorry," zegt de man en belooft dat hij niet meer zal kijken.
"Geeft niet," zegt de vrouw, "ik kan er kunstjes mee. Kijk maar...Ik laat hem een kusje geven."
De man ziet de vagina een kus beweging maken en is zeer onder de indruk. "Kijk," zegt de vrouw, "hij kan ook knipogen."
En ja hoor, hij ziet verbaasd dat de vagina een knipoog geeft.
"Kom naast me zitten," zegt ze en de man gaat naast haar zitten.
"Wil je er een paar vingers in steken?" vraagt ze.
Verbijsterd zegt de man:"Allemachtig, kan hij ook nog fluiten?
De
dag was ietsjes minder zonnig maar toch even vrolijk. We werden in
beslag genomen door de kleine Lorin. Hij wil van alles doen en hij
neemt steevast de leiding in het gebeuren. Toch wondermooi hoe
vertederend die klein mannen kunnen zijn. Tussendoor ging ik nog even
surfen op het internet en ik kwam uit bij een filmpje van Amira
Willighagen. Dit is het kleine negenjarig Nederlands
wonderkind dat vorig jaar de winnaar werd van Holland's got talent.
Die klein meid zingt opera. Dit is nu wel mijn genre niet maar na het
kijken en luisteren zal niemand nog onberoerd blijven. Geniet van
Amira Willighagen met het nummer Nessum Dorma.
Morgen
zijn we weeral een week thuis. De voorbije week hebben we het zeer
druk gehad. We waren het niet meer gewoon van her naar der te rotsen.
Van het tragere Spaanse leven valt niet veel meer te merken. We zijn
begonnen met onze tuin een beurt te geven. Door de zachte winter en
de vroege lente (zomer) heeft het onkruid kunnen woekeren. Dus dubbel
zoveel werk in vergelijking met vorige winter. En het woord werk
heb ik niet meer teruggevonden in mijn woordenboek. Mede door dit
alles is mijn blog deze week een beetje verwaarloosd. Maar vandaag
brengen we daar opnieuw verandering in. Onze kleinzoon, Lorin, is dit
weekend bij ons. Het is een zeer guitig kereltje. Hij verstaat heel
veel en hij begint te praten. Dus alle aandacht gaat nu naar hem.
De
temperatuur lag net iets boven het vriespunt toen wij deze morgen op
stonden. Het wolkendek was gesloten toen we vertrokken. In onze
rijrichting was het kalm maar in de andere richting was het zeer
druk. Enorm veel campers op weg naar het zuiden. De Fransen zijn
vandaag aan hun paasverlof begonnen. Dit bleef zo tot we voorbij de
périphérique
rond Parijs waren.
Toen
wij van Soisson naar Saint-Quentin reden waren het plots Belgische en
Engelse nummerplaten die wij zagen. De caravans vlogen ons voorbij.
Ze waren zeer gehaast om hun vakantie af te ronden. Vooraleer we
naar huis reden zijn we nog even bij Tim, Sara en de kleine Lorin
binnen gesprongen. Na drie maand was het een leuk weerzien. Lorin is
wel veel veranderd. Hij begint goed te praten en dit maakt het alleen
maar leuker.
Vertrokken
in Le Ségala met een licht bewolkte hemel. De temperatuur was
perfect om te rijden. En het schoot goed op. In de streek van de
Dordogne kwamen de wolken opzetten en er was geen straaltje zon meer
te bespeuren. De vele hectaren koolzaad staan al volledig in de bloei
en dit zorgt toch voor enkele lichtpuntjes onder deze donkere wolken.
Af en toe was de lucht heel dreigend maar gelukkig konden we het
droog houden. Rond halfzes waren we op onze bestemming: Méry sur
Cher. Op deze camperplaats zijn we nu voor de vierde keer. Niets is
hier veranderd zelfs de betaalzuil die vorige winter omgereden is
ligt nog steeds op haar rug. Verder een prima plek.
Vanmorgen
om acht uur vertrokken richting Frankrijk. We namen niet de normale
weg, maar we reden vanaf Palamos de volledige kustlijn af.
Voortdurend rijdt men langs de rotsachtige kust met zijn tientallen
inhammetjes die vanop de hoger gelegen kronkelende wegen een
streling voor het oog zijn. Bij Cap Cerbère reden we de grens over.
In Perpignan sloegen we links af om over de Pyrenées Orientalles
naar Limoux te rijden. U merkt het, we hebben vandaag een paar
honderd kilometers bochten en cols verteerd. Na deze zeer prachtige
rit zijn we uiteindelijk op de camperplaats van Le Ségala beland.
We staan hier langs le canal du midi samen met een zevental andere
kamperaars. In
Le Ségala zijn er minder dan 100 inwoners waaronder enkele Engelsen
die hier leegstaande huizen hebben gerenoveerd. Vergeten we ook niet
enkele woonbootbewoners die hier al meerdere jaren aangemeerd liggen.
Rond
halfnegen hebben we camping La Volta verlaten. We trekken verder naar
het noorden. Op de weg verliep alles goed tot in de omgeving van
Barcelona waar we een dik half uur in de fille gestaan hebben. Een
politiewagen was betrokken in een ongeval met twee vrachtwagens. Iets
na drie uur zijn we dan aangekomen op de camping Mas Potoxas in Pals.
Nadien hebben we hier in de omgeving een wandeling gemaakt. We waren
te lui of misschien te moe om nog drie kilometer te stappen.
Bovendien ligt het middeleeuws stadje op een heuvel. Dan maar
genieten van het moois hier in de velden.
Deze
morgen was de zon sedert lang niet van de partij. De morgen was
eerder mistig. Maar tegen de tijd dat wij klaar waren om naar
Peniscola te fietsen brandde de zon zich een gat door de mist. En we
waren weer vertrokken voor een zonnige dag. Door allerlei
omstandigheden zijn we in de voormiddag niet van de parking geraakt.
Een klappenanske links en een klappenanske rechts. En toen was het al
middag. Er waren mensen zonder een goed werkende ijskast, en anderen
zonder TV ontvangst. Ze zijn zelden, diegenen die geen problemen
hebben. Na de middag toch nog naar Peniscola en daarna naar Benicarlo
gefietst. De laatste boodschappen gedaan want inderdaad morgen zetten
we de reis verder richting noorden. Spijtig want ondertussen vormt er
zich hier op de camping een muziek groepje: een accordeonist, een
gitarist en een mondharmonicaspeler samen met enkele would-be zangers
brachten ze enkele evergreens ten gehore. De sfeer zit er goed in.