De teksten op dit blog zijn geschreven door Bert en meestal nagezien en gekeurd door Mieke. Mieke is hélaas niet meer. Vroeger veel reisverslagen, nu foto's uit mijn omgeving. Tof dat u even langskomt! Kijk maar even rusti
Deze
morgen was de temperatuur een paar graden gedaald tegenover de
voorbije dagen. Het zeebriesje was duidelijk voelbaar. En toen kregen
we een bezoekje van Els en Leo samen met hun vrienden. Zij staan hier
een paar km verderop op een camping. Het was aangenaam en leuk om hen
terug te zien. In de namiddag hebben wij een fietstocht gedaan in het
achterland. Maar de zee was nooit ver weg. Vanaf meerdere plaatsen
zagen wij de zon weerspiegelen in het water. Ergens ter velde zijn we
gestopt om een terrasje mee te pikken. We waren pas gezeten toen een
klein ventje van een drie à vier jaar ons kwam vragen wat we zouden
drinken. Met de melding van un vin blanc et un grand café was hij
weg. Enkele ogenblikken later kwam hij samen met zijn oudere zus
terug. Binnen hadden ze zijn uitleg niet goed begrepen. Wij
herhaalden dus onze bestelling waarop de kleine vliegensvlug
antwoorde: il n'y en a plus!
We
hebben ons vandaag verplaatst richting kust. Na 112 km zijn we
aangekomen in Rothéneuf. Dit is een deelgemeente van St Malo gelegen
op ongeveer 5 km van het oude stadscentrum. De camperplaats heet:
Aire Camping-cars Des Ilots. Op deze camperplaats kunnen 120 campers
staan en allen op zeer grote percelen. Iedere camper beschikt over
een elektrische aansluiting van 10A. De camperplaats is gelegen op
300 m van de kust. In het dorpje ook op een 300 m hier vandaan is er
een bakker, een kapper, een traiteur, een kruidenierszaak, een tabac,
een restaurant en . Een soortgelijke camperplaats, met dit comfort
en zo kort bij de kust, zou normaal duur zijn maar hier is het 5,3
alles in. Het zeezicht is hier zeer varierend. Overal zie je stenen
rotsen boven de waterspiegel uitsteken die als het ware kleine
eilandjes vormen. In de namiddag zijn we tot in St Malo gefiest om
een eerste indruk op te doen. Een dezer dagen gaan we echt St Malo
bezoeken.
Opnieuw
een zeer rustige nacht doorgebracht en daarbij aansluitend lekker
lang uitgeslapen. In de voormiddag zijn we gaan wandelen rond een met
water gevulde oude granietsteengroeve, de Carière du Rocher Coupé.
Door de jaren heen heeft er zich als het ware een natuurpark gevormd
rondom deze groeve. Het is een pracht wandeling geworden met af en
toe ferme klimmetjes. Gelukkig zijn er hier en daar banken van
waaruit mooie panorama's te bezichtigen zijn. Tijdens deze wandeling
ook even mijn mobile wifi uitgetest en meteen een twitter met foto
van de omgeving de wereld ingestuurd. Super resultaat! Na de middag
hebben we een fietstocht gemaakt van 32km. Het grootste deel van deze
tocht ging over een oude spoorwegbedding. Hier en daar komt men nog een oud bareelwachtershuisje tegen. Het voortdurend wisselen
van zon en schaduw was een welkome afwisseling want de ganse tocht in
de zon zou moordend geweest zijn. Bij onze terugkeer deden we een
welverdiend terrasje met zicht op het kasteel. En of de frisse
pintjes deugd deden !
Een ietsje langer
geslapen dan gewoonlijk en dus ook later aan de ontbijttafel. Geen
probleem want vandaag staat er slechts een rit van 201km op het
programma. Onder een stralende zon bij een temperatuur van 25°C zijn
we rond 14:00u aangekomen op de camperplaats van Fougères. Er was
gelukkig nog een plaatsje vrij. Ondertussen zijn hier zeer veel
campers aangekomen, maar helaas onverrichter zake moeten verder
rijden. Na ons te hebben geïnstalleerd zijn we de stad ingetrokken.
Naast zijn imposant kasteel heeft Fougères een middeleeuws
stadscentrum met zijn typische huizen en de daarbij horende Ruelles
of smalle kleine straatjes. De oude stadsmuren die indertijd de
inwoners en hun goederen beschermden zijn bijna ongeschonden bewaard
gebleven. La Porte de Notre-Dame is de enige van de vier stadspoorten
die nog bestaat. Ook beschikte het kasteel over een watermolen met
vier imposante wielen. Er zijn ook nog verschillende vakwerkhuizen
daterend uit de middeleeuwen die nog zeer goed bewaard zijn gebleven.
Ook zijn er nog het belfort en verscheidene kerken die deel uitmaken
van het patrimonium van de stad. Binnen de stadsmuren wandelt men
door zeer mooie parken , van de ene verrassing naar de andere.
Beiden
vonden we dat we er nog maar eens moesten op uittrekken. Dus zijn we
deze morgen rond de klok van acht vertrokken richting Normandië
Bretagne. We reden de ganse voormiddag onder een nogal zwaar
wolkendek maar het bleef gelukkig droog. Onze rit verliep heel vlot
tot na de middag. Eerst zaten we meer dan 30 km achter een convoi
exeptionel die nooit boven de 25km/u uitkwam. En in Rouen is de
brug over de Seine onderbroken. En probeer dan maar de rivier over te
steken! Iets na vier uur kwamen we dan aan op de camperplaats van
Lisieux. Deze is juist naast de basiliek gelegen. En op slechts een
km van de Orange boutique. Mijn internetkaartje moest dringend aan de
klap gebracht worden. De terrasjes in de stad worden druk bezocht
want het zonnetje is weer van de partij. Bij onze terugkeer op de
kamperplaats besluiten we toch hier niet te blijven: veel te schuin
en naast een drukke weg. Momenteel staan we vier km verder op de
camping municipal: Camping de La Vallée.
Iedereen
die wel eens plat is gereden met auto of motorfiets weet hoe
vervelend dit is. In onderstaand filmpje kan u zien dat de techniek
niet stil staat. Banden met binnenin een laag gel zorgen ervoor dat
men nooit meer plat rijd.
In de trein zit een man tegenover een mooie jongedame met een piepklein mini-jurkje aan. Opeens gaat zij verzitten en ziet hij dat ze geen broekje aan heeft. Zij ziet dat en zegt: "Kijk je naar mijn poesje?"
"Sorry," zegt de man en belooft dat hij niet meer zal kijken.
"Geeft niet," zegt de vrouw, "ik kan er kunstjes mee. Kijk maar...Ik laat hem een kusje geven."
De man ziet de vagina een kus beweging maken en is zeer onder de indruk. "Kijk," zegt de vrouw, "hij kan ook knipogen."
En ja hoor, hij ziet verbaasd dat de vagina een knipoog geeft.
"Kom naast me zitten," zegt ze en de man gaat naast haar zitten.
"Wil je er een paar vingers in steken?" vraagt ze.
Verbijsterd zegt de man:"Allemachtig, kan hij ook nog fluiten?
De
dag was ietsjes minder zonnig maar toch even vrolijk. We werden in
beslag genomen door de kleine Lorin. Hij wil van alles doen en hij
neemt steevast de leiding in het gebeuren. Toch wondermooi hoe
vertederend die klein mannen kunnen zijn. Tussendoor ging ik nog even
surfen op het internet en ik kwam uit bij een filmpje van Amira
Willighagen. Dit is het kleine negenjarig Nederlands
wonderkind dat vorig jaar de winnaar werd van Holland's got talent.
Die klein meid zingt opera. Dit is nu wel mijn genre niet maar na het
kijken en luisteren zal niemand nog onberoerd blijven. Geniet van
Amira Willighagen met het nummer Nessum Dorma.
Morgen
zijn we weeral een week thuis. De voorbije week hebben we het zeer
druk gehad. We waren het niet meer gewoon van her naar der te rotsen.
Van het tragere Spaanse leven valt niet veel meer te merken. We zijn
begonnen met onze tuin een beurt te geven. Door de zachte winter en
de vroege lente (zomer) heeft het onkruid kunnen woekeren. Dus dubbel
zoveel werk in vergelijking met vorige winter. En het woord werk
heb ik niet meer teruggevonden in mijn woordenboek. Mede door dit
alles is mijn blog deze week een beetje verwaarloosd. Maar vandaag
brengen we daar opnieuw verandering in. Onze kleinzoon, Lorin, is dit
weekend bij ons. Het is een zeer guitig kereltje. Hij verstaat heel
veel en hij begint te praten. Dus alle aandacht gaat nu naar hem.
De
temperatuur lag net iets boven het vriespunt toen wij deze morgen op
stonden. Het wolkendek was gesloten toen we vertrokken. In onze
rijrichting was het kalm maar in de andere richting was het zeer
druk. Enorm veel campers op weg naar het zuiden. De Fransen zijn
vandaag aan hun paasverlof begonnen. Dit bleef zo tot we voorbij de
périphérique
rond Parijs waren.
Toen
wij van Soisson naar Saint-Quentin reden waren het plots Belgische en
Engelse nummerplaten die wij zagen. De caravans vlogen ons voorbij.
Ze waren zeer gehaast om hun vakantie af te ronden. Vooraleer we
naar huis reden zijn we nog even bij Tim, Sara en de kleine Lorin
binnen gesprongen. Na drie maand was het een leuk weerzien. Lorin is
wel veel veranderd. Hij begint goed te praten en dit maakt het alleen
maar leuker.
Vertrokken
in Le Ségala met een licht bewolkte hemel. De temperatuur was
perfect om te rijden. En het schoot goed op. In de streek van de
Dordogne kwamen de wolken opzetten en er was geen straaltje zon meer
te bespeuren. De vele hectaren koolzaad staan al volledig in de bloei
en dit zorgt toch voor enkele lichtpuntjes onder deze donkere wolken.
Af en toe was de lucht heel dreigend maar gelukkig konden we het
droog houden. Rond halfzes waren we op onze bestemming: Méry sur
Cher. Op deze camperplaats zijn we nu voor de vierde keer. Niets is
hier veranderd zelfs de betaalzuil die vorige winter omgereden is
ligt nog steeds op haar rug. Verder een prima plek.
Vanmorgen
om acht uur vertrokken richting Frankrijk. We namen niet de normale
weg, maar we reden vanaf Palamos de volledige kustlijn af.
Voortdurend rijdt men langs de rotsachtige kust met zijn tientallen
inhammetjes die vanop de hoger gelegen kronkelende wegen een
streling voor het oog zijn. Bij Cap Cerbère reden we de grens over.
In Perpignan sloegen we links af om over de Pyrenées Orientalles
naar Limoux te rijden. U merkt het, we hebben vandaag een paar
honderd kilometers bochten en cols verteerd. Na deze zeer prachtige
rit zijn we uiteindelijk op de camperplaats van Le Ségala beland.
We staan hier langs le canal du midi samen met een zevental andere
kamperaars. In
Le Ségala zijn er minder dan 100 inwoners waaronder enkele Engelsen
die hier leegstaande huizen hebben gerenoveerd. Vergeten we ook niet
enkele woonbootbewoners die hier al meerdere jaren aangemeerd liggen.
Rond
halfnegen hebben we camping La Volta verlaten. We trekken verder naar
het noorden. Op de weg verliep alles goed tot in de omgeving van
Barcelona waar we een dik half uur in de fille gestaan hebben. Een
politiewagen was betrokken in een ongeval met twee vrachtwagens. Iets
na drie uur zijn we dan aangekomen op de camping Mas Potoxas in Pals.
Nadien hebben we hier in de omgeving een wandeling gemaakt. We waren
te lui of misschien te moe om nog drie kilometer te stappen.
Bovendien ligt het middeleeuws stadje op een heuvel. Dan maar
genieten van het moois hier in de velden.
Deze
morgen was de zon sedert lang niet van de partij. De morgen was
eerder mistig. Maar tegen de tijd dat wij klaar waren om naar
Peniscola te fietsen brandde de zon zich een gat door de mist. En we
waren weer vertrokken voor een zonnige dag. Door allerlei
omstandigheden zijn we in de voormiddag niet van de parking geraakt.
Een klappenanske links en een klappenanske rechts. En toen was het al
middag. Er waren mensen zonder een goed werkende ijskast, en anderen
zonder TV ontvangst. Ze zijn zelden, diegenen die geen problemen
hebben. Na de middag toch nog naar Peniscola en daarna naar Benicarlo
gefietst. De laatste boodschappen gedaan want inderdaad morgen zetten
we de reis verder richting noorden. Spijtig want ondertussen vormt er
zich hier op de camping een muziek groepje: een accordeonist, een
gitarist en een mondharmonicaspeler samen met enkele would-be zangers
brachten ze enkele evergreens ten gehore. De sfeer zit er goed in.
Opgestaan
onder opnieuw een blauwe hemel. Wat moet ne mens nog meer verlangen.
We hebben ons ondertussen al heel goed aangepast aan de Spaanse
levenswijze. Alles langzaam aan doen en de rest komt wel. Eerst een
douche, daarna koffie en ons klaar maken om naar de wekelijkse markt
te gaan. Toch verrast, want op de plaats waar de markt gewoonlijk
doorgaat zijn er wegwerkzaamheden aan de gang. En toch zien we van
alle kanten mensen met gevulde plastikzakjes aan de hand lopen.
Uiteindelijk komen we op de markt. Deze gaat nu door naast de Hogar
des pensionatos door. Toch aangenaam markten in de schaduw onder
de bomen. Marijke heeft haar opnieuw ne keer laten gaan op de markt.
Daarna zijn we bij de gepensioneerden een lekker stuk vis gaan eten.
Dan terug naar huis en zoals alle Spanjaarden een siesta gedaan. Rond
vijf uur hebben we dan nog boodschappen gedaan in Benicarlo. En zo is
er weeral een vakantiedag voorbij.
Gisteren
viel er niets speciaal te vermelden. Een doodgewone zaterdag. We zijn
naar Benicarlo gefietst. Even de stad ingetrokken en daarna over de
overdekte markthal geslenterd. Wat later de kustlijn afgefietst en
een kleinigheid gaan eten. In de namiddag was er genoeg tijd om te
zonnebaden. Vandaag is het Palmzondag. Dus gaan we eens kijken wat er
zoal te beleven valt in Peniscola. Aan de zee is het zeer druk. Wij
zijn hier al enkele malen geweest maar we hebben het nog
nooit zo druk geweten. We hebben ons naar het oude stadsdeel begeven
waar de drukte zeker niet minder was. En plots werden we verwelkomd
door een hels tromgeroffel. Maar de trommelaars waren er niet voor
ons maar wel voor de processie. Voor onze normen was er hier een
massa gelovigen op de been om mee te lopen in de palmprocessie.
Verder hebben we een wandeling gemaakt door de zonovergoten smalle
winkelstraatjes. In de namiddag terug genoten van de zomerse zon. De
temperatuur was ondertussen opgelopen tot boven de 30°C.
Na
rijp beraad en na het bekijken van de weersvoorspellingen voor de
volgende dagen hebben we maar besloten om onze reis verder te zetten
langs de kust. In het binnenland en aan de Franse Atlantische oceaan
ziet het weer er voor de komende dagen niet zo schitterend uit. Dan
maar afscheid genomen van Luc en Willy die ook vandaag hun reis
verder zetten. De klok stond al op kwart voor elf toen wij de motor
startten en richting Peniscola reden. Ook een beetje onzeker over de
mogelijkheid een plaats te krijgen. We hadden nog geen antwoord op
onze email gekregen. Onderweg driemaal gebeld en dan toch een mailtje
met een bevestigend antwoord. Bij onze aankomst werd duidelijk waarom
we geen reactie hadden gekregen. Gisteren is hier namelijk de keuken
volledig uitgebrand. Gelukkig, door het ter plaatse zijn van een
brandweerman met vakantie, kon de brand gelokaliseerd blijven tot de
keuken. Sedert deze middag is de elektriciteit, telefoon en wifi
terug in werking. Een volledige ploeg werkmannen zijn alles aan het
opruimen. Wij hebben ons geïnstalleerd en daarna de fietsen
klaargezet. Toch nog even naar Peniscola gefietst. Bij de
pensionado's zaten Belgen: een koppel uit Neerpelt die ook in Betara
waren en een koppel uit Menen. Tijdens onze gezellige babbel begon
het te regenen. De Spaanse bejaarden hadden het vlug voor mekaar. Een
paar vuilniszakken en weg waren de pseudo nonnetjes.
Na
de drukte van de twee voorbije dagen hebben we besloten om een
rustdag in te lassen. Veel, behalve in de zon gelegen, en even naar
de Mercadona, geweest om onze voorraad wat bij te vullen, hebben we
vandaag niet gedaan. Tussendoor toch nog even tijd gemaakt om een
paar panorama foto's te maken vanaf de straatkant van deze zeer
rustige en verzorgde camping. Later op de avond zijn Willy en Luc
thuisgekomen van hun tweede dag Valencia. Ze waren super enthousiast
over hun dag. En Willy ontpopte zich als het ware tot een levende
oceanografische encyclopedie. Zijn enthousiasme deed ons nogmaals
naar onze foto's van gisteren kijken. Vandaar dat wij, vandaag, er
nog een drietal op onze blog plaatsen.
Onder
een blauwe hemel zijn we deze morgen richting metro gewandeld(2de dag
naar Valencia). De bedoeling van onze uitstap vandaag was het Ciudad
de las Artes y las Ciencias te bezoeken.
Ciudad
de las Artes y las Ciencias(de Stad van Kunst en Wetenschap) is een
cultureel-wetenschappelijk complex. Het is een fraai staaltje van
moderne architectuur. De bouw begon in juli 1996. Het complex werd
ingewijd op 16
april 1998 met
de opening van de L'Hemisfèric. Palau de les Arts Reina Sofí was in
2005 klaar en het voorlopig laatste gebouw L'Àgora, werd in 2009
officieel geopend. Het complex bestaat uit de volgende zeven
gebouwen: operagebouw
en
centrum voor podiumkunsten,
planetarium en Laserium , L'Umbracle is een 320 meter lange en 60
meter brede wandelpromenade en botanische tuin, wetenschapsmuseum,
oceanografisch park in open lucht, evenementenhal en de brug El Pont
de l'Assut de l'Or.
Het grootste deel van onze tijd hebben we doorgebracht in
L'Oceanogràfic. L'Oceanogràfic is een aquarium
dat zee-
en kustdieren huisvest. Het geldt als het grootste aquariumcomplex
van
Europa
met
40.000 dieren behorend tot 500 soorten. Men kan hier onder andere
meerdere haaiensoorten
zoals
de zandtijgerhaai
en
de verpleegsterhaai,
witte dolfijnen, walrussen, ezelspinguïns, zeehonden en honderden
vissen uit de verschillende oceanen bewonderen. Rond negen uur waren
we, moe maar voldaan, terug in onze kamper.