De teksten op dit blog zijn geschreven door Bert en meestal nagezien en gekeurd door Mieke. Mieke is hélaas niet meer. Vroeger veel reisverslagen, nu foto's uit mijn omgeving. Tof dat u even langskomt! Kijk maar even rusti
Na
vandaag zit de eerste maand van het jaar er weeral op. We hebben deze
morgen lang uitgeslapen. Dit deed deugd. Daarna hebben we ons in de
voormiddag goed geïnstalleerd en nu hebben we ook stroom. Daarna de
zetels buitengezet en in het zonnetje gezeten. De tijd ging zo vlug
en het was na één als we aan ons middagmaal begonnen zijn. Daarna
hebben we de fiets genomen en zijn onder een deugddoend zonnetje naar
Benicarlo gefietst. Een stoere visser met ontbloot bovenlijf houdt
een oogje in 't zeil en ziet hoe een Spaanse duif het voetpad
onderschijt terwijl Marijke een einde maakt aan een stukje
strandwandeling.
Na
de regen van de voorbije nacht hebben we rond 09:00u de camping
verlaten. Na een uur rijden lagen de wegen er droog bij. Het zonnetje
was van de partij. En alles verliep vlot. Rond Terrassa was er plots
een file ontstaan. Er stond een vrachtwagen stil die geladen was met
een 20 m lange zelfdragende betonnen balk. Die balk was gedeeltelijk
gekanteld en stond klaar om op straat te vallen. De politie heeft dan
ook wijselijk beslist geen verkeer meer door te laten en iedereen
moest van de weg af. En zo zit ge plots in een omleiding die niet
aangegeven is. En de GPS zegt voortdurend keer om. Maar op die smalle
weg kan dit niet en het heeft ook geen zin want dan komt men terug
bij die vrachtwagen uit. En we rijden verder en de GPS berekent een
nieuwe route. Om van die kleine smalle binnenwegen af te komen hebben
we meer dan 10km kronkelende bergpasjes moeten overleven. Leuk is
anders. Bij de volgende stop hebben we dan voor de tweede maal
vandaag de camping La Volta gebeld. Deze staat compleet vol maar
omdat wij daar reeds meermaals geweest zijn, zouden ze ons toch een
geïmproviseerde plaats kunnen geven. En inderdaad bij onze aankomst
mochten wij toch nog op de camping terwijl anderen gewoon moesten
doorrijden. Voor de volgende 24 uur moeten we echter wel zonder kabel
verder kunnen. Maar dat is op zich geen probleem. Voor de avond
inviel hebben we nog een wandeling gemaakt langs de groente- en
sinaasappelvelden hier in de omgeving. En nu maar wachten op een
goede staplaats.
Rond
half negen zijn we vertrokken. De bedoeling was vandaag de Spaanse
grens over te steken. Gans onze rit hebben we kunnen genieten van een
zonnetje. In de omgeving van Perpignan was het genieten van de
besneeuwde toppen wat verder op. Tussen Perpignan en Boulou gebeurde
er iets raars. Een toeterende auto stak ons voorbij, maakte tekens
alsof er iets niet pluis was. Hij reed voor ons met zijn
knipperlichten aan en met de armen zwaaiende. Lichtjes sloeg er
paniek toe maar we zouden zeker niet stoppen. Daar wij trager reden
stak er ons een andere auto voorbij maar een tegenligger gebood hem
in te voegen tussen ons en die andere. En dat feit was ons geluk want
aan het volgende rond punt namen wij een andere afslag. Daarna de
volgende straat in want hij zou kunnen terugkomen. En dan zijn we
efkens op de sukkel geweest in te smalle straatjes. Maar eind goed,
al goed. En wij die dachten dat zulks alleen voorkwam rond Barcelona.
Na dit stress-moment zijn we op een parking bij truckers gaan staan
om ons middagmaal te gebruiken. En een uurtje later zijn we dan,
onder een stralende hemel, aangekomen op camping Mas Patoxas in Pals.
Wij hebben nu toch al een beetje ervaring met campings. Maar zoals
het hier is hebben we nog niet meegemaakt. Echt een luxe camping uit
de Acsi-gids.
De
voorbije nacht heeft het gesneeuwd. De camperplaats was blank. De
kleine wegen die ons terug naar de autobaan moeten brengen waren niet
berijdbaar. Dus verwarming aan en een lekker bakje koffie zetten.
Rond elf uur zijn we dan vertrokken. De strooiwagens hadden hun werk
gedaan. En veertig kilometer verderop, in de omgeving van Millau was
er geen vlokje sneeuw gevallen. Op de viaduct zaten we in de wolken.
Voorbij het viaduct was er terug veel sneeuw. Gelukkig waren de banen
sneeuwvrij gemaakt. Het sneeuwtapijt was weg net voorbij Lodève.
Iets na 14:30u zijn we aangekomen op de camperplaats van Gruissan.
Hier was het gelukkig droog. De temperatuur was ook zo dat een flinke
wandeling tot in het centrum tot de mogelijkheid behoorde.
Vermeldenswaard is nog dat het windstil was. En dat is hier zeer
zeldzaam.
Deze
morgen, rond de klok van negen hebben we de parking in Beaune
verlaten. Ondertussen was het terug gestopt met regenen. Kort na onze
start reden we over de Route du Grand Cru de Bourgogne.
Tientallen rookpluimen stegen op uit de wijngaarden. Een beetje
verderop wisten we wat er aan de hand was. De wijnboeren zijn
momenteel de stronken aan het snoeien. Iedere snoeier heeft een soort
vuurkorf die hij meevoert op een soort kruiwagen waarin het snoeihout
onmiddellijk verbrand word. Niets slimmer dan een mens maar hij moet
leven zeggen ze bij ons in Brakel. We reden enkele kilometers in een
grijze lucht. Toen hadden we nevel en mist. Verder op een lente zon
en later een open hemel met felle zon. Verder voorbij Clermont Ferand
lag er sneeuw. Gelukkig waren de banen sneeuwvrij. Ietsje na vieren
waren we samen met mensen uit Roeselaere, die we ontmoetten op de
parking van het viaduct van Garabit, op de camperplaats van
Campagnac. Er was nog tijd om samen een wandelingetje te maken in het
dorp. De vervangende pastoor was zo vriendelijk om de kerk te openen,
en zodoende konden wij het interieur bewonderen. En toen werd het
donker. En het is zachtjes beginnen sneeuwen. Dus vandaag hebben we
alle weertypes gezien behalve onweer.
Deze
morgen rond halfacht zijn we thuis vertrokken richting zuiden . Wij
hebben genoeg van het Belgisch weertje en we hopen binnenkort de
Spaanse zon op te zoeken. Deze keer reden we via Brussel over
Charleroi naar Philipville en dan verder over Reims. We hebben aan de
lijve mogen ondervinden hoe veel slechter de Waalse wegen zijn dan
die in Vlaanderen. Verder mochten we niet klagen. Terwijl in België
de regen met bakken uit de lucht viel hebben wij gans de rit droog
weer gehad. Maar bij onze aankomst in Beaune, na 589 km, begon het te
miezeren. Maar al vlug ging dit over tot zware regenval en dit tot
diep in de nacht.
Krokodil,
een drug die jou lichaam opeet? Hoe kan dat? Ik had er eerlijk
gezegd ook nog nooit van gehoord maar hier is de uitleg die ik erover
vond:
"Na
de eerste injectie wordt de huid grijsgroen en schilferig. Daarna
vormen zich zweren en rot het lichaam tot het vlees van het bot valt.
De drug Krokodil bereid met huis-, tuin- en
keukenmiddeltjes is aan zijn opmars bezig in Europa. Krokodil
is veel goedkoper dan heroïne, maar des te gevaarlijker. De drug
wordt bereid met codeïne, benzine, jodium en zwavel en moet worden
ingespoten. Eens verslaafd, leef je nog een jaar, hooguit twee. De
drug komt overgewaaid uit Rusland, waar hij wordt gebrouwen door arme
jongeren, en is aan zijn opmars bezig in Europa. Vooral in Duitsland
lijkt Krokodil zich snel te verspreiden, in het bijzonder in
het Ruhrgebied en in Frankfurt. In Rusland zelf zijn naar schatting
al een miljoen verslaafden, maar ontbreekt het de overheid aan
middelen en voldoende medische centra om behoorlijk te kunnen
optreden. De drug dankt zijn naam aan de gevolgen van het gebruik
ervan. Al na de eerste injectie wordt de huid schilferig en verkleurt
ze. Kort daarna duiken grote zweren op het lichaam op en teert het
vlees langzaam weg, tot op het bot, alsof een krokodil eraan heeft
gepeuzeld. Het hele proces stinkt bovendien verschrikkelijk. Het
risico is dan ook groot: als de gebruiker het eerste shot al
overleeft, treedt onmiddellijk de verslaving op. In Duitsland
worden gebruikers intussen gevrijwaard van sancties als ze komen
getuigen over waar ze het spul halen. Verslaafden komen vaak niet
naar de officiële instanties uit angst voor straffen. Onze
prioriteit is echter de drugs uit de omloop halen, zegt
politieofficier Christian Kuchner.